SGTB จัดฉากรักพิชิดใจนายวายร้าย

ก๊อกๆๆ

“ตื่นได้แล้วจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” เสียงแม่ตะโกนก้องเข้ามาในหูของฉันจนขี้หูแทบจะกระเด็นออกมาเป็นเสี่ยงๆ

“แปบนึงแม่ ขอเวลาอีก 5 นาที ” ฉันตอบออกไปอย่างเสียอารมณ์ แม่นะแม่T^T ชอบปลุกให้ฉันตื่นเช้าตลอดเลย

“แกขอ 5 นาที มาสิบรอบแล้วนะ” แม่ตะโกนเสียงดุ คงอารมณ์เสียล่ะสิที่เข้าห้องฉันไม่ได้ เพราะระบบความปลอดภัยห้องฉันหนาแน่นพอ ไม่ว่าจะเป็นกรประตู ลูกบิด โซ่ที่ถูกคล้องด้วยแม่กุญแจ ฮาๆๆ^^แค่นี้แม่ก็เข้ามาไม่ได้แล้ว สบายเลยตู

“ช่วงโปรโมชั่นน่ะแม่นอนครบแปดชั่วโมงแถมฟรีห้าชั่วโมง” ฉันพูดพลางเอาหมอนปิดหูไว้

“นั้นก็เรื่องของแก จะไม่เรียนแล้วใช่มั้ย ฉันจะได้ไปย้ายแกออก แล้วให้แกไปอยู่กับพ่อแกเลย!!” เสียงเดินจากไปจากหน้าห้อง

“ไปเรียนอะไรอ่ะ เฮ้ย!!” ฉันรีบพลิกตัวลงจากเตียง แล้ววิ่งตรงไปที่ปฏิทินทันที

“กรี๊ด!!ๆๆๆๆ” ไม่ต้องตกใจหรอกว่าฉันกรี๊ดอะไร ไม่ได้เห็นหน้านิชคุณในปฏิทินหรอก แต่เป็นเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉันน่ะสิ

“ตายแล้วทำไงดีๆ นี้มันกี่โมงแล้วเนี่ย”ฉันรีบวิ่งไปที่โทรศัพท์เจ้ากรรมที่ห่อหุ้มด้วยหนังยางอีกเกือบสิบเส้นทันที แต่ก็ต้องเจออุปสรรคมากมายไม่ว่าจะเป็นกองเสื้อผ้านับร้อย เศษขยะนับพันกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง

“แปดโมง!!” ทันทีที่ดูเวลาเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที

ตึง!!

รู้สึกเหมือนตอนนี้ตัวเองได้ไปอยู่ยังอวกาศ เพราะเห็นดาวเต็มไปหมด ดูสิมันวิ่งวนรอบหัวฉันกันใหญ่เลย นั่นมีลาวาด้วยมันไหลมาที่ตาฉันแล้ว เอ๊ะ!! แต่มันมีกลิ่นด้วยแฮะ เหมือนเลือดเลย เลือด!! ฉันเรียกสติกลับมาหลังจากที่ปัญญาอ่อนไปเป็นเวลานาน แล้วเอามือมาแตะที่หน้าผากก็เจอเข้ากับเลือดจริงๆ ฉันอยากตายยยยยยT+TT+T

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

 ฉันยังไม่ตายๆ!! หลังจากอาบน้ำทำแผลอะไรเรียบร้อยแล้ว ฉันก็รีบวิ่งไปที่ประตูที่ล็อกไว้ยังกะขังตัวเองไม่ให้ออกไปพบโลกภายนอกยังไงยังงั้น

“ใครเขามาล็อกอะไรไว้หนักหนาเนี่ย!!  อ้าวแล้วกุญแจหายไปไหนอีกล่ะ”ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างอารมณ์เสีย นี้มันวันซวยอะไรของเธอเนี่ย “คอทเทิน” ในเมื่อไม่มีทางเลือกแล้วก็จำเป็นต้องทำวิธีนี้ล่ะมั่ง

 “ไปเรียนก่อนนะแม่ บาย”

ตึ๊บ!!

 “โอ๊ย!! เจ็บขาชะมัด”ฉันทิ้งตัวลงจากหน้าต่างด้วยท่าฟรีสไตร์ 200 เมตร  แล้วล้มลงไปนอนกลับพื้นในท่าเขียดกระโดดกำแพงอย่างสวยงาม แล้วกระโดดไปขึ้นรถแท็กซี่อย่างรวดเร็ว คงงงกันล่ะสิว่าฉันทำไมถึงรีบไปเรียนขนาดนี้ เพราะ 1.เดี๋ยวโดนหักคะแนน 2.จะได้เจอพี่  “เพล์”แฟนของฉันซึ่งรักกันยาวนานกว่ายาหมองตาถ้วยทอง เราคบกันนานถึง 5 ปี ทึ่งล่ะซิว่าทำไมนานขนาดนี้ ก็กว่าเราจะรักกันได้ฉันต้องอดทนอดกลั้นกับพฤติกรรมแสนดีของเค้า ทั้งหล่อ รวย เรียนเก่ง และอีกอย่างเพล์บอยสุดๆ ซึ่งลองมาเทียบกับฉันสิ น่าตาธรรมด๊าธรรมดา  รวยตอนมีเงิน เรียนได้เกรด4เพราะลอกเพื่อน และอีกอย่างเปิ่นอย่าบอกใคร

อ่อ ลืมแนะนำตัวเลยมั่วแต่โม้อยู่นาน ฉัน “cotton”อายุน้อยกว่าแม่สิบเจ็ดปี บ้านอยู่ที่สะพานวัว จ.กำแพงเทพ ประเทศ ราชอาณาจักร อาศัยอยู่ภายใต้การคุมครองของหลังคาบ้านที่เวลาฝนตกมักจะมีหยดน้ำหยดลงมาตามช่องระบายอากาศให้ฉันกับแม่ได้ดื่มกิน ล้อเล่น!! ฉันอยู่กับแม่ 2คน ตอนแรกครอบครัวเราก็อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตานั้นแหละมีพ่อมีแม่ ฉัน และพี่อีกคน แต่พอดีมีเรื่องนิดๆหน่อยๆที่ผู้ใหญ่ชอบทำให้เป็นเรื่องใหญ่ คือ พ่อฉันแอบมีกิ๊กจึงทำให้ต้องเลิกกัน โดยที่พี่ไปอยู่กับพ่อ ส่วนฉัน ก็อย่างที่รู้ๆกัน ว่าทั้งสองฝ่ายแย่งกันไม่เอา แม่ก็บอกว่าอยากมีชีวิตใหม่ไม่อยากมีลูกติด พ่อก็ว่าแค่พี่คนเดียวก็หนักพอแล้ว ตอนนั้นฉันเริ่มเห็นคุณค่าของตัวเองตั้งแต่เด็กแล้วว่าล้ำค่าแค่ไหน  แต่สุดท้ายฉันก็เกาะมากลับแม่และอยู่ด้วยกันจนถึงปัจจุบัน อ่ะ ถึงโรงเรียนพอดี

“อ้าว น้องค่ารถล่ะ”

“เออ พอดีวันนี้ไม่ได้เอาเงินมาไว้เจอกันคราวหน้าจะจ่ายให้ล่ะกันนะพี่”

“เฮ้ย!!”

“OK , yes yes yes” ฉันรีบวิ่งหนีเข้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว หนูไม่ได้ตั้งใจเบี้ยวนะ แต่ไม่มีเงินจริงๆ

“หยุด เดี๋ยวนี้นะยัย คะนูทอง”เสียงอาจารย์เอ่ยขึ้น

“หนูชื่อคอทเทิลค่ะ อาจารย์อย่ามั่วสิค่ะ”

..”เออ นั่นแหละฉันก็แค่เล่นมุก”อาจารย์รีบแก้ตัว แต่ฉันว่าแกมั่วจริงๆนั้นแหละ

“เรียกหนู มีอะไรรึเปล่าค่ะ”

“มี!!เธอก็หน้าจะรู้ว่าเธอทำผิดอะไร” ฉันรีบคุกเข่านั่งลงกับพื้นแล้วยกมือขึ้นเหนือหัว

“หนูผิดไปแล้ว อภัยให้หนูด้วยที่หลังหนูจะไม่มาสายอีกแล้ว”

“ดีนั้นเหมาไปให้หมดนี้เลย”

“เหมา เหมาอะไรค่ะ”

“ก็ดอกกุหลาบนี้ไงฉันซื้อมาผิดวันลืมไปว่าวันนี้วันครูนึกว่าวันวาเลนไทน์ เธอจะซื้อไปให้พ่อเพล์ทูอะไรนั่นไม่ใช่หรอ”

“เพล์เชยๆค่ะ ชื่อคนนะค่ะไม่ใช่เกมส์ อีกอย่างหนูยังไม่บอกเลยว่าจะซื้อ”

“จะอะไรก็ชั่งเถอะ อ่ะรีบๆเอาไปซะฉันถือรอเธอมา สองชั่วโมงแล้วเนี่ย”อาจารย์ยื่นช่อดอกกุหลาบมาทางฉัน

“ขอโทษนะค่ะที่ทำให้รอ และก็ขอบคุณสำหรับดอกกุหลาบนะค่ะบาย”ฉันเดินจากอาจารย์มายังกลุ่มเพื่อนนับสิบทีนั่งรออยู่ที่โรงอาหาร เราเรียนที่เดี๋ยวกันตั้งแต่ม.1เลยนะ

”ด…..เดี๋ยวเธอยังไม่จ่ายเงินเลยนะ”ฉันไม่ฟังที่อาจารย์พูดรีบวิ่งมาหาเพื่อนทันที

“แหม!! มาสายจังนะจะแม่คนสวย” ทิวลิปเอ่ยขึ้น

“อ้าวพวกแกทำไมยังไม่ไปเรียนกันล่ะ”

“โทษนะจ๊ะเพื่อน สมองเธอกลับรึเปล่าวันนี้เขาไม่เรียนกันนะจ๊ะ”

“อ้าวหรอทำไมไม่บอกฉันล่ะจะได้ตื่นสายๆหน่อย”

“แค่นี้ยังไม่สายอีกหรอย่ะ รู้มั้ยฉันโทรหาเธอเป็นร้อยสายเลยนะย่ะ” ซากุระเท้าสะเอวบอกฉัน

“อย่ามาเว่อร์หน่อยเลย”ฉันพูดพลางก้มลงมองโทรศัพท์เจ้ากรรม เฮ้อเมื่อไรแม่จะซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้ฉันสักทีนะ

“ซากุระ 106 มิสคอล!! มีใครตายป่ะเนี่ยo^o”

“ก็คงจะเป็นแกนั้นแหละ”ทิวลิปทำหน้าเศร้า

“มะ…..หมายความว่าไง”

“ดูโน่นสิ”ฮาทพิ้งต์ชี้ไปทางด้านหลังฉัน

“อะไรอ่ะ” ฉันก็หันหลังตามคำแนะนำของฮาทพิ้งต์ ก็ต้องพบกับ!!!!  พี่เพล์กำลังนั่งกอดไหล่กับ แบร์เพื่อนสนิทคนหนึ่งในกลุ่มฉัน

 “แกตายแน่ไอ้เพล์”ฉันวิ่งโดยไม่สนใจใคร ตรงไปหาไอ้คนทรยศนั้นอย่างรวดเร็ว      

“ใจเย็นเย็น  คอทเทิน”ทิวลิปทัก

ตูม!!

ร่างฉันไปชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

“ขอโทษนะครับ”

“ไม่ให้อภัยโว้ย หลบไป”ฉันผลักคนตัวใหญ่อย่างแรงจนกระเด็นไปจูบกับผนังโรงอาหาร

“โอ๊ย!! ฟันฉัน หยาบคายที่สุด” ฉันไม่ฟังรีบเดินหนีทันที เพราะภารกิจใหญ่รออยู่ข้างหน้า

“กับมานี้นะยัยตัวแสบ”

“กินอันนี้สิค่ะ อร่อยนร้า” พี่เพล์ตักไอศกรีมใส่ปากยัยแบร์ หมั่นไส้นัก!!

“จริงหรอค่ะ”ยัยเพื่อนทรยศทำหน้าซื่อๆพร้อมกับอมยิ้ม

“ไม่จริงหรอก อันนี้อร่อยกว่า เหมาะกับเพื่อนสุดที่รักอย่างแกสุดแล้ว หน้าเหมือนกันด้วยเลยด้านๆเหมือนกัน” ฉันพูดพลางวางรองเท้าไว้บนโต๊ะหนึ่งข้าง

“กรี๊ด!! พี่เพล์ค่ะยัยนี้มันว่าแบร์อ่ะ”

“แค่นี้ก็ฟ้องหรอ แต่ก่อนแกไม่ใช่คนอย่างนี้ไม่ใช่หรอ”

“ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแกไม่เคยสนใจใครหรอกนอกจากตัวเอง”

“จะมากไปแล้วนะ!!”

“ไม่มากหรอก ที่แบร์พูดมาก็ถูกแล้ว”

“พี่หมายความว่าไงอ่ะ หาว่าฉันเห็นแก่ตัวหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ นี้พี่เค้ายังบอกฉันอีกนะ ว่าเวลาอยู่กับเธออึดอัดมาก แตะเนื้อต้องตัวก็ไม่ได้ ไม่รู้จะห่วงตัวไปถึงไหน ถึงห่วงไปก็ใช้อะไรไม่ได้ เพราะนอกจากพี่เพล์แล้วคงไม่มีใครตาบอดมาชอบคนเปิ่นๆ หน้าตาก็ธรรมดา เรียนก็โง่อย่างเธอหรอก ยัยโง่”แบร์พูด

“ยัยแบร์ บัฟฟะโล่”ฉันห้างมือเตรียมจะตบแต่พี่เพล์รั้งไว้

 “หยุดเดี๋ยวนี้นะ  คอทเทิน มันจะมากไปแล้วนะ”

“น้อยไปด้วยซ้ำ!! กับสิ่งที่พี่ทำกับฉัน เฮอะ!! ทำไปได้เนอะ มีกิ๊กเป็นเพื่อนของแฟนซื่อสัตย์สุดๆ”ฉันมองไปทางพี่เพล์

“แกก็อีกคนเพื่อนรัก โคตรรักแกเลยอ่ะ ถ้าไม่มีแกฉันคงไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าคนเป็นเพื่อนมันต้องทำกันอย่างนี้ แย่งแฟนเพื่อนทั้งที่คบกันมานานกกว่า หกปี น่าสมเพชชะมัด ” ฉันแสยะยิ้มให้กับแบร์

                “เราเลิกกันเถอะ”

                “เลิกหรอ ทำไมฉันไม่ดีหรอ พี่ถึงทิ้งฉัน อย่าไปเลยนะ อยากได้ยินอย่างนี้ล่ะสิ ฮึๆ ” ฉันพูดกึ่งหัวเราะ นี่ถ้าพี่ไม่พูดฉันก็เลิกอยู่แล้วใครเค้าจะไปบ้าคบต่อล่ะ

“คอทเทิน”

“ขอให้โชคดีนะ ” ฉันสะบัดมือออกจากพี่เพล์แล้วเดินหนีทันที

ฉันตัดใจแล้วจริงๆ