ชายหนุ่มโลกร้อนกับเจ้าหญิงโลกคู่ขนาน

บทนำ

ตรอกเล็กๆที่ไร้การเหลียวแลจากผู้คนที่สัญจรผ่านไปมา ประตูบานเก่าๆใกล้ผุพัง ไม่มีใครรู้ว่าหลังประตูนั้นมีผู้คนที่ใส่ชุดแปลกตาอยู่มากมาย ร้านอาหารที่จัดเหมือนบาร์เหล้า มีคนหน้าตาดีทั้งแก่และวัยรุ่นนั่งอยู่เต็มไปหมด พวกเขาอยู่ในชุดแปลกตา ทุกคนต่างเดินขวักไขว่ไปมาในที่แคบจนคนที่นั่งมองอยู่รู้สึกกลัวว่าปีกบนหลังพวกเขาจะชนกันจนหัก แต่น่าแปลกที่มันทะลุผ่านกันราวกับว่าปีกนั้นเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

“แองเจลีน่า เซมเบิร์ก มีคำสั่งจากเบื้องบนมาถึงคุณ” พนักงานที่หน้าที่เหมือนคนชงเหล้า ทั้งที่ความจริงคือชงชา ชงนม ยื่นซองจดหมายสีขาวขลิบทองให้เด็กสาวที่ไม่ควรจะมานั่งอยู่ตรงนี้

พอได้จดหมายปุ๊บ เธอก็รีบออกจากที่นี่ทันที ด้วยความที่ไม่ชอบบรรยากาศชวนขนลุกของที่นี่เสียเท่าไหร่ เด็กสาวเดินออกจากตรอกเล็กๆด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะเดินยิ้มอย่างร่าเริงท่ามกลางผู้คนที่สัญจรไปมาในยามราตรี บนถนนที่ไม่เคยหลับใหลเลยแม้แต่คืนเดียว

“กลับมาแล้วค่ะ” เด็กสาวเอ่ยขึ้นมา เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่เปิดในช่วงกลางคืน เธอไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่หรอก แต่เธอพักอยู่ที่นี่ต่างหาก

“เป็นไงบ้าง จดหมายเขียนไว้ว่าอะไร” หญิงวัยกลางคนโผล่หน้าออกมาจากครัวถามออกมาอย่างอยากรู้

เด็กสาวเดินหายเข้ามาในครัว เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้หญิงสาวมากที่สุด ก่อนจะเปิดจดหมายอ่านเสียงดังด้วยภาษาที่คนรอบข้างฟังไม่ออก แต่หญิงวัยกลางคนกลับยิ้มกว้างออกมา

ถึง แองเจลีน่า เซมเบิร์ก

                มีรับสั่งจากองค์เหนือหัว ขอเลื่อนตำแหน่งคุณจากแม่มดฤดูกาลฝึกหัด กลายเป็นแม่มดฤดูกาลฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน อีกหนึ่งเดือนคุณจะต้องเดินทางไปประจำการที่เมืองโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ขอให้คุณเตรียมตัวให้พร้อม ทางเราจะส่งหนังสือเดินทางให้คุณเมื่อใกล้ถึงเวลา วันที่คุณไปถึงที่นั่นจะเป็นวันเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิที่นั่นพอดี หวังว่าคุณจะทำงานได้ดี

จาก กองอำนวยกาลดูแลพ่อมดแม่มดแห่งฤดูกาล

“หนูได้เลื่อนขั้นแล้ว หนูจะได้ไปอยู่กับพวกพี่แล้ว เย้ๆๆ” เด็กสาวร้องตะโกนอย่างดีใจ ก่อนจะโผกอดป้าร่างเพรียวสวยในผ้ากันเปื้อนไว้แน่น

“เห็นมั้ย ป้าบอกแล้วว่าหนูทำงานดี หนูก็จะต้องได้ดี ไปอยู่นู่นแล้ว ก็อย่าลืมส่งจดหมายมาหาป้าบ้างล่ะ แล้วต้องทำงานให้ดีเหมือนที่นี่ด้วยนะ” หญิงวัยกลางคนพูด พร้อมกับบีบจมูกเล็กๆอย่างเอ็นดู

“ไง ยัยตัวเล็ก ได้ข่าวว่าได้รับจดหมาย” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามาพูด ก่อนจะฉวยเอาจดหมายในมือของเด็กสาวไปเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว “ได้เลื่อนขึ้นเหรอ แต่ก็ไม่ได้กลับ”

“อัลเบิร์ต ทำไมพูดกับน้องแบบนั้นล่ะ” หญิงวัยกลางคนดุเสียงดัง

“ก็จริงอย่างที่พี่อัลเบิร์ตพูดนั่นแหละค่ะ ตามกฎมันเป็นแบบนั้นนี่นา แต่หนูรอมาตั้งห้าปีแล้ว รอสามสี่ปีจะเป็นไรไป อย่างน้อยหนูก็ยังมีพวกพี่อยู่ด้วย” เด็กสาวพูดอย่างร่าเริง

“คิดได้แบบนั้นก็ดีจ้ะ ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ป้าจะเปิดคอร์สญี่ปุ่นแบบจัดเต็มให้หนูเลย” หญิงวัยกลางคนว่า เด็กสาวโค้งตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะหันมาเชิดใส่อัลเบิร์ตแล้วเดินจ้ำออกจากห้องครัวไป

“ทำไมยัยนั่นได้ย้ายเร็วจังครับแม่” อัลเบิร์ตถามแม่ของตนอย่างสงสัย

“แล้วทำไมถึงย้ายเร็วไม่ได้ล่ะ” คนเป็นแม่ถามกลับ ก่อนจะหันกลับไปทำงานของตนเองต่อ

“ก็ปกติมาฝึกงานอย่างน้อยก็ต้องสองปีนะครับ” อัลเบิร์ตเถียงกลับ

“แล้วลูกคิดว่าแองจี้ฝึกงานได้ดีแค่ไหน” คำถามที่ถูกส่งกลับมาทำให้ชายหนุ่มเงียบไป เขานึกย้อนถึงตอนที่เห็นเด็กสาวคนนั้นทำงานตั้งแต่ครั้งแรกที่มาที่นี่จนถึงตอนี้ ไม่มีขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่นิดเดียว บางครั้งเขายังคิดว่าทำได้ดีกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ

“ดีมากกว่าผมเสียอีก” อัลเบิร์ตตอบเสียงแผ่ว

“แล้วลูกคิดว่าเด็กผู้หญิงจะเก่งได้ขนาดนี้เพราะอะไร” คำถามต่อมาถูกส่งกลับมา อัลเบิร์ตทำเพียงนิ่ง แล้วมองแม่ที่ถือจานอาหารไปที่ช่องส่งอาหาร ก่อนจะเดินกลับมาทำงานต่อที่เดิม และตอบคำถามนั้น “ส่วนหนึ่งคือแองจี้ได้เรียนรู้ทฤษฎีจนเข้าใจ ได้รับการสอนจากสถาบันที่ดีที่สุด แต่อีกส่วนที่ถ้าไม่มีก็ไม่สามารถทำให้เราทำงานได้ดี นั่นคือประสบการณ์ ก่อนที่แองจี้จะมาฝึกงานกับเราที่นี่ แองจี้เดินทางไปฝึกงานที่นู่นที่นี่ไม่ต่ำกว่าสิบประเทศ ที่ที่อยู่นานที่สุดก็คงเป็นที่นี่นั่นแหละ”

“ยัยนั่นเป็นลูกของอัจฉริยะนี่ครับ” อัลเบิร์ตพูดขึ้นมา

“พวกเราทุกคนได้ความรู้เท่ากัน แองจี้โชคดีที่มีพ่อแม่คอยผลักดันเรื่องทฤษฎี แต่ประสบการณ์คือสิ่งที่เราต้องหาเองนะ ถ้าลูกตั้งใจกว่านี้อาจจะตามทันก็ได้” หญิงวัยกลางคนส่งยิ้มให้กับลูกชายของตัวเอง ก่อนที่เธอจะหันกลับไปทำงานต่อ

อัลเบิร์ตส่ายหัวกับข้อสงสัยที่คิดยังไงก็หาทางออกไม่เจอ ก่อนจะตัดสินใจทิ้งจากหัว แล้วออกไปเที่ยวดีกว่า คนเป็นแม่ได้แต่มองลูกชายแล้วส่ายหัวอย่างเอือมระอา ก่อนจะมองบันไดขึ้นชั้นบนด้วยรอยยิ้มแสนภาคภูมิ

เพราะเป็นลูกศาสตราจารย์ ได้รับการเรียนทฤษฎีอย่างแน่นเอียด ได้ฝึกงานในหลายๆที่ ปัจจัยเหล่านี้คือส่วนหนึ่งของความเก่งกาจ แต่อีกอย่างที่คงเป็นที่มาของการเดินทางไปตามที่ต่างๆเป็นว่าเล่นตามคำสั่งจากเบื้องบนคือพลังในตัวของเด็กคนนั้นมากกว่า

แม่มดแห่งฤดูกาลที่มีพลังบริสุทธิ์...