Last Diary ไดอารี่เล่มสุดท้าย

                                                บนดาดฟ้านี้เคยเป็นที่ๆผมกับเธอมักจามานั้งเล่น  
                    นั้งดูดาวกันเป็นประจำ  ที่นี่ ทำให้ผมมองเห็นกรุงเทพในอีกแบบนึงเลย
                            ที่เดียวหล่ะ  ก็เพราะเราจะมองเห็นเพียงแสงไฟที่ส่องออกมา
               จากตึกราบ้านช่อง  มองเห็นคนตัวเล็กยั่งกะมด  ไม่มีเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย
       เหมือนกับที่อื่น  และที่สำคัญอากาศข้างบนนี้แสนจะบริสุทธิ์ไม่มีควันรถเหมือนข้างล่างเลย
                       แม้แต่น้อย  และก็คงเป็นเพราะสาเหตุนี้แหละมั้งที่ทำให้เธอชอบที่นี่
                    ตั้งแต่ครั้งแรกที่ขึ้นมา ผมเคยถามเธอน่ะว่าทำไมถึงชอบมานั้งเล่นบนนี้
             แถบจะทุกวัน  แต่เธอไม่เคยตอบเอาแต่นั้งยิ้มมีความสุขอยู่คนเดียว  ซึ่งมันก็ทำให้
     ผมมีความสุขไปกับเธอด้วยน่ะ  แต่วันนี้ผมมานั้งอยู่เพียงคนเดียวไม่มีแม้เงาของเธอมานั้งยิ้ม
                 อยู่ข้างๆไม่มีใครมานั้งฟังเพลงที่ผมร้อง  ไม่มีใครมาทะเลาะด้วย และมันคง
                                         ไม่มีอีกแล้ว เพราะผมคงไม่กลับมาที่นี่อีก 
                         เพราะที่นี่จะทำให้ผมคิดถึงเธอที่จากผมไปในคืนนี้ของเมือปีที่แล้ว