Why [You think?]

หญิงสาวเอ๋อๆ ธรรมดา กับการย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำ แต่จำต้องพบกับ 5 หนุ่มสุดฮอต ชีวิตจะเป็นอย่างไร โปรดติดตามชม 

เรื่องนี้ นางเอกจะไม่เว่อร์ หรือสวยอลังการ นางเอกจะธรรมดาบ้านๆ ซึ่งก็คือตัวของผู้เขียนเอง (ฮา) เอานิสัยมาด้วย (ฮา) ซึ่งเป็นตัวละครตัวเดียวที่มีอยู่จริง ถึงจะใช้นามแฝงก็เถอะ 

จะเกริ่นบทนำให้ฟังนะเจ้าคะ

บทนำ

จำต้องย้าย!..?

“ห๊ะ !!  อะไรนะม๊า  จะให้หนูย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำ”

หงึก หงึก  ม๊าพยกหน้าตอบรับคำท้วงของฉัน

“ได้ไงอ่ะม๊านี่มันกลางเทอมหนึ่งนะ ให้หนูเรียนที่เดิมก็ได้นี่ม๊า ไม่เห็นจะต้องย้ายเลย” ฉันเริ่มโวย

“ไม่ได้หรอกม๊าน่ะ จะต้องย้ายเม็กซิโก ป๊าของลูกนั่นแหละบ่นคิดถึงแต่ม๊า แล้วม๊าก็เป็นห่วง
ลูกด้วย อยู่คนเดียวคงจะลำบาก ยากเกินไปสำหรับลูก ไปอยู่โรงเรียนประจำ อย่างน้อยก็อยู่ใน
ของเขตของโรงเรียน มีคนดูแล แม่ก็โล่งใจ ” ม๊าพูดพลางทำท่าทางบีบน้ำตา  โธ่ๆ  ม๊าอายุปูนนี้
แล้วยังจะเสแสร้งแกล้งบีบน้ำตาอีก - -*

“แล้วหนูละม๊า ม๊าไม่คิดถึงหนูบ้างหรอ หนูจะอยู่ยังไง ม๊าไม่สนใจหรอ” ฉันตอบด้วยน้ำ
เสียงน้อยใจ โถ่ ป๊าแค่บ่นคิดถึง ก็จะบินไปหาแล้ว เห้อ

“ม๊าเชื่อว่าลูกอยู่ได้ แล้วม๊าจะเฟสบุคมาหาลูกบ่อยๆ” ฉันดูแลตัวเองได้ก็จริง แต่ฉันก็ไม่
อยากย้ายนี่ ฉันอยากเรียนที่เดิม ฉันหล่ะเกลียดการต้องเข้าสู่สังคมใหม่ๆ ฉันเป็นคนที่เป็นมิตรก็จริงนะ แต่ฉันไม่ใช่คนที่จะเดินเข้าไปคุยกับใครก็ได้ เป็นเพื่อนกับใครก็ได้นี่ T.T ฉันต้องหาข้ออ้างเพื่อที่จะไม่ย้ายให้ได้

“แล้วใครจะดูแลบ้านหล่ะม๊า” ฉันพยายามพูดเพื่อที่จะไม่ได้ย้ายโรงเรียน

“อ๊าวว  บ้านมันไม่มีชีวิตนะลูก มันก็อยู่ของมันได้ อีกสองสามปีม๊าก็กลับมา” ม๊าพูดหน้าตาเฉย

“ห๊ะ  สองสามปี จะบ้าหรอม๊า นี่ม๊าจะทิ้งลูกสาวของม๊าไว้คนเดียวหรอ”

“ไม่นานหรอก ลูกอยู่โรงเรียนประจำนี่ พอลูกจบม.6 ม๊าอาจจะกลับมาพอดีเลยก็ได้ โฮ๊ะๆ  ๆๆ ” โอ้ย ฉันจะเงิบ เพลียเหลือเกิน

“ถ้าไปนานขนาดนั้น ม๊าไม่ต้องกลับมาก็ได้นะ” ฉันประชด

“บ้าหรือไง ม๊าต้องกลับมาสิ แล้วจะกลับมาเยี่ยมทุกปีนะลูก” ม๊าพูดพลางลูบหัวฉัน เอาเถอะ ฉันคงต้องยอมรับความจริง เรื่องที่ฉันต้องย้าย เพราะถ้าอยู่บ้านคนเดียวสองสามปี ฉันคงเน่าตายอยู่ในบ้าน ไม่มีอะไรกิน วันๆเอาแต่อยู่หน้าคอม ผ้าไม่ซัก น้ำไม่อาบ บลาๆๆๆๆ
           

“แล้วนี่ม๊าจะบินไปวันไหน”

“คืนพรุ่งนี้จ่ะ” ห๊ะ คืนพรุ่งนี้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ฉันตาโตกับคำๆนี้ นี่ม๊าไม่บอกหนูพรุ่งนี้เลยหล่ะ เอาเลยสิ พูดเลย ถ้าบอกพรุ่งนี้ คงจะเป็นคำว่า ม๊าจะไปคืนนี้ เอาเลยสิ บอกพรุ่งนี้เลย โอ้ย จะเป็นลม

“ม๊าไม่รีบเลยนะ ทำไมไม่บอกหนูให้เร็วกว่านี้”  

“เอ๊า จะบอกช้า หรือบอกเร็ว ปลายทางมันก็เหมือนกันนะลูก” นั่นไง ม๊าดูหนังมากไปซะมั้ง

“นี่ม๊าไม่คิดจะให้หนูร่ำลาเพื่อนๆเลยหรือไง ไม่ให้เวลาหนูทำใจเลยด้วย”

“จะไปร่ำลาทำไม เฟสบงเฟสบุคก็มี ลูกก็ไปเม้นร่ำลาเพื่อนๆซะสิ ง่ายจะตายไป” -0- ดูสิ ดูม๊าคิด มันเป็นวิธีที่สิ้นคิดมากนะม๊า

“เอาหล่ะๆ หนูเข้าใจแล้ว หนูจะร้องไห้เสียใจที่คนเป็นแม่จะทิ้งลูกสาวไปอยู่เมืองนอก ให้ลูกย้ายโรงเรียนไปก็เสียดายเวลา เปลืองน้ำตา งั้นหนูไปเก็บของก่อนละ” ฉันรีบพูดก่อนที่เรื่องมันจะยาวไปมากกว่านี้ ฉันเบื่อกับการที่ต้องเถียงกับผู้เป็นแม่ ซึ่งฉันรู้ดีว่า ฉัน ไม่ มี ทาง ชนะ แน่ นอน !!

“ลูกเข้าใจก็ดีแล้ว ม๊าจะไปส่งลูกพรุ่งนี้ ไปเก็บของ บอกเพื่อนๆในเฟส แล้วก็นอนซะลูก ม๊ารักหนูมากนะคะ”

“อ่ะค่ะ หนูก็รักม๊านะ……..แต่หนูจะรักม๊ามากกว่านี้ถ้าม๊าไม่ไป - -: ” ฉันพูดเสร็จฉันก็เชิดเดินขึ้นห้องไปเลย เป็นใคร ใครก็โมโหทั้งนั้นแหล่ะ จะทิ้งลูกสาวตัวเองแล้วไปเมืองนอก(ที่ป๊าอยู่ก็เหอะ) แล้วยังจัดแจงเรื่องย้ายโรงเรียน โดยที่ลูกไม่รู้เลย มารู้ก็จะเปิดเทอมแล้ว ทำไมไม่บินไปแล้วค่อยเฟสมาหาลูกเลยหล่ะว่า ’ลูกต้องย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำพรุ่งนี้นะ’ โถ่ ให้ตายเถอะ หงุดหงิดว้อยยยยยยยยยยยยยยย

เหอะๆ ทุกคนคงจะสงสัยกันแล้วหล่ะสิว่าฉันเป็นใครกัน ฉันนั้นชื่อว่า พินชิม หรือ นางสาวพินชิมา เดชไพศาล รูปร่างหน้าตาฉันเป็นยังไงน่ะหรอ อยากรู้หรอ ฉันสวย น่าตาดีมาก ขาว หุ่นดี สูง เป็นดาวโรงเรียน ตาคมโต จมูกโด่ง ปากเล็กน่ารัก ผมดำยาวสลวย

เอิ่ม…เอ่อ… ที่กล่าวมาทั้งหมด ฉันโกหก อย่าใส่ใจ ที่จริงแล้วฉันไม่ได้สวยและน่ารักแบบนางเอกนิยายทั่วๆไป ไม่ได้ผอม สูง หรือหุ่นดีเพรียวบาง เอาเป็นว่า ฉันก็แค่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ออกจะท้วม อุดมสมบูรณ์ ใส่แว่น ดูแล้วก็เหมือนพวกเด็กเรียนทั่วๆไป ผมสั้นตัดหน้าม้า ละม้ายคล้ายเด็กเอ๋อ คืออย่าให้ฉันอธิบายอะไรไปมากกว่านี้เลย มันจะเกิดความไม่น่าอ่านขึ้นมาซะเฉยๆน่ะ โอเคนะ


           ฉันเกิดวันพฤหัสที่ 24 กุมภา เลือดกรุ๊ปโอ ฉันเป็นคนตลก เฮฮา ง่ายๆ สบายๆ ไม่คิดอะไรมาก(กับบางเรื่อง) คงจะเข้าใจแล้วนะ - -“  

เรามาเข้าเรื่องต่อ หลังจากที่อ่านข้างบนกันมาแล้ว ทุกคนคงเข้าใจสถานการณ์ของฉันตอนนี้ใช่มั้ย แต่จะให้ฉันทำไงได้ แต่มันก็น่าน้อยใจนัก ม๊านะม๊า ทำไมทำกับลูกแบบนี้ อยากจะร้องไห้นะ แต่ก็ร้องไม่ออก สู้เก็บเวลาร้องมาเก็บของ และ ร่ำลาเพื่อนๆผ่านเฟส(?) ดีกว่า หลังจากคิดได้ดังนั้นฉันก็จัดแจงเก็บข้าวของ ยัดใส่กระเป๋า ขอย้ำ ยัดนะคะ ยัดจริงๆนะเออ ฉันไม่ใช่กุลสตรีเรียนร้อย มานั่งพับผ้า เรียงให้สวยเป็นระเบียบ ฉันทำยังไงก็ได้ให้มันยัดลงไปหมดในกระเป๋าสองใบ ยัดบ้าง ม้วนบ้าง เพราะยังไง สุดท้ายก็ต้องรื้อออกมาจัดของที่หออยู่ดี โอ้ย อย่าตกใจนะคะ ฉันนิสัยออกจะเหมือนผู้ชายหน่อยๆ จนบ้างครั้ง ฉันคิดว่าพระเจ้าคงลืมใส่นิสัยผู้หญิงมาให้ฉัน - -“ 

หลังจากที่ฉันพยายามอยู่หลายชั่วโมงในการเก็บของ ฉันก็มานั่งร่ำลาเพื่อน ผ่านทางเฟสตามที่แม่บอก ถึงมันจะสิ้นคิดจริงๆ แต่ตอนนี้มันเป็นอะไรที่เร็วที่สุดแล้ว ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะโทรหาเพื่อนทุกคน หรือไปร่ำลาโดยตรง มันคงจะยากเกินไป หลังจากที่ฉันร่ำลาเสร็จ ฉันก็นอนลงบนเตียง เห้อ นี่ฉันจะต้องไปเจอกัยสังคมแบบไหนกันนะ มันจะดีหรือเปล่า เพื่อนใหม่จะเป็นยังไง เอ๊ะ แต่ว่าฉันจะหาเพื่อนได้หรือเปล่า แต่เอาเป็นว่ารูมเมตฉัน ฉันต้องเป็นเพื่อนให้ได้ นี่แหล่ะเป้าหมายแรก ฉันนอนคิดเรื่องนู้น เรื่องนี้ ไปเรื่อยๆ แล้วก็เผลอหลับไป โดยที่ไม่ทันรู้ตัวเลยว่า ชีวิตของฉันจะต้องวุ่นวายมากแค่ไหน กับโรงเรียนประจำแห่งนี้