Teddy love รักเธอเท็ดดี้ P

นิยายเรื่อง Teddy love รักเธอเท็ดดี้ P

แนวแฟนตาซี

แนะนำตัวละคร

  นาอึน สาวน้อยที่มีปมเสมอคิดว่าตนเองไม่มีใคร ถูกคนรอบข้างทอดทิ้งไว้เสมอ

  เท็ดดี้ เป็นเพียงตุ๊กตาหมีที่นาอึนบังเอิญได้มา

  เท็ดดี้พี คนที่เปลี่ยนเป็นตุ๊กตาที่ถูกโชคชะตากำหนด

  ซึงยอน เพื่อนสาวที่สดใส ของนาอึน

บทนำ

    ทุกๆวันของเทอสาวน้อยผู้อาภัพเทอมักจะไม่มีคัยเลยที่อยู่ข้างกายเทอ เทอถูกทิ้งให้โดนเดี่ยวเสมอมา แม้แต่ครอบครัวของเทอ นาอึนร้องไห้ เทอพร่ำพูดว่าไม่มีใครรักเทอเลย ขณะที่เสียงนอกห้องนอนของเทอคือเสียงของพ่อแม่ที่ทะเลาะกัน ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติกับเทอ แต่เทอไม่เคยทำใจได้เลย นาอึนร้องไห้ "เอะ" เสียงของพ่อแม่เงียบลงแล้วเทอตัดสิ้นใจแอบส่องออกไป  นอกห้องนอน เทอเจอบรรยากาศที่เงียบเหงาของบ้านกลับมาอีกครั้งแล้ว
     นาอึนออกมานอกบ้าน แม้ว่าชีวิตเทอจะไม่ค่อยมีคัยแต่เทอมีเพื่อนแท้คนหนึ่งที่คอยยุกับเทอเสมอมา  นาอึนกดอ็อดหน้าบ้านของซึงยอน  แล้วก็เทอพบรอยยิ้มแสนมีเสน่าห์ของซึงยอน เทอมักจะยิ้มแบบนี้ให้กับนาอึนเสมอ ทำให้นาอึนมีความสุขเพียงเทอยิ้มเท่านั้น นี้คือเรื่องดีเพียงไม่กี่เรื่องในชีวิตของเทอนาอึนคิด  "ว่าไงจ๊ะนาอึน" ซึงยอนถามอย่างสดใส
  นาอึนยิ้มกลับ     " ไม่มีอะไรทำอ่ะเทอก็น่าจะรู้"    ซึงยอนยิ้ม   " เดียวเอาน้ำมาให้น่ะ"   เทอพูด นาอึนนั่งเหม่อมองนอกหน้าต่าง     เทอพบรอยยิ้มของบางคนที่แสนสวย เทอเพ่งมองแต่มองยังไงก็ไม่ชัดสักที   "มาแล้ว"    ซึงยอนนำน้ำดื่มมาให้เทอ
" ขอบใจน่ะ "    นาอึนตอบ แล้วยิ้มสดใ ส แต่เทอก็แอบมองไปที่มุมนั้นที่มองเห็นรอยยิ้มนั้น แต่เทอไม่เจอแล้วรอยยิ้มอันแสนสวยนั้น หลังจากนั่งที่ห้องของซึงยอนซักพักนาอึนจึงตัดสินใจกลับบ้านของเทอ

     อีกฟากหนึ่งของถนน นาอึนได้เห็นคนๆหนึ่งถุกทำร้ายอยู่    ถ้าเป็นคนอื่นเทออาจจะละสายตาและเดินผ่านไปได้  แต่เทอจำได้ริมฝีปากนั้น    ริมฝีปากที่เมื่อครู่ที่เธอได้เหนรอยยิ้มสวยๆ  แต่ตอนนี้เทอกลับพบกับริมฝีปากที่เปื้อนเลือดของเขา   นาอึนยืนมองยุตรงนั้นซักพักจนคนพวกนั้นได้หายไป   เหลือเพียงเจ้าของรอยยิ้มนั้นที่ตอนนี้หน้าตาฟกช้ำไปหมด  นาอึนเดินเข้าไปใกล้ๆ เทอตัดสินใจเอื้มมือนั้นไปสัมผัสที่ใบหน้าของเขา   แต่พอมือนาอึนสัมผัสไปที่หน้าของเขา เขาคนนนั้นได้ หายไปจากตรงนั้น นาอึนได้แต่ยืนขึ้นแล้วมองหาเขารอบบริเวณ  "  นาอึน นาอึน "  เสียงซึงยอนเรียกเทอ    นาอึนตื่นจากความฝันที่เหมือนจริงของเทอทันที   "  กว่าจะตื่นได้น่ะ นาอึนอ่ะ "    ซึงยอนบ่นดังๆ  " ขอโทษน่ะซึงยอน "   แล้วส่งยิ้มแห้งๆให้ซึงยอน  นาอึนขอตัวกลับบ้านก่อน  "  เดียวไปส่งน่ะ "  ซึงยอนบอก  " ไม่เป็นไรหรอก กลับเองได้น่ะ "  นาอึนยิ้มกลับ   " งั้นกลับบ้าน ดีๆล่ะน่ะ บายๆแล้วเดวเจอกันน่ะ "   นาอึนได้แต่สงสัยกับความฝันที่เหมือนความจริงมากของเทอ เทอเดินไปเรื่อยๆตามทางที่เทอเคยเดินเปนประจำ นาอึนสะดุดตากับสิ่งหนึ่งเข้า รอยยิ้นนี้ รอยยิ้มที่เทอประทับจากเขาคนนั้นได้ปรากฏขึ้นกับตุ๊กตาตัวนั้น รอยยิ้มที่คล้ายเขามาก นาอึนเดินไปที่ใต้ต้นไม้นั้นที่ที่มีเพียงตุ๊กตาตัวนั้นนั่งพิงที่รากไม้นั้น เทอตัดสินใจหยิบตุ๊กตาตัวนั้นขึ้นมา พร้อมส่งยิ้มแสนหวานไปให้  นาอึนรู้สึกเหมือนได้เจอคนๆคนนั้นอีกครั้ง นาอึนถือตุ๊กตาตัวนั้นกลับบ้านเทอด้วย นาอึนเดินยิ้มหวานกลับไปที่บ้านแล้วเทอก็ได้เจอแม่ของเทอ แม่ของเทอที่ยืนยุหน้าประตูพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่   " แม่จะไปไหนค่ะ "   นาอึนถาม  แม่ของเทอยิ้มเศร้า    " ขอโทษน่ะนาอึน แม่ไม่อยากยุที่นี้อีกแล้ว นาอึนดุแลตัวเองได้น่ะลูกนาอึนของแม่โตแล้วน่ะ "    แม่เธอตอบพร้อมดึงนาอึนเข้ามาในอ้อมกอด     อ้อมกอดที่นาอึนถวิลหาที่เทอฝันถึงมัน อ้อมกอดที่จากเทอไปนานแล้ว กี่ปีแล้วที่แม่เทอไม่กอดเทอแบบนี้ กี่ปีแล้วที่แม่ไม่สนใจเทอเลย วันนี้แม่ทำให้เทอรู้ว่าแม่เทอยังรักเทออยุ่เทอซึมซับความสุขที่รอคอย แต่เทอไม่เข้าใจเลยทำไมแม่ต้องจากเทอไปด้วย  "  แม่จะไปไหนหรอค่ะแม่ "    นาอึนถามแม่พร้อมกับร้องไห้ดังๆออกมา แม่ของเทอสัมผัสใบหน้าของเทออย่างเบามือเหมือนว่ากลัวว่าถ้าสัมผัสแรงไปเดียวเทอจะแตกกลายเปนเพียงผง  เทอตอบนาอึนด้วยน้ำตา      " แม่จะไปจากที่นี้สักพักน่ะ นาอึนรอแม่ที่นี้น่ะ "  เทอร่ำไห้ให้กับลูกสาวที่น่าสงสารของเทอ แล้วเทอจึงจับมือลูdสาวออกพร้อมกับถือกระเป๋าแล้วเดินออกไป พร้อมกับความเศร้า  แต่ที่เทอทำลงไปมันมีเหตุผลที่เทอต้องการทำมัน   "   แม่!! แม่!! แม่ "  นาอึนร้องตามร่างนั้นอย่างน่าสงสาร     ร่างทีค่อยๆเดินจากเทอไปทีละนิดทีละนิดจนเทอมองไม่เหนแล้ว นาอึนร้องไห้ความรู้สึกนี้ที่ว่างเปล่าของเทอนาทีที่ว่างเปล่า  เทอมองเหนเพียงตุ๊กตาหมีที่เทอพบเจอเทอ จับมันขึ้นมากอดแนบกายเทอหวังเพียงให้เหมือนอ้อมกอดของแม่เทอ นาอึนร้องไห้จนน้ำตาของเทอเหือดแห้งไปเหลือเพียงร่องรอยของแผลในใจเทอที่มันบาดลึกจนยากจะเหยี่ยวยา  นาอึนเดินเหมือนร่างไร้วิญญาณเดินเข้าไปในบ้านที่ว่างเปล่าที่แสนเงียบเหงา แม้ว่าเทอจะชินกับบรรยากาศแบบนี้ แต่ครั้งนี้มันมากกว่าทุกครั้ง แม้ว่าครั้งที่แม่เทอยุนั้นแม่เทออาจจะไม่ค่อยสนใจเทอ แต่แม่ของเทอก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้นหน้าทีวี  นั่งยุตรงนั้นให้เทอรู้ว่าเทอยังมีแม่ยุอีกคน  เทอยังเหม่อมองไปที่โซฟาหน้าทีวีที่ว่างเปล่า มอง มอง นาอึนยืนมองยุมุมนั้นพรอมทั้งน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง พร้อมทั้งในมือที่ยังถือตุ๊กตาหมียุ แวบหนึ่งรอยยิ้มของตุ๊กตาหมีได้หายไป แต่เทอไม่ทันได้มองเหนมันมัน

  กว่าจะถึงห้องนอนได้นาอึนรู้สึกเหมือนนานแสนนาน เทอเดินไปที่เตียงที่เทอชอบ ที่นี้เปนเพียงที่เดียวที่เทอมักจะพบความสุขในบ้านหลังนี้ นาอึนทอดกายลงนอนเหยียดยาว พร้อมกับทิ้งเจ้าตุ๊กตาหมีที่ได้มาลงไปที่นอนแสนนุ่ม  เทอยิ้มให้กับชีวิตของเทอที่มักจะเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย  นาอึนหยิบเจ้าหมีตัวนั้นมาพร้อมกับส่งยิ้ม น่าแปลกที่เทอมองรอยยิ้มของเจ้าหมีแล้วรู้สึกว่าคนคนนั้นมายิ้มอยุ่ตรงน่าเทอ นาอึนทึงหัวตัวเองเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้กับเจ้าหมีตัวนั้น  "  แกชื่ออะไรดีน่ะ "   นาอึนเอ่ยเสียงเบา  "เท็ดดี้ ใช่แล้วตุ๊กตาหมีต้องชื่อเท็ดดี้สิ"  เทอคิดพร้อมส่งยิ้มให้ตุ๊กตาอีกครั้ง พร้อมกับกอดมันแนบกายเทออีกครั้ง

    เช้าตรูที่แสนน่าเบื่อของสาวน้อยนาอึน เทอขยับร่างกาย แต่เทอรู้สึกหนักที่ตัวเทอ เหมือนท่อนอะไรสักอย่างว่างทับที่เทอ  เทอจับดูแต่น่าแปลกที่มันเหมือนขาของคนมาก  เทอสำรวจสิ่งนั้นแล้วเทอตัดสินใจหันไปมอง กรี๊ด !!! นาอึนร้องเสียงดังพร้อมกับอีกร่างหนึ่งที่ขยับกายข้างเทอ พร้อมพรืบตาขึ้นมองเทอ แถมยังส่งรอยยิ้มนั้น รอยยิ้มที่เทอเคยเจอก่อนหน้านั้นนี้เขาหรอ นายยิ้มหวานแล้วเขามาอยู่ที่นี้ได้ไงกันล่ะ 
  1

 1

He is smile sweet

    เสียงฟ้าร้องดังสนั่นทั่วพื้นที่ ส่งให้บรรยากาศรอบๆดูน่ากลัว    “ ทำแบบนี้จะดีหรอค่ะ”  เสียงหนึ่งถามขึ้นอย่างสงสัย

“หากเราไม่ทำเช่นนี้ ทุกอย่างมีแต่จะแย่ลงกว่าเดิม เพราะโชคชะตาได้กำหนดไว้”  น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความจริงใจ พร้อมกับสายตาที่มองผ่านลูกแก้วไป

  นาอึนนั่งอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น พร้อมกับขยับร่างกายออกไปห่างเขา  อารมณ์ของเธอตอนนี้บอกไม่ถูกเลย

  “ เอ่อ เอ่อ นายมาอยู่ที่นี้ได้ไงหา!!!”  เธอพูดติดขัด  นายนั้นได้แต่ส่งยิ้มหวานชวนฝันให้เธอตลอดเลย จนเธอทำตัวไม่ถูกอยู่แล้วนะ  “ฉันถามว่านายมาได้ไงฮ่ะ”  เธอถามเสียงแข็ง     ที่เธอเสียงแข็ง ก็เพราะนายนั้นยิ้มจนเธอชักจะรำคาญแล้วซิเหมือนกำลังจะเย้ยเธอเลยอ่ะ  “ไม่รู้เหมือนกัน”  เขาตอบพร้อมยิ้มหวาน  อ๊ากๆๆ เขานี้คนแบบไหนกันน่ะนี้                     “ฉันงงไปหมดแล้วน่ะ”  เธอบ่น  เขาทำเหมือนคิดอะไรได้   “โอ๊!! ฉันคิดออกแล้วก็เธออ่ะเป็นคนที่เอาตัวฉันมาเองนิน่า”   

“ฉันหรอ”  นาอึนทำหน้าสงสัยพร้อมส่งนิ้วชี้มาที่ตนเอง นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันน่ะ เธอไปเอาเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ

“พูดเรื่องอะไรของนาย ใครเขาไปพานายมาตั้งแต่ตอนไหนกัน ไม่เห็นจำได้เลย” นายยิ้มหวานส่งหน้าหวานๆมาใกล้เธอ                                         

พร้อมคำตอบที่ทำให้เธออึ่ง  “ก็เธอเป็นคนช่วยฉันที่ใต้ต้นไม้เองนิ จำไม่ได้หรอ”  หา! หา ! ใต้ต้นไม้งั้นหรองั้นก็เป็นเจ้าตุ๊กตาสิน่ะ เธอมองหาตุ๊กตาตัวนั้นที่เธอเก็บมา แต่เธอมองไม่เห็นตุ๊กตาตัวนั้นเลย ไม่มีเลย! O_O  มันหายไปไหนแล้วน่ะ  นาอึนทำหน้าใสซื่อ ที่มีความสงสัยอยู่มากถามเขาไป   “นี้เป็นเรื่องจริงหรอนี้ ฉันไม่ได้ฝันใช่ไหม” เธอถามพร้อมกับทั้งยิกแก้มขาวเนียนของเขาเพื่อเช็คว่าเธอไม่ได้ฝันไป   “โอ้ย!!! เธอทำอะไรของเธออ่ะ”  เขาถามนาอึนพร้อมกับเอามือเรียวลูบหน้านั้นที่นาอึนทำให้แดงขึ้นเป็นรอย  “เอ่อ เอ่อ คือ ฉันขอโทษ ก็ฉันตกใจนี้น่า” เธอทำหน้าสำนึกผิดสุดฤทธิ์  พร้อมก้มหน้าอย่างคนผิด  นายนั้นยิ้มหวานอีกครั้ง พร้อมกับส่งมือเรียวทั้งสองข้างมาจับใบหน้าเธอ ให้มองหน้าของเขาชัดๆอีกครั้ง   นาอึนตกใจกับกริยาแบบนี้ เธอจึ่งสลัดมือเขาออกแล้วกระโดดลงจากเตียงนอน  “นายทำอะไรของนายห๊า!” ><///// 

เขายิ้ม ยิ้มอีกแล้ว นาอึนอย่างจะตายเพราะรอยยิ้มหวานๆนี้สักร้อยครั้ง “เธอหน้าแดงน่ะ” เขาพูดเย้าๆๆ  นาอึนเอามือทั้งสองข้างจับหน้าตัวเองพร้อมกับส่ายหัวไปมา “ บ้าหรอใครหน้าแดงกันล่ะ” \\^^// เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  ฮ่าๆๆๆจู่ๆ เขาก็หัวเราะลั่นห้อง นาอึนได้แต่ยืนมองกิริยานั้นอย่างงงๆ ไม่เข้าใจเลย “ขำไรห๊า”  เธอถามอย่างเอาเรื่อง   “ เธอน่ารักจังน่ะ”  เขาตอบแบบขำๆ แอร๊ย!!! ฆ่าฉันเลยดีกว่านายยิ้มหวานเพราะนายพูดแบบนี้ฉันเขินน่ะ อ๊ากๆๆอยากหายไปจากตรงนี้จัง เธอเขินเขาจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้วน่ะ

   หลังจากเรื่องวุ่นวาย งุนงงเกิดขึ้นแล้วทั้งสองคนตัดสินใจ ออกจากห้องนอนแล้วไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อจะถามเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างจริงจังแล้วน่ะ ฮึ!!

   He iS sMile  sWeEt  

http://i048.radikal.ru/0801/b8/0c064761bdeb.jpg