ด.ช. พรมแดง ตอนที่ 2 : ทำตามแผน

ด.ช. พรมแดง ตอนที่  2 : ทำตามแผน

"ปู้วววววว วู้วววว" เสียงยังไล่พรมแดงมา
"เข้ม เข้ม เราจะทำยังไงดี" พรมแดงรนทำอะไรไม่ถูก
"ทำตามแผน" เข้มพูดออกมา

ลมกรรโชกแรง พัดสวนทางที่ทั้งสองมุ่งไป เข้มชะลอความเร็วเล็กน้อย ก่อนจะควบแบบเต็มแรงเมื่อหลุดห้วงลมนั้นมาได้ เสียงฝีเท้าของเข้มดังสลับกับเสียงคำรามก้องป่าของผู้ติดตาม ทั้งคู่เสียหลักเล็กน้อย เมื่อก้อนลมพัดมาอีกห้วง เสียงคำรามตามเข้ามาใกล้ เข้ามาใกล้

"อีกนิดเดียวเข้ม อีกนิดเดียว" พรมแดงหยิบของในกระเป๋าช่องแรกซ้ายมือบนเพื่อเตรียมการไว้แน่น

"ฟิ้วววว" ลูกธนูแทรกผ่านอากาศมาด้วยความเร็วสูง เข้มขยับตัวหลบได้ทัน ลูกธนูปักลงบนต้นไม้ข้างหน้าของทั้งคู่

"มันเอาจริง ครับ นายน้อย ระวังด้วยนะครับ" เข้มกำชับพรมแดง และเพิ่มความเร็ว
"นั่น ตรงนั้น ต้นโกงกาง ตรงนั้น" พรมแดงตะโกนบอกทางเข้ม

เข้มเลี้ยวซ้ายสุดกำลังและควบเพิ่มความเร็ว มุ่งหน้าไปยังต้นโกงกางที่พรมแดงระบุตำแหน่ง

"ปู้วววววววววววว วู้ววววววววววว ววววว " เสียงคำรามก้องป่าและดังใกล้กว่าที่เคยได้ยิน

"พร้อมนะเข้ม" พรมแดงตั้งสติ
"พร้อมครับ นายน้อย" เข้มชะลอความเร็ว ก่อนจะตวัดตัวกลับหลังหันหน้าเผชิญกับเสียงที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง

"ฟิ้ววววววววววววววววว" ธนูอีกสองลูกพุ่งตรงมาที่พรมแดง พรมแดงเอี้ยวตัว ธนูผ่านหูไปนิดเดียวย ก่อนที่มันจะปักลงบนต้นโกงกาง

ประกายตาสีเหลืองลุ่มลึก โผล่พ้นเงาในความมืดเบื้องหน้า ชายร่างสูงหน้าตาประหลาด แก้มตอบผิวซูปซีด ถุงใต้ตาปูดโปน ผมหงอกเทารุงรัง สะกดตามองมาที่พรมแดงและเข้ม

"ว่ายังไง ไอ้เด็กแสบ แกคิดว่าม้ากระจอกพูดได้ของแก จะพาแกหนีได้รึยังไง" คำพูดกวนประสาทพ่นออกมาจากปากที่มีฟันเกกะเทเร่
"อย่ามายุ่งกับเรา เรามีธุระที่ต้องรีบทำ" พรมแดงข่มอาการสั่นไม่ให้แสดง
"เหรอ เหรอ เหรอ .... ไม่ให้ยุ่งจริงเหรอ" ชายประหลาดวาดมือไม้ตะวัดอากาศตบแมลง

เข้มค่อย ๆ ขยับขาถอยหลังทีละนิด พอไม่ให้ผิดพิรุจ ตายังจ้องอยู่ที่ชายสูงหน้าตาประหลาด

"ข้าจะไม่เรี่ยมเร้เรไร แกจะต้องตายซะตอนนี้ ของนั่นต้องเป็นของข้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"

ทันทีที่คำประกาศก้องสิ้นเสียง ชายประหลาดก็พุ่งตัวเข้ามา ด้วยความเร็วสูง

"นายน้อย จัดการเลยครับ ทำตามแผน" เข้มตะโกนสุดเสียง หลังจากเข้าใกล้จุด

พรมแดงสาดแสงไฟส่องสว่างจากไฟฉายเข้าดวงตาสีเหลืองหม่นของชายประหลาด เสียงหวีดร้องก้องป่าด้วยความเคียดแค้น ความเร็วของมันและท่าทีหยุดชะงัก ลังเล เข้มและพรมแดงยังยืนนิ่งลุ้นผล

"แกรู้ แกรู้ แกรู้" เสียงโหยหวนกัดฟันกรอด ลอดผ่านมาด้วยความเจ็บใจ
"เจ้าเป็นมนุษย์กลางคืน ตาเจ้าจะแพ้แสงแรงแยงตา ขารู้" เข้มเริ่มขยับขา
"หึ ๆ ยายแก่นั่น คงเตรียมมาให้แกซินะ ไอ้เครื่องเบ่งแสงนั่น ใช่! ข้าแพ้แสง แต่แค่นี้มันทำอะไรข้าไม่ได้หรอกกกกกกกกกก ไอ้พวกกระจอกกกกกก"
แววตาเย้ยหยันลอดผ่านดวงตาสีเหลือง

สิ้นเสียงพูด ชายประหลาดก็ทะยานตัวเข้ามาอีกครั้ง ธนูที่แปรเปลี่ยนเป็นหอกดาบในเงามืดส่องประกายคมกริบ เข้มยกขาคู่หน้าขัดจังหวะ พรมแดงเกาะแผงคอเข้มด้วยมือขวา แสงไฟฉายกวัดแกว่งไปทางพุ่มไม้ตรงหนองน้ำหลังต้นโกงกาง ชายประหลาดกระโดดสูงก่อนจะเหยียบหัวเข้มและตวัดตัวยืนบนหลังเข้ม และรวบตัวพรมแดงไว้

เม็ดเหงื่อผุดจากหน้าผาก ลมหายใจอ่อนลงทุกที พรมแดงกำลังจะขาดอากาศหายใจ ชายประหลาดรวบคอเหยียดยื่นพรมแดงให้ตัวลอยเหนือเข้ม มือที่อ่อนโรยยังเกาะไฟฉายไม่ให้หล่น เข้มจำต้องยืนนิ่ง ตัวสั่นเทาไปด้วยความโมโห และเจ็บใจ

"ไอ้ตัวแสบ แกมันก็แค่นี้แหละ" ชายประหลาดเย้ยหยัน
"ไหนน้า ของที่ยัยแก่ฝากมาให้ " มือเหี่ยวซูบเปิดกระเป๋าของพรมแดง

แมลงน้อยตัวแรกคลีปีกส่งสัญญาณตอบรับเมื่อไฟฉายกวัดแกว่ง เรืองแสงออกมาจากหลังพุ่มโกงกาง จากนั้นไม่นานแสงน้อยก็ถูกส่งต่อจากครอบครัวนึงไปครอบครัวนึง ภายในชั่วเสี้ยววินาทีหึงห้อยนับล้านตัวถูกกระตุ้นและส่งต่อแสงจนทำให้คุ้งน้ำเบื้องหน้าแปรเปลี่ยนให้คืนที่หม่นเท่าเรืองแสงส่องสว่างดังกับสุริยาในยามรุ่ง

ความเงียบสงัดแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องของชายประหลาดที่อยู่เบื้องหน้าพรมแดง

"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" คำกรีดร้องโหยหวน

แสงสว่างรอบบึงกว้างแผ่อาณาเขตไปไกลสุดปลายฟ้า เผยให้เห็นป่าโกงกางนับ 100 ไร่ ที่เต็มไปด้วยแมลงน้อยเรืองแสง นับล้าน ๆ ตัว ที่กระพริบแสงสื่อสารกันและกัน

"แสงหม่นเทา เราต้องการแสงหม่นเทา พวกแก พวกแก พวกแกกกกกกกกกกกกกก " ชายประหลาดเอามือทั้งสองปิดตาและกรีดร้อง ก่อนจะสยายปีกบินหายลับไป

พรมแดงหล่นลงไปอยู่ที่พื้น หายใจเร็วขึ้นเพื่อรับอากาศเข้าร่างกาย

"นายน้อย ไหวไหมครับ" เข้มห่วงใยพรมแดง
"ไหวซิเข้ม เราทำได้เข้ม เราทำได้ " พรมแดงพยายามพูดและสูดลมหายใจไปด้วย
"ครับ ต้องขอบคุณมิตรของเราครับ นายน้อย" เข้มช่วยให้พรมแดงลุกขึ้นก่อนจะหันไปดูมิตรแมลงน้อยเรืองแสงนับล้าน
"ต้องขอบคุณพวกเค้า ที่ทำให้เราฝ่าด่านพวกตาเหลืองมาได้" พรมแดงล้วงเข้าไปดูของในกระเป๋า และแน่ใจว่าทุกอย่างยังปลอดภัยดี
"เราต้องไปกันแล้วครับ ก่อนแสงจะหายไป พวกมันอาจจะวกกลับมาอีกก็ได้ แล้วเราต้องเข้าป่าประมาทให้ได้ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น " เข้มกำชับ
"จริงด้วย เราต้องเข้าป่าประมาทให้ได้ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น" พรมแดงได้สติคืนมา
"พร้อมนะครับ นายน้อย" เข้มขยับขาหลังเพื่อเตรียมตัว
"เต็มกำลังเลยเข้ม ป่าประมาท ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น" พรมแดงเกาะแผงคอที่แข็งแรงของเข้มไว้แน่น

----------

ตอนถัดไป ด.ช. พรมแดง ตอนที่ 3 อุบัติเหตุที่ป่าประมาท