อุษณกรนารายณ์(สร้อยโซลองจ์)อวสาน

หัวใจของเจ้าสร้อยโซลองจ์และหมื่นพจนทิพย์หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวท่ามกลางความเเตกต่างของชาติ ภาษา และศาสนา เสียงกระซิบแผ่วหวานที่ฟังไม่เข้าใจแต่ซาบซึ้งในความหมายอุ่นหัวใจของหญิงสาวผมทองจากโพ้นทะเลอื่นให้ระอุ ใจเจ้าเอย...อ่อนไหวนัก นัยน์ตาเขียวเข้มชะม้ายมองแล้วเหลือบหลบสะเทิ้นอาย

 ...แต่ละชาติต่างก็มีดอกไม้งามตระการตาแตกต่างกันไป สมควรแก่ชนชาตินั้นๆ ไฉน ดอกไอริชสีทองอร่ามเรืองจึงผลิบานในดินเดนเวนิสตะวันออก

ดวงตะวันยังคุณฉันใด หากไอร้อนจรัสจ้าเกินไปย่อมมีโทษฉันนั้น หัวใจของชาวสยามร้อนรุม ฤาสุริยันจะแผดเผาแผ่นดินสิ้น 

ตะวันยอแสงรอนๆลงลับผืนน้ำ หมื่นพจนทิพย์ส่งสายตาตามหัวใจดวงน้อยบนออริฟลามม์ที่ลับเส้นโค้งตรงขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ
 

...เฌอเเตม มงนามูร์...
เสียงแผ่วของโซลองจ์แว่วมากับสายลม ...เฌอเเตม....