รักเร่ เล่ห์รัก

href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Ccct%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" />

รักเร่ เล่ห์รัก

เกริ่นนำ

 ‘พิษเศรษฐกิจทำคนตกงานอื้อ!’

                ‘ปลดพนักงานแบงค์ชื่อดังร่วมสองพัน อุ้มความอยู่รอดขององค์กร!’

                ‘หนุ่มพนักงานบริษัทการเงินชื่อดังเครียด ดิ่งตึกสังเวยพิษเศรษฐกิจ!’

                ‘บริษัทเอกชนการ แห่ปลดพนักงานออก ระนาว!’

                “โอยยย นี่มันอะไรกันนักกันหนาวะ ...!!”

                นี่มันเกิดอะไรขึ้นมาในชีวิตของเธอกันนะ 

พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรกหรือไงวะ ! ทำไมชีวิตเธอมันต้องมาเจออะไรที่มันเลวร้ายซ้ำๆ ซ้อนๆ กันขนาดนี้ด้วยนะ!!

                มนรดาเปล่งเสียงโอดอวยประชดชะตาชีวิตที่ระทดระท้อของตัวเองหลังจากได้ไล่สายตามองดูพาหัวข้อข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวเกี่ยวกับพิษเศรษฐกิจกันอย่างครึกโครม และแต่ละหัวข้อข่าวนั้นก็บั่นทอนจิตใจของคนที่เพิ่งตกงานมาหยกๆ และกำลังจะตั้งตัวได้ใหม่ว่าจะหางานใหม่ทำ แต่ทว่ายามสายตาไล่กวดอ่านหัวข้อข่าวที่ปรากฏแล้วนั้น มนรดาไม่รู้ว่าจะพับความหวังที่มีอยู่ริบหรี่นั้นเก็บเอาไว้ในกระเป๋าเสียดีหรือไม่

ก็ดูสิ คนตกงานกันแทบจะล้นเมืองอยู่แล้ว  ...อย่างนี้อัตราคนว่างงานและกำลังหางานทำใหม่เช่นเธอก็มีอยู่อื้อเลยน่ะสิ

                โอย อะไรมันจะเคราะห์ซ้ำกรรมซัดสุดๆ เลยนะนี่ เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอก็เป็นพนักงานในบริษัทแห่งหนึ่งอยู่ดีๆ แต่ไหนวันนี้ชะตากลับพลิกพลันมาให้เธอต้องมาชะตาร่วมกับคนนับพันๆ หมื่นๆ ด้วยนะ รู้งี้ยอมพลีร่างเป็นเมียน้อยบรรดาเสี่ยๆ ที่เข้ามาจีบสมัยเรียนเสียก็ดี ไม่งั้นอยู่สุขสบายไม่ต้องมานั่งปวดหัวกับการวางแผนชีวิตเพื่อหางานใหม่หรอก

                มนรดาขบคิดด้วยความหัวเสียและประชดประชันในชะตาชีวิตของตัวเองสุดๆ ประกายสายตาแห่งความหงุดหงิดเหม่อมองออกนอกระเบียงเล็กๆ ของห้องพักราคาไม่แพงนักย่านกลางกรุงแห่งนี้ทันที

                ใช่ ก่อนหน้านั้นชีวิตเธอกำลังจะเป็นไปได้สวยกับงานใหม่  ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทางไปตามสาระบบการทำงานของมัน แต่ทว่า..อีกไม่กี่วันหลังจากนั้น เธอก็ถูกหัวหน้าเฉดหัวออกจากที่นั่นมา  เมื่อพิจารณาสาเหตุการถูกให้ออกแล้ว เธอไม่ได้เหมือนกับคนอื่นๆ ที่ถูกปลดออกมาด้วยปัญหาพิษเศรษฐกิจ  แต่มนรดาถูกให้ออกจากงาน เพราะเธอไปเตะผ่าหมากหัวหน้าที่เป็นผู้ชายของเธอมาน่ะสิ

                ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นก่อนหน้าที่เธอจะต้องมานั่งกลุ้มเพื่อหางานใหม่อยู่นี่ เธอเป็นเพียงพนักงานเล็กๆ ของบริษัทที่มีเจ้านายเป็นคนเกาหลีแห่งหนึ่ง  หน้าที่ของเธอในแต่ละวันคือต้องทำแบบสอบถามสำหรับการวิจัยหาความนิยมทุกอย่างที่เกี่ยวกับคำว่าเกาหลี (ตามเทรนด์ที่กำลังมาแรง) เพื่อที่จะนำเอาผลการวิจัยที่ได้ไปจัดตั้งธุรกิจให้สอดคล้องกับความต้องการทางการตลาดและกระแสนิยม  แต่แล้วทุกอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นไป ก็มาพังครืนเพราะไอ้หัวหน้าหน้าตี๋ นี่แหละ ที่มันคอยแต่จะแตะอั๋งเธอทุกครั้งเมื่อมีโอกาส  และในหลายๆ ครั้ง หลายๆ หนถือว่าพอทน  เธอพยายามคิดอยู่แค่ว่า เอาวะให้มันจับแขนลูบขาบ้างนิดหน่อย นึกเสียว่าทำทานให้หมามันกิน อย่างน้อยบุญของการทำทานของหมาตัวนี้มันก็ยังส่งผลให้เธอยังมีโอกาสได้งานที่นี่ทำเพื่อแลบกับตังค์เอาไปซื้อข้าว ซื้อน้ำ และจ่ายค่าห้องอย่างไม่เดือดร้อน   

ด้วยความที่เธอพยายามอดกลั้นมาจนถึงที่สุด แล้วความอดกลั้นที่มีก็มาแตกโพล๊ะในตอนเย็นของวันหนึ่งจนได้  วันนั้น หลังจากเธอออกจากบริษัทมาแล้วต้องย้อนกลับเข้ามาในบริษัทอีกครั้งเพราะลืมของบางอย่างเอาไว้ที่โต๊ะทำงาน  ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างก็พากันออกมาจนหมด   แต่ก็ไอ้หัวหน้านี่แหละที่ยังนั่งเคลียร์งานอยู่ในห้องทำงาน พอเห็นว่าสบโอกาสมันก็เดินตามเธอเข้ามาในห้องทีแรกเธอนึกแต่ว่าคงลืมของเหมือนกัน ที่ไหนได้ มันเดินตามมาเพื่อจะปล้ำเธอนั่นเอง

และด้วยอารามตกใจ... หรือสัญชาติญาณในอาการเอาตัวรอดในเรื่องนี้ที่เจอมาบ่อยก็ไม่ทราบ  พอมันตะครุบตัวเธอจากด้านหลัง  เธอก็หมุนกลับมาอย่างรวดเร็ว เพื่อเอาแฟ้มที่ถือในมือฟาดเข้าไปที่แก้มมันเต็มๆ  ไม่เท่านั้นพอมันเซถอยห่างและอยู่ในช่วงที่กำลังมึน และเกลียดที่ต้องอดทนกับมันนานมาพอสมควร ทำให้เธอตัดสินใจก้าวเข้าไปเตะผ่าหมากมันซ้ำ อย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด จนมันต้องถอยร่นและทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้นด้วยอาการหน้าเขียวตาโต  นั่นแหละเธอจึงกระแทกเท้าเดินผ่านหน้ามันไปอย่างไม่ใยดี พอเธอก็ก้าวออกจากบริษัทแห่งนั้นมา ก็ไม่คิดจะเหลียวหลังกลับไปมองซ้ำอีกสักนิด  

จะเสียเวลากลับไปมองทำไม คงไม่มีเจ้านายผู้ชายที่ไหน ที่อยากจะรับลูกน้องสาวที่เตะผ่าหมากตนแรงๆ กลับเข้าไปทำงานอีกแล้ว

ฮึ่ย เซ็งโว้ย!