ครึ่งชีวิต

INTRO...




เคยไหมครับ ที่พบหน้าใครครั้งแรกแล้วรู้สึกตกหลุมรักเค้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ไม่ว่าคนตรงหน้าจะหน้าตาดีหรือไม่ก็ตาม แต่เหมือนเป็นอีกครึ่งชีวิตที่เราคอยตามหามาแสนนาน เหมือนเพลงมากกว่ารักของโรส ศิรินทิพย์ ที่ผมกำลังเปิดฟังจากมือถืออยู่ตอนนี้

หูฟังที่ล่วงหล่นหลุดจากมือไปข้างหนึ่ง ผมมองคนตรงหน้าผ่านผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่

บนถนนเส้นเดิม เวลาเดิม อะไรต่างๆคงเดิม

และเขาคนนั้น คนที่เดินเข้ามาเติมเต็มหัวใจของผมให้ฟูฟ่อง

คนที่ผมใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหาอีกครึ่งหนึ่งของหัวใจ

ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างเดียวกับผมไหม ผมรู้เพียงแต่ว่าเรายืนมองตากันและกันอย่างนี้อยู่นาน จนในที่สุดก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไปจับมือของเขา ก่อนที่เขาจะลับสายตาไป

ผมได้แต่ยืนมองตามหลังของคนคนนั้น โดยไม่ได้ทำอะไรให้มันเกิดขึ้น ไม่แม้แต่จะเดินเข้าไปหา เปิดฉากบทสนทนา ขอเบอร์โทรศัพท์ หรือแม้แต่แกล้งทำเป็นคนรู้จัก

ผมยังยืนอยู่ที่เดิมสักพัก ก่อนจะหันหลังกลับ เดินต่อไปตามเส้นทางเดิม ชีวิตเดิมๆ พบเจอผู้คนเดิมๆ และงานที่ทำอยู่เดิมๆ

……………………

………………….

ผมใช้เวลากว่า 1 เดือนในการรังสรรค์งานศิลปะชิ้นใหญ่ชิ้นหนึ่งจนเสร็จ ภาพวาดที่ผมรวบรวมความรู้สึกของผมในวันนั้นเอาไว้ ฝีแปรงที่เป็นเอกลักษณ์บนพื้นผ้าใบขนาดกว้างกว่า 3 เมตร และสูง 1 เมตร

และใช้เวลากว่า 1 ปี เพื่อรวบรวมผลงานทั้งหมดกว่า 30 ชิ้น อยู่ในคอเลกชั่นเดียวกัน

ผมเปิดแกลลอรี่แสดงผลงานด้วยเงินส่วนตัว เพื่อสื่อให้ผู้คนทั่วไปรู้ว่ารักแรกพบของผมมันมีรสชาติอย่างไร ผมทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจหวังเพียงจะได้รับเพียงคำชมสักหนึ่งเสียง

แกลลอรี่ดำเนินงานเป็นไปด้วยดี ผลงานกว่าครึ่งถูกซื้อเป็นของสะสมของผู้มีอันจะกิน ส่วนอีกครึ่งที่ผมไม่ขาย ถูกแสดงโชว์ต่อไปอีก 1 เดือน พร้อมทั้งผลงานชิ้นสุดท้ายที่ใหญ่ที่สุด ภาพวาดขนาด 3x1 เมตร

รูปแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่งในความทรงจำของผม ที่ยืนหันหลังให้ อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ขวักไขว่ มีแต่เพียงเขาที่โดดเด่นออกมา ผมสีทองพลิ้วไหวเพราะแรงลม ใบหน้าเสี้ยวหนึ่งที่แม้แต่ดวงตาก็มองไม่เห็น ผ้าพันคอโครเชต์สีแดงเด่นขับสีผวที่ขาวเนียน

คนที่ผมอ้อนวอนต่อพระเจ้า ขอสักครั้ง ให้ผมได้พบกับเขาอีกครั้ง

ครั้งนี้....ผมจะเดินเข้าไปหา แล้วถามเค้าว่า

“คุณครับ คุณใช่คนที่ผมตามหารึเปล่าครับ?”