สัมผัสสื่อรัก

จอกแจกๆๆๆๆๆๆ  เสียงผู้คนพูดคุยจอแจกันมากมายตามทางเดินในตลาดนัดที่มีของตั้งเรียงรายอยู่ทั้งสองข้างทาง  ต่างคสต่างก็เลือกซื้อของที่ตนเองต้องการ ทั้งของกินและของใช้

“แอม อาทิตย์หน้าแกต้องไปทำงานที่เชียงใหม่กับหัวหน้างานใช่ป่ะ”หนึ่งใน 7 สาวที่ยืนเลือกซื้อของในร้านกิ๊ฟช๊อปถามเพื่อนในกลุ่ม

“อืม ทำไมคราวนี้จะฝากซื้ออะไรอีกล่ะ”สาวร่างท้วมผิวสีแทนเจ้าของชื่อที่เพื่อนเรียกตอบกลับ

“เปล่าแค่จะบอกว่าให้ระวังๆตัวหน่อย”

“นี้แกเห็นเหตุการณ์ล้วงหน้าอีกแล้วเหรออาย”

“ก็ประมาณนั้นแหล่ะ” อายตอบกลับเหมือนเป็นเรื่องปกติ  เพราะรู้ดีว่าเพื่อนในกลุ่มนั้นชินกับความสามารถพิเศษที่ตนเองมีไปแล้ว  ความสามารถพิเศษที่หากเป็นคนนอกรู้คงไม่เชื่อหรืออาจจะกลัวเพราะมันเป็นเรื่องที่เหนือธรรมชาติและเกินกว่าจะทำความเข้าใจ  แต่สำหรับอายและเพื่อนในกลุ่มที่สนิทกันมาตั้งเต่สมัยเรียนมัธยมหรือบางคนอาจจะตั้งแต่ประถมก็ว่าได้ทำให้รู้ใจและเข้าใจกันดีว่าอายนั้นมีความสามมารถพิเศษ หรือที่คนอื่นๆทั่วไปเรียกว่าสัมผัสที่ 6

“อาย จะว่าไปทำไมแกไม่ไปเปิดร้านเป็นหมอดูให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ”แอร์หนึ่งในสองสาวเจ้าเนื้อประจำกลุ่ม หรือที่ทุกคนเรียกว่าเจ้ทักขึ้น

“ใช่แกน่าจะทำอย่างที่เจ้มันพูดน่ะรับรองว่าแกได้เงินเพียบ” หลีสาวมั้นเจ้าของผมซอยสั้นสุดเปรี้ยวพูดเห็นด้วยกับเจ้ของกลุ่ม

“ก็ถ้าอายมันเห็นอนาคตของทุกคนที่มันอยากเห็นได้มันก็คงเปิดสำนักหมอดูไปแล้ว แต่นี่พวกแกก็รู้นิว่าอายมันเห็นได้แค่อนาคตของคนรอบข้างที่มันรักหรือมันสนิทด้วยเท่านั้น”จีนสาวร่างเล็กหน้าหวานเจ้าเสนห์ของกลุ่มพูดขึ้นหลังจากจ่ายเงินค่าของเสร็จ

“ใช่ขืนฉันไปเปิดน่ะได้โดนเปลือกทุเรียนปาหรือไม่ก็อีโตเฉาะหัวแบ่ะตั้งแต่วันแรกแน่”

“ก็ถ้าไม่ลองดูจะรู้เหรอ เพื่อมันมองเห็นขึ้นมาจริงๆ หรือถ้าไม่ได้ก็ไม่เสียหายอะไรนิ”เจ้ใหญ่ของกลุ่มอย่างแอร์ยังคงยืนยันความคิดของตนเอง

“ไม่ล่ะฉันยังไม่อยากตายก่อนวัยอันควร ไปร้านอื่นกันเห่อะฉันหิวแล้ว กินหมี่เกี๊ยวร้านเฮียชัยกัน”

“ไม่เอาแกฉันว่าเราไปกินข้าวมันไก่ฝั่งนู้นกันดีกว่าฉันอยากกิน”จอยขัดขึ้น

“ไม่ๆฉันจะกินหมูย่างสามย้านตรงทางเข้าอ่ะ”หลีเสนอสิ่งที่ตัวเองอยากกินบ้าง

“แต่เราว่ากินโจ๊กดีกว่าไมอยู่ตรงนี้เอง”แอมเสนอบ้างเพราะเริ่มจะขี้เกียจเดินไปไหนแล้ว

“งั้นเอาอย่านี่ต่างคนต่างไปกินของที่ตัวเองอยากกินแล้วกลับมาเจอกันที่ทางเข้าตลาดเป็นไง ทุกคนโอเคน่ะจะได้ไม่ต้องเถียงกัน”ละมุกสาวบันชีเจ้าระเบียบเสนอทางออกให้เพื่อจะได้ไม่ต้องมาเถียงกันให้เสียเวลา

“ได้งั้นก็ตามนี้เลยแล้วกัน ต่างคนต่างไปแล้วค่อยมาเจอกัน”หลีพูดจบก็เดินออกไปยังร้านที่ตนเองอยากกินส่วนตนอื่นๆไม่ตอบอะไรก็ต่างแยกย้ายกันไปคนล่ะทางเพื่อไม่ให้เสียเวลา

นี่เป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้นเรื่องราวของทั้ง7สาวจะเป็นอย่างไรต้องติดตาม ^^