Intro

 

Intro

ณ  ตึก SM มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าตึกแล้วก็มองไปที่ตึกหลังจากนั้นเขาก็เดินจากไปด้วยท่าทีเศร้า

ผู้ชายคนนี้ชื่อว่า “เสี่ยวลู่หาน” เขามีความฝันที่อยากจะเป็นศิลปินเพื่อหาพ่อที่ของเขาที่หายไปและก็ทิ้งเขาให้อยู่กับแม่สองคนในบ้านหลังเล็กๆ

ณ “บ้านของลู่หาน”

ลู่หาน: แม่ครับๆมีอะไรอร่อยๆให้ผมกินไหม? (เขาพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม)

แม่ : ไม่มีอะลูกวันนี้มีแต่ไข่ต้มกับมาม่าแม่ขอโทษนะแม่จะทำงานให้หนักกว่านี้จะได้มีเงินซื้อของอร่อยๆมากให้ลูกไงเดี๋ยวแม่จะออกไปหางานเพิ่มด้วยนะ (แม่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ)

ลู่หาน: ไม่เป็นไรครับแม่กินแค่นี้ก็ได้แค่ได้นั่งกินกับแม่ไม่ว่าจะกินอะไรก็อร่อยที่สุดแล้ว (พูดแบบฝืนยิ้มๆ)

หลังจากนั้นที่เขากินข้าวเสร็จเขาก็แอบเข้าไปอยู่ในห้องอย่างๆเงียบๆ  และเขาก็นอนลงบนเตียงพร้อมกับรูปผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในมือของเขา  เขาหยิบมันขึ้นมาดูพร้อมกับพูดว่า

“ พ่อ....ตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหนครับ? “

“ พ่อคิดถึงผมกับแม่บ้างรึเปล่า?”

“ทำไมพ่อต้องทิ้งพวกเราไปด้วย?”

หลังจากที่เขาพูดเสร็จเขาก็ร้องไห้ทันทีและเขาก็ได้แต่ถามวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นจนเขาหลับไป

ณ “เช้าวันหนึ่ง”

แม่ของลู่ห่านก็เดินเขามาในห้องและก็หยิบรูปที่อยู่ในมือของลูห่านออกแล้วก็พูดว่า

“คิดถึงพ่อหรอลูก?แม่ขอโทษจริงๆ” แล้วเขาก้ร้องไห้ออกมา

ลู่หาน : แม่เป็นอะไรครับ? มาปลุกผมช้าจังวันนี้ (พูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย)

แม่ : รีบเช็ดน้ำตาแล้วก็พูดว่า “เปล่าจ่ะลูกรีบๆไปอาบน้ำเถอะ “ (น้ำเสียงสั่น)

ลู่หาน: “โอเคครับแม่ “(หน้าตายิ้มแย้ม) 

หลังจากที่เขาแต่งตัวทำภารกิจส่วนตัวเสร็จเขาก็บอกลาแม่ของเขาเพราะเขาต้องไปเรียน หลังจากนั้นเขาก็เดินออกมารอรถเมย์ที่หน้าหมู่บ้าน  ขณะที่เขากำลังจะข้ามถนนเพื่อข้ามไปฝั่งนู้น เขาบังเอิญพบกับเพื่อนเก่าที่เคยเรียนด้วยกันเมื่อประถม ตอนนั้นเองไฟก็เขียวให้คนข้ามแล้ว เขาก็เลยได้มีโอกาสเดินสวนกับเพื่อนของเขาและก็ยิ้มให้ แต่น่าเสียดายเพื่อนเขาจำเขาไม่ได้นะสิ

ลู่หาน : ย่าส์ๆๆ!ยุนอาๆจำฉันได้ไหม?

ยุนอา:มองแล้วก็ยิ้มๆ

ลู่ห่าน:จำได้ไหม?ฉันลูห่านไง (ทำท่าแอ็บแบ็วๆ)

ยุนอา:ขอตัวก่อนนะ (แล้วก็เดินดุ่ยๆๆๆข้ามถนนไป)

ลู่หาน :จำไม่ได้สินะ ไม่เป็นไร ก็แค่ทักทายเท่านั้นเดี๋ยวจะหาว่าหยิ่ง ฮ่าๆๆๆ

แล้วเขาก็วิ่งมาขึ้นรถเมย์ทันทีหลังจากที่แวะทักทายกับเพื่อนเก่าของเขา