รวมฟิค exo คู่แปลกหลายคู่มากมาย

... chan x hun

�

ทำไมนะ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนผมก็ยังคงไม่ลืมเค้าซักที...

ทั้งที่เค้าทำให้ผมเจ็บปวดเจียนตาย…

แต่ผมก็ยังรักและคิดถึงเค้าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม...

“คิดอะไรอยู่น่ะ เซฮุน” ร่างบางหันไปมองผู้เข้ามาใหม่ก็พบกับร่างเล็ก ตัวขาวเนียนของพี่ชายอย่าง ‘ซูโฮ’ ซูโฮยิ้มให้กับน้องชายวัย 20 ปีที่ยืนเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง

“เปล่าครับ พี่ซูโฮมีอะไรรึป่าว”

“พี่จะมาถามว่าเก็บของเสร็จรึยัง พรุ่งนี้เราจะกลับเกาหลีแล้วนะ”

“เรียบร้อยแล้วครับ” ว่าพลางส่งยิ้มไปให้พี่ชาย เซฮุนตัดสินใจมาเรียนต่อที่อังกฤษกับซูโฮตั้งแต่อายุ 17 จนตอนนี้เค้าก็มาอยู่ที่อังกฤษ 3 ปีเต็มๆ มันทำให้เซฮุนคิดถึงเกาหลีมาก คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงคนที่ทำให้เค้าเจ็บปวด ยิ่งคิดถึงคนๆนั้นที่ไรน้ำตามันก็จะไหลทุกที พรุ่งนี้แล้วซินะที่เราจะได้เจอกัน ฉันควรจะดีใจดีไหมนะที่จะได้เจอพี่ ‘ชานยอล’

�

สนามบินอินชอน

ซูโฮและเซฮุนมาถึงที่นี่ได้ 30 นาทีกว่าแล้วหลังจากที่นั่งเครื่องบินมา3 ชั่วโมงเต็มๆ พอลงจากเครื่องปุ๊บพี่ชายตัวเล็กก็พาเดินหาคนรักของพี่ชายที่จะเป็นคนมารับพวกเค้าทำเอาเซฮุนที่มีอาการเพลียมาจากบนเครื่องยิ่งเพลียหนักเข้าไปอีก

“พี่ซูโฮ หยุดเดินเถอะ ผมจะไม่ไหวอยู่แล้วนะ” เซฮุนพูดขึ้นมาหลังจากที่เดินหาอยู่เป็น 10 นาที นี่พี่ชายเค้าไม่สงสารเค้ารึไงน่ะ

“ก็ได้ๆ อ๊ะ นั่นไงมาแล้ว” ซูโฮหันไปพูดกับเซฮุน สายตาก็พลันไปเห็นคนรักที่เดินตามหาอยู่นาน ชายร่างสูงขาว ผมสีทอง ตาคม กำลังส่งยิ้มมาให้ซูโฮ

“โทษทีนะซูโฮ พอดีว่าเมื่อคืนเคลียร์งานดึกไปหน่อยน่ะ ”พูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดที่มารับคนตรงหน้าช้า ก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆไปให้

“ไม่เป็นไรๆ ผมเข้าใจ พี่คริส ชานยอลไม่มาด้วยหรอ” เมื่อเซฮุนได้ยินชื่อของคนๆนั้นตาก็เปิดทันที นั่นซิวันนี้เป็นวันที่เค้ากลับมานะ หรือว่าชานยอลจะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเค้านะ...

�เมื่อ 3 ปีก่อน

วันนี้เซฮุนตื่นแต่เช้าตั้งใจว่าจะทำเค้กไปเซอร์ไพส์วันเกิดของคนที่เค้ารักสุดหัวใจ ‘ชานยอล’ มือบางค่อยบรรจงวางเค้กลงกล่องเค้กสีหวาน ร่างบางดูจะภูมิใจกับเค้กที่ตัวเองทำอย่างมาก มองซ้ายมองขวาของเค้กก้อนนี้ก็ยิ่งทำให้ร่างบางยิ้มออกมาอย่างกับคนบ้า หวังว่าพี่จะชอบนะชานยอล คิดได้ดังนั้นก็เดินปีนรั้วข้ามมายังบ้านอีกหลังบ้านของเค้ากับชานยอลอยู่ติดกัน(เอ่อ...ฮุนเข้าหน้าบ้านไม่เป็นหรอ= ไรเตอร์)มือบางเอื้อมไปหยิบเค้กจากมือของพี่ชายหน้าหวาน

“สู้ๆนะเซฮุน ^^” ซูโฮให้กำลังใจเซฮุน เซฮุนยิ้มให้แล้วก็พยักหน้าเบา พอพูดกับพี่ชายเสร็จแล้วก็ตรงเข้าไปในห้องของชานยอลทันที เมื่อถึงหน้าห้องเซฮุนเปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือที่สุด แต่สิ่งที่เห็นในห้องกลับว่างเปล่า ได้ยินเสียงเหมือนคนอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ สงสัยจะอยู่ให้น้ำมั้ง

กึก

เสียงเปิดประตูจากห้องน้ำ คนที่เค้ารักกำลังจะออกมาแล้ว คิดได้อย่างนั้นใจเซฮุนก็เต้นไม่เป็นจังหวะ

“เอ่อ…ชะ...ชานยอล” ชายหน้าหวานตัวเล็กพอเห็นคนที่ยืนอยู่ปลายเตียงว่าไม่ใช่คนที่ตนเรียกก็ต้องชะงัก เซฮุนเมื่อเห็นชายหน้าหวานเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยท่อนบนเล่นเอาใจของเซฮุนกระตุกวูบ

“มีอะไรแบค...ซะ...เซฮุน” ชานยอลที่เดินเข้ามาดูว่าเพื่อนตัวเล็กเรียกทำไมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเซฮุน ยืนตัวสั่นเทา เหมือนคนสะอื้นในมือถือเค้กช็อคโกแลต

“นี่...ฮึก...หมาย...ฮึก...ความว่ายังไง ฮึก...พะ...พี่ทำกับผมแบบนี้ได้ไง...ฮึก ชานยอล...ฮือๆ ” เซฮุนพูดออกมาทั้งน้ำตาเค้ารู้สึกปวดหนึบที่หัวใจไปหมด

“ไม่ใช่นะ เซฮุน ไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ”

“พอกันที ผะ...ผม...จะไม่เชื่อพี่อีกแล้วผมตัดสินใจแล้ว ลาก่อนชานยอล” เซฮุนกำลังจะเดินจากไปแต่ก็โดนมือของชานยอลรั้งเอาไว้

“ไม่นะ เซฮุน นายจะไปไหน นายจะทิ้งพี่ไปไหน” ชานยอลพูดออกมาทั้งน้ำตาเค้าไม่อยากจะปล่อยมือจากคนตรงหน้าเค้าจริงๆเค้าอยากจะอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแต่เซฮุนก็ไม่ฟังอะไรเค้าเลย

“ผมจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ” เซฮุนตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แต่ทำเอาคนที่ฟังอย่างชานยอลถึงกับเข่าอ่อน ทำไมล่ะเซฮุน ทำไมถึงทิ้งพี่ไปไกลขนาดนั้น ถึงตอนนี้เค้ารู้ดีว่าต่อให้อธิบายอะไรไปเซฮุนก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเพราะเซฮุนมักจะเชื่อในสิ่งที่เห็นมากกว่าคำพูด พูดไปก็เหมือนแก้ตัว

“อย่าไปได้ไหมพี่ขอร้อง จะให้พี่ทำอะไรก็ได้” ชานยอลพูดพลางดึงคนตัวเล็กเข้ามากอนแน่น

“พิสูจน์ซิ ” ชานยอลเมื่อได้ยินที่เซฮุนพูดก็ผละออกจากคนตัวเล็ก ชานยอลจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยอย่างไม่เข้าใจ

“พิสูจน์ ว่าตลอดเวลา 3 ปีที่ผมอยู่อังกฤษว่าพี่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครทั้งนั้นจนกว่าผมจะกลับมา” ไม่รู้เพราะอะไรทำให้เซฮุนพูดออกไปอย่างนั้นทั้งๆที่เค้าก็โกรธชานยอลมากแต่จะให้ทำยังไงในเมื่อเค้าก็รักชานยอลมาก เค้ารู้ดีว่าวิธีนี้มันเสี่ยงกับชานยอลมากและมันอาจจะทำให้เค้าเจ็บมากกว่าเดิมถ้าชานยอลทำไม่ได้เพราะนิสัยของชานยอลเค้าไม่ชอบรออะไรนานๆใจร้อน แต่มันก็จะได้ทำให้เค้ารู้ว่าชานยอลรักเค้ามากพอขนาดนั้นรึป่าว ชานยอลเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาที่เค้ายังพอมีหวังอยู่บ้าง ถึงมันจะยากไปซักหน่อยแต่เค้าก็จะทำ

เมื่อถึงวันที่เซฮุนจะต้องไป ชานยอลก็ไม่ได้ไปส่งเซฮุนเพราะเค้ากลัวว่าจะทำใจไม่ได้

�“อ่อ ชานยอลมันรออยู่ที่รถน่ะ ไปกันเถอะ ป่ะเซฮุน นายอย่ามานั่งหลับแถวนี้นะ” คริสหันไปพูดติดตลกกับเซฮุน

“ผมนึกว่าพี่จะลืม ผมซะแล้ว” ตอบด้วยน้ำเสียงติดจะงอนๆ

“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไปกันเถอะ” ทั้งสามคนเดินออกมาจากสนามบินอินชอนได้ไม่นานก็เห็น ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งใส่แว่นกันแดดสีดำยืนอยู่ข้างๆรถยนต์คันหรูสีดำ

“อันยอง ชานยอล ^^” ทันทีที่เดิมาถึงซูโฮก็ทักทายชานยอลด้วยรอยยิ้ม

“อันยองครับ ^^”

“ไปได้รึยังอ่ะ ผมง่วง” เซฮุนเอ่ยออกมาก่อนที่ซูโฮจะชวนชานยอลคุยไปมากว่านี้ และเค้าก็ไม่ชอบที่จะให้ชานยอลยิ้มแบบนั้นให้ใครด้วยถึงจะเป็นพี่ก็เถอะ

“อืม ก็ไปซิ ” ชานยอลหันไปพูดกับเซฮุนจะบอกว่ายังไงดีตอนนี้เค้าดีใจมากๆที่ได้เจอเซฮุน ที่หัวใจได้กลับมาหาเค้าซักที ดีใจจนไม่รู้จะพูดอะไร เมื่อพูดจบทั้งสี่คนก็ขึ้นรถทันที โดยคริสเป็นคนขับ ชานยอลกับเซฮุนนั่งเบาะหลัง ระหว่างทางเซฮุนแกล้งหลับจนถึงบ้าน ชานยอลก็มองหน้าเซฮุนจนถึงบ้านเหมือนกัน

เมื่อถึงบ้านของเซฮุนและซูโฮ คนรับใช้ก็พากันวิ่งมาเอากระเป๋าของคุณชายทั้งสองไปเก็บ คุณนายโอแม่ของเซฮุน กับ คุณคิม พ่อของซูโฮและเซฮุนยืนกอดลูกชายทั้งสองด้วยความคิดถึง แม่ของเซฮุนเป็นภรรยาใหม่ของพ่อซูโฮ ถึงซูโฮและเซฮุนจะเป็นลูกคนล่ะแม่แต่ก็รักกันมากๆๆ

“คุณพ่อ คุณแม่ครับผมขอตัวนะ ผมเหนื่อยอ่ะ” พอผละจากอ้อมกอดของผู้เป็นแม่เซฮุนก็ขอตัวขึ้นห้องไปด้วยความเพลียอีกทั้งยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าชานยอลอีก

“จ้ะ ^^”

เมื่อเข้ามาในห้องเซฮุนก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที เซฮุนไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนแอบตามเค้ามาบนห้อง

เซฮุนรู้สึกถึงเตียงที่ย๊วบลงเหมือนมีคนมานอนด้วย ก็หันหน้าไปมองทำให้ตอนนี้หน้าของชานยอลกับเซฮุนห่างกันแค่คืบ แค่ได้เห็นหน้าชานยอลใกล้ๆแบบนี้อีกครั้งก็ทำให้เซฮุนใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เซฮุนหลบสายตาของชานยอลที่มองตาเค้า เซฮุนผลักคนตรงหน้าให้ออกห่างแล้วก็ลุกขึ้น

“พะ...พี่เข้ามาได้ไง”

“เปิดประตูซิ ถามได้ ^^”

“นี่...พี่อย่ามากวนนะ” เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนิดหน่อย

“พี่ไม่กวนก็ได้ พี่คิดถึงนาย เซฮุน ตลอดระยะเวลา 3 ปีพี่ไม่เคยมีใครพี่ยังรอแค่นาย แค่นายคนเดียว” ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เค้าเดินไปจับมือของเซฮุนและมองด้วยสายตาที่ดูจะจริงจังมาก แต่ไม่ทันที่เซฮุนจะได้พูดอะไร เสียงทุ้มของใครบางคนก็พูดขึ้นมาซะก่อน

“ชานยอลพูดจริงนะเซฮุน พี่รับรองได้” คริสที่เดินเข้ามากับซูโฮพูดขึ้น ใช่เค้ารู้หมดทุกอย่างเค้ากับซูโฮเป็นห่วงว่าชานยอลจะคุยกับเซฮุนไม่รู้เรื่องจึงเดินเข้ามาดูแต่เค้าสองคนแอบฟังอยู่ที่หน้าห้อง

“พี่เข้ามาได้ไงเนี่ย” เซฮุนถามอย่างสงสัย

“มันไม่สำคัญหรอกนะเซฮุนว่าพี่กับพี่คริสเข้ามาได้ยังไง แต่มันสำคัญที่ว่านายจะให้อภัยชานยอลรึป่าว” ซูโฮหันไปพูดกับเซฮุนแววตาของซูโฮที่บอกว่าไม่ได้ล้อเล่น

“ถ้ามันเป็นแบบที่พี่คริสพูด ผมก็จะให้อภัยอีกซักครั้ง” ชานยอลเมื่อได้ยินเซฮุนพูดแบบนั้นก็ดีใจจนรีบวิ่งเข้ามากอดเซฮุนไว้แน่น

“แต่พี่ต้องสัญญานะว่าจะซื่อสัตย์กับผมคนเดียว ชานยอล” เซฮุนพูดกับชานยอลด้วยน้ำเสียงที่จริงจังที่จริงเค้าก็กะว่าจะให้อภัยตั้งแต่ชานยอลเข้ามาพูดกับเค้าแล้วล่ะ ตอนนี้เซฮุนก็แค่คิดว่าไม่อยากจะเล่นตัวให้มากเพราะสิ่งที่เค้าใช้กับชานยอลก็มากพอแล้ว ในเมื่อเค้าเองก็ยังรักชานยอลมากเหลือเกินก็ไม่จำเป็นที่เค้าจะต้องยืดเยื้ออีกต่อไป

“ครับ^^” ชานยอลยิ้มจากใจจริงส่งมาให้เซฮุนและเซฮุนเองก็ยิ้มตอบเหมือนกัน รอยยิ้มที่ชานยอลคิดถึงมาโดยตลอด

สุดท้ายผมก็แพ้เค้าอีกตามเคย

โอเซฮุน ไม่เคยชนะ ปาร์คชานยอล ซักที

�

�End

�

ฟิคนี้เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบน่ะคะ อาจจะงงๆเพราะเป็นเรื่องแรกค่ะยังไงก็ช่วยค้อมเม้นต์หน่อยนะ

�

�

ฟิค ชานฮุน