Please be my girl, เกลียดให้ตายยังไงก็เป็นแฟนผม :)

    
Please be my girl เกลียดให้ตายยังไงก็เป็นแฟนผม :)

บทนำ

Introduce ‘FATHOM’

ชื่อ: ฟาธอม

อายุ: 19 ขวบ

สิ่งที่ชอบ: เห็นแก่ตัว

สิ่งที่เกลียด: การมีน้ำใจ

สีที่บอกความเป็นตัวคุณ: คัลเลอร์ฟูล

คำจำกัดความสำหรับคุณ: หล่อ! หล่อ! หล่อ!

งานอดิเรก: ถ่ายรูปตัวเองลงเฟซบุ๊คและทวิตเตอร์

ถ้าหาคุณไม่เจอ จะพบคุณที่นี่แน่นอน: เฟซบุ๊ค

เอาล่ะ สุดท้ายคุณอยากบอกอะไรกับทางบ้าน: ผมหล่อ! J

“นั่งไหนดีวา...”

“ตามใจแกเหอะ ฉันหิว”

 “งั้นโต๊ะริมสุดก็แล้วกัน ^^” เพื่อนสุดเปรี้ยวของฉันบอกก่อนจะเดินตรงไปนั่งลงที่โต๊ะริมสุดของโรงอาหาร ฉันตามไปวางถาดอาหารลงบนโต๊ะฝั่งตรงข้ามแล้วนั่งลง ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว อีกสักพักเด็กมหา’ ลัยฉันก็จะทยอยกันเข้ามา แล้วทีนี้โรงอาหารเล็กๆ นี่ก็จะเต็มไปด้วยเหล่าสิ่งมีชีวิตสองขาเดินกันยั้วเยี๊ยะ และนั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบเอาซะเลย โรงอาหารที่เต็มไปด้วยคนอัดแน่น เสียงพูดเจ๊าะแจ๊ะจอแจที่ฟังไม่รู้เรื่อง ความรู้สึกที่เหมือนออกซิเจนไม่พอจะหายใจ รวมๆ แล้วมันเป็นที่ที่ฉันไม่พึงปรารถนามากที่สุดเลยล่ะ =_=;

                “วา เย็นนี้ไปพารากอนเป็นเพื่อนหน่อยดิ!” ยัยมีนาหันมาพูดกับฉันแล้วคีบลูกชิ้นเข้าปาก

 “ไปทำอะไรอ่ะ”

“ซื้อกระเป๋า มันลดวันนี้วันสุดท้ายน่ะ ^O^”

“อือๆ รีบกินก่อนเถอะ ฉันยังไม่อยากจะขาดอากาศหายใจตายอ่ะนะ” ฉันบอกเพื่อนสุดซี้ก่อนจะตักข้าวเข้าปากอีกคำ

ยี่สิบนาทีต่อมา...

ฉันดื่มน้ำส้มในแก้วอีกครั้งก่อนจะลุกจากโต๊ะพร้อมกับที่มีใครบางคนเดินตรงเข้ามาดึงข้อมือฉันแล้วก็ด่าฉันเป็นบ้าเป็นหลังอย่างกับว่าชาตินี้ไม่เคยด่าใครมาก่อน

“เธอล่ะสินะ ที่บังอาจมาดึงเรตติ้งฉัน... อย่าคิดว่าแค่เธอไปเด๊าะแด๊ะโผล่หน้ากล้องในโฆษณาลูกอมปัญญาอ่อนนั่นแล้วจะมาดังกว่าฉันนะ!” เอ่อ... ไอ้หน้าเกาหลีบอยหัวดำคนนี้มันเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย อยู่ๆ ก็เดินเข้ามาด่าฉันแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ฉันไปทำอะไรให้หมอนี่ตอนไหนก๊านนนน

“นี่! นายเป็นใครกันฮะ มีสิทธิ์อะไรมายืนด่าฉันฉอดๆๆ บ้ารึเปล่า... ฉันไปทำอะไรให้นายไม่ทราบ การที่ฉันถ่ายโฆษณามันเดือดร้อนนายมากรึไง!” ฉันกระชากข้อมือออกจากมือของหมอนั่น นายหน้าเกาหลีนี่ท่าจะโรคจิตนะ ฉันแค่ไปถ่ายโฆษณาลูกอมไม่ได้เอาอึอูฐไปขว้างหลังคาบ้านเขาซะหน่อย!

“เดือดร้อนสิ เดือดร้อนมากๆๆๆๆ เธอทำให้จำนวนฟอลโลว์เวอร์ของฉันลดลง เพราะมันไปฟอลโลว์เธอกันหมดแล้วไง = =^”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน”

“ก็เธอทำให้เรตติ้งการมีจำนวนฟอลโลว์เวอร์สูงที่สุดของฉันตกไง”

“นี่เป็นเหตุผลที่นายมายืนด่าฉันอยู่นี่งั้นหรอ”

“ใช่ -_-^”

“ปัญญาอ่อน!”

ซ่า!!!

ฉันสาดน้ำส้มที่อยู่ในมือใส่หน้าอย่างไม่แยแสว่าคนทั้งโรงอาหารจะอึ้ง จะทึ่งกันขนาดไหน ตอนนี้สายตาทุกคู่กำลังจับจ้องภาพฉันกับเขาเป็นตาเดียวกัน แม้แต่เสียงเจ๊าะแจ๊ะพวกนั้นก็เงียบหายไปราวกับมีใครเอาสก๊อตเทปไปปิดปาก มันคงไม่ใช่เหตุการณ์ที่เลวร้ายเกินไปหรอก แค่นี้มันยังน้อยไปกับการที่หมอนี่มายืนด่าฉันต่อหน้าคนทั้งโรงอาหาร ด้วยเหตุผลที่... ปัญญาอ่อนสิ้นดี! = =;

“เธอ!!!”

“ถ้ายังไม่หยุดฉันจะเอาน้ำก๋วยเตี๋ยวนั่นสาดแทน...” ฉันชี้นิ้วไปที่ชามก๋วยเตี๋ยวของยัยมีนาที่วางอยู่บนโต๊ะทำให้หมอนั่นถึงกับหุบปากแทบไม่ทัน พูดจบฉันก็หันไปดึงข้อมือมีนาที่ตอนนี้ยืนตะลึงค้างเป็นหุ่นปูนปั้นออกมาจากโรงอาหาร จากนั้นเสียงคนในโรงอาหารก็ฮือฮาตามกันออกมาเป็นระลอกๆ

“วา...นี่มันจะไม่แรงไปหน่อยหรอ หมอนั่นแค่ด่าเธอเองนะ”

มีนาถามฉันเมื่อเราเดินห่างออกมาจากโรงอาหารได้สักพัก

 “ไม่แรงหรอก! อีตานั่นกล้าดียังไงมาด่าฉันด้วยเหตุผลปัญญาอ่อนนั่นต่อหน้าคนทั้งโรงอาหารแบบนั้น

     =O=” ฉันหันไปมองหน้ามีนาแล้วพูดต่อ “ฉันไม่ได้ผิดสักหน่อย พวกบ้านั่นมากดฟอลโลว์ฉันเองนะ แล้วไอ้ที่ฉันได้ไปถ่ายโฆษณามันก็ไม่ใช่ว่าฉันจะอยากถ่ายด้วยซะหน่อย ไอ้ตงนั่นแหละเอารูปฉันไปให้โปรดิวเซอร์ดู แล้วก็บังเอิญติดใจอยากให้ฉันถ่ายขึ้นมา ฉันก็เลยจำใจไปถ่ายให้...”

“โอเคๆ ฉันเข้าใจ ถ้าแกไม่ไปไอ้ตงก็เสียหน้าน่ะสิ - -“

“ก็นั่นแหละ เพราะมันมาขอร้องฉันหรอกนะ... ฉันไม่ได้ต้องการเป็นที่สนใจของใคร แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเข้าสังคม แล้วดูสิ... ยัยพวกแฟนคลับจานบัดซบอะไรนั่นมากดฟอลโลว์ฉันเป็นฝูงเลย!”

“เอ่อ...เขาชื่อจางกึนซอกนะ =_=^”

“นั่นแหละคล้ายกัน...” ฉันหยุดยืนที่หน้ามหา’ ลัยอย่างหงุดหงิด นี่ฉันหงุดหงิดจริงๆ นะ... ไอ้ตงที่พวกฉันกำลังพูดถึงเป็นเพื่อนที่เรียนคณะฯ เดียวกันนี่ล่ะ กิจการของบ้านมันก็ไอ้เครือเดียวกันกับลูกอมที่ฉันโฆษณาให้นั่นแหละ เพราะมันแท้ๆ ทำให้ฉันต้องมาเจอเรื่องอุบาทว์ๆ อะไรแบบนี้ พอโฆษณานั่นเริ่มออกอากาศก็มีคนมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันมากขึ้นโดยเฉพาะในทวิตเตอร์ ไอ้เรื่องพวกด่าแบบไร้สาระนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยล่ะ เพียบ!! และอย่างเหตุการณ์ในวันนี้ที่ฉันเพิ่งจะเจอมาก็เป็นหนึ่งในความซวยของฉันนั่นเอง

ฉันมันดวงซวยจริงๆ =_=;