รักแรกของยัยคุณหนูกับนายเจ้าชู้จอมกะล่อน

      บทนำ

เช้าวันนี้ ฉันตื่นมาพร้อมกับอากาศที่สดใส อ่า...ปกติมันก็สดใสทุกเช้าอยู่แล้วล่ะนะ ฉันเหม่อมองไปยังหน้าต่างบานใหญ่ ซึ่งเป็นกระจกใส จ้องมองดูท้องฟ้าสีสวย ที่สาดแสงอาทิตย์ลงมาในยามเช้า                                                                             “ยัยซีซี! ตื่นได้แล้ว ฉันจะไปเรียนแล้วนะ” พี่ชายสุดหล่อ ของฉันตะโกนลั่นบ้าน                                                  ฉันอยากจะถอนคำพูดที่พูดออกไปเมื่อกี้มาก มันคงไม่ใช่เช้าที่สดใสแล้วล่ะ ฉันไม่อยากลุกจากเตียงนอนเลย ความขี้เกียจมันเป็นเรื่องธรรมดาของทุกคนอยู่แล้วนี่นา แต่ฉันอาจจะมากกว่าคนอื่นนิดหน่อยแค่นั้นแหล่ะนะ (รู้สึกว่าจะไม่หน่อยแล้วล่ะนะ) ฮ่าๆๆๆ                                                                                                                                                                        “โอ๊ยยยย! พี่ซีเทียร์ ฉันตื่นแล้ว อีก 20 นาที ลงไปพี่รีบไปเรียนเหอะ” ฉันรีบตอบ                                  “นี่ๆๆ ยัยน้องสาวตัวดี ฉันอุตส่าห์มาปลุกแล้วยังมาไล่ฉันอีกหรอเนี่ย??” พี่ชายฉันพูดแกมต่อว่าฉันเบาๆ                      “ก็พี่ต้องไปเรียนแต่เช้านี่นา ไม่ได้ไล่ซะหน่อย” ฉันปฏิเสธทันควัน ขืนบอกความจริงไปก็โดนเทศน์ยาวอ่ะสิ                 ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียงนอน ก่อนจะหาวอีกรอบ ^o^ พร้อมบิดขี้เกียจ อีกเล็กน้อย จากนั้นฉันก็กระโดดลงจากเตียงนอน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัว แล้วลงไปกินอาหารเช้าคนเดียว ขอย้ำว่าคนเดียว! โดดเดี่ยวเดียวดาย แม่ไม่อยู่ พ่อไม่อยู่ พี่ไม่อยู่ ไม่มีใครกินข้าวกับฉันซักคน และการกินข้าวคนเดียวของฉัน มันคือกิจวัตรประจำวันไปซะแล้ว - -                                                                                                                                                               “ลุงเพ้าคะ!!!! ไปกันเถอะค่ะ” ฉันตะโกนเรียกลุงเพ้าที่อยู่ที่สวนหลังบ้าน                                                                        “ครับๆๆ มาแล้วครับคุณหนู” เอ่อ...ลุงเพ้าคือคนขับรถทีบ้านฉันเองล่ะนะ                                                                                                                                                                                                                                                                     ณ โรงเรียน ของฉัน

                ฉันเดินลงจากรถของที่บ้านซึ่งจอดเยื้อง หน้าโรงเรียนนิดหน่อย =_= จริงๆ โรงเรียนฉันอยู่ไม่ไกลจากบ้านของฉันซักเท่าไหร่นักหรอก แค่นั่งรถมาประมาณ 20 นาทีก็ถึงแล้ว                                                                                                                         โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ ถือเป็นโรงเรียนยอดฮิต ติด 3 อันดับ ของโรงเรียนผู้ดีเลยล่ะ แม่อยากให้ฉันมาเรียนที่นี่ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ ถ้าจำไม่ผิด แม่อยากให้ฉันมาเรียนที่นี่ตอนฉันอยู่อนุบาลสาม ทั้งๆ ที่แม่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าที่นี่มันโรงเรียนมัธยมปลายแท้ๆ -..-                                                                                                                                                                  ฉันมาเรียนที่นี่ได้ ประมาณปีกว่าแล้วล่ะ แหมๆ ไม่อยากจะอวดเลยนะนี่ ว่าฉันเข้าเรียนที่นี่ได้ โฮะๆๆๆ (นี่คือไม่อยากอวดนะ) ฮ่าๆๆๆ เพิ่งเปิดเทอมได้สามวันเอง ฉันก็อยากให้ปิดเทอมเร็วๆ ซะแล้วสิ น่าเบื่อมากอ่ะ -*-                                        พอก้าวเข้ามาในโรงเรียนก็ต้องพบกับกลุ่มบุคคลที่ไม่ต้องการจะพบเจอ แต่ก็คงได้แค่คิด เพราะรุ่นพี่พวกนี้ ตามตื๊อฉันมาตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก @_@ ฉันสิ้นหนทาง พยายามไล่ยังไง รุ่นพี่พวกนี้ก็ไม่เลิกตื๊อซักที เฮ้อออออ. ชีวิตคนสวยก็งี้แหล่ะนะ (หลงตัวเอง)                                                                                                                                                                        “ว่าไงครับ น้องซีซีคนสวย ตกลงจะเป็นแฟนกับพี่มั้ยครับ” พี่หน้ายักษ์ เอ่ยทักฉันไม่พอ แถมยังทำหน้าตาหื่นกามอีกต่างหาก อ๊ายยยย O.o ฉันกลัวนะ                                                                                                                                         “น้องซีซีจ๊ะ เป็นแฟนกับพี่ดีกว่านะ เพราะพี่น่ะ รูปหล่อ พ่อรวยกว่าไอ้หมอนั่นตั้งเยอะนะจ๊ะ” อี๋! น่าเกลียดที่สุด หน้าตาอย่างกับอะไรดี แถมยังกล้าพูดว่าตัวเองหล่ออีก แหว่ะ _*_                                                                                                                “เอ่อ...ฉันไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระกับพวกพี่หรอกนะคะ” ฉันไม่พูดเปล่าแถมยังทำหน้าขยะแขยงใส่พวกนั้นอีก ก็มันน่าขยะแขยงจริงๆ นี่นา ฮึ่ยยยย ><’                                                                                                                                                 แล้วก็สามารถเดินผ่านฝูงของรุ่นพี่หน้าขยะแขยงพวกนั้นมาได้ ฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ โฮ่ๆๆๆ น่าอายชะมัด - /// -                                                                                                                                                                 ฉันตั้งหน้าตั้งตาเดินขึ้นไปบนตึกเรียนของฉัน เพราะมีความรู้สึกว่าไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ ระหว่างเดินขึ้นบันได ก็มาเจอกับยัยเนยพอดี                                                                                                                                                               “อ้าวววว!!! ยัยซีซี ฉันนึกว่าแกจะไม่มาแล้วนะเนี่ย? มาสายเชียว” เนยทำหน้าปะหลาดใจ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แล้ว ว่าก่อนจะเดินขึ้นตึกเรียน ฉันต้องมีมารผจญทุกวัน                                                                                                                                             “จริง ๆ ฉันก็มาเช้าทุกวันแหล่ะย่ะ แกเองก็รู้นี่นา ไอ้พวกรุ่นพี่ปัญญาอ่อนหลงตัวเองนั่น ดักรอได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่เบื่อไม่ขี้เกียจกันบ้างหรือไงนะ ฉันพูดไปตั้งหลายครั้งแล้ว ว่าไม่ชอบ ก็ยังจะตามตื๊ออยู่นั่นแหล่ะ” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันไม่สบอารมณ์                                                                                                                                                                                  “อ้าว! นี่แกยังไม่ชินกับเรื่องพวกนี้อีกเรอะ? สวยอย่างแกน่ะ เรื่องแค่นี้มันธรรมดา” เนยพูดพลางเอามือมาจิ้มที่หน้าผากฉันเบาๆ ไอ้ที่ว่าสวยน่ะ ฉันไม่ปฏิเสธหรอกนะ แต่ที่ให้ชินน่ะ ฉันขอบายละกัน                                                                          “นี่แกจะบ้าหรือไงฮ้า? ฉันไม่อยากให้รุ่นพี่พวกนั้นตามฉันต่างหาก ใครจะไปอยากชินล่ะ” ฉันบอกพร้อมกับเอามือผลักหัวยัยเนยเล็กน้อย