แสงแรกแห่งราตรี

                นานมาแล้ว...สงครามช่วงชิงดินแดนระหว่างแม่มดและมนุษย์ได้อุบัติขึ้นเมื่อเจ็ดร้อยห้าสิบปีก่อน  มนุษย์พยายามปกป้องและช่วงชิงดินแดนต้องสาปคืนจากเหล่าแม่มด  ช่วงเวลาหลายร้อยปีช่างเป็นอุปสรรคต่อมนุษย์เสียเหลือเกิน  วีรบุรุษผู้กล้าหาญหลายต่อหลายรุ่นทำสงครามกันไม่ได้หยุดได้หย่อน  หากพญาแม่มดกลับเป็นสาวเจ้าคนเดิม  ผู้นำทัพสงครามตั้งแต่วีรบุรุษรุ่นแรก  นานวัน เสน่หามนตรา และความเจ้าเล่ห์ของเหล่าแม่มดยิ่งทวีคูณเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ  พร้อมกับความแค้น

                ...แค้น...เพราะมนุษย์ทำให้ดินแดนแม่มด พ่อมด และดินแดนวิเศษ ต้องกลายเป็นดินแดนต้องสาป และแตกออกกลายเป็นเศษเสี้ยวแห่งดินแดนกระจัดกระจายไปทั่วโลกา  สิ้นไร้ซึ่งสภาพเสถียร  ส่งผลให้เศษเสี้ยวแห่งดินแดนเปลี่ยนที่ปรากฏแวบไปแวบมาในทุกมุมโลก...เพียงเพราะพวกมนุษย์ต้องการให้เทพเจ้าแห่งเทือกเขาโอลิมปัสประทานพรแก่เผ่าพันธุ์ของตนเพียงเผ่าพันธุ์เดียว  เผ่าพันธุ์แม่มด พ่อมดที่อยู่กันอย่างสงบ  ไม่สุงสิงยุ่งเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ใด  ถึงจะนับถือพระผู้เป็นเจ้าผู้ประทับอยู่บนสรวงสวรรค์  หากพวกเขากลับมิเคยลบหลู่เทพเจ้าที่เผ่าพันธุ์มนุษย์นับถือเลยแม้แต่น้อย  แต่ทว่า...

                สิ่งที่มนุษย์กราบทูลกับเทพเจ้าแห่งเทือกเขาโอลิมปัสกลับสวนทางกัน

                ‘พวกแม่มด พ่อมดลบหลู่ท่าน  ท่านเทพเจ้า’ถ้อยคำที่พวกมนุษย์เพ็ดทูลฟ้องเทพเจ้าด้วยความเห็นแก่ตัว  โทสะอยู่เหนือความถูกต้องใดๆ เมื่อตนเป็นผู้ที่ถูกลบหลู่  ผู้บัญชาความเป็นไปของโลกคือตน  คำลงโทษที่เป็นดั่งคำต้องสาปของเหล่าแม่มด พ่อมดจึงถูกประกาศก้อง

                ‘ที่ใดมีแม่มด พ่อมดครอบครอง  ที่นั่นจงกลายเป็นดินแดนต้องสาป!’

                ฉับพลันสายฟ้ามฤตยูก็ผ่าเปรี้ยงลงกลางดินแดนแม่มด พ่อมด และดินแดนวิเศษ เกิดมหันตภัยร้ายแรง  ทำให้สูญเสียพี่น้องแม่มด พ่อมดไปจำนวนมากเหลือ และส่งผลไปสู่ดินแดนวิเศษที่บรรพบุรุษแม่มด พ่อมดร่วมกันเสกสรรขึ้น  ระบบนิเวศน์เสียสมดุล  ธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์มลายสิ้น  สิ่งมีชีวิตในดินแดนวิเศษล้มตาย  บางตัวต้องสาปและกลายพันธุ์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดุร้าย  ดินแดนวิเศษเหลือเพียงความเสื่อมโทรมหมองหม่น

                เหล่าพ่อมดยังคงนิ่งเฉยต่อเหตุการณ์ดั่งกระแสน้ำนิ่ง  ภายในจิตใจว่างเปล่าไม่สนใจสิ่งใดแม้จะผิดหรือถูก  หากเหล่าแม่มดมิอาจทำใจให้สงบได้  ความเสียใจและความคับแค้นฝังลึกเข้าไปในจิตใจ  เมื่อพวกเขาป้ายความผิดใส่เรา ไม่เห็นแก่เรา  เราก็ไม่จำเป็นต้องเห็นแก่พวกเขา  การแก้แค้นของแม่มดกำลังจะเริ่มขึ้น  หากจะต้องรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เสียก่อน...

...ธรณีสั่นไหว  น่านน้ำสะเทือน  พสุธาปริแตกกระจัดกระจายไปคนละทิศละทางราวกับต่อต้านกันและกัน  เวทมนต์ไม่อาจผสานให้ดินแดนเป็นผืนเดียวกันได้  ซ้ำร้ายคำสาปยังส่งผลย้อนกลับไปสู่ตัวผู้ใช้เวท

                ร่างสั่นสะท้าน  ความเจ็บปวดแล่นผ่านไปทั่วทุกส่วนราวกับถูกก้อนหินกดทับร่างทั้งร่าง  โลหิตสีแดงสดไหลทะลักออกทางทวารทั้งห้า  พญาแม่มดและเหล่าจอมแม่มดค่อยๆ ตายลงช้าๆ ไปพร้อมกับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส  คำสาปแช่ง  และจิตอธิฐานอันแรงกล้า

                ‘เจ้ามนุษย์จอมโกหก เห็นแก่ตัว  ข้าขอสาปแช่งเจ้า!!’หยาดน้ำตากับหยาดโลหิตไหลรวมเป็นสายเดียวกัน  พญาแม่มดเค้นเสียงขณะที่ดึงพลังเวทสุดท้ายของตนออกมา

                ‘อีกเจ็ดร้อยสี่สิบปีข้างหน้า  พลังของข้าและเหล่าจอมแม่มดผู้สละชีวิตทั้งหลาย  จะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวและสถิตสู่ร่างของเด็กที่พระผู้เป็นเจ้าได้กำหนดเอาไว้’ลมหายใจเริ่มอ่อนลงทุกทีๆ

                ‘เด็กผู้นั้นจะรวมเศษเสี้ยวแห่งดินแดนทั้งหมดให้กลับมาเป็นผืนเดียวกันดังเดิม  เมื่อนั้นดินแดนของเราจะหลุดพ้นจากคำสาป  ชีวิตของเราจะได้กลับมาสงบสุขแบบเดิม...เสียที...อึก!’พลังในกายแตกซ่าน  ร่างกายหลับใหลชั่วนิรันดร์กาลอย่างไม่มีวันหวนคืน

                ร่างนับร้อยสิ้นลมไปพร้อมๆ กัน  พลังเวทในตัวพวยพุ่งขึ้นสู่ฟ้าราวกับเป็นสักขีพยาน  ก่อนจะตกลงสู่พื้นพสุธาดั่งฝนดาวตก