น้องเอ๋ย..ชีวิตไม่เคยง่าย (เรื่องจริงที่ทุกคนจะได้เจอ)

Prologue

มีคนเคยบอกว่าชีวิตคนเรามันเป็นจุดต่อจุด เชื่อมกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ชีวิตของผมก็เช่นกัน เรื่องราวที่จะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ มันแทบจะไม่น่าเชื่อว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ เมื่อมองย้อนกลับไปในเส้นทางของชีวิต เห็นจุดหลายจุดเกิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ มันโยงต่อกันเรื่อยๆ ราวกับเส้นทางรถไฟจากปักกิ่งไปสู่ทรานไซบีเรีย..

หลังจากเคลียร์งานทั้งหมดเรียบร้อยลงในเวลา หกโมงเย็น ชีวิตที่เร่งรีบบนท้องถนนเริ่มต้นอีกครั้ง มันเป็นการวนลูปที่เกิดขึ้นแบบทุกวัน ตื่นเช้า นั่งรถเมล์มาทำงาน สแกนลายนิ้วมือเข้างาน ทำงาน เลิกงาน นั่งรถกลับบ้าน นอน

มันเหมือนจะเป็นวงเวียนที่หมุนไปเรื่อยๆ ซ้ำซากและน่าเบื่อ แต่ก็ไม่เลยเพราะผมเริ่มชินกับมันซะแล้ว ตลอดสองปีที่ผมเริ่มงาน มันเป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆ ว่า โลกนี้มันช่างโหดร้ายเหลือทน แต่จะทำอย่างไรได้นอกจากสู้มัน

ถ้าย้อนกลับไปวันนั้น วันที่จุดแรกของการเชื่อมต่อมันเริ่มขึ้น เมื่อ6 ปีที่แล้ว ผ่านมาไวเหมือนโกหกคำเปรยที่หนังสือ ละครหลายเรื่องมักพูดกัน แต่มันก็เป็นจริง กลางเดือนพฤษภาคม ความสิ้นสุดของความเครียดทั้งหลายที่สะสมมาหลายปีได้สิ้นสุดลง

เพราะมันเป็นวันที่ผมเลือกยื่นคะแนนเข้าที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านบางแสนเพียงหวังว่าทะเลมันคงจะช่วยทำให้ใจที่เหนื่อยล้าจากความรักที่ไม่ลงรูปลงรอยกับรุ่นน้องม.5 และสมองที่เต็มไปด้วยรอยหยักราวกับแผนที่โลกหลังจากกรำกับตำรามาร่วมหลายเดือนเพื่อให้ได้เพียงเลข7,000 คะแนน อันที่จริงคะแนนเท่านี้มันพอที่จะให้เลือกมหาวิทยาลัยใกล้บ้านในกรุงเทพได้แบบสบายๆ แต่เพียงเพราะโชคชะตาที่อยากให้จุดแรกของชีวิตผม มันเริ่มขึ้นที่นั่น 'บางแสน'

"นายศิวา ทำไมถึงอยากเรียนนิเทศ ?" เสียงของศาสตราจารย์ร่างท้วมถามด้วยความที่ไม่ใคร่สนใจนัก เพียงแต่เป็นหน้าที่
 
"อันที่จริงผมเลือกศิลปกรรมไว้ครับ แต่ไม่ติด นิเทศมันก็คงคล้ายกัน" ผมตอบไปแบบตรงๆ เพราะหลายคนบอกว่าเมื่อถึงด่านสัมภาษณ์ มันคงไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงแล้ว หลังสิ้นคำตอบนั้น ศาสตราจารย์ร่างท้วมก็เริ่มเพ่งมองผมด้วยความสนใจ

"คิดว่าจบไปจะทำงานอะไร ? นิเทศหางานยากนะ" คำถามที่ไม่เคยคิดว่าจะถูกถามโดนโยนมาซะงั้น อันที่จริงในใจผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการเรียนจำเป็นต่อการใช้ในการทำงานในอนาคต แต่คำตอบที่ผมตอบศาสตราจารย์ไป ไม่น่าเชื่อว่ามันจะย้อนกลับมาหาผมไล่มาในอีกไม่กี่ปี

"ผมรักอิสระ เลยไม่อยากทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศที่จมจ่อมอยู่กับวังวนของเวลาและชีวิตที่ซ้ำซากครับ ถ้าเป็นไปได้อยากทำฟรีแลนซ์ ใช้ชีวิตแบบเที่ยวไปเรื่อยๆ ไร้ข้อบังคับและกฎเกณฑ์ ผมเชื่อว่านิเทศอาจจะพาผมไปสู่ชีวิตแบบนั้นได้ครับ"

การสัมภาษณ์จบลง สวยงามหรือไม่ ผมไม่รู้? แต่สิ่งที่รู้คือปากกาของชีวิต จรดจุดแรกลงบนแผนที่ของการเดินทางอันยาวไกลแล้ว

อ่านต่อเร็วๆนี้

คุยกันได้ที่ทวิตเตอร์ : @Nookkill