Un loveable รักนี้เป็นไปไม่ได้
ความเหงาอาจจะทำให้คนเรารู้สึกอ้างว้างแต่ไม่เคยทำให้ใครต้องเจ็บปวด จง"รัก"ในขอบเขตที่เราจะรักได้คนบ้างคนอาจเกิดมาเพื่อให้เรารักแต่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของเรา
ผู้เข้าชมรวม
236
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
บทนำ
หญิงสาวคนหนึ่งเธอกำลังทะเลาะกับผู้ชายที่รุ่นราวคราวเดียวกัน พวกเขาทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างรุนแรง
“ เราเลิกกันเถอะ... ” เธอคนนั้นพูดเสียงอ่อยๆด้วยท่าทางที่ก้มหน้าลงมองที่พื้น
“ ... ” เขาไม่พูดอะไร...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ
“ ฉันขอโทษ... ” เธอคนนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้งเหมือนเธอเห็นว่าชายหนุ่มเงียบไป
“ เพราะอะไร...” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมถามเสียงสั่น
ตอนนี้เขามีใบหน้าที่ไม่ต่างอะไรกับคนที่พึ่งเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
“ ก็คงเพราะ... ” เธอหยุดไป ชายหนุ่มดูตั้งความหวังกับคำตอบของเธอมาก “ ...เพราะรักของเรามันเป็นไปไม่ได้มั้ง.... ” เธอตอบ...แต่กลับไม่มองหน้าชายหนุ่ม
“มั้งเหรอ... แล้วทำไมรักของเราจะเป็นไปไม่ได้ ” ชายหนุ่มตะคอกใส่เธอพร้อมเขย่าตัวของเธอ
“ ... ” เธอยังคงก้มหน้าลงอยู่อย่างนั้น...ในตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่ที่จะมองหน้าเขา
“ ทเวลฟ์เธอรู้ไม!!...ว่ามันเจ็บ..เจ็บมากแค่ไหน ” ชายหนุ่มพูดพร้อมเขย่าตัวเธอไปมา...หยดน้ำใสๆที่เห็นได้อยากมากของเขา...แต่วันนี้... ณ จุดๆนี้กับไหลรินเอามากอย่างง่ายดาย
“ ... ” เธอเงียบไป..เพราะเธอเองก็เจ็บไม่แพ้เขาเลย...เธอเลือกที่จะปล่อยเขาไป..ทั้งๆที่เธอเป็นคนเลือกเอง...เธอเตรียมใจมาแล้วกับความเจ็บปวด ความทรมานในครั้งนี้...แต่เธอไม่คิดว่าความเจ็บปวดมันจะแสนสาหันจนเธอทนไม่ได้อีกต่อไป...น้ำตาของเธอเริ่มไหลรินลงมาอาบแก้มของเธอ..จนมันเริ่มหยดลงไปโดนมือของชายหนุ่ม...เมื่อชายหนุ่มรู้สึกถึงหยดน้ำที่ไหลริน เขาก็หยุดเขย่าร่างของเธอ...
“ เจ็บเหรอ... ” เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วง
ทั้งๆที่เธอทำกลับเขาถึงขนาดนี้เขายังจะเป็นห่วงเธออีกงั้นเหรอ
“ ใช่เจ็บ เจ็บมากด้วย...เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว....ฮือๆ ” เธอเองรู้ว่าชายหนุ่มถามว่าเจ็บหรอที่เขาเขย่าตัวเธอเหรอ...ที่จริงเธอไม่เจ็บเลยแม้แต่นิด...แต่ที่เธอตอบไปว่าเจ็บเพราะว่าเธอเจ็บมากที่ตรงกลางหน้าอก...ในตอนนี้เธอไม่รู้จะควบคุ้มตัวเองยังไง...ไม่ให้น้ำตาเธอไหลออกมา..เธอจึงตัดสินใจผลักเขาออก...แล้วมองหน้าเขา “ ฉัน..ขอ..โทษ... ” เธอพูดเสียงสั่น..ชายหนุ่มมองหน้าเธอ
“ ... ” เขาไม่พูดอะไร
“ ฉันรู้ว่าฉันมันเลว..ที่ฉันทำอย่างนี้..ฉันรู้ว่านายเจ็บ...และฉันก็เจ็บไม่มากไม่น้อยไปกว่านาย...ฉันรู้ว่าคำขอโทษมันน้อยเกินไปสำหรับการกระทำของฉัน... ”
“ ... ”
“ แต่ฉันขอ...ขอร้องนายเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหม ”
“ ... ” ชายหนุ่มมองหน้าเธอแต่ไม่พูอะไร ใบหน้าของเขาตอนนี้มันดูเศร้ามาก
“ ...ฉันขอให้นายลืมฉัน...ลืมฉันไปซะ...ถ้าเกิดฉันเป็นอะไร...นายก็ไม่ต้องมาดูแลฉัน ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้า...ไม่ต้องมาเป็นห่วงเป็นใยฉัน...ทำเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันไปเลยก็ได้...ฉันขอแค่นี้จะทำให้ฉันได้ไหม!! ”
เธอเองรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยสำหรับการที่คนที่เคยคบกัน..จู่ๆก็มาขอให้ลืมกัน เธอพูดเหมือนมันทำง่ายๆอย่างนั้นแหละ แต่ที่เธอพูดอย่างนี้มันก็ดีกับทั้งสองฝ่าย...ไม่ต้องมาเจอหน้ากัน..ไม่ต้องมาคอยหลบหน้ากัน...ทำเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกัน...ทั้งสองคนจะได้ลืมกันได้ง่ายขึ้น...แต่ยังไงเธอเองก็ยังคงมั่นใจว่าเขาลืมเธอได้แน่...แต่เธอนะสิ..เธอล่ะจะลืมเขาได้ไหม
“ ไม่ตอบแสดงว่าตกลงนะ.. ” เธอฉีกยิ้ม แล้วจับมือเขาขึ้นมากุมไว้ “ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายเคยทำให้ฉัน..ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทนมันยังไง..ขอบคุณจริงๆ...ฉันดีใจนะที่เราเคยรู้จักกัน( แค่นี้ก็พอแล้ว )..ฉันจะพยายามลืมนายให้ได้เลย...ลาก่อน( ที่รักของฉัน ) ” เธอยิ้ม..ในใจของเธอตอนนี้คิดว่าจากนี้ไปเขาและเธอคงไม่ได้เจอกันแล้วสินะ...จากนั้นไม่นานเธอก็เดินจากมา
“ เดี๋ยว...ทเวลฟ์.. ” ชายหนุ่มตะโกนขึ้นหลังจากที่เธอเดินห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว จึงทำให้เธอเธอหยุดนิ่ง
“ ... ”
“ ก่อนที่เธอจะไปฉัน..ฉัน..ขอถามเธอสักเรื่องได้ไหม... ”
“ ได้สิ ”
“ เธอน่ะ..ทเวลฟ์ เธอเคยรักฉันบ้างไม ” เขารวบรวมความกล้าพูดออกไป
“ รักสิ... ”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นเขาก็วิ่งเข้ามากอดเธอจากข้างหลังเอาไว้
“ แล้วทำไมล่ะ..ทำไมเราต้องเลิกกัน..ในเมื่อเธอก็รักฉัน..ฉันก็รักเธอ ” เมื่อเธอได้ยินคำว่ารักจากปากคนที่เธอรัก..น้ำตาที่พึ่งจะหยุดไปก็ไหลรินออกมาอีกครั้ง “ ทำไมล่ะทเวลฟ์..ทำไม ”
“ ก็เพราะฉันเคยรักนาย...แต่ตอนนี้ไม่แล้ว...” เธอพูดพร้อมน้ำตาอีกครั้ง “ ได้ยินไมตอนนี้ฉันไม่ได้รักนายแล้ว ” เธอตะโกนใส่เขาเสียงสั่นแล้วก็พยายามแกะมือเขาออก
“ อย่างนี้เองเหรอ... ” เขาปล่อยมือออกจากเธออย่างง่ายดายตอนนี้ในใจของเขามันไม่เหลืออะไรอีกต่อไปแล้ว เขายืนนิ่งปล่อยให้เธอเดินห่างออกไปทีล่ะนิด ทีล่ะนิด...แล้วเธอก็ไกลห่างจากเขาทุกที ใจจริงของเขา เขาไม่ต้องการให้เธอไปจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว แต่เขาก็ไม่รู้จะลั่งเธอไว้อีกต่อไปได้อย่างไร เพราะในใจของเธอตอนนี้ ( เขาเข้าใจว่า )เธอไม่ได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว
เธอเดินห่างจากเขามาเรื่อยๆๆ ไกลเกินกว่าที่จะหันกลับไปได้อีก เธอเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ตอนนี้เธอเหมือนอยู่ในเขาวงกตที่ไม่มีทางออก ทั้งที่เธอรักเขา แต่เธอกลับต้องปล่อยเขาไป ไกลเกินกว่าที่จะรักกันได้อีก เธอรักเขาแทบบ้าแต่กลับต้องบอกว่าเธอไม่ได้รักเขาแล้ว ตอนนี้วิญาณของเธอเหมือนหลุดออกไปจากร่างของเธอแล้ว จิตใจของในตอนี้เธอมันไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
ผลงานอื่นๆ ของ Acoustics. ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Acoustics.
ความคิดเห็น