ยังไม่คิด

ร่างสูงทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างอ่อนหล้า หลังจากไปจักการไอ้พวกหมารอบกัดที่มาทำร้ายรถสปอส์ทสีแดงเพลิงสุดรักของผมจนเละเทะ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจากต่อสู้ มือเรียวเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะจัดการติดพลาสเตอร์ที่แผล
ไอ้ออร์ทาม นี่มันจะประกาศสงครามกับผมจริงๆเหรอ ใช่ชี้ก็มันเป็นลูก ผอ. นี่ทำอะไรก็ไม่ผิด แต่ใครสนกันล่ะ  ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่
คลื่นๆๆ
>final<
'เออว่าไง'
(เรื่องรถกูจัดการให้แล้วนะมึงต้องเปลี่ยนกระจกทั้งหมด ทำสีใหม่ด้วย รวมๆแล้วก็หลายแสนอยู่ )
'เออขอใจแกมาก'
(เออแล้วมึงจะเอาไงกับไอ้เวรนั้น)
"กูไม่ปล่อยมันไว้หรอกน่าเออไฟนอนอีกหน่อยมึงมารักกูหน่อยนะ"
(มึงจะไปไหน)
'กูจะพาไปถล่มมัน'
(มึงรู้หรอว่ามันอยู่ที่ไหน)
'กูรู้แล้วกัน'
(เออๆ)
'อีกอย่างมาคนเดียวไม่ต้องเรียกไอ้ไฟท์มา'
(ไมว่ะ)
'เสียงดังกูรำคาญ'
(เออๆ) 
'ด่วน!!
---------ตูดๆๆๆๆๆๆๆๆ---------
ผมกดวางสายก่อนจะเิดินออกไปหาอะไรรองท้องที่ครัวก่อน
เหมี๊ยวๆ~
เจ้าแมวตัวน้อยร้องเสียงอ้อน ทำให้ผู้เป็นเจ้าของอดอุ้มขึ้นมากอดไม่ได้
"เห~ ว่าไงสาวน้อย"
ร่างสูงบรรจงอุ้มเจ้าแมวน้อยขึ้นมาอย่างเบามือ
"วันนี้ป๊าไม่ว่างเล่นด้วยหรอกนะ ไปเล่นกับเอทท์ก่อนไป"ชี้ไปทางน้องชายฝาแฝดของผมที่กำลังการอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยอยู่ แมวน้อยเดินไปหาเอทท์อย่างว่าง่าย
"มึงจะไปไหน"
เอทท์เอ่ยถามหลังจากที่นิ่งไปนาน
"ธุระ"
"ธุระไรของมึง มึงไม่อ่านหนังสือหรือไง"
"กลับมาค่อยอ่าน ไปล่ะ”

ไม่นานไอ้ไฟนอลก็มาถึงหน้าบ้านผมหยิบไม้เบสบอลคู่ใจออกมาด้วย
'มึงคิดว่ามันน่าจะอยู่ไหน'
'sunchugaclub'
'ทีสมึงแน่ใจหรอว่ามึงจะไม่เรียกไอ้ไฟท์มาด้วยอ่ะ'
'เออแค่นี้กูจัดการได้ไม่ต้องเพิ่งไอ้โทรโข่งนั่นหรอก'
'ฮ่าาามึงก็ไปว่ามันไงมันก็เป็นพี่ชายกู' 
'เออไปได้ล่ะคันไม้คันมือจะแย่' 

ณ sunchuga club

"เฮ้ยรถคนนี้น่าทุบว่ะ"
ผมชี้ไปที่ออดี้สีดำที่จอดอยู่หน้าคลับ
"มึงก็จัดการเลยสิรอทำไม รอให้มันออกมากระทืบมึงก่อนหรือไง"
ไฟนอลยื่นไม้เบสบอลให้อย่างรู้ใจพร้อมผายมือซับพอร์ตเต็มที่
เพล้ง!!!
ทันทีที่ไม้เบสบอลกระแทกเข้ากับกระจกรถ พวกที่อยู่ในคลับต่างวิ่งออกมาดู รวมถึงเจ้าของรถที่วิ่งหน้าตั้งออกมาดูสภาพรถของตัวเอง 
"จัดการมันเลยมั้ยลูกพี่"

“แน่จริงมึงก็มาดวลกับกูตัวต่อตัวดิ”ผมเอ่ยท้าออร์ทามทันที

“เอ่อบังเอิญว่า กูจ้างมาแพงอะนะ ถ้าไม่ใช้มันก็เสียดายว่ะ เฮ้ยจัดการมันซะ!!”ออร์ทามให้สัญญาณกับพวกนักเลงร่างบึกก่อนพุ่งหมัดมาที่ผมทันที   แรงหมัดทำให้ผมเซเล็กน้อย มือผมกำไม้เบสบอลแน่นก่อนจะใช้มันจัดการกับไอ้ขี้โกงนั่นการต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

“เฮ้ยไอ้บ้าเอ้ยมางานสนุกๆแบบนี้แม่งไม่เรียกกู” การต่อสู้ชงักไปซักพักหลังจากที่มีเสียงปริศนาดังขึ้นและนั่นเป็นเสียงของไอ้โทรโข่งไฟท์กับเฮียฮ่องเต้ พวกนักเลงบางส่วยกรูกันไปที่ไอ้ไฟท์กับเฮียเต้ทันที

ไม่นานไอ้พวกนักเลงร่างบึกพวกนั้นก็ต้องพ่ายแพ้ให้กันนักสู้อันดับหนึ่งอย่างเฮียเต้ ทันที่ที่การต่อสุสิ้นสุดลงผมก็โดนลางขึ้นรถไป ก่อนที่พวกตำรวจจะมาถึง

“พวกเฮียรู้ได้ไงว่าผมมีเรื่อง” ผมเอ่ยถามเฮียเต้ที่กำลังขับรถอยู่

“เอทท์บอก”  เฮียเต้ตอบมานิ่งๆ

“ไอ้บ้าเอ้ยยุ้งไม่เข้าเรื่อง!”

“อย่าทำเป็นเก่งหน่อยเลยไอ้ทีส ถ้ากูกับเฮียเต้ไม่มามึงก็คงไม่รอดกลับมาหรอก แถมยังไปบุกถิ่นเค้าอีกนะมึง รอดกลับมานี่ก็บุญแล้ว มึงก้อีกคน ไฟนอลแม่งมีไรไม่บอกกู เป็นไรมาแม่งก็โดนป๊าด่าตลอด”ไฟท์เสริม

“เงียบได้แล้ว! หนวกหู!”เฮียเต้ตะคอกเสียงใส่ก่อนจะหยุดรถท่หน้าบ้านของผม

“ขอบคุณครับที่มาส่ง รวมถึงเรื่องที่ไปช่วยที่คลับด้วย ขอบคุณครับ”ผมก้มหัวให้เฮียเต้ก่อนจะลงจากรถไปเงียบๆ

“ไม่เป็นไร คราวหน้า มีไรก็บอกเฮีย ไปได้ล่ะ”

“ครับ”

ผมเดินเข้าบ้านไปโดยที่มืออีกข้างยังจับอยู่ตรงแก้ม จะบอกว่าตอนนี้ หน้าผมบวมมากๆ แผลเก่าก็ยังไม่หายนี่แผลใหม่ก้มาซ้ำอีก โดยเฉพาะแผลในปากที่เกิดจากจากแรงกระแทกของหมัดบวกกับเหล็กดัดฟันที่ร่วมมือกันทำร้ายปากของผม - -‘

ผมคงต้องกินนมแนข้าวไปซักระยะนึง

ก๊อกๆๆๆๆๆ

“ทีส ม๊าเข้าไปได้มั้ย”

“ครับม๊า ประตูไม่ได้ล็อค”

ทันทีที่ม๊าเปิดประตูเข้ามาคำพูดและสีหน้าเป็นห่วงก็หลุดออกมาจากคนเป็นแม่ทันที

“ไปมีเรื่องอีกแล้ว ม๊าบอกอะไรทำไมไม่เคยฟังกันบ้างนะไอ้ลูกคนนี้”มาบ่นให้พร้อมกับใช้สำลีเช็ดที่แผลอย่างเบามือ

“ขอบคุณครับม๊า”ผมยิ้มจางๆให้ม๊าก่อนจะกอดม๊าแน่น

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ลงไปกินข้าวได้แล้ว”ม๊าให้มือผลักหัวผมแล้วเดินออกจากห้องไป  ผมเดินตามหลังม๊าไปที่โตะกับข้าว กับข้าวที่มีแต่ พริก พริก แล้วก็พริก

“ม๊างั้นทีสของกินนมแทนล่ะกัน”ผมเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหานมมากินแทน แล้วกลับขึ้นห้องไป