:- To keep heart for give you 2 -:-

สวัสดีขอราบบบ

กลับมาอีกครั้งในตอนนี้ 2

ก่อนอื่นต้อง ขอบคุณสำหรับคนที่บังติดตามอยู่ทั้งแฟนๆYaoi & Yuri

อย่างที่ที่ 2 สำหรับแฟน Yuri ให้อดทนอีกนิดนึง เพราะ คนน้องเพิ่งจะได้ออก

โรง ต้องค่อยๆปรับตัวกับไป แต่ขอรับประกันสำหรับYuri ตั้งแต่ตอนหน้าจะเริ่มความรักYuri ของแฝดคนน้อง ให้ได้อ่านกันจุใจ ขอสัญญาเลยค่ะ

.......(เก็บหัวใจไว้ให้เธอ)......

ข้อต่อลองที่ไม่รู้ตอนจบ… 

“ อะ ”

  เสียงร้องของนัตซึกิดังขึ้นมาเบา ทำให้ชายร่างสูงที่กำลังเข้ามาค่อมนั้นหัวเราะลำคออย่างชอบใจ ใช่ แต่ทำไมกันล่ะ ถึงได้รู้ว่าเป็นตนล่ะ ทั้งที่ไม่เคยมีใครแยกออกเลยซักครั้งเลยแท้ๆ เว้นแต่....

 …ท่านพี่ !? …

   ใช่สิมีแต่ท่านพี่ที่แยกพวกแฝดออกได้ แต่ทำไมล่ะ ทั้งที่ชายที่อยู่ตรงหน้ายังไม่เคยเห็นนัตซึมิเลยแท้ๆ ไม่สิเคยเห็นแต่เวลาแค่นั้นไม่น่าจะสังเกตอะไรได้เลยนี่นา แล้วทำไมถึงรู้ได้ล่ะ

“ ดูทำหน้าเข้าสิ ไม่สมเป็นเจ้าเลยนะ หรือว่าสงสัยอะไรอยู่กันน่ะ ”

  ประโยคที่ชายร่างสูงพูดทำให้นัตซึกิ เริ่มคุมสติมากขึ้น ก็ใช่น่ะสิ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะรู้ ความกังวลและความสงสัยเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณทำให้นัตซึกิต้องตัดใจถามไปตรงๆซะแล้ว

“ ทำไม.. ท่านถึงรู้ว่าเป็น ‘นัตซึกิ’ ”

  คำถามนี่ดูท่าจะถูกใจผู้ถูกถามเป็นอย่างมาก ตอนนี้นัตซึกิอยู่ในสภาพเหมือนตอนที่วันอัปมงคลนั้นไม่มีผิด โดยที่มีชายร่างสูงคนนี้ ค่อมร่างบางไว้แต่ต่างกันต้องที่ร่างบานว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มือบางของเขาได้ถูกพันธนการไม่เรียบร้อบแล้ว คิดจะหนีคงจะเป็นไปไม่ได้

“ หึ อยากรู้ไหมล่ะ ว่า ‘ทำไม’ ข้าถึงได้รู้น่ะ ”

“ ถ้าข้ารู้จะถามท่าน ไปเพื่ออะไรกันล่ะ ”

  ร่างบางที่ถูกล็อกไว้อยู่พอรู้ไม่มีทางหนี ก็ใช้วิธีเบียนหน้าหนีซะก่อนหลังจากพูดจบ ทางเรียวเมะเองเหมือนเห็นท่าทีแบบนี้ของ ลูกน้องตัวเองก็นึกพลางว่า น่ารักดี เพราะไม่ใช่ว่าจะได้เห็นบ่อยนักกับท่าทีเช่นนี้ของร่างบาง คิดๆไปอยากจะแกล้งถามต่ออีกซักหรอกแต่เดี๋ยวจะแกล้งติดลมเกินไป จึงบอกไปให้หายข้องใจ

“ เพราะ ข้าน่ะ... ดูมองแต่เจ้ามาตลอดเลยน่ะสิ ”

  คำตอบที่ได้รับดูท่าจะทำให้ร่างบางหันหน้ากลับมาสบตากับร่างสูงอีกครั้งหนึ่ง  และทำให้ร่างบางหน้าแดงขึ้นกว่าเดิมโดยที่ไม่รู้ตัว ไม่รู้เมื่อไหร่ร่างสูงยื่นหน้าแทบจะอิงหน้าผากกันอยู่แล้ว เสียงลมหายใจเข้าออกไปมาของร่างสูงดังจนร่างบางได้ยินอย่างชัดเจน สัมผัสต้องลมหายใจที่พัดผ่านริมฝีปากบางนั้น กระตุ้นความรู้สึกบางอย่างออกมาแต่ ร่างบางก็บังคับตัวเองไม่ให้ปล่อยไปตามอารมถ์

   สงสัยเรื่องคำตอบอยู่ก็จริงแต่จะให้ถามออกไปตอนนี้ก็ไม่ได้ ใกล้กันเกินไป ใกล้กันจนแทบจะหายใจลดกับแล้วถึงร่างสูงจะไม่รู้ตัว ไม่สิอาจจะจงใจอยู่ก็ได้แต่ตัวร่างบางนั้นรู้สึกอึดอัดและไม่กล้าหายใจแรงออกมา ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างเสียไม่ได้ จะได้ยินไหนนะเสียงหัวใจของเรา ร่างบางคิดแบบนั้นแล้วแทบไม่อยากจะรับรู้อะไร เพราะไม่ต้องการให้ฝ่ายตรงข้ามรับรู้ด้วย ทั้งๆที เขาน่าจะรู้สึกแบบนี้เฉพาะกับท่านพี่ที่เขารักแท้ๆ แต่กลับมารู้สึกแบบนั้นกับคนที่ไม่ได้รัก ไม่รู้เพราะอะไร ถึงได้รู้สึกว่าเป็นคนๆเดียวกัน ทั้งๆทีนิสัยต่างกันขนาดนี้แท้ๆ แต่กลับรู้สึกว่าคล้ายกันมาก จนแทบจะเป็นคนๆเดียวกันเลย น่ารังเกียจเสียจริงที่มารู้สึกที่มีใจให้กับคนอื่นแบบนี้ได้

“ ...กิ ... นัตซึกิ... ”

  เสียงเรียกของชายร่างสูงเตือนสติให้ร่างบางที่เป็นเจ้าของชื่อกลับมาได้ แต่ยังไงเสียพวกเขาก็อยู่ท่าเดิมไม่เปลี่ยนไปไหน จะหนีก็มีแต่วิธีเดิมๆ แต่ทว่าพอจะเบียนหน้าหนี มือหนาของร่างสูงประคอบที่ใบหน้าเรียวได้รูปให้กลับมาที่เดิม แล้วก็ …

“ !? ”

  สัมผัสนุ่มของริมฝีปากร่างสูงประทับเข้ากับริมฝีปากบางของร่างบาง โดนที่เจ้าไม่ทันได้ตั้งรับใดๆ ตอนนี้แค่ทาบไปกับร่างบางเท่านั้น พอรอบที่สองก็เข้ารูปได้พอแต่ร่างสูงยังไม่พึงพอใจแค่ทัน รอบที่นี่มือหนาที่จับแก้มนวลของร่างบางเพิ่มแรงบีบขึ้นเพื่อให้รู้สึกเจ็บทำให้ริมฝีปากบางๆนั้น อ้าขึ้นมาและคลางออกมาด้วยความเจ็บเล็กน้อยร่างสูงใช้จังหวะนี้ประทับลงไปอีกครั้งโดยที่สอยใส่บางอย่างไปด้วย ร่างบางที่ถูกจูบเริ่มเคลิบเคลิ้มไม่ได้สติเพราะสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่อุ่นกำลังโลมเลียไปทั่วในปากของเขา ไม่ใช่แค่ในปากเท่านั้น ลิ้นของร่างบางเองที่ถูกโลมเลียอยู่เช่นราวกับต้องมนต์เชื่อเชิญให้เข้าไปสัมผัสของฝ่ายตรงข้ามบ้าง ได้ผลตามคาด เมื่อร่างสูงเริ่มถอดออกเพื่อจะพักหายใจไม่นานนักร่างบางก็เผลอเข้าไปสำรวจภายในของร่างสูงบ้างแต่กระนั้นร่างสูงก็ไม่ยอมให้สำรวจไปมากกว่านี้ เขาเริ่มชานชัยเข้าไปในส่วนของร่างบางอีกครั้งอีกก่อนที่สติเขาจะหายไปเพราะการเย้ายวนของร่างบางนั้น

“ หึ... ”

   ร่างสูงหัวเราะในลำคออย่างดีใจกับผลที่ได้ ขณะที่ทางร่างบางกำลังหอบเพราะการจูบเมื่อกี้นี้ทำให้สติของเขาขาดหายไป ร่างสูงพิจารณาร่างบางที่ยังหอบอยู่พลางปาดคราบน้ำลายที่ติดบริเวณปากตนออก ดูแล้วช่างเย้ายวนเสียเหลือไม่ว่าจะเป็นท่าหอบตอนนี้กับใบหน้านั้น ดวงตาปลือๆราวกับจะหลับแล้วก็ดี ริมฝีปากที่ชุ่มได้น้ำลายของเขาก็ดี แก้มนวลที่แดงแจ๋อยู่ก็ดี จมูกเล็กได้รูปนั้นที่กำลังสูบลมเข้าออกก็ดี ตรงอกที่พองขึ้นลงไปมาด้วยจังหวะเร็วกว่าปกติก็ดี ถึงเจ้าตัวจะยังไม่รู้สึกตัว และคงจะไม่ยิ่งยอมง่ายๆ แต่ร่างสูงนั้นรู้สึกแทบจะหักห้ามใจไว้ไม่อยู่อยากจะแก้ชุดที่ร่างบางสวมใส่อยู่ออกไปเสียจริง อยากจะกอด อยากครอบครองร่างนี้ไว้เสียเหลือเกิน อยากจะได้ยิน... เสียงหวานๆ ของร่างบางที่นอนอยู่ตรงหน้าเสียจริงๆ เพื่อที่จะเรียกสติร่างสูงจึงเลื่อนลงไปยังที่ใบหู หากเล้าโลมร่างบางกลัวว่าจะเผลอหลับไปแน่ๆ จึงลุกเขาไปกระชิบเรียกชื่อของร่างบางเบาๆ

“ …นัตซึกิ… ”

“ …อ๊ะ…”

  ไม่ได้ผลอย่างที่คาดกลายเป็นกระตุ้นอารมถ์ให้ร่างบางที่ไม่ได้สติขึ้นมีอีกรอบ แต่เสียงใสๆ ที่ออกมานั้นช่างน่ารักเสียงจริงๆ ตอนที่ร้องออกมาร่างบางพยายามจะเบียนหน้าเล็กน้อย เหตุว่าถูกมือหนาของร่างสูงไว้อยู่จึงเบียนไปไหนไม่ได้มาก ดวงตาใสสีน้ำตาลเข้มเริ่มมีน้ำออกมาเล็กน้อยเอาแต่หลับตาปี๋ พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแดงกร่ำไปถึงหูแล้ว เพราะเขาเลื่อนริมฝีปากมาที่ใบหูของร่างบางดังนั้นหูของเขาก็อยู่พอดีกับริมฝีปากน้อยๆของร่างบางได้ยินเสียงคลางเบาๆ ออกมาหลังจากร้องเสียงหวานออกมาเมื่อกี่นี้ได้อย่างชัดเจน

  อดใจไว้สิ ยังคุยกันไม่จบเลยจะตกเป็นทาสของการยั่วยวนแบบนี้ได้อย่างไร ถึงจะอยากแค่ไหนแต่การได้มาแค่ร่างกายนั้นไม่ใช่จุดประสงค์ของเขาเลย สิ่งที่ต้องมากกว่าร่างกายน่ะ มีค่ามากว่านั้นหลายเท่าเลยทีเดียว จะตามใจตัวเองไม่ได้...

  ร่างสูงคิดไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อ เรียกแล้วสติยังไม่กลับ ร่างสูงจึงกัดหูร่างบางเอาให้พอเจ็บที่จะเรียกสติกลับมา

“ โอ้ย !! นี่ ท่าน ! ทำอะไรกับข้าน่ะ !! ”

  ได้ผล ถึงจะเสียอยู่แค่ว่าต้องมองหน้าอันบูดบึงของร่างบาง กับดวงตาที่บ่งบอกว่าไม่ไว้ว่างใจนั้น ช่างต่างกับตอนที่หอบอยู่ลิบลับ มันทำให้เขาหมดอารมถ์ไปได้มากเลยทีเดียว แต่ไปเพิ่มให้กับอารมถ์ที่ชอบเอาคืนมากขึ้นตามลำดับหนึ่งแทน

“ ก็เจ้าไม่ได้สติเลยนี่  เราก็อุสาต์เรียกเจ้า แต่เจ้าก็เย้ายวนข้าอีก ”

“ ข้าไม่ได้เย้ายวนท่านซักหน่อย !! ”

  ร่างบางทำสีหน้า ฮึดฮัดอีกครั้งคราวนี้ไม่ได้เบียนหน้าหนีแต่กำลังจะขัดขื่นการควบคุมของร่างสูงอีกด้วย หากปล่อยไว้คงจะหลุดออกมาได้ในไม่ช้า

“ ไม่เย้ายวนได้ไง ปากเจ้ายังชุ่มด้วยน้ำลายข้าอยู่เลย... ”

  ร่างบางได้ยินถึงกับหยุดชะงักโดนอัตโนมัติ ในขณะทีร่างสูงช่วยปาดคลาบน้ำลายออก ทำให้ร่างบางขึ้นกับหน้าแดงแจ๋อีกรอบ และผลักตัวเองออกจากร่างสูงให้มากที่สุด

“ อายรึไง... ”

“ เปล่าซักหน่อย ! ”

  จากคำเย้าแหย่ของร่างสูง ทำให้ร่างบางดิ้นขึ้นมากกว่าเดิม

“ ปล่อยข้านะ ! ”

“ ข้าไม่ปล่อยหรอก ข้ารอมานานเกินพอแล้วนะ ตั้งแต่ได้พบกับเจ้า ”

  ขณะที่ร่างบางทำหน้าสงสัยในคำพูดของร่างสูง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ร่างสูงเริ่มที่จะรุกรานเข้าหาร่างบางอีกครั้ง นับจากตอนที่เขา เข้ามารับราชการณ์ตอนอายุ 12 ปี แต่ตอนนี้เค้ายังเป็นเพียงแค่คนที่ค่อยจัดการพวกงานจิปาถะ จนตอนอายุ 14-15 ปี ตอนนั้นเองที่ร่างบางได้พบกับร่างสูงในฐานะ หัวหน้า และ ลูกน้อง...

“ ข้าบอกไปแล้วนิ ว่าข้ามองเจ้ามาตลอดน่ะ... ”

“ … ”

  ร่างบางหยุดดิ้น ใช่เขา ยังสงสัยอยู่ที่ผ่านๆมามันแค่แกล้งกันเล่นๆไม่ใช่หรือไงกัน อีกอย่างได้ยินว่า เรียวเมะเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วยไม่ใช่หรือไงกัน บางก็ได้ยินข่าวลือว่าฝ่ายนั้นมีท่าทีว่าชอบพอก็กันด้วย แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ตนอย่างแน่นอน

“ นิ่งเชียวเจ้าน่ะ  ข้าจะบอกให้ก็ได้ คนที่ข้ารักมาตลอดน่ะ คือเจ้า ไงล่ะ ”

 ร่างสูงพูดพลางสวบกอดร่างบางลงไปทันที ร่างบางทีได้ฟังคำตอบก็ พลักร่างสูงออกจากตัวแล้วเว้นระยะห่างพอประมาณ

“… ท่านหมายความว่ายังไง …”

  แน่นอนว่าตัวร่างบางเองก็ต้องคิดแบบนั้นอยู่แล้ว ก็ปกติร่างสูงก็ชอบแกล้งร่างบางอยู่เป็นประจำ บางก็ล้อว่ารัก บางก็บอกว่าอยากได้เมียบาง หรือบางทีก็เข้ามากอดซะอย่างนั้น แต่สุดท้ายก็บอกว่า ‘ข้าน่ะ หรือสนใจเจ้าน่ะ ก็แค่เห็นมีคนมาชอบเยอะเลยอยากแกล้งเจ้าเท่านั้นแหละ’ ที่ทำไปทั้งหมดมันก็เพราะจะได้ไม่มีใครมาจีบ แต่ก็ดีไปอย่างเพราะเหล่าคนที่แอบชอบร่างบางที่เป็นผู้ชายเหมือนกันก็ทยอยลาไปแต่งงานกันหมด ถือว่าเป็นผลดีต่อร่างบางด้วยจึงไม่ได้ใส่ใจ

“นี่ เจ้าคิดว่าข้าล้อเล่นกับเจ้าในสภาพแบบนี้รึ ถึงขั้นนี้แล้วเจ้ายังไม่รู้ตัวเองอีกเรอะ”

“งั้นท่านจะบอกว่า... ที่ผ่านมาท่านแสร้งทำเป็นว่าล้อข้าเล่นรึ !”

“ของแบบนี้ไม่เห็นจะต้องพูดให้มากความเลย มันก็ต้องแน่อยู่แล้วสิ ใครจะอยากให้คนที่ชอบรู้กัน โดยเฉพาะคนๆนั้นน่ะเป็น ‘ผู้ชายด้วยกัน’ ”

  จากคำของร่างสูงนั้นได้ สร้างความปวดราวกับให้กับร่างบางเป็นอย่างมาก เพราะเขาเองก็เหมือนกันที่ไม่ว่าอย่างไร เขาเองก็ไม่กล้าบอกความรู้สึกนั้นให้กับท่านพี่คนนั้นได้หรอกต่อให้มาอยู่ต่อหน้าหรือไม่อยู่ก็ตามที

“ ถะ... ถึงอย่างนั้น... แล้วท่านจะมาทำอะไรเอาตอนนี้ล่ะ ? ”

“ ข้ารักเจ้า... ”

  ร่างบางตกใจเป็นอย่างมาก เขาสลับตัวกับนัตซึมิผู้เป็นน้องเพราะไม่อยากแต่งงาน แต่กลับไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอสภาพที่ถูกชายผู้ที่จริงๆ แล้วจะต้องอยู่เคียงข้างน้องสาวตนมาสารภาพรักเอาตอนนี้แน่นอนว่าร่างบางจะต้องปฏิเสธอยู่แล้ว ไม่ทันที่ร่างบางจะเอ่ยปากปฏิเสธร่างสูง ก็...

“ข้าไม่ยอมให้เจ้าปฏิเสธข้าหรอกนะ”

พูดจบร่างสูงก็จู่โจมไปยังริมฝีปากบางของร่างบางทันที ขณะที่พรมจูบร่างบางอยู่นั้น มือหนาก็ค่อยๆชอนชัยสัมผัสผิวร่างบางอย่างใคร่รู้ ด้านร่างเมื่อรู้ว่าตนกำลังถูกมือหนานั้นถลำลึกเข้าไปมากขึ้นจากบริเวณอกเลื่อนไปยังหลังแล้วลงมาเลื่อยๆที่สะโพก ทว่ามือหนานั้นก็ยังไม่หยุดแค่นั้นร่างบางจึงพยายามใช้แรงที่มีอยู่พลักร่างสูงให้ออกจากตัวแต่ไม่สำเร็จร่างสูงกลับยิ่งเข้าตัวร่างบางมากขึ้น ปากเรียวของร่างสูงจากที่พรมจูบก็เริ่มเปลียนสถานที่ไปโลมเลียร่างบางโดยเริ่มจากซอกคอ
"นี้นะหรือ ! การกระทำของท่านที่มีต่อคนที่รักน่ะ วาจานั้นช่างหรูหราแต่การกระทำช่างต่ำทรามยิ่ง !”
ร่างสูงที่เล้าโลมร่างบางอยู่ได้ยินก็หยุดทันที จากนั้นร่างบางก็ใช้โอกาสหนีออกห่างจากร่างสูงแล้วรวบเสื่อผ้ามาคลุมตัวเองไว้
"แม้ว่าท่าน... จะได้ตัวข้าไปแต่จำไว้ให้จงหนักว่า 'ข้า' จักไม่มีวันได้'รัก'จากข้าไปหรอก !!”
ด้านร่างสูงที่นั่งขัดสมาธิอยู่ด้วยเสื้อผ้าที่ดูไม่เรียบร้อยก็ก้มหน้าอย่างยอมแพ้ให้กับร่างบาง เพราะที่พูดมานั้นก็ถูกจริงๆทำไปตอนนี้ก็ได้แต่คำว่าเกลียดกลับมาเข้าตัวเองยิ่งขึ้นเท่านั้น ถ้าเป็นแบบนั้นคงจะเข้าหน้ากันไม่ติด
"หากเป็นเช่นนั้น... เจ้าจะให้ข้าทำเช่นไร เจ้าถึงจะยอมรับข้าทั้งตัว และ หัวใจ”
ร่างบางที่ได้ยินร่างสูงพูดเช่นนั้นก็คิดหนักทันที แน่ล่ะตอนแรกก็ก็พูดไปงั้นไม่นึกถึงว่าหลังจากนั้นจะเป็นยังไงต่อไป จนในที่สุดร่างบางก็ตัดสินใจพูดออกมา
"งั้นเรามาตกลงกัน”
"ข้อตกลง?"
"หากท่านทำได้ ข้าจะยอมเป็นของท่านทั้งตัวและ... หัวใจ”
  คำหลังน้ำหนักเสียงเบาลง แค่ก็ยังได้ยินอยู่ในระดับปกติ ทางร่างสูงทำเป็นไม่สนใจในความผิดปกติของร่างบาง เขาหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจก่อนจะพูดออกมา
"งั้นก็ได้... ข้าจะรอวันนั้น วันนี้เจ้าคงจะเพลียมากแล้ว ขอตัวก่อนล่ะกัน”
  พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องเพื่อกลับไปยังตำหนักของตน หลังจากที่ร่างสูงออกไปร่างบางก็โล่งใจ ซักพักร่างบางเริ่มสังเกตว่าตนนั้นตัวสั่นมาก รู้สึกเหนื่อยกว่าเวลาวิ่งไปมาเสียอีก
"...ไม่นึกเลย... ว่าจะต้องพูดคำนี้ออกมา...”
ร่างบางพูดจบ จู่ๆร่างบางก็รู้สึกร้อนวูบที่ดวงตา และแล้วน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มนวลนั้น ร่างบางพยายามปาดเท่าไหร่ก็ไม่หยุดไหล
"อะไรกันเวลาแบบต้องโล่งใจสิ ก็...เรา...”
ยิ่งพูดเท่าไหร่น้ำตานั้นก็ยิ่งหลั่งๆไหลออกไม่มากเท่านั้น ไม่นานร่างบางก็สะอื้นไห้ออกมา

  ... อา...จริงสิหากเรียวเมะทำได้ขึ้นก็จะไม่สามารถรักกับ ’ ท่านพี่ ‘ ได้อีกเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน ทรมาณเหลือเกินถึงขนาดนี้แล้วท่านก็ยังไม่มารับข้า ท่านพี่ใจท่านนั้นยังมีข้าอยู่หรือไม่ หรือท่านคิดว่าข้าเป็นแค่เด็กตัวน้อยที่ตามติดท่านพี่ไปตามวัยเท่านั้นกัน ตอนนี้ข้ากำลังจะตกเป็นของคนอื่นชั่วนิรันไม่สามารถเป็นของใครได้อีกแม้แต้จะคิดก็คงจะเป็นไปไม่ได้เลย เวลาเช่นนี้ข้าต้องการท่าน ต้องการท่านมากว่าอื่นใด มือที่แสนจะอบอุ่นคู่นั้นยังมีอยู่ไหม ได้โปรดข่วยมาหาข้าที ท่านพี่... ช่วยปลอบประโลมข้าอย่างที่เคยทำมาด้วยเถิด…

"...ท่านพี่...ตอนนี้ท่านอยู่ที่ไหนกัน...”
  พูดจบร่างบางก็ก้มศีรษะลงบนฟูกนอน พร้อมปล่อยโฮออกมาอย่างบ้าคลั่งโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครบางคนกำลังจดจ้องร่างบางอยู่อย่างปวดราวใจยิ่งนัก
"...นัตซึกิ...ใจเจ้ายังเป็นของข้าอยู่หรือไม่นะ...?"
  ชายในมุมมืดพรำพรึมๆอย่างอาลัยอาวร เวลาแบบนี้ควรจะเข้าไป แต่กลับทำไม่ได้ด้วยเหตุผลบ้างประการ เขามองร่างบางอยู่ซักพัก เมื่อเห็นว่าร่างบางสงบไปแล้วจึงเดินเข้าไปในห้องเพื่อนำกิโมโนตัวใหญ่คลุมตัวเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างบางนั้นมือของชายคนนั้นลูบที่หัวร่างบางเบาอย่างอ่อนโยน แล้วปาดน้ำตาที่ยังตกค้างอยู่ออกไป จากนั้นเขาก็ก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากของร่างบางเบาๆ
"...ท่านพี่...”
  ชายคนนั้นสะดุ้งทันที กลัวว่าร่างบางนั้นอาจจะตื่นขึ้นเพราะการกระทำของเขาเมื่อเห็นว่าร่างบางหลับสนิทเเล้วจึงเดินออกจากห้องนั้นแล้วก็หายไปกับความมืดมิดนั้น...
 
รุ่งอรุณอันสดใส แสงสีทองท่อแสงสีสดใสให้กับพื้นที่ที่ถูกต้องแสงนั้น ต้นไม้และใบหญ้าต่างก็สะท้อนแสงนั้นออกมาอย่างสดใส สร้างความสบายตาให้แก่ผู้พบเห็นได้เป็นอย่างมาก
ครืน..
เสียงเลื่อนประตูของผู้ที่มาอาศัยอยู่ในตำหนักนี้ไม่สิ อาจจะต้องอยู่ที่นี้อย่างถาวรเลยก็เป็นได้นั้นคือ ฟุจิวาระ นัตซึมิ บุตรสาวของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ตามจริงมันต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วแต่ทว่าภายใต้อาภรน์ของสตรีอันสูงศักดิ์นั้นเป็นร่างกายของบุรุษแต่ก็ผอมบางคล้ายกับร่างกายผู้หญิงไม่ใช่แต่ร่างกายเท่านั้นแต่ใบหน้าก็ดูสวยเกินชาย ใครเห็นต่างก็หลงไหลใช่ เขาก็คือ ฟุจิวาระ นัตซึกิ ราชองค์รักษ์ผู้มากไปด้วยความสามารถและเป็นที่ชื่นชมของคนหมู่มาก ที่เขาต้องมาอยู่ในคลาบของหญิงสาวเช่นนี้นั้นเพราะ ต้องการช่วยน้องสาวเขา นัตซึมิ ที่ไม่อยากจะแต่งงาน การกระทำครั้งนี้เสี่ยงอย่างมากที่จะถูกจับได้แต่ผลดันกลับตละปัดกลายเป็นว่า เข้าทางเรียวเมะผู้เป็นโทงูที่แอบหลงรักในตัวนัตซึกิมานานซะอย่างนั้น และวันนี้เขาก็ต้องมาคุยกันเรื่องข้อตกลงที่คุยกันไม่เมื่อคืน หากทำสำเร็จ ร่างบางจะต้องตกเป็นของเรียวเมะทันที ไม่สามารถรักใครอื่นได้นอกจากร่างสูงนั้นอีก คิดเช่นร่างบางแทบปวดใจ
   ...นี่เรา...จะต้องตัดใจจากท่านพี่แล้วหรือ...ไม่อยากลืมท่านพี่เลย คนที่ข้ารักคือท่านพี่ไม่ใช่ท่านเรียวเมะ ต่อให้เขาทำได้จริงก็ไม่มีวัน ได้ใจไปหรอก... มันเป็นไปได้อยู่แล้ว ก็ข้ามีแต่ท่านพี่นี่นา...      
ร่างบางคิดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะนึกนึกถึงเรื่องเมื่อคืนจนนอนไม่หลับ
"...จะทำยังไงต่อดี...”
ร่างบางผู้เป็นเจ้าของเรือนนั้นพร่ำกับตัวเองเบาอย่างเหนื่อยหนายขัดแย้งกับบรรยากาศที่สดใสโดยสิ้นเชิง ตอนนี้ร่างบางรู้สึกห่อเหี่ยวใจเป็นอย่างมากเขารู้สึกแทบจะไม่อยากทำอะไรเลยราวกับศพมีชีวิต จู่ๆร่างบางที่ยืนชมดอกฟูจิในสวนก็ถูกสวมกอดจากด้านหลัง
"น่าแปลกที่เจ้าไม่ขัดขืน”
"ปล่อย...ข้าไม่มีอารมณ์...”
ร่างบางพูดเรียบตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาต่อล้อต่อเถียงหรือรับกับสถานการณ์อย่างว่าได้
"ถ้าเช่นนั้น ข้าปลุกอารมณ์ให้กับเจ้าเอาไหม ?"
ไม่ทันที่ร่างบางจะพูดอะไรร่างสูงก็ก้มลงไปไซร้คอร่างบางทันที
"ข้าบอกแล้วไงว่าไม่มีอารมณ์ !!”
ร่างบางพูดมองร่างสูงอย่างเหลืออด ร่างสูงเองก็ไม่ได้เปลี่ยนท่าทีแต่อย่างใดเขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับร่างบาง
"นัตซึกิ เจ้าพร้อมที่จะต่อลองกับข้า หรือไม่”
ร่างบางได้ยินคำถามนั้นตอบอะไร ร่างสูงเมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ตอบอะไรแล้วหันหน้ากลับไปที่เดิม จึงจับตัวร่างบางให้หันมาทางเค้า แต่ร่างบางแต่เบียนหน้าหนี
"หรือว่า...เจ้า...มีคนที่เจ้ารักอยู่แน่กัน ?"
ร่างบางหันหน้ากลับด้วยสีหน้าที่วิตกกังวนอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ร่างสูงรู้ได้ทันทีว่าร่างบางนั้นต้องมีคนที่รักอยู่แล้วแน่นอน ที่ไม่พูดก็เพราะจะปกป้องสินะ