two love two hearts . รักสุดใจ นายคนนี้

Go To Thailand

                                ณ สนามบินดอนเมือง ประเทศไทย

กริ๊ด ! ถึงบ้านซักที ตอนนี้ ฉันเพิ่งลงจากเครื่อง เพื่อจะเดินทางมาเซอร์ไพรส์ อากงกับอาม่า โดยเฉพาะ

ผวะ ! โอ๊ย !

โถ่เว้ย ! “ยัยซุ่มซ่ามเอ๊ย” ผู้ชายหน้าตาดี๊ดี เน้น ๆ น่าตาดี๊ดี อายุก็แก่กว่าฉันราว ๆ 2-3 ปี สบถอย่างสบอารมณ์

บ้าเอ๊ย ! เบสฉัน

“นี่ยัยซุ่มซ่าม เธอทำเบสฉันพัง”

ชิส์ ! “เท่าไหร่ล่ะ ฉันมีสามพันพอไหมย๊ะ”

โห ! “นี่เธอเบสฉันราคาตั้งหลายหมื่นเธอมีแค่สามพันจะไปพออะไร”

อ้าว ! “ก็ฉันมีเงินแค่นี้นิ”

“เหอะ ๆ ไม่รู้ล่ะ ยังงัยเธอก็ต้องจ่าย ถ้าไม่จ่ายเธอมากับฉัน”

อร๊าก ! “ปล่อยมือฉัน” T^T

“นายจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

ฉันพยายามสะบัดมือสุดแรง แต่ก็ไม่เป็นผล

“นายจะพาฉันไปไหน บอกฉันนะ”

ปล่อย ! “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

ฮื่ย ! “เธอนี่มันพูดมากจริง ๆ”

เฮ้ ! ป่านทางนี้ ทางนี้

เสียงผู้ชายสูง ๆ กับผู้ชายตัวเล็ก ๆ โบกมือเรียกนายนี่

เฮ้ย ! “ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงจริง ๆ ว่ะ”

“แล้วนี่ใคร”

“หรือว่าแฟน”

แหม ! “ไปอยู่จีนแค่ปีเดียว ได้แฟนกลับมาอวดแล้วหรอเนี่ย”

“ไม่ใช่นะ”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับผู้ชายคนนี้”

“แล้วน้องเป็นใครกันล่ะ”

“อ้อ ลืมบอกไป ฉันชื่อ แอน แอน”

“ฉันเพิ่งกลับมาจากลอนดอน ฉันกลับมาเยี่ยมอาม่ากับอากงและคาดว่าจะไปเยี่ยมพี่น้องที่โบสถ์พรุ่งนี้”

อ้าว ! “เป็นคริสเตียนด้วยหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะแอนแอน”

“พี่ชื่อ พีพี”

ผู้ชายคนสูง ๆ เป็นคนแนะนำ

“และนี่พี่มอส”

พี่พีชี้ไปที่ ผู้ชายใส่หมวกสีดำเหลือง

“ยินดีที่ได้รู้จักนะแอนแอน”

“แล้วนี่ก็พี่ป่าน”

พี่พีชี้ไปที่นายบ้านี่

อร๊าก !

“อีตานี่ชื่อป่านนั่นหรอ”

“แหวะ ชื่อออกจะไพเราะ แต่นิสัย”

นิ ! น้อง !

“ทำไมฮ่ะ”

ฮึ่ย !

พี่ป่านทำหน้าหงุดหงิด เห็นแล้วขำ

เออ ! “พี่ ๆ หน้าตาคุ้น ๆ นะ”

“พี่ก็ว่าแอน แอน หน้าตาคุ้น ๆ อยู่เหมือนกัน”

“พวกพี่ ๆ จะไปซ้อมดนตรีที่โบสถ์จะไปรึป่าว”

อื้ม ! “ก็ดีเหมือนกันนะ”

“งั้นไปขึ้นรถกันเลย”

ความทรงจำที่สูญหายไป…

ณ  โบสถ์

“ที่นี่แหละโบสถ์ที่พวกพี่อยู่”

“แหะ ๆ เมื่อ 7-8 ปี ที่ปีที่แล้วน้องก็อยู่ที่นี่แหละ”

“แสดงว่า น้องคือ แอน แอน ตัวเล็ก ๆ ที่ชอบพูดมาก ๆ ใช่ไหม”

“แน่นอนอยู่แล้วแหละ”

ฉันพูดกับพี่พีอย่างถูกคอมาก ๆ

“พี่พี งั้น แอนแอนขอถามอะไรหน่อยสิ”

“ถามอะไรหรอ ว่ามาเลย”

“พี่พีช่วยเล่าเรื่องของแอนแอนให้ฟังหน่อย”

“ว่าเมื่อก่อนแอนแอนชอบใคร”

“แล้วแอนแอนถามพี่ทำไมล่ะเนี่ย”

“คือว่า เท่าที่แอนแอนจำได้นะ”

“แอนแอน ชอบพี่คนหนึ่ง แล้วเพื่อนแอนแอนก็ไปบอกเพื่อนของพี่คนนั้น แล้วพี่คนนั้นเค้าก็บอกแอนแอนว่า มีแฟนแล้ว แล้วก็ว่าแอนแอน แรงมาก แอนแอน เสียใจมาก เลยบอกแม่ขอไปเรียนต่อที่เมืองนอก

ระหว่างไปสนามบิน แม่แอนแอนก็เล่าให้แอนแอนฟังว่า แอนแอนร้องไห้ไม่ยอมหยุด แม่ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบเลย ระหว่างทางฝนเกิดตกหนัก รถแท็กซี่ก็ขับด้วยความเร็ว ทำให้รถของแอนแอน ชนเข้ากับต้นไม้อย่างจัง แอนแอน นั่งอยู่ข้างคนขับ โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร

แต่แอนแอนไม่เหลือความทรงจำในตอนนั้นเลย หมอบอกว่า สมองแอนแอน ได้รับความกระทบกระเทือน ความจำบางส่วนเลยหายไป”

“นี่แหละ ที่แอนแอนถามพี่พี เพราะเหตุนี้แหละ”

“คนที่แอนแอนชอบ เอ่อ พี่บอกไม่ได้จริง ๆ”

“ทำไมล่ะ บอกแอนแอนหน่อย”

“บอกแล้วงัยว่าบอกไม่ได้ ไม่เข้าใจหรอ”

นี่ ! “แอน แอนไม่ได้ถามพี่ป่านนะ”

คือว่า .. พี่พีพูดอ้ำอึ้ง

“มันตายไปแล้วล่ะ” พี่ป่านแทรกขึ้น

“อือ ใช่ มันตายไปแล้ว อย่าพูดถึงมันอีกเลย”

“แอนแอนอยากรู้ว่าพี่เค้าชื่ออะไร ช่วยบอกแอนแอนได้มั้ยคะ”

“มันยังไม่ถึงเวลานะแอนแอน” พี่พีพูดขึ้นอย่างหนักใจ

“แล้วเมื่อไหร่จะถึงเวลานั้นล่ะ” ฉันถามพี่พีด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“อันนี้ต้องให้ป่านเป็นคนกำหนดเวลาเอง”

“แล้วทำไมต้องให้อีตางั่งนี้เป็นคนกำหนดเวลาด้วยล่ะ”

“ก็เพราะป่านคือประธานอนุชนงัย”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ขอตัวกลับก่อนนะ”

อื้อ ! “แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะพี่พีพี่มอส”

พอพูดจบ พี่พีกับพี่มอส ก็ขับรถออกไป

กริ๊ด ! “แล้วฉันจะกลับบ้านกับใครเนี่ย”

“พี่ป่านกลับด้วยดิ”

เฮ้ย! “บ้าหรอ รถพี่ พี่ยังไม่เคยให้ผู้หญิงที่ไม่ใช่น้องสาวกับแม่นั่งเลยน๊ะ”

“นะ ๆ ถือว่าแอนแอนเป็นน้องสาวอีกคนแล้วกัน”

ไม่ !

พี่ป่านพูดเสียงแข็ง

เออ ! “งั้นน้องเดินไปเองก็ได้ ไม่ง้อหรอก”

ฉันตัดสินใจเดินออกจากโบสถ์โดยไม่ลังเล แม้ว่ามันจะเป็นทางเปลี่ยวก็ตาม T^T

“มืดก็มืด ทางเปลี่ยวก็เปลี่ยว เฮ้อ !”

บรื้น ๆ ๆ เสียงรถมาจอดตรงหน้าฉัน

โอ๊ย ! “เปิดไฟสูง แสบตาโว้ย !”

เฮ้ ! ยัยบ้าเอ๊ย

“ทางมันเปลี่ยวน๊ะ ยังเดินมาคนเดียวอีก”

อ้าว ! “ก็พี่ป่านบอกแอนแอนเองนิว่าจะไม่ให้ใครขึ้นรถนอกจากแม่กับน้อง”

พอเรย ! ขึ้นรถ

“เอานี่หมวกกันน็อค”

“ใส่ซะ”

อื้อ ! ฉันรับหมวกกันน็อคมาใส่ไว้

“จับให้แน่น ๆ ล่ะ”

บรื๋น ๆ

กริ๊ด ! “ขับช้า ๆ หน่อย”

แอนแอน !

ห๊า ! “ว่างัยหรอ”

“ถ้าแอนแอนรู้ว่าพี่คนนั้นเค้าเป็นใคร แล้วแอนแอนยังอยากจะรักพี่เค้า หรือว่าแอนแอนจะเกลียดพี่เค้าไปตลอดเรย”

ห้า ๆ ! “แอนแอนจะเกลียดพี่เค้าทำไม๊ แอนแอนว่า แอนแอนรักพี่เค้ามากขึ้นด้วยซ้ำ”

“แต่… แอนแอนจะรักพี่เค้าแบบพี่ชายเท่านั้นแหละ”

“แล้วพี่ป่านจะถามทำไมเนี่ย”

ฉันถามพี่ป่านกลับอย่างงง

ฮ้าว ๆ ง่วงจัง ของีบซักนิด ZzzZZzzzzzzz

แอนแอน แอนแอน !

อ้าว ! เวรกรรม “หลับซะแระ เอางัยต่อดีว่ะเนี่ย”

08.30    น.

ปัง ปัง ปัง !

“แอนแอนตื่นได้แล้ว”

ฮ้าว ! ใครมาเคาะประตูแต่เช้า

แต่ เอ๊ะ ! ฉันอยู่ห้องใครเนี่ย

ปัง ปัง ปัง !

ตื่นแล้วคะ ! “ไม่ทราบว่าใครเรียกคะ”

“พี่เอง พี่ป่านงัย”

อ้อ ! “แอนแอนจะไปเปิดประตูเดี๋ยวนี้แหละ”

“พี่ป่าน แอนแอนอยู่บ้านพี่หรอคะ”

“อื้ม ใช่ล่ะ” พี่ป่านพูดพร้อมยิ้ม แล้วยื่น ข้าวต้มในถ้วยร้อน ๆ ให้ฉัน

“เอานี่ ข้าวต้มฝีมือพี่ อร่อยน๊ะ จะบอกให้”

“จะเชื่อได้มั้ยค๊ะเนี่ย” 

“จะกินหรือไม่กิน บ่นมากจริง ๆ”

“กินคะกิน อร่อยแน่น่ะ”

“อือ กิน ๆ ไปเหอะ ดีกว่าไม่มีอารัยให้กินอีก”

“อื้ม กินก็กินคะ”

ฉันเดินตรงเข้าไปในห้องเดิมที่ฉันนอน

ภายในห้องเต็มไปด้วยตุ๊กตากบเคโรโร๊ะสีเขียวเต็มห้อง

แถมยังมีรูปอนุชนถ่ายแบบเป็นคู่ด้วย

เอ๊ะ ! แต่นั่น มันรูปฉันกับพี่ป่านนี่นา

“แอนแอน รีบ ๆ กินนะ พี่จะพาแอนแอนไปเที่ยว”

เสียงพี่ป่านตะโกนอยู่หน้าห้อง

“ค่ะ แอนแอนจะรีบกินแล้วรีบไปอาบน้ำนะคะ”

แต่เดี๋ยว “แอนแอนไม่มีชุดอ่ะ”

พี่ป่านเปิดประตูเข้ามาในห้องทันที

อ่าวเฮ้ย ! “ลืมวะ”

“เดี๋ยวเอามาให้แล้วกัน รีบ ๆ กินแล้วไปอาบน้ำ”

 คะ ๆ ! ฉันตอบพี่ป่านพร้อมสวาปามข้าวต้มอย่างเร็ว

ฉันทำภารกิจส่วนตัวมาเสร็จเรียบร้อย เลยคิดจะโทรหาแม่ซักหน่อย

ฮาโหล “แม่จ๋า แอนแอนถึง ไทยแลนด์แล้วค่ะ”

“แอนแอนยังไม่ได้ไปหาอาม่ากับอากงเลย” “พอดีเจอพี่ ๆ ที่โบสถ์ เลยขอติดรถพี่เค้ามาด้วย”

“แอนแอน ลูกพักกับพี่ที่โบสถ์ก่อนได้ไหม”

“ทำไมล่ะคะแม่”

“ตอนนี้อาม่ากับอาก๋งอยู่ที่ลอนดอนจ๊ะ”

อ้าว !! “แล้วทำไมอาม่าไม่บอกพวกเราก่อนล่ะคะ”

“ก็เหมือนกันทั้งย่าทั้งหลานนั่นแหละ คิดอะไรพิเลน อยากจะเซอร์ไฟล์กันซะงัน”

“สรุปว่าหนูผิดหรอคะแม่”

“หนูไม่ผิดนะ แม่ต้องวางแล้วนะ เอาเป็นว่าแม่ว่างแล้วจะโทรหาลูกนะ รักลูกนะจ๊ะ”

ติด ...

เฮ้อ ๆ

ฉันเดินหน้าบูดออกไปจากห้อง

“เป็นอะไรไปแอนแอน”

“ก็อาม่ากับอาก๋ง อยู่ลอนดอนอ๊ะ”

“อ้าวไหนบอกว่าจะมาเยี่ยมอาม่า”

“ก็จะมาเซอร์ไพร์อ่ะ เลยไม่ได้บอกท่านไว้ล่วงหน้า”

“งั้นก็ สมน้ำหน้าแล้วกัน” 55555

อร๊ากกกก !! พี่ป่านบ้า

ฉันวิ่งไล่ตีพี่ป่านไปทั่วบ้าน

ออด !!  เสียงออดดังอยู่หน้าบ้าน

“ใครมาน่ะ เดี๋ยวแอนแอนไปเปิดประตูเอง”

ฉันเปิดประตูออก ตรงหน้าฉันมีผู้หญิงผมยามเป็นลอน น่าตาจิ้มลิ้ม น่ารักมาก ๆ

เพียะ !! “เธอเป็นใครทำไมถึงมาอยู่ที่บ้านแฟนฉัน”

กริ๊ด !! “บังอาจบังอาจมาตบหน้าใครไม่ตบ ดันมาตบหน้าฉัน”

เพียะ ! เพียะ ! ฉันรวมกำลังทั้งหมดปะทะกับยายหน้าสวยนั่น

หยุด ! “ฉันบอกให้พวกเธอหยุด โมหยุดเดี๋ยวนี้ แอนแอนหยุด”

ฮื้ย !!  “ป่านคะ มันมาตบหน้าโมก่อน”

ยัยหน้าสวยพูดขึ้น พร้อมอ้อนพี่ป่านสุด ๆ

อ๊าย อีสตอเบอแหล !!!

หยุด !! “แอนแอน พอได้แล้ว”

“ป่านขา มันเป็นใครกัน แล้วทำไมมันถึงเข้าไปในบ้านป่านได้คะ”

ยัยหน้าสวยนี่ ยังอ้อนพี่ป่านไม่เลิก

“ยัยนี่แฟนฉันเอง รู้แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก”

พี่ป่านพูด พร้อมดึงฉันเข้าไปกอด

กริ๊ด !! “โมไม่เชื่อหรอกคะ ป่านโกหกโม

ยัยนั่น กระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ

จุ๊บ :X

0.0     (หน้าฉัน)

พี่ป่านจูบฉัน จูบแรก ไม่ !

น้ำตาฉันไหล ฉันเสียเฟริสคิสต์ไปแล้ว ! T^T

พี่ขอโทด !

ผวะ! ป่านแกทำอะไรแอนแอน

พี่พีกระแทกหมัดเข้าที่หน้าพี่ป่านอย่างจัง

หยุดน๊ะ ! “ทะเลาะกันเหมือนหมา” พอเถอะ !

ไอ้ป่าน !! “ฉันกับแกมีเรื่องต้องคุยกัน”