ความเป็นไปได้

"ทุกอย่างจะเรียบร้อยเจนพอผมเปิดระบบทำงาน พลังงานสะอาดจะได้เริ่มซะที เอาละนะ ทุกคนนับพร้อมกัน สาม สอง หนึ่ง เปิดเลย"!!! แสงสว่างว๊าบขึ้นบนหน้าจอที่เธอมอง
เธอลุกขึ้นโดยไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น ฝันนี้เป็นนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว เขาจะไม่กลับมาอีก
"แม่ค่ะหนูออกไปทำงานก่อนนะ"สาวอังกฤษใบหน้าสีเรียวดวงตาสีเขียวร้องบอกแม่
"กลับแล้ว มาเล่นเครื่องบินกับผมนะ"ชาร์ลีผู้เป็นน้อยชายวัยเจ็ดขวบ ยิ้มฉีกกว้างให้
"รีบไปรีบกลับละ วันนี้มีอาหารที่ลูกชอบนะ"
        ระหว่างทางเดินไปโรงงาน หิมะโรยร่างลงมาจากแผ่นฟ้าขมกขมัว ต้นไม้เหลือแต่กิ่งสีดำ ผู้คนทั้งสองระหว่างทางต่างย่างเท้าด้วยความรวดเร็วพร้อมแบกชุดขาวป้องกันรังสี ใบหน้าใส่อากาศบริสุทธิ์ถูกครอบไว้ด้วยหน้ากากใส ก่อนเวลาทำงานเล็กน้อยเจนเดินไปรวมตัวกับเพื่อนโรงงานในห้องโถงกลางทั้งห้องเป็นสีน้ำตาลปนคราบเก่าขนาดใหญ่ใหญ่เท่าสนามฟุตบอลสองสนาม มีสีขาวเป็นจุดด่างๆบ่งบอกถึงความเก่าแก่แต่ไม่ใส่ใจ โคมไฟที่ติดอยู่บนเพดานขยับสั่นตลอดเวลาราวกับตึกจะถล่มในทุกนาที เสาเหล็กแต่ละเสาห่างกันสี่เมตร ลำโพงติดอยู่บนสุดทอดสายตาไปสุดห้อง ทางทิศเหนือปรากฏจอสียักษ์

    "สารกัมมันตรังสีนี้ยังไม่สามารถหาทางแก้ไขได้ครับ ครบรอบหนึ่งปีแล้วกับโรงงานนิวเคลียร์ระเบิด ทรัพยากรค่อยๆน้องลงทุกที รัฐบาลสัญญาว่าจะขยายโรงผลิตอาหารสามเหลื่ยมตัดยอดให้ทันกับความต้องการของประชาชน ขอให้ประชาชนทุกคนอย่าออกจากออกนอกสถานที่เกินสี่ชั่วโมงต่อวันและหมั่นสังเกตสีเลือดตนเองครับ"จอดับลงพร้อมผู้สื่อข่าว

"เจนทุกอย่างจะเรียบร้อย เราหาทางช่วยได้แน่ ด็อกเตอร์สวอนบอกว่าเครื่องมิติใกล้เสร็จละ"คริสตินเดินเข้ามาปลอบประโลมเธอ
"ฉันก็หวังอย่างนั้นแหละ แต่มันปีนึงแล้ว เลือดของชาร์ลีก็ค่อยๆเข้มขึ้นเรื่อยๆ รีบไปแผนกวิจัยกัน"
คริสตินเดินนำหน้าเจนไปแบบถือเป็นเรื่องปกติไปซะแล้วเพราะเธอสูงกว่าเจนซักยี้สิบเซนติเมตร แขนทั้งสองข้างจูงมือเพื่อนไว้ด้านหลัง ทางเดินเข้าสู่แผนกต่างๆทั้งหมดต่างเป็นสีขาวเพื่อความสะอาดในการทำงาน
"ดอกเตอร์สวอนคะให้พวกหนูช่วยอะไรอีกรึป่าว เครื่องมิติก็ใกล้จะเสร็จแล้ว คงไม่มีอะไรแล้วม้างง" คริสตินพูดด้วยท่าทางร่าเริง
"งั้นไปคุยงานกับคนที่อายุเยอะที่สุด แต่ความจำดีที่สุดมา ถ้าฉันจำไม่ผิดละก็ศาสตราจารย์จอห์น ฮอว์กิ้งนี่แหละ ท่านสุดยอดเลยเรื่องความจำแถมระบบประสาทก็น่าจะประสานกับเครื่องเราได้ดีที่สุด เครื่องนี้จะเปิดมิติในอดีตในก็ต่อเมื่อเชื่อมโยงกับระบบประสาทของผู้ทดลองกับเครื่องและจำเรื่องในอดีตได้เป๊ะๆ"ท่านหันมา สังเกตได้เลยว่าอาการเหนื่อยล้าจากการประดิษฐ์คงถึงที่สุดแล้ว ผมหงอกรุงรัง ใส่แว่นตาหนาแตอะทรงกลม รูปร่างอ้วนท่วม สองคนเดินออกไปไม่พูดไม่จา พวกเธอรู้ดีว่าควรจะไปที่ไหนถึงจะเจอศาตราจารย์ฮอว์กิ้ง ซึ่งอยู่ในตรอกลิตเติ้ล บ้านแมร์รรี่
"ฉันจะกดกริ่งละนะ"เจนพูด
"ไอ้นี่น่ารำคาญชะมัด รีบๆกดแล้วจะได้เข้าไปข้างในซะทีเหอะ จะได้ถอดออก"คริสตินขยับหน้ากากใสไปมา
แล้วป้ายดิจจิทัลข้างกริ่ง แสดงคำว่า "เข้ามาได้" ครั้งนี้เจนเป็นคนนำเธอเคยมาคนเดียวหลายครั้งแล้วตอนที่สวอนให้ส่งจดหมายลับแบบมือถึงมือ ระหว่างทางเดินถึงบ้านลูกสาวของศาสตราจารย์กำลังเล่นหิมะอยู่ พวกเธอกับหล่อนแค่กล่าวทักทายกัน
ฮอว์กิ้งเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าระหว่างมือทั้งสองข้างถือกาและถ้วยน้ำชาสีขาวเข้าชุดกันสามใบ เจนและคริสตินนั่งโซฟาสีแดงที่เคยนั่งประจำและเตรียมเปิดประเด็น ตรงข้ามนั่นคือตู้ประดับรูปประจำตระกูลฮอว์กิ้ง ขณะที่คริสตินชี้แจงถึงเครื่องเปิดมิติ เจนจ้องไปที่ผู้ชายแก่ชราในรูปภาพขาวดำซึ่งอยู่ขวาสุดขนาดใหญ่กว่ารูปอื่น ในรูปเป็นฉากสวนต้นแอปเปิ้ลมือข้างขวาของชายหนุ่มอังกฤษอุ้มเด็กวัยสี่ขวบ อีกข้างหนึ่งของหนุ่มคนนั้นจับมือกับภรรยาอยู่ อีกฝั่งของภรรยาคือชายชราหัวเริ่มโล้นกำลังมองมาที่เจนอย่างดุดัน"
"เจนที่รักเธอจ้องรูปนั่นตลอดเลยนะ"จอห์นพูด
"นั่นใครค่ะศาสตราจารย์ ในรูปนั่น"เธอตอบกลับพลางชี้
"คุณปู่ของฉัน กรีน ฮอว์กิ้ง ท่านเสียไปตอนที่ฉันเข้าเรียนมัธยมปลาย สาเหตุก็อายุขัยหมด"
ทั้งเจนและคริสตินต่างลากลับ ทันทีที่ออกจากรั้วของ บ้านเจนยังคงสงสัยชายชราที่ชื่อกรีน คริสตินถามถึงอาการเหม่อของเธอ แต่เจ้าตัวบอกปัดไป ในที่สุดศาตราจารย์ฮอว์กิ้งก็ตอบตกลง พรุ่งนี้การทดลองจะเริ่มขึ้นในตอนเช้าเก้าโมงของวัน เธอนึกในใจ.