wonderful world เหล่ากายสิทธิ์เล้นลับ พิทักใจ

ตอนที่ 1 ผมชื่อว่า Y number nine

ก่อนจะอธิบายสถานะการที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนี้ ผมจะเล่าให้พวกคุณฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่จำความได้เกิดมา ผมยังไม่เคยมีบาดแผลบนร่างกายอันขาวเนียนที่ปราศจาก ริ้วรอย แม้กระทั่งจุดด่างดำบนผิวหนัง ภาพแรกที่ลืมตาขึ้นมาเห็น ผมกำลังเห็นตัวเองนอนเปลือยกายอยู่ในห้องทดลองทางวิทยาศาสตร์ เครื่องมือต่างๆล้อมรอบตัวผม นักวิทยาศาสตร์สามถึงสี่คนกำลังพยายาม ใช้มีดกรีดที่ ท้องของผมเขาใช้มีดเล่มเล็กกดลงบนท้องแล้วลากให้เป็นแผลยาวเพื่อจะเปิดบาดแผลให้กว้าง แต่บาดแผลที่ลากยาวมานั้นกลับสมานกันอย่างรวดเร็ว อีกทั้งผมยังไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากการกรีดหน้าท้องแม้แต่น้อย มันทำให้ผมเริ่มรู้แล้วว่า ทำไม ผมถึงมาอยู่ที่นี่

นักวิทยาศาสตร์เหล่านี้ชอบ จับพวกผิดมนุษย์ที่เกิดขึ้นในสังคมมาหาคำตอบและทดลอง และนั้นรวมถึงตัวผมด้วย คำพูดที่ได้ยินนักวิทยาศาสตร์พูดกัน ในตอนที่ผมได้แต่นอนนิ่งมองพวกเขา ทำอะไรต่อมิอะไรที่ร่างกายผม นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งหันมาเห็นผมเปิดตามองพวกเขากำลังทดลองสิ่งต่างๆบนร่างกายผมนั้น นักวิทยาศาสตร์คนนั้น ก็พูดขึ้นว่า
"พวกคุณแน่ใจน่ะว่า ให้ยาสลบ กับไอ้หนูคนนี้ด้วยปริมาณที่ถูกต้อง" 
นักวิทยาศาสตร์คนอื่นหันมาเห็นผมกำลังมองพวกเขาแล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ตกใจ
"ไม่น่ะ ผมมั่นใจว่ายาสลบที่เราฉีดไปสามารถทำให้ช้างหลับได้เลยที่เดียว"

และตอนนี้เอง ที่ผมรู้ว่าการที่ผมมีบาดแผลที่ร่างกายแต่ร่างกายกลับคืนสภาพเดิมได้อย่างรวดเร็วและการที่ร่างกายต่อต้าน ยาหรือเคมีใดๆทั้งสิ้นเข้าในร่างกาย นั้นทำให้ผมต้องมานอนอยู่ในห้องวิทยาศาสตร์แห่งนี้

ผมเป็นคนที่นักวิทยาศาสตร์ มีคำถามต่างๆนานา มากมายจนได้ชื่อว่า Y number nine หรือ Y number 9 นั่นเอง คำว่า Y ได้มาจาก Why?นั้นคือคำที่เหล่าวิทยาศาสตร์พูดเเสมอเพื่อหาคำตอบสิ่งต่างๆ และทำไมละผมถึงได้ number 9 คำตอบมันอยู่ตรงนี้ครับ

หลังจากที่นักวิทยาศาสตร์นำตัวผมออกจากห้องทดลอง เขาก็พาเราไป ที่ห้องกว้างขนาดใหญ่สีขาวล้วน แห่งหนึ่ง นักวิทยาศาสตร์คนนึงพูดว่า
"พวกคุณคือสิ่งที่มีค่าสำหรับ มนุษยชาติ เป็นสิ่งที่พระเจ้ามอบให้แก่มนุษย์โลกได้ศึกษา และ สามารถทำให้มนุษย์ เป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด เราจะให้พวกคุณอยู่ที่นี่ จะให้ทุกอย่างสำหรับพวกคุณ ดูแลคุณอย่างดี แต่มีข้อยกเว้นคือ ที่นี่เท่านั้น ใครคิดจะออกไปจากที่นี่ ผมขอเตือนไว้ก่อนว่า พวกคุณไม่มีทางออกไปได้"

หลังจากสิ้นสุดคำพูดนั้น นักวิทยาศาสตร์กลุ่มนั้นก็เดิน ออกไปจากประตูขนาดใหญ่ที่มีกลไก เปิดปิดเองอัตโนมัติ เฉพาะผู้ที่อนุญาติให้เข้าออกเท่านั้นซึ่งมีข้อมูลของผู้ที่เข้าออกได้ อยู่ในฐานข้อมูลคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่มีความปลอดภัยสูงของ องค์กรลับนี้

ผมมองไปที่ คนแปลกหน้าอีกแปดคนในห้องขนาดใหญ่สีขาวล้วน ทุกคนใส่เสื้อที่มีตัวอักษร Yสีขาว และก็ตามด้วยตัวเลข ผมได้ชื่อว่า Y numer nine ก็เท่ากับว่าสิ่งเหล่านี้ เอาไว้เรียกแทนพวกเราทั้งเก้าคนสายตาผมมองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นคนสวยมาก ผิวเธอขาวใสผมยาวเสมอบ่า ผมคิดในใจว่า ทำไมน่ะผู้หญิงสวยๆแบบนี้ ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หลังจากที่ผมคิดเพียงเสี้ยววินาที เธอก็ส่งสายตาอันโหดร้ายมองมาที่ผม 
"ฉันขอบคุณน่ะที่ ชมว่าฉันสวย แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่า ฉันไม่ชอบให้ใครมองฉันแบบนั้น"
ในขณะนั้นผมตกใจ ขยับตัวไม่ได้ และหลังจากสิ้นเสียงคำพูดของเธอร่างผมก็วูบลงไปบนพื้นและสามารถขยับตัวได้อีกครั้ง 

"ยินดีต้อนรับเด็กใหม่ Y number nine ที่พวกเรามาอยู่ที่นี่ พวกเราคือสิ่งมีชีวิตที่วิเศษ นายสามารถ คืนสภาพให้ร่างกายตัวเองได้อย่างรวดเร็วไม่มีแม้แต่ความเจ็บปวด อีกทั้งไม่รับแม้แต่ สิ่งสกปรกหรือสิ่งปนเปื้อนภายนอกที่เข้าไปในร่างกาย ส่วนฉัน ฉันสามารถควบคุมจิตใจของพวกคุณหรือมนุษย์ธรรมดาได้ อ่านความคิด หรือแม้กระทั่งต่อไปที่คุณกำลังถามฉันว่า ฉันชื่ออะไร"

ผมหัวเราะ 555

"ใช่ผมจะถามคุณแบบนั้นจริงๆ คุณนี่มันสุดยอดไปเลย"
"นี่ฟังน่ะ Y number nine พวกเราไม่มีชื่อ พวกเรามีแค่รหัสที่เขาเรียกกัน ว่า Yแล้วตามด้วย number ของตัวเอง เวลานายจะเรียกใคร ก็เรียกว่า Y แล้วตามด้วย number คนนั้น เข้าใจน่ะ ฉัน Y number four ยินที่ที่รู้จักน่ะ Y number nine"

และนี่แหละ ชื่อของผม Y number nine ผมมีแผนที่จะออกไปจากที่นี่แต่ ผมต้องรู้จัก Y number 1-8 ให้ดีซะก่อน แล้วแผนผมจะสำเร็จ อีกอย่างผมไม่รู้ว่า พวกเขาเหล่านั้นทำอะไรได้บ้าง และผมก็เริ่มสนใจในตัวของ Y number four เข้าแล้วซิ
ผมคงคิดมากไปกว่านี้ไม่ได้ เดี่ยว Y number four เธอคนนั้น จะรู้ไปซะทุกอย่าง


ตอนที่ 2 ชายผู้เป็นปริศนา

มันมีอะไรมากมายที่ผมต้องเรียนรู้ในห้องสีขาวอันกว้างนี้ และ มีคำถามมากมายที่รอคำตอบ ผมมาอยู่ที่องค์กรบ้าๆเหล่านี้ได้อย่างไร ทำไมผมจึงมีความสามารถแบบนี้ และ ต่อไปอะไรจะเกิดขึ้นกับผม และผมอยากรู้จริงๆว่า ภายนอกของห้องสีขาวนี้ คืออะไร

"นายคิดอะไรน่ะ Y number nine นายคิดจะออกไปจากที่นี่หรอ"

"คุณอ่านความคิดผมอีกแล้วหรอ 5555 คุณนี่ก็สนใจในตัวผมเหมือนกันนะเนี่ย"

"ขอโทษน่ะ ฉันแค่ตลกในสิ่งที่คุณคิดเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้ ฉันคิดว่า นายควรจะไปตีสนิทกับเพื่อนใหม่ของนายเหล่านั้น เผื่อพวกเขาเหล่านั้นจะช่วยคุณได้ พวกเขาพยายามหาทางออกจากที่นี่หลายครั้งแล้ว มันอาจจะช่วยความคิดโง่ๆของคุณได้บ้าง"

สายตาผมมองไปที่ผู้ชายคนหนึ่ง ผมสีขาวยาวยุ่งเหยิง หนวดเคราสีขาวยาวพันกันหนาเป็นก้อนยาวลงมา นั่งอย่างสงบ หลังตรง เหมือนกำลังใช้สมาธิกับอะไรบางอย่าง 
ตาของเขาปิด นั่งนิ่งไม่ขยับ แม้จะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม เท่าที่เห็นคงจะเป็นผู้ชายที่อายุมากที่สุดในห้องแห่งนี้ ที่ตรงกลางเสื้อของเขา มีเครื่องหมายเขียนว่า Y number two เขาคนนี้อาจจะเป็นคนแลกๆเลยก็เป็นได้ที่อาจจะเป็นคนที่มีพลังพิเศษ เข้ามาในห้องนี้ ถ้าดูจาก number ต้นๆแบบนี้ ผมเดินไปใกล้ๆ Y number two
แล้วนั่งลง ใกล้ๆเขา

"คุณครับคุณทำอะไรอยู่น่ะ คือ ผมอยากรู้ว่าเราจะออกจากที่นี่ได้อย่างไร"

"นายเด็กใหม่ละซิ นายเพิ่งจะได้เข้ามาในสถานที่แห่งนี้คิดจะออกไปแล้วหรอ"

การพูดของ Y number two เป็นการพูดที่นิ่งสงบ ริมฝีปากขยับน้อยมากเสียงที่ออกมาแผ่วเบา แทบจะไม่ได้ยิน

"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ Y number two พวกเขาทดลองอะไรกับคุณหรือเปล่า"

"ไม่ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรข้าแม้แต่น้อย และ พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรข้าได้"

"จะบ้าหรอ ไม่มีใครทำอะไร คุณได้ แต่คุณกลับมานั่งนิ่ง ในห้องสีขาวบ้านี้เพื่ออะไร"

"คุณคิดว่ามันไม่ตลกหรอ ที่ไม่มีใครสามารถทำอะไรตัวคุณได้แต่คุณต้องมานั่งจมปลัก อยู่ในที่แบบนี้ Y number two พระเจ้าคงไม่เข้าข้างคุณเลยละซิ"

"พระเจ้าหรอ หึหึ ไอหนู เคยเห็นพระเจ้าหรือเปล่าละ พระเจ้าจะมีจริงหรือเกิดขึ้นกับคนที่ศรัทธาเขาเท่านั้น พระเจ้าจะไม่มีผลหรือส่งผลต่อผู้ที่ไม่มีความศรัทธา ถ้าเจ้าเชื่อมากมายว่าพระเจ้ามีจริง พระเจ้าก็จะเกิดอยู่ในใจเจ้า เกิดจากความเชื่อ เเรงศรัทธา แต่สำหรับข้า ข้าเชื่อตัวเอง เชื่อในสิ่งที่ตัวข้าทำ ข้านี่แหละพระเจ้าของตัวเอง"

ผมได้ฟัง Y number two พูดถึงกับอดขำไม่ได้ " 5555 คุณนี่หรอพระเจ้า 5555"

Y number four รีบใช้จิตเข้ามาพูดในหัวผมเพื่อเตือนผมถึงเรื่องบางอย่าง

"ถ้านายอยากมีอายุที่มากกว่านี้ ฉันเตือนว่านายไม่ควรไป ทำให้เขารำคาญน่ะ ฉันบอกให้นายไปตีสนิทเพื่อหาเพื่อนใหม่ ไม่ได้ให้นายไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา หรือไปต่อปากต่อคำกับชายคนนั้น เขาอันตรายกว่าที่นายคิดมาก"

หลักจากที่ Y number four เข้ามาในหัวเพื่อเตือนสติ ผมก็ลุกขึ้นยืน 

"เอาละ Y number two ผมคิดว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า แล้วผมจะเเวะมาทักทายใหม่ คุณบอกว่าคุณเป็นพระเจ้าใช่ไหม ได้ ผมอยากมีพระเจ้าเป็นเพื่อน 555"

ผมเดินออกมาจาก Y number two เดินไปหา Y number four ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ

"เธอเข้ามาในหัวผม แล้วบอกผมว่าผมไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของตาแก่นั้น แล้วสิ่งที่เธอทำละ เข้ามาในหัวผม อ่านความคิด คุณก็ยุ่งเรื่องส่วนตัวผมเหมือนกัน เธอบอกไม่ให้ผมมองคุณด้วยสายตาแบบนั้นเธอไม่ชอบ ผมก็บอกเธอไว้เลยน่ะ ผมก็ไม่ชอบที่เธอทำแบบนี้กับผม"

"Y number nine ฉันแค่หวังดี ที่ฉันทำแบบนั้นเพื่อเตือนนาย ไม่อยากให้นายเจ็บตัว"

"อะไรน่ะ Y number four เธอดูถูกผมหรอ เธอคิดว่าผมจะแพ้ไอตาแก่บ้านั่น ที่คิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้า นั่งทำสมาธิอยู่กับที่เนี่ยน่ะ"

หลังจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไปสีหน้าของ Y number four เปลี่ยนแปลงไปแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังอารมณ์ฉุนเฉียวกับคำพูดของผมมาก เธอเดินหันหลังให้ผมไป หยิบลูกเบสบอลในกล่องเก็บของในล็อคเกอร์ของเธอใกล้ๆที่เธอนั่ง ผมได้แต่ยืนมอง กับการกระทำที่เธอกำลังทำอยู่ เธอเดินมาข้างๆผม 

"คอยดูน่ะเจ้าโง่ ฉันจะเขวี้ยงลูกเบสบอลนี่ ไปยังตาแก่ที่นายบอกว่าเขาบ้า และหลงตนเองว่าเป็นพระเจ้า ฉันจะแสดงให้นายดูเองว่าทำไมนายไม่ควรไป ต่อปากต่อคำกับเขา"

Y number four เขวี้ยงลูกเบสบอลไปสุดกำลัง เข้าหา Y number two ผู้ที่กำลังนั่งอย่างสงบ ตาปิดและไม่ขยับเหมือนไม่รับรู้เลยว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ลูกเบสบอลพุ่งตรงไปยังลำตัว ของ Y number two ด้วยความเร็ว ผมใจจดใจจ่อกับสิ่งกำลังจะเกิดขึ้น สายตา มองตามลูกเบสบอลลูกนั้นอย่างตั้งใจ และ จะเชื่อเฉพาะสิ่งที่สายตาตัวเองเห็นเท่านั้น ลูกเบสบอลใกล้จะถึงลำตัวของ Y number two ตอนนี้ละ 

"เอาละน่ะตาแก่ผู้เป็นพระเจ้า"