The Phantom of Symphonia [เข้ารอบสุดท้าย สนพ. แนตตี้]

 

รักกันชอบกัน กดได้เลยจ้ะ

The Phantom of the Opera - Overture

เบิกม่านมารร่ายร้อย               ทำนอง

ศิลปสาสน์ปราชญ์ครรลอง             เลิศลํ้า

อีกกวีแว่วข่าวกรอง                       งามค่า

ดุจดั่งหัตถ์คู่คํ้า                             แผ่นสรวงห้วงกวี

(ขอขอบคุณโคลงจากน้องจัส Principessa_Jasmine*~ ค่ะ)

เมื่อใดก็ตาม... ที่โน้ตดนตรีตัวแรกของบทเพลงโหมโรงถูกบรรเลงขึ้น

เมื่อนั้น... ก็เป็นสัญญาณว่า ตัวละครประจำเรื่อง จำจะต้องโลดแล่นไปตามบทบาทที่ถูกเขียนไว้

ไม่ว่าละครเรื่องนั้น จะจบลงด้วยรอยยิ้มของความสุข หรือหยาดน้ำตาของความเศร้าก็ตาม

************************

In all my fantasy

ปีศาจ ปีศาจรัตติกาล!! แฟนธ่อมแห่งซิมโฟเนีย...

เหอะ ปีศาจรัตติกาลน่ะหรือ ข้าว่าก็แค่เรื่องเล่าสนุกๆ ให้คนไม่รู้กลัวเล่นเท่านั้นแหละ

I always knew

ฮ่าๆ เจ้าเด็กโง่เอ๊ย เจ้ารู้จักข้าคนนี้น้อยไปเสียแล้ว

เจ้าหญิง หยุดว่าร้ายเกี่ยวกับนางได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ! พระองค์ไม่ได้มารู้จักนางเช่นที่กระหม่อมรู้จักนี่

That love and mystery

ข้ารักท่านอาจารย์ครับ.. ใครเขาจะว่าอย่างไรก็ช่าง ข้ารักท่านอาจารย์

ข้าไม่ใช่มนุษย์หรอกนะ เจ้าเด็กโง่ นับตั้งแต่วันที่ข้าต้องคำสาป... ข้า ก็ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป

Were both in you

ข้านับเวลาเฝ้ารอราตรี ตั้งแต่วินาทีแรกที่แสงอรุโณทัยเริ่มเฉิดฉาย

ข้ารู้... เมื่อใดก็ตามที่ตะวันสิ้นแสง เจ้าจะรอข้า...อยู่ตรงที่นัดพบของเรา

And in this labyrinth

เขาวงกตที่ปราศจากแสงอาทิตย์เช่นนี้นะ คือที่อยู่ของท่าน!!/p>

ข้าไม่มีวันตามคริสเตียนพบแน่ ถ้าข้ายังมัวแต่หลงอยู่ในวงกตบ้าๆ นี่ ข้าแต่ผู้ยิ่งใหญ่เหนืออัคคีทั้งมวล โปรดประทานพลังเพื่อฉายแสงส่องทางให้ข้าเถิด!

Where night is blind

คริสเตียน...ข้า...ข้าฝันร้าย ข้าฝันว่ามีคนมาพรากเจ้าไปจากข้า

ความมืดไม่เคยทำให้ข้าเดียวดายหรอก แสงสว่างต่างหาก ที่อ้างว้างเสียจนหนาวเหน็บถึงขั้วหัวใจ

The phantom of Symphonia is here

เช่นนั้น ช่วยรับข้าเป็นลูกศิษย์หน่อยได้ไหมครับ

คริสเตียน เจ้ามันฟั่นเฟือนไปแล้ว ที่ไปหลงรักปีศาจเช่นนั้น

Inside my mind

เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนใจง่ายที่ปล่อยใจให้กับอ้อมกอดของคนทุกคนหรืออย่างไร เจ้าเด็กโง่ ถ้าข้าไม่รักเจ้า ข้าจะปล่อยให้เจ้าทำกับข้าเช่นเมื่อคืนนี้หรือ

เชื่อเถอะนะ ข้ารอท่านมาตลอด... รอท่านแต่เพียงผู้เดียว

************************

เมื่อเสียงเอื้อนหวานของท่วงทำนองโหมโรงบรรเลงขึ้น

กงล้อแห่งชะตากรรม ก็หมุนหัวใจรักของคนทั้งสามให้เคลื่อนไปพร้อมกัน

หมุนเวียนเป็นวงคดโค้ง...จนไม่อาจมองเห็นถึงน้ำตาหยดสุดท้ายที่หยาดรินลงมาว่าเป็นของผู้ใด

และรอยยิ้มสุดท้ายของผู้อิ่มสุขนั้น จะใช่นางหรือไม่

คงมีแต่ พระเจ้าเท่านั้น... ที่ตอบได้กระมัง