เครซีอัส"ตำนานผู้กล้าทั้งสิบ"

บทเรียกน้ำย่อย

   ย้อนเวลากลับไปในช่วงหกร้อยปี  เมืองเครซีอัสได้ขึ้นชื่อลือชาว่าเป็นยุคแห่งความพินาศ  มวลสารแห่งปีศาจได้ไหลรวมกันมาที่เมืองแห่งนี้  ประชาชนในเมืองต่างได้รับความเดือดร้อน โศกเศร้าและทุกข์ทรมาณด้วยการที่ได้เห็นพวกคนที่เขารักค่อย ๆ จากพวกเขาไปที่ละหลาย ๆ คน โดยที่พวกเขานั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลย  พวกเหล่าปีศาจค่อย ๆ เขมือบและแทะกินร่างกายของคนในเมืองไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดเหล่าเทพบนสรวงสวรรค์ไม่สามารถทนดูและรับเรื่องราวเหล่านั้นได้  พวกเหล่าเทพถูกห้ามไม่ให้มายุ่งเกี่ยวบนโลกมนุษย์แต่เสียอย่างไรเมืองมนุษย์ก็คือบ้านเกิดของพวกเขา  พวกเขาจึงนิ่งดูดายไม่ได้  พวกเขาจึงไปคัดเลือกมนุษย์ที่มีความสามารถและเหมาะสมมาสิบคน (ซึ่งคนแต่งก็ไม้รู้ว่าพวกเทพใช้อะไรเป็นตัวตัดสินเหมือนกัน) เหล่าเทพได้มอบพลังพิเศษให้กับพวกเขาทั้งสิบคน  พวกเขาทั้งสิบคนนั้นค่อย ๆ เรียนรู้การใช้พลังไปพร้อมกับการปราบปีศาจ ผลสุดท้าย พวกเขาทั้งสิบก็สามารถปราบปีศาจได้จนหมดถึงแม้จะใช้เวลาในการกำจัดถึงสามวันก็ตามประชาชนที่เหลือเพียงแค่ครึ่งเดียวของเมืองนั้นได้ขนามนามให้พวกเขาว่า “ผู้กล้าทั้งสิบ”และนี่ก็คือวีรกรรมที่เล่าต่อ ๆ กันมาจนกลายเป็นตำนานของผู้กล้าทั้งสิบ

    ย้อนกลับมาสู่ปัจจุบัน  ซึ่งพลังพิเศษในตำนานได้กลายเป็นเรื่องธรรมดา ๆ ของเมืองแห่งนี้ไปซะแล้ว

    นี่คือเมืองเครซีอัสที่เจริญรุ่งเรืองกว่าเมืองไหน ๆ ในเมืองแห่งนี้มีประชากรที่เป็นมนุษย์กว่าแปดพันหกร้อยคน  มนุษย์กว่าสองพันเจ็ดร้อยคนสามารถใช้พลังพิเศษได้ส่วนที่เหลือไม่สามารถใช้พลังพิเศษเหล่านั้นได้ และอันดับที่ธาตุโหลที่สุดคือธาตุน้ำกับธาตุดิน

      ข้าชื่อธันเดอร์ อายุเป็นเพียงตัวเลข ความเตี้ยหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร กิจวัตรประจำวันของข้าก็คืออ่านหนังสือทุกประเภท นิยาย ตำนาน คัมภีร์และที่โปรดปรานที่สุดคือการ์ตูน! ความใฝ่ฝันของข้าคือการเป็นผู้กล้าทั้งสิบ ซึ่งปัจจุบันมีผู้กล้าออกมาถึงเก้ารุ่นแล้ว  ข้าเป็นพวกความจำดี ข้าอ่านตำราการเรียนแล้วจำได้แม้กระทั่งว่าพลังธนูสายฟ้าอยู่ในหนังสือเรื่อง ‘สายฟ้ากับชีวิต’โดยมีเรสคอสเป็นคนแต่งแถมอยู่ที่หน้าสี่ร้อยสี่สิบสาม บรรทัดที่สิบสี่ แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่สามารถนำมันออกมาใช้ไม่ได้ซักที เจ็บกระดองใจชะมัด! แต่เสียอย่างไรข้าก็คือ (ผู้กล้าทั้งสิบเทพแห่งสายฟ้า...เคนอน ธันเดอร์ วุฮะฮ่า!  

“ไร้สาระแล้วยังขี้โม้อีก”           คะ...ใครด่าข้าหรือเปล่า  ข้าลองหันซ้ายหันขวา    ก็ไม่มีใครนี่

“เจ้านี่มันติ้งต้อง ไร้สาระ ปัญญาอ่อน เบ๊อะเซอะ ไร้แก่นสาร ทั้งทึ่มและสมองนิ่มจริง ๆ เลย”

      ข้ารู้แล้ว! ไม้ต้องดูก็รู้ คนที่ด่าข้าแบบนี้(ด่าได้เจ็บแบบนี้)มีคนเดียว

“เนล”....... เจ้ามาทำอะไรในนี้ นี่มันห้องของข้านะ!

“มาสมเพชคนขี้โม้น่ะสิ”

“นี่...เจ้าอย่ามาอ่านความคิดคนอื่นนะ”

“คนอื่นอะไรกันกันเราออกจะเป็นคู่อริที่สนิทกัน และอันที่จริงข้าก็ไม่อยากมาที่ห้องของพวกไร้แก่นสารและสาระเท่าไหร่หรอกนะแต่ที่ยอมย่างกรายเข้ามาก็เพราะท่านอาจารย์ให้ข้ามาตามเจ้าต่างหาก”

                   หนอย! ไร้แก่นสารและสาระงั้นเหรอ? ข้าฉลาดกว่าเจ้าอีกนะ

“อย่ามาเฉไฉนะเจ้าคนมารยาททราม ถึงจะเคย!เข้าใจไหมว่าเคย!เป็นมิตรกันแต่ข้าก็ไม่ไว้หน้าเจ้าเหมือนกันนะ”

“หึ!แล้วจะคอยดู”

                           วูบบ...เปลวไฟสีแดงค่อย ๆ ลุกโชนทั่วร่างของเนล แต่เนลกลับไม่มีปฏิกิริยาว่าร้อนเลยสักนิด เปลวไฟค่อยใหญ่ขึ้นและร้อนขึ้นจนความร้อนทำให้เหงื่อผุดมาบนใบหน้า และร่างของเนลก็หายไป ที่จริงข้าก็ชินกับการหายตัวไปมาด้วยวิธีนี้ของเจ้าเนลแล้วแหละ แต่ที่ข้าไม่ชินก็คือพื้นห้องที่ข้าเพิ่งซ่อมไปมัน...มันผุเพราะเจ้าเนลอีกแล้ว  ฮือ ๆ