ปีศาจในตำนาน แห่งความมืดดำ

เพลงที่ ๑ การถูกทอดทิ้ง

 

ผมชื่อ แดเนียล เรดฟิล (Daniel Redfield) ผมกำลังเดินเล่นในสวนสาธาณะ ตอนนี้ผมอายุได้ประมาณ 17 ย่าง 18 ปี แล้วคุณล่ะ? ช่างคุณเถอะ ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีก่อน

ตึ๊ง (เสียง M เด้ง) 
ผม : เราห่างกันซักพักเถอะ
เธอ : งั้นเราเลิกกันเถอะ

  เพียงพิมกันไม่กี่คำ ผมก็ปิดคอม
และเดินออกไปข้างนอก ตอนนี้ฝนกำลังตกหนัก
ผมใส่เสื้อคลุมออกไป เดินไปตามถนนที่ไร้ผู้คน
 คุณคิดว่าผมกำลังเดินไปทำอะไรหรอ?

  ผมกำลังจะหาที่ฆ่าตัวตายน่ะ
เพราะผมมันสมควรตายตั้งนานแล้วล่ะ
ผมเดินขึ้นสะพานแห่งหนึ่ง ที่ข้างล่างเป็นน้ำ
อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน สรุปคือน้ำมันลึกน่ะ

  ผมยืนมองอยู่สักพัก แล้วก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ผมคิดเพียงว่า ถ้าหากเราเป็นอมตะ ก็ดีสิ จะได้ไม่ตาย
ไม่ต้องพึ่งพาใคร แล้วก็อยู่ต่อไป โดยไร้จุดหมาย
อยู่รอความตายกับโลกใบนี้ ผมคิดแบบนั้น แล้วผมก็

กระโดดลงไป โดยไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว
ถ้าผมตายเรื่องทุกอย่างก็จะจบ ผมเป็นแค่คนโง่ๆคนนึง
ที่แฟนบอกเลิกแล้วก็ฆ่าตัวตาย ก็เหมือนอีกหลายคน
แต่ผมคิดว่า มันก็ดีกว่าการอยู่ต่อไปโดยไร้ความรัก

การรอคอยรักใหม่สำหรับผม มันเหมือนการฆ่าตัวตายทีละนิด
เพราะฉะนั้นผมตายไปเลยดีกว่า ดีกว่าจะยอมให้ความเหงา
มากัดกินหัวใจของผม พวกคุณคงไม่เข้าใจความรู้สึกของผมหรอก
ตอนนี้ร่างกายของผมกำลังจมดิ่งลงไปในน้ำสู่ผืนดินที่ลึกเท่าไหร่ก็ไม่ทราบ

ผมคิดเพียงแค่ เธอทอดทิ้งผม พระเจ้าหรืออะไรก็ทอดทิ้งผม
ผมยอมเป็นพวกเดียวกับซาตาน ผมยอมให้เขาเอาดวงวิญญาณผมไปทำอะไรก็ได้ ผมไม่แคร์อะไรหรอก ดวงวิญญาณของผมคงไม่มีค่าขนาดนั้น คงไม่มีใครเอาหรอก

ผมลืมตาตื่นมาก็เห็นว่าผมอยู่ในห้องสีขาวหรือดำก็ไม่ทราบ ดวงตาของผมคงจะเป็นอะไรไปแล้ว? ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร
และผมก็เห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง อายุราวๆ 20 ปีได้ล่ะมั้ง
เอ่อ...ผมฆ่าตัวตาย แต่ตื่นมาในห้องของผู้หญิง?

ผมกำลังลุกขึ้นและจะเดินออกไป เธอได้ยินและหันมามอง
ผมก็เลยหันไปมอง และเดินจากเธอไป เธอไม่ได้ตามผมมา
ผมก็เดินต่อไป ข้างนอกมีเหวที่สูง ผมคิดว่าหัวผมคงแตกและตายเพราะมันได้ 

ผมยังไม่ย่อท้อที่จะตาย ผมก็กระโดดลงไป ***
เสียงร่างของผมกระทบกับหินก้อนใหญ่ แล้วผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกองเลือดของผม ผมมองเลือดของผม สงสัยพระเจ้าจะสาป ให้ผมไม่ตาย 

ผมเดินขึ้นไปบนหิน และลองอีก หลายรอบ แต่ก็เหมือนเดิม ผมไม่รู้สึกเจ็บซักนิด และเลือดที่ไหลออกมา เริ่มจะเป็นสีดำ สภาพผมตอนนี้คงดูไม่ได้เท่าไหร่ ผมเดินกลับไปหาเธอ คนที่ผมก็ไม่รู้ว่าใครและจะไปหาเธอเพื่ออะไร 

เธอกลับมองผมอย่างระแวง ผมก็ยืนมองเธอ มองในตาของเธอ ซักพักเธอก็หลบตาผม ก็ไม่เข้าใจว่าร่างกายของผมมันเป็นอะไร
หรือจิตใตสำนึกของผมมันอยากทำ? ผมเดินเข้าไปหาเธอ และโอบกอดเธอไว้

แต่ทว่าผมกลับไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอก็เหมือนจะ งงๆ กับผมเหมือนกัน ผมพยายามจะพูดกับเธอ แต่เสียงของผมก็ไม่ออกมา เหมือนผมจะพูดไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอก็มองผมอย่างใจจดใจจ่อ ว่าผมจะพูดอะไร 

ระหว่างที่ผมกำลังกอดเธอ ผมก็กำลังคิดอยู่ว่านี่มันเป็นบั๊คของการตายหรืออย่างไร หรือพระเจ้าทำบ้าอะไรกับผม ผมก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ว่าความทรงจำอะไรของใครก็ไม่รู้ เริ่มใหลเข้ามาในหัวผม เหมือนระลึกชาติได้ยังไงยังงั้น หลายชาติมาก ส่วนใหญ่ผมจะ

เป็นผู้เสียสละ ที่ต้องสูญเสียคนรัก และก็ฆ่าตัวตาย เพราะช้ำรักซะส่วนใหญ่ ตัวผมในตอนนั้น เป็นผู้หญิงสูงศักดิ์ เหมือนเป็นองค์หญิงหรืออะไรทำนองนั้น ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก พยายามจะลืมๆมันไป เธอก็เหมือนจะพูดไม่ได้แบบผม ผมเลยอุ้มเธอไปที่เตียง

แล้วก็ให้เธอนอน จากนั้นผมก็เริ่มถอดเสื้อของตัวเอง แล้วเธอก็มองผมอย่างอายๆ ผมนอนลงกอดเธอ ทั้งๆอย่างนั้น แปลกที่คราวนี้ผมกลับรู้สึก ว่ามันอบอุ่นเหลือเกิน แค่การกอดเนี่ยนะ ? ผมเริ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอ แล้วในที่สุด เราก็จูบกัน

แล้วก็มีอะไรกัน เธอไม่สามารถพูดได้เหมือนกับผม แต่เธอก็ครางออกมาได้น่ารักเลยทีเดียว ส่วนผมยังไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากเลย ในที่สุดเราทั้งสองคนก็สำเร็จความใคร่ด้วยกัน เธอกอดผมไว้แน่น โดยที่ของผมยังอยู่ข้างในของเธอ

นี่คงเป็นการมีอะไรกับผู้หญิงครั้งแรกของผม หน้าตาของเธอผมคิดว่าเธอดูดีกว่าดาราบางคนซะอีก ถือว่าเกรด SS สำหรับผู้ชายเลยล่ะ และผมยังจำคำนั้นของเธอได้ที่บอกว่า "เราเลิกกัน" ผมจะจดจำมันตลอดไป จนกว่าโลกนี้จะแหลกสลาย