รักวุ่นวายของยัยจอมแก่น

    บทนำ

         วันนี้เป็นวันที่ฉันสงสาร ( แอนด์สมเพช ) เพื่อนสุดที่ร้ากกกกกก ของฉันเป็นที่สุด  ก็ยัยแพรวนั่นแหละ ไม่ใช่ใครที่ไหน  วันนี้น่ะนะ เธอเอาแต่ร้อง  และเธอก็ร้อง ร้อง  และร้อง จากนั้นเธอก็...ร้อง และ ร้... พอได้แล้วมั้ง ( แม่สั่งให้พอ...และฉันก็...จ้าาา ) เฮ้อ...พอจะเล่าอะไรก้โดนแม่ขัดทู้กกกที ลืมเล่าต่อเลย อ๋อ...ที่แพรวเธอร้องเพราะแฟน ( ยังไม่ได้คบกัน และเขาคนนั้นก็ไม่รักแพรว แต่ฉันเปลี่ยนให้แพรวเรียกอย่างนั้นเพราะสงสารเธอ...ฉันช่างเป็นนางฟ้าผู้ใจดี ) เพราะคนที่แพรวแอบชอบนั้นชื่อนิค แต่แพรวเธอไม่ได้ร้องเพราะเขาชื่อนิคนะ ความจริงเธอจะไม่ร้องเลยและดีใจด้วยซ้ำถ้านิค ไม่ไปสารภาพรักกับแบงค์ ( คงรู้นะว่าหญิงหรือชาย( -.,- )) ทีนี้แหละเพื่อนฉันหัวใจแตกสลาย  ร้องไห้ฟูมฟายจะตายให้ได้ เอ่อ...แพรวจ๋า ถ้าเธอตายฉันขอโทรศัพธ์เครื่องนั้นของเธอนะจ๊ะ หุหุ  ฉันน่ะรักเพื่อนจะตาย ก้เลยจะเก็บโทรศัพธ์ไว้ให้
             " เหรอออ... "
             " จ้าาา... "
             " เฮ้ย...ยัยแพรวนี่ฉันแค่คิดเองนะ เธอรู้ความคิดฉันได้ไงอ่ะ หรือเธอเป็นภูตที่ปลอมตัวมาเพื่อจับฉันไปเรียกค่าไถ่ ม่ายน้าาาา ฉันยังไม่อยากออกไปนอกโลก "
             " ถูกต้องแล้วตอนนี้เจ้าหมดอายุขัย  ข้าจะพาเจ้าลงนรกไปกับข้า "
 ชักจะเพ้อไปกันใหญ่
             " ฉันไม่ได้เพ้อนะ "
             " ยัยแพรวเธอรู้ความคิดฉันได้ไง " ตะลึงไม่หาย
             " อ้าวนั่นความคิดเธอหรอ "
 ก็เออสิวะ
            " เออโนะ ฉันนึกว่าความคิดฉัน ขอโทษ ๆ " ( -/ \- )
จะบ้ารึไงวะนั่น แต่ช่างเถอะ เพื่อนฉันบ้าแบบนี้ทุกคน
เอ๊ะ...แต่ " แกหยุดร้องไห้ตอนไหนอ่ะ " ( เริ่มเปลี่ยนสรรพนามจากเธอเป็นแก )
            " เออ...ฉันหยุดร้องไห้ตอนไหนอ่ะ ช่างเถอะ ไปกินข้าวกันดีกว่า ฉันหิวแล้วอ่ะแก " ยัยแพรวพูด พร้อมเอามือลูบท้องที่พยายามแขม่วสุดฤทธิ์ เมื่อมีหนุ่มหล่อเดินผ่าน ( -_- ")
            อ้อ ! ฉันลืมไป ฉันชื่อ เหมียวนะ อายุ 1... ปี เป็นสาวงามในฝันของชายทุกคน สัดส่วน 35-26-37 ( ช่างเป็นสัดส่วนที่ฉันภูมิใจมาก ) อะฮุ ๆ  อ้าวนี่ ฉันเดินมาถึงโรงอาหารเมื่อไหร่แล้วเนี่ย กลิ่นไก่ทอดนี่ช่างหอมกรุ่นเสียนี่กระไร คงต้องพักไปกินก่อนละ ฮ้า...หอมจัง ฉันเดินหลับตาสูดกลิ่นเดินไปเรื่อย ตุ้บ ! โอ๊ย...