รักๆของยัยตัวแสบ

ฉันเดินตัวเปียกอยู่ในล็อบบี้ พยายามมองหาช่องทางที่จะหลบสายตาของพ่อกับแม่ที่กำลังยืนคุยกับลุงนนท์อยู่ไม่ไกล แต่หาเท่าไร ก็หาไม่เจอ

“เคน พ่ออยู่ทางนี้ลูก” เสียงลุงนนท์ตะโกนดังลั่น ผู้ชายที่เดินตามฉันมาหันไปทางลุงนนท์ ก่อนจะโบกมือรับ แล้วเข้าไป แน่นอนว่าพ่อที่ยืนคุยกับลุงนนท์อยู่ ย่อมเห็นฉันแบบเต็มสองตา

ฉันหน้าตาละห้อยเข้าไปหาพ่อ เตรียมรับน้ำเสียงไม่พอใจที่มักกรีดลึกเข้าไปในใจฉันเสมอ “ไปทำอะไรมา ทำไมตัวเปียกแบบนี้ ไหนบอกจะไม่เล่นน้ำไง”

“ก็พอดีมันมีเรื่องนิดหน่อย” ฉันตอบเสียงอ่อยๆ

“เรื่องอะไร” พ่อแหกปากลั่น เล่นเอาฉันสะดุ้ง

“เขาไปช่วยคนจมน้ำกับผมมาน่ะครับ คุณลุงอย่าว่าเขาเลย ลุงเป็นพ่อ ก็น่าจะรู้ว่าเขาเป็น......โอ๊ย!” ฉันเหยียบเท้าหมอนี่อย่างจงใจ มันกำลังจะอ้าปากบอกพ่อว่าอาการฉันกำเริบ ขืนพ่อรู้ได้ซวยกันทั้งหมดแน่

“ขอบใจมากนะ หนูทีม” ลุงนนท์พูดกับฉัน ส่วนเขาก็มองหน้าลุงนนท์กับฉันสลับกัน

“พ่อรู้จักด้วยเหรอครับ” เขาถามออกมาแบบงงๆ

“ก็ทีมไง ลูกจำไม่ได้เหรอ”

“ใครอ่ะพ่อ” ฉันหันไปถามพ่อบ้าง

“เคนไง อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้”