Suvarnabhumi AC (สุวรรณภูมิ เอซี)

"บางคนบอกว่า พระเจ้าให้สิทธิพวกมันครอบครองโลกใบนี้ต่อจากมนุษย์ที่เคยได้สิทธินั้นแล้วแต่กลับทำลายโลกของพระองค์ สำหรับผมไม่เคยโทษพระเจ้า เพราะพวกเราต่างหากเป็นต้นเหตุแห่งหายนะของเผ่าพันธุ์ตัวเอง"

What A Wonderful World
by Louis Armstrong

.......เหมือนทุกครา เวลาผมออกตระเวนโลกข้างนอกแล้วดันนึกถึงเนื้อเพลง What A Wonderful World เพลงโปรดของจ่าสมิทขึ้นมา ผมจะอดขำกึ่งสมเพชต่อชะตากรรมตัวเองไม่ได้ เพราะสภาพแวดล้อมที่พรรณนาในบทเพลงกับโลกที่เห็นและประสบอยู่นี้ มันช่างแตกต่างกันมากราวดาวเคราะห์คนละดวง ........

......ผมยืนชมสวนหย่อมหน้าบ้านอันน่าอดสูนี้แค่ไม่นาน ก็รีบผลุบหายไปในเงาหมู่ซากต้นไม้ตายแห้งล้มระเนระนาดนั้นทันที มุ่งตัดส่วนแคบสุดของสวนจนทะลุออกอีกฝั่ง และแล้ววิวอันจับตาตรึงใจของเมืองนิวสุวรรณภูมิก็เด่นชัดเต็มสองตา ร่องรอยแห่งความศิวิไลซ์ของมนุษยชาติยุคสุดท้ายยังเห็นได้จากกลุ่มซากสิ่งอัศจรรย์ทางสถาปัตยกรรม โดยเฉพาะเงาตึกสูงเสียดฟ้าหลายตึกซึ่งคงตระหง่านอยู่ หนึ่งในนั้นคือ‘เสาหลักแห่งความรุ่งโรจน์’ ตึกที่ถูกบันทึกชื่อว่าสูงที่สุดในโลก ดุจดังสัญลักษณ์แห่งความรุ่งเรืองสุดขีดของมหานครนี้และอารยะธรรมมนุษย์ในอดีตก่อนจะดับสูญด้วยไฟมหาสงครามแห่งการแย่งชิง จนกระทั่งกลายเป็นเมืองขึ้นของอาณาจักรแมงยักษ์ในที่สุดเหมือนทุกที่บนโลก.......

........ สรุปคือในราชอาณาจักรแมงยักษ์นี้ ศัพท์คำว่า ‘ปลอดภัย’ ได้ถูกลบออกจากพจนานุกรมแห่งชีวิตผมแล้วตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบพ้นจากประตูนิรภัยเหล็กกล้าของหลุมหลบภัยเก่าใต้ดินลึกที่เรียกมันว่า ‘บ้าน’