- @ - องค์หญิงน้อยกับจอมยุทธ์สุดหล่อ - @ -

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

-satan-

เนื้อเรื่อง

. . . องค์หญิงน้อยกับจอมยุทธ์สุดหล่อ . . .


ณ อุทยานในพระราชวังแกนดิเวียร์  ที่อุดมไปด้วยเหล่าดอกไม้นานาชนิด  ผลิดอกบานสะพรั่ง หลากสีสันสวยงามนาชม แต่ความงามของดอกไม้เหล่านั้นก็หาได้งามเทียบเท่ากับองค์หญิงผู้เลอโฉมวัย 16 ชันษา  ซึ่งประทับอยู่บนชิงช้าที่ผูกไว้กับต้นโอคต้นใหญ่กลางอุทยานไม่   องค์หญิงวาเลนไทน์  ผู้ซึ่งได้ชื่อว่ามีรูปโฉมงดงามราวกับเทพธิดาลงมาจุติ  ด้วยผิวพรรณที่ขาวนวลเนียน บริสุทธิ์ผุดผ่องดุจดังละอองหิมะ  รูปร่างบอบบาง อรชรอ้อนแอ้น ดูน่าทะนุถนอม  เป็นธิดาเพียงองค์เดียวของกษัตริย์วาเลนเทียร์  

“ องค์หญิงเพคะ  ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าเพคะ ”  เสียงของมารีน นางกำนัลที่เป็นเสมือนพี่เลี้ยงคนสนิทขององค์หญิงกำลังส่งเสียงเรียกอยู่ทางด้านหลัง  องค์หญิงวาเลนไทน์หันมาตามเสียง แต่ยังคงไกวชิงช้าเบาๆ อยู่

“ เสด็จพ่อมีเรื่องอะไรหรือมารีน ถึงได้ให้ข้าเข้าเฝ้า หวังว่าคงจะไม่ใช่เรื่องการเลือกคู่อะไรนั่นอีกหรอกนะ ”  มารีน ก้มหน้าหลบสายตาแล้วกล่าวเบาๆ

“ เกรงว่าจะเป็นเช่นนั้นแหละเพคะ  เมื่อครู่หม่อมฉันเห็นพวกทหารพาบรรดาเจ้าชายจากเมืองต่างๆ มาเข้าเฝ้าจนเต็มท้องพระโรง … อ๊ะ…องค์หญิงเพคะ รอหม่อมฉันด้วยเพคะ ”  

ยังไม่ทันจบประโยคดี องค์หญิงน้อยก็กระโดดพรวดลงจากชิงช้า แล้วรีบวิ่งตรงดิ่งไปยังท้องพระโรง พลางทำปากขมุบขมิบบ่นพึมพำไปตลอดทาง  โดยมีมารีนวิ่งตามไปติดๆ  พลางรำพึงในใจว่า ลององค์หญิงวิ่งเร็วจี๋ราวกับติดจรวดไปอย่างนี้ คงได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นอีกเป็นแน่

    ณ ท้องพระโรงพระราชวังแกนดิเวียร์  บรรดาเจ้าชายจากเมืองต่างๆ กำลังเข้าเฝ้ากษัตริย์วาเลนเทียร์  พลันเสียงเปิดประตูท้องพระโรงก็ดังขึ้น ตามติดมาด้วยเสียงกังวานใส ที่นำมาก่อนตัวขององค์หญิงวาเลนไทน์  ทำเอาบรรดาเจ้าชายแต่ละองค์ถึงกับสะดุ้งโหยง ด้วยความตกใจไปตามๆ กัน

“ เอาอีกแล้วนะเสด็จพ่อ  พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ลูกบอกว่าไม่แต่งๆ เจ้าชายแต่ละคน ของเมืองแถบนี้ นอกจากหน้าตาไม่ได้เรื่อง ซ้ำฝีมือดาบยังอ่อนหัดเสียอีก ”

สิ้นเสียงของวาเลนไทน์ ทำเอาบรรดาเจ้าชาย ต่างหน้าจ๋อย ตัวลีบแบนเหมือนตุ๊กตากระดาษ เพราะถูกแทงใจดำ  ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะองค์หญิงวาเลนไทน์นอกจากจะได้ชื่อว่า มีรูปโฉมงดงามอย่างหาที่ติไม่ได้แล้ว  ความสามารถในฝีมือการประดาบ ก็ไม่เป็นสองรองใครในแว่นแคว้น ละแวกใกล้เคียงอีกด้วย

“ ไม่เอาน่าวาเลนไทน์  ก็ฝีมือดาบของเจ้านั้นเลิศเลอออกปานนี้ มีรึที่ใครจะมาเทียบฝีมือกับลูกของพ่อได้  จะมีก็แต่แม่ของเจ้าที่เป็นยอดนักดาบแห่งอาณาจักรคาร์เมโนเลีย เมืองแห่งสตรียอดนักดาบ ผู้ที่มีฝีมือดาบเก่งกาจไม่เป็นรองใครนั่นแหละ  แล้วแม่ของเจ้าก็เป็นผู้ถ่ายทอดเพลงดาบ love angel  ให้กับเจ้าเพียงคนเดียว  จะมีใครสู้กับเจ้าได้ล่ะ  พ่อว่าเจ้าเลือกเจ้าชายที่มีชาติตระกูลดี แล้วก็ร่ำรวยจะดีกว่ามั้ยลูก ”  กษัตริย์วาเลนเทียร์ตรัสด้วยสุรเสียงแผ่วเบาในประโยคท้าย  

“ ไม่เอาๆ ก็ข้าไม่อยากแต่งงานกับพวกเจ้าชายฝีมือเหลาะแหละ ที่วันๆ เอาแต่เสวยสุขอยู่บนกองเงินกองทองอย่างเดียวนี่นา  ข้าน่ะอยากจะแต่งงานกับผู้ที่มีความฉลาดปราดเปรื่อง ไหวพริบยอดเยี่ยม ฝีมือดาบเลิศเลอไม่ด้อยไปกว่าข้า…แล้วที่สำคัญก็ต้อง รูปหล่อมาดเท่ห์ ที่มาพร้อมกับรอยยิ้มละลายหัวใจหญิงสาวผู้อ่อนไหวอย่างข้า…อา…ท่านเทพบุตรของข้า…ท่านอยู่ที่ไหนกันนะ  รีบมาขอข้าแต่งงานเร็วๆสิ จะได้ไม่ต้องมาเจอกับพวกเจ้าชายผักปลาอย่างพวกนี้ ”  

องค์หญิงน้อยทำท่าเคลิบเคลิ้ม  หลับตาพริ้ม วาดฝันถึงชายในฝันอย่างแสนสุข ในขณะที่บรรดาเจ้าชายหนุ่มรูปงามเหล่านั้น กลายเป็นผักเป็นปลาในสายตาของเธอไปซะแล้ว  ฝ่ายกษัตริย์วาเลนเทียร์ได้แต่กุมขมับด้วยความอ่อนใจในความดื้อรั้นเอาแต่ใจขององค์หญิงน้อย ที่มีบุคลิกถอดแบบมาจากพระราชมารดาไม่มีผิดเพี้ยน

“ เอาล่ะวาเลนไทน์  พ่อจะให้เจ้าเลือกคู่เองก็ได้  เหล่าทหารจงไปป่าวประกาศว่า…ตั้งแต่เดือนหน้าเป็นต้นไป จะมีการจัดประลองดาบ ใครก็ตามที่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ทั้งหมดรวมถึง เพลงดาบขององค์หญิงวาเลนไทน์ได้  จะได้สมรสกับองค์หญิงและข้าก็จะมอบหัวเมืองแถบใต้ให้ปกครองด้วย ”  

กษัตริย์หนุ่มใหญ่ตรัสกับเหล่าเสนาบดีทั้งหลาย แล้วจึงคร่ำครวญถึงพระชายาสุดที่รักของพระองค์ ว่าไม่น่าด่วนจากไป ทิ้งภาระอันหนักอึ้งในการดูแลองค์หญิงน้อยไว้ให้พระองค์แต่เพียงผู้เดียว  ส่วนองค์หญิงวาเลนไทน์นั้นยิ้มกริ่มอย่างพอพระทัยเป็นที่สุด แล้วจึงเสด็จกลับตำหนักโรสแมรี่ พร้อมกับมารีนเพื่อเตรียมตัว ฝึกปรือฝีมือให้ชำนาญและแข็งแกร่งกว่าเดิม

……………………………………………………………………………………………………………………………………

และแล้วงานประลองดาบก็เริ่มขึ้นที่ลานหน้าพระราชวัง  โดยมีกษัตริย์วาเลนเทียร์  องค์หญิงวาเลนไทน์ ประทับอยู่ในพลับพลาด้านหน้าเวทีประลอง  โดยมีเหล่าข้าราชบริภาร รายล้อมอยู่รอบๆ เพื่ออารักขา  เสียงกลองที่ดังกึกก้องสอดประสานกับเสียงเป่าแตรอันเป็นสัญญาณเริ่มการประลองดังขึ้น  เหล่าเจ้าชายและอัศวินคนแล้วคนเล่าที่ขึ้นมาประลองฝีมือดาบกันบนเวที เป็นที่ตื่นตาตื่นใจขององค์หญิงน้อยเป็นอันมาก เพราะนอกจากจะมีอัศวินผู้กล้ามากมาย ยังมีบรรดาเจ้าชายน้อยใหญ่ที่มีรูปโฉมงดงามพากันมาประลองฝีมือ เพื่อหวังพิชิตใจองค์หญิงผู้เลอโฉมที่กล่าวขานกันไปถึงเมืองที่ห่างไกล
การประลองดำเนินมาจนถึงคนสุดท้าย เจ้าชายชินโนะสุเกะ ซึ่งเป็นโอรสแห่งดินแดนอาทิตย์อุทัยที่อุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมา เพื่อยลโฉมองค์หญิงที่ได้รับการกล่าวขานว่างดงามราวกับเทพธิดา

“ ว่ายังไงมีใครหน้าไหนกล้า ขึ้นมาสู้กับข้าอีกมั้ย…ข้าจะนับ 1 ถึง 3 เท่านั้นล่ะนะ  ถ้าหากไม่มีผู้ใดขึ้นมาแล้ว ข้าก็จะได้สมรสกับองค์หญิงผู้เลอโฉม…ใช่มั้ยจ๊ะ ดาร์ลิ้ง… ”  

เจ้าชายเมืองปลาดิบร้องท้าเหล่าอัศวินด้านล่างเวที แล้วหันไปส่งสายตาปิ๊งปั๊งให้กับองค์หญิงวาเลนไทน์  แต่แล้วกลับมีใครคนหนึ่งกระโดดขึ้นมาบนเวที

“ ช้าก่อนเจ้าชาย…ขอโทษทีที่ข้ามาสายไปหน่อย…ขอแนะนำตัวก่อนแล้วกัน  ข้าชื่ออลันนา เอาล่ะเรามาตัดสินกันได้เลย ”  เสียงทุ้มนุ่มลึก แต่กลับก้องกังวานไปทั่ว  เบนความสนใจจากผู้ชมทุกคนมาที่เขา

เจ้าชายชินโนะสุเกะหันมาพบกับผู้ท้าชิงคนสุดท้าย ที่มีรูปร่างเพรียวบาง สมส่วน ในชุดแจ๊กเกตหนังสีดำมีลายดอกไม้สีม่วงอ่อนปักอยู่ที่ด้านหลัง กับกางเกงหนังสีดำเข้าชุด  บนหน้าผากมีผ้าคาดศีรษะสีม่วงสด มือทั้งสองข้างกระชับดาบที่มีลักษณะคล้ายเสี้ยวพระจันทร์ ด้วยท่าทางมาดมั่น  ข้างฝ่ายกษัตริย์วาเลนเทียร์เมื่อเห็นเครื่องแต่งกายของบุคคลแปลกหน้าผู้นั้นก็รู้สึกคุ้นตา คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ ท่าทางเจ้าไม่เลวนี่ มาจากเมืองไหนกันล่ะ  แต่เสียใจด้วยนะที่ข้าไม่เคยออมมือให้กับใคร แม้แต่หนุ่มน้อยท่าทางอ้อนแอ้นอย่างเจ้า เตรียมตัวรับความพ่ายแพ้ซะเถอะ ”

“ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะอยู่ใครจะไป  เข้ามาได้เลย…เฮีย!!! ”  มือเรียวใช้ปลายดาบกวักเรียกเจ้าชายผู้โอหังอย่างยียวน  ชินโนะสุเกะกัดฟันกรอดอย่างโมโหที่ถูกท้าทาย แล้วจึงเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็ว  

ฝีมือดาบของจอมยุทธ์ในชุดแปลกตานั้น ตรึงองค์หญิงวาเลนไทน์ให้หยุดนิ่งอยู่กับเก้าอี้ จนแทบลืมหายใจ ไม่นานนักเจ้าชายชินโนะสุเกะก็เสียหลักพลาดท่าล้มลงกับพื้นเวที โดยมีปลายดาบเสี้ยวพระจันทร์จ่ออยู่ที่ลำคออย่างน่าหวาดเสียว  เจ้าชายชินโนะสุเกะถึงกับตาโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้า กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ด้วยความกลัว

“ ว่ายังไงล่ะท่าน ล้มลงไปกองกับพื้นทำไมเล่า ข้ายังใช้เพลงดาบไปไม่ถึง 2 เพลงเลยนะ ”  

เขายิ้มกริ่มอย่างยียวนอีกครั้ง แล้วส่งมือให้เจ้าชายเมืองปลาดิบเพื่อฉุดให้ลุกขึ้น  ท่ามกลางเสียงปรบมือโห่ร้องแสดงความยินดีให้กับบุคคลในชุดแปลกอย่างท่วมท้น ไม่เว้นแม้แต่องค์หญิงน้อยที่ถึงกับลุกขึ้นยืนปรบมือให้อย่างลืมตัวแล้วจึงทรุดนั่งลงอย่างเดิม เมื่อเห็นสายตาของพระราชบิดา ที่ทอดพระเนตรมาด้วยแววตาเป็นประกาย อย่างมีเลศนัย

“ มีใครที่จะขึ้นมาท้าชิงกับบุคคลผู้นี้อีกหรือไม่. . . . .( เสียงของทหารมหาดเล็กกล่าวขึ้นพลางมองไปรอบๆ ลานประลอง แต่ไม่มีใครเดินขึ้นมาบนเวทีเลยแม้แต่คนเดียว ). . . . .ถ้าอย่างนั้น ก็เป็นรอบตัดสิน โดยท่านผู้นี้จะต้องประลองดาบกับองค์หญิงของเรา ”  

มหาดเล็กหันไปทูลเชิญองค์หญิงให้เสด็จขึ้นมาบนเวที  องค์หญิงวาเลนไทน์ก้าวขึ้นมาบนเวทีด้วยท่วงท่าสง่างามราวกับนางพญา เพียงแรกเห็นก็ทำเอาจอมยุทธ์ผู้นั้นถึงกับตกตะลึงในความงามขององค์หญิงถึงกับจ้องอยู่นาน จนองค์หญิงรู้สึกหวั่นไหว

“ เอ้า! ว่าไงล่ะท่าน  จะสู้กับข้ามั้ยเนี่ย เดี๋ยวก็ปรับแพ้ไล่ลงจากเวทีซะหรอก ”  

องค์หญิงกล่าวด้วยเสียงอันดังกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง  เขาจึงได้สติ แล้วจึงเตรียมตั้งรับเพลงดาบอย่างมาดมั่นอีกครั้ง

การประลองดาบของทั้งคู่เป็นไปอย่างสูสี ผลัดกันล้มผลัดกันลุก แต่ก็ยังไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งองค์หญิงพลาดท่าจนเกือบจะพลัดตกจากเวที  เขาคว้าเอวบางของเธอไว้ได้ทันท่วงที ก่อนจะล้มกลิ้งไปบนเวทีด้วยกัน  โดยร่างของเขาทาบทับอยู่บนร่างที่สั่นเทิ้มด้วยความตกใจของเธอ  นัยน์ตาหวานและอ่อนโยนคู่นั้นสอดประสานกับสายตาเธออย่างไม่กระพริบ ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยู่บนใบหน้าของเธอจนรู้สึกได้ถึงความร้อนผะผ่าวที่แก้มทั้งสองข้าง

“ องค์หญิงเพคะ…ทรงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ ”  เสียงของมารีนปลุกให้ทั้งสองหลุดจากภวังค์กลับมาสู่โลกแห่งความจริง  เขาจึงลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้องค์หญิงจับ แล้วค่อยประคองให้ลุกขึ้นยืน

“ องค์หญิง…ท่านจะตัดสินการประลองในครั้งนี้อย่างไรพะย่ะค่ะ ”  เสียงของมหาดเล็กทวงถามเมื่อเห็นองค์หญิงยังคงยืนนิ่ง สบตากับเขาผู้นั้นราวกับต้องมนต์

“ ข้ายอมแพ้…บุคคลผู้นี้มีฝีมือเก่งกาจกว่าข้านัก…ข้า…ยอมรับเขาเป็นสวามี ”  

องค์หญิงกล่าวด้วยวาจาอันหนักแน่นแล้วทำท่าเอียงอายเมื่อจบประโยคท้าย  ขณะที่เขาคนนั้นยืนยิ้ม โบกไม้โบกมือให้กับบรรดาผู้ชมอยู่ด้วยความดีใจ ถึงกับสะดุ้ง แล้วหันมาด้านข้าง

“ นี่ท่านว่าอะไรนะ!!! ”

“ ก็เจ้าชนะข้า ก็ต้องแต่งงานกับข้าสิ ”  องค์หญิงทำท่าเขินอาย บิดไปบิดมา จนเรือนร่างอรชรนั้นแทบจะบิดเป็นเกลียว

“ อะ…ตะ…แต่ว่า…ข้าเป็นผู้หญิงนะ…ท่านจะยอมแต่งงานกับข้างั้นรึ ”

“ ห๊า!!! ผู้หญิง!!! ”

สิ้นเสียงของเขาบรรดาผู้คน ณ ลานประลองนั้นต่างก็อุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน โดยเฉพาะองค์หญิงที่ถึงกับอ้าปากค้าง เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

“ อ๊ะ! นั่นไงข้านึกแล้วเชียวว่าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน…นี่มันชุดเต็มยศของนักดาบหญิงแห่งอาณาจักรคาร์เมโนเลีย นี่เอง  เจ้ามาจากเมืองเดียวกับชายาของข้าอย่างนั้นรึ ถึงว่าทำไมชนะลูกหญิงของข้าได้ ”

กษัตริย์วาเลนเทียร์ทรงตรัสออกมาด้วยเสียงอันดัง อย่างตื่นเต้น จนองค์หญิงได้สติ

“ ผู้หญิงงั้นเหรอ…โธ่!…ทำไมฟ้าถึงแกล้งข้าเช่นนี้…ข้าบอกว่าอยากได้เทพบุตรรูปหล่อฝีมือเยี่ยมแล้วเหตุไฉนจึงส่งเขาผู้นี้มาเล่า…แต่ช่างมันเถอะ…ข้าไม่สนแล้วข้ารักท่านเพียงแค่แรกเห็น ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายข้าก็ไม่สนใจ…ท่านจะยอมมาเป็นพระสวามีของข้าหรือไม่ ”  

องค์หญิงน้อยเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้า แล้วใช้ปลายดาบชี้ขึ้นไป พลางกล่าวโทษเบื้องบนอย่างโกรธเกรี้ยว แล้วจึงหันปลายดาบมาจ่อที่คอของเขา และถามอย่างคาดคั้น

“ มะ…ไม่…ไม่ปฏิเสธคร้าบ…บ… ”  

เขาส่งสายหวานหยาดเยิ้มมาให้กับเธอ พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ทำเอาองค์หญิงถึงกับอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของเขา   กษัตริย์วาเลนเทียร์ทรงแปลกใจในความใจกล้าบ้าบิ่นของพระธิดาที่ถึงขนาดจะรับผู้หญิงมาเป็นสวามี แต่ก็ไม่กล้าคัดค้าน…เพราะถึงยังไงองค์หญิงก็ต้องไม่ยอมแพ้อยู่ดี จึงจำต้องจัดงานอภิเษกสมรสที่แปลกพิสดารเป็นที่โจษจันกันไปทั่วบ้านทั่วเมือง  และแล้วอลันนากับองค์หญิงวาเลนไทน์ก็ครองรักกันอย่างมีความสุข  



--------------- The End  ----------------


Written  By . . . LovePenguin