ภาระกิจกระชากใจนายรุ่นพี่หัวใจเย็นชา

บทนำ

ตุ๊บ...ปึก...

                เสียงที่ไม่ดังมากนักแต่ดึงดูดสายตาคนได้มากอย่างเหลือเชื่อ

                ขอโทษค่ะ

.......... เงียบ....

คนอะไรไร้น้ำใจไม่มีตอบรับไม่มีช่วยกันสักนิด...อูย...เจ็บ ปรากบ่นอุบเมื่อเธอเกิดชนเข้ากับใครบางคนที่หน้าประตูโรงเรียนเพราะความรีบกลัวว่าจะมาโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรก เลยไม่ทันได้ระวังจนล้มก้นจ้ำเบ้า แต่พอเธอเอ่ยคำขอโทษเขากลับหันมามองเฉยๆ แล้วเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หญิงสาวบ่นอุบพลางลุกขึ้นยืนปัดกระโปรงนักเรียนสีน้ำเงินเข้มที่ตอนนี้มอมแมมไปด้วยฝุ่นดิน จะได้รีบเดินหนีสายตาหลายคู่ที่หันมามองด้วยความอาย แต่ก็ต้องตกใจที่อยู่ๆ ก็มีคนยื่นกระเป๋านักเรียนที่ตกอยู่มาให้

                เอ่อ...ขอบคุณค่ะ ปรากกล่าวขอบคุณอย่างงงๆ แล้วก็ต้องรู้สึกขนลุกซู่ที่อยู่ก็รู้สึกได้ถึงรัศมีความไม่เป็นมิตรขึ้นมา เมื่อเธอหันไปมองรอบๆ ก็พบสายตาหลายคู่โดยเฉพาะจากนักเรียนหญิงที่จ้องมาทางเธออย่างเอาเรื่อง เธอจึงรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินเข้าโรงเรียนไปทันที

                คนนี้ไงที่เมื่อเช้าชนกับพี่เซน แล้วพี่เจจุนก็เข้าไปเก็บประเป๋าให้ เสียงซุบซิบที่เหมือนตั้งใจพูดให้เจ้าตัวได้ยินดังขึ้นมากจากหลังห้องตอนที่ปรากแนะนำตัวในฐานะนักเรียนใหม่ ที่ห้องเรียนชั้น ม.4/3 โรงรียนมัธยมเทเซ

ดูเหมือนคำพูดนั้นจะมีอิธิพลต่อคนทั้งห้องเพราะจากการแนะนำตัวของปรากในตอนแรกมีคนสนใจเธอเพียงครึ่ง แต่ตอนนี้คนทั้งห้องกำลังมองมาที่เธอเป็นจุดเดียว กระทั่งตอนที่อาจารย์สั่งให้เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองที่อยู่ติดริมหน้าต่างได้ สายตาทุกคู่ก็ยังมองเธออยู่

นี่มันอะไรกันเนี่ย อย่าให้เจอกันอีกนะอีตาตัวซวย ปรากนึกสาปแช่งคนที่ชนเธอเมื่อเช้า ถึงแม้จะยังจับต้นชนปลายไม่ถูกแต่ก็พอเดาได้ว่าสาเหตุที่เธอต้องได้รับสายตาไม่เป็นมิตรจากเพื่อนร่วมห้องตั้งแต่วันแรกที่มาเรียนต้องเป็นเพราะอีตาคนเมื่อเช้าอย่างแน่นอน และดูเหมือนเธอจะคิดถูกเพราะตลอดช่วงเช้าไม่มีเพื่อนผู้หญิงคนไหนเดินมาคุยกับเธอเลย

ไปทานข้าวกันเถอะ เสียงหวานๆ ดังขึ้นข้างโต๊ะของปรากแล้วเธอก็โดนลากแขนออกจากห้องอย่างไม่ทันตั้งตัว

นี่ ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยหรือไง หญิงสาวที่หวานทั้งเสียงและหน้าหันมาทำเสียงแข็งใส่ ที่ตลอดทางเดินไปโรงอาหารเธอไม่พูดอะไรสักคำ

เธอชื่ออะไร

มาอิ เป็นน้องสาวของพี่เซนคนที่เดินชนเธอเมื่อเช้า

-  -

เอ้า...หยุดเดินทำไม มาอิหันมาโวยวายเมื่อเห็นว่าอยู่ๆ ปรากก็หยุดเดินเฉยๆ เธอจึงต้องลากแขนให้ปากเดินต่อไป

โรงอาหารของมัธยมเทเซนั้นแม้จะกว้างแต่เมื่อนักเรียนหลายชั้นพักเที่ยงพร้อมๆ กันก็ทำให้โรงอาหารนั้นดูแคบลงทันที และขณะนี้โรงอาหารก็แน่นไปด้วยนักเรียนจนหาที่นั่งไม่ได้

เห็นไหม เพราะเธอมัวแต่ชักช้าเลยไม่มีที่นั่งเลย มาอิหันมาบ่นกับปราก แล้วก็ต้องบ่นซ้ำ นี่ ยิ้มเป็นอย่างเดียวหรือไง ก็ตลอดทางที่เดินมาโรงอาหารไม่ว่าเธอจะบ่นหรือจะพูดอะไรเพื่อนใหม่คนนี้ก็ได้แต่ยิ้มรับอย่างเดียวเท่านั้น ไม่มีปากมีเสียงเลยสักคำ

ฉันว่าเราซื้อออกไปทานข้างนอกกันดีกว่าไหม ในที่สุดปรากก็พูดออกมาได้ ไม่ใช่เพราะกลัวมาอิบ่นแต่เพราะเธอเริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรจากคนในโรงอาหาร และเธอก็เดาสาเหตุได้ทันที ต้องเป็นเพราะอีตาเซนแน่ๆ

ก็ดีเหมือนกันนะ เธออยากกินอะไรล่ะ ที่นี่ราดหน้าอร่อยนะ พูดจบมาอิก็กึ่งจูงกึ่งลากปรากไปซื้อ

เส้นใหญ่ราดหน้าสองจานค่ะป้า

เธอกินสองจานเลยเหรอ ปรากถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

เปล่า ของเธอจากหนึ่ง มาอิตอบหน้าตาย

ฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะทานราดหน้าเหมือนเธอ ปรากบ่นในใจ แต่ก็ยื่นมือไปรับจานของตัวเองด้วยรอยยิ้มน้อยๆ  แล้วทั้งสองคนก็เดินออกนอกโรงอาหารไปหาที่นั่งทานกัน

ปึ๊ก...เพล้ง... เสียงหลังดึงความสนใจจากคนในโรงอาหารได้เป็นอย่างดี

อุ๊ย!!! ทำไมถือจานไม่ระวังล่ะจ๊ะ ดูซิหกเลอะเทอะหมดเลย เด็กนักเรียนหญิงคนที่เดินชนปรากพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเห็นใจสุดฤทธิ์

เธอตั้งใจใช่มั๊ย มาอิที่เห็นเหตุการณ์ปราดเข้ามาโวยวาย

แหม...น้องมาอิขา ทำไมถึงพูดจาใส่ร้ายพี่แบบนี้ล่ะคะ พี่เดินมาดีๆ แล้วยัยนี่ก็เดินมาชนพี่เอง โชคดีนะคะที่ไม่หกรดพี่ ไม่อย่างนั้นล่ะก็พี่ไม่ยอมจริงๆ ด้วย รุ่นพี่คนเดิมยังคงลอยหน้าลอยตาพูดด้วยน้ำเสียงที่คนฟังรู้สึกถึงความจริงใจไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ที่ทำให้มาอิรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นคงเป็นเพราะเพื่อนใหม่ของเธอที่ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นเอาแต่ยืนเฉยๆ เหมือนไม่รู้สึกตัวว่ากำลังโดนหาเรื่อง และจนถึงตอนนี้เธอก็ยังคงยืนเฉยๆ เหมือนเป็นเพียงผู้ชมเหตุการณ์วงนอกเท่านั้น

มานี่ มาอิกระชากเสียงใส่ปรากแล้วฉุดให้เดินตามเธอออกไปข้างนอก ยังไม่วายที่มีเสียงรุ่นพี่ที่หาเรื่องหัวเราะไล่หลังมา

นี่เธอน่ะ มีความรู้สึกบ้างหรือเปล่าว่าโดนแกล้ง มาอิโวยวายหลังจากหาที่นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ได้แล้ว

รู้ แต่ฉันไม่อยากมีเรื่องนี่ ปรากตอบสั้นๆ ด้วยรอยยิ้ม ทานเถอะนี่เที่ยงครึ่งแล้วเธอน่าจะหิว ปรากพูดต่อพร้อมยกจานก๋วยเตี๋ยวราดหน้าให้มาอิ

แล้วเธอไม่ทานหรือไง มาอิถามขณะรับจานไป

ฉันไม่หิวน่ะ พูดจบปรากก็เอนตัวพิงต้นไม้ใหญ่แล้วหลับตา ปล่อยให้มาอินั่งทานคนเดียวเงียบๆ

ปรากฉันจะบอกอะไรให้นะ เธอต้องเดือนร้อนแน่ๆ ที่เข้าไปยุ่งกับพวกพี่เซน มาอิพูดขึ้นหลังจากทานเสร็จแล้ว

ฉันไปยุ่งกับอีตานั่น เอ้ย...พี่ชายเธอตอนไหน หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันทีที่ได้ยินประโยคของมาอิ

ก็เธอเดินชนกับพี่เซน แล้วพี่เจจุนก็เข้าไปช่วยเธอไม่ใช่เหรอ มาอิถาม

ใช่ แล้วมันเรียกเข้าไปยุ่งตรงไหน ปรากยังถามต่อด้วยความไม่เข้าใจ

ก็นั่นแหละ ปกติแล้วทุกคนในโรงเรียนต่อให้ซุ่มซ่าม เบ๊อะ เซ๊อะ ขนาดไหนก็ไม่กล้าเดินชนพี่เซนกับพี่เจจุนหรอก มาอิตอบ

ทำไมล่ะ สองคนนั้นเป็นเทพเจ้าเหรอ ปรากถามติดตลก

ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง มาอิตอบยิ้มๆ ^O^ ก่อนจะเฉลยให้คนที่นั่งงงอยู่ได้เข้าใจo:p>

เธอนี่ซื่อบื้อจริงๆ โรงเรียนเก่าเธอไม่มีไอดอลหรือไง พี่เซนเป็นไอดอลอันดับสองของโรงเรียน ส่วนพี่เจจุนนะไอดอลอันดับหนึ่งจ๊ะ

แล้วไง? ปรากถามสั้นๆ

ก็หมายความว่าเธอจะเดือดร้อนที่มายุ่งกับฉันสองคนที่เป็นไอดอลของโรงเรียนไง ยัยซื่อบื้อ เซนที่ทนความซื่อบื้อของปรากไม่ไหวช่วยตอบแทนน้องสาวของตัวเอง

พี่เซน พี่เจจุน มาอิทักสองหนุ่มด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นทั้งสองคนกระโดดลงมาจากต้นไม้ใหญ่ที่เธอกับเพื่อนนั่งคุยกันอยู่

ฉันไม่ได้ซื่อบื้อ แค่ไม่เข้าใจว่าฉันไปยุ่งกับนายตั้งแต่ตอนไหน ปรากมีอาการไม่พอใจทันทีที่เห็นหน้าเซน

ดุเป็นด้วย เซนเลิกคิ้วถามอย่างล้อเลียน ซึ่งมาอิเองก็คิดเหมือนกัน แต่คำถามของเซนกลับทำให้ปรากกลับเข้าอารมณ์นิ่งเฉยอีกครั้ง

เอาเป็นว่าฉันจะอยู่ห่างๆ พวกนายไว้ก้แล้วกัน ปรากด้วยน้ำเสียง้รียบๆ แล้วลุกขึ้นเดินหนีไป แต่โดนมาอิคว้าแขนไว้ได้ก่อน

ให้ตายเหอะ ทำไมชอบดึงแขนกันจัง ปรากได้คิดในใจ ก็ตั้งแต่พักเที่ยงมานี่เธอโดนมาอิดึงๆๆๆๆ แล้วก็ดึงเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

ไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะนอกจากเธอจะยุ่งกับพี่เซนกับพี่เจจุนเมื่อเช้าแล้ว ตอนนี้คนทั้งโรงอาหารเขาก็เห็นกันหมดแล้วว่าเธออยู่กับฉัน เพราะฉะนั้นเธอต้องโดนพวกผู้หญิงรุมเล่นงานแน่ๆ มาอิบอก

เพราะพวกนั้นคิดว่าเธอจะคอยปกป้องฉันอย่างนั้นล่ะซิ ปรากถามกลับ

ฉลาดก็เป็นนี่ เซนตอบด้วยท่าทางกวนๆ

นี่นาย ตอนอยู่เงียบก็พอดูได้อยู่หรอกนะ แต่อ้าปากทีไรหมาเน่าๆ ลอยออกมาจากปากทุกที ปรากสวนกลับทันทีที่เซนพูดจบ ทำให้เจจุนที่ฟังเงียบๆ มานานหลุดยิ้มออกมา

เธอนี่เห็นเงียบๆ แต่ปากร้ายเหมือนกันนะ ทำไมตอนโดนแกล้งไม่ตอกกลับบ้างล่ะ มาอิพูดไปยิ้มไปเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนใหม่คนนี้มีอะไรมากกว่าที่เห็นภายนอก

ไม่ล่ะ ขี้เกียจมีเรื่อง

ไม่ต้องกลัวหรอก มีฉันอยู่ด้วยไม่มีใครกล้าแตะเธอหรอก มาอิเข้าใจว่าปรากกลัวที่จะมีปัญหากับคนอื่น

ยัยบื้อนี่ไม่ได้ขี้กลัวอย่างที่เธอคิดหรอกมาอิ จริงไหมเจจุน เซนพูดเหมือนไม่มีอะไรแต่สายตาที่มองไปยังปรากนั้นบอกว่าเขาต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ๆ

ปรากเห็นสายตาของเซนแล้วจึงหันไปมองเจจุน แล้วก็มั่นใจว่าสองคนนี้ต้องรู้อะไรเกี่ยวเธอมาบ้างแล้ว

พี่เซนพูดเหมือนรู้อะไรมาอย่างนั้นแหละ มาอิสงสัย

นายสองคนรู้อะไรมา ปรากถาม

เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอมากนักหรอก จริงๆ นะ ตัวเล็ก เจจุนตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดาๆ แต่ชื่อที่เขาใช้เรียกเธอนี่ซิที่ทำเอาปรากถึงกับหันไปจ้องเจจุนด้วยความแปลกใจ

พี่เจจุนเรียกปรากว่าอะไรนะ มาอิเป็นคนถามขึ้นมา

ตัวเล็ก เซนเป็นคนตอบย้ำชัดๆ ทีละคำ

นายไปเช็คประวัติฉันมาใช่ไหม ปรากปรี่เข้าไปขว้าคอเสื้อของเซนถาม แต่เซนไม่ตอบอะไรเอาแต่ยิ้มด้วยท่าทางกวนประสาท พร้อมกับยกมือขึ้นยักไหล่ประมาณว่าแล้วยังไง

นายไม่มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องของคนอื่น ปรากพูดอย่างไม่พอใจ

เซนหันไปมองเจจุนกับมาอิที่ทำตัวเป็นผู้ชมที่ดี ก่อนจะหย่อนระเบิดยั่วโมโหปรากอีกลูก

อย่าโมโหเลยยัยบื้อตัวเล็ก ทำท่าซะน่ากลัวเชียว เนี่ยดูซิฉันกลัวจะแย่แล้ว พูดจบเขาก็แกะมือปรากออกจากคอเสื้ออย่างง่ายดาย ตัวเล็กนิดเดียว แต่นิสัยห้าวเกินตัวนะแม่คุณ

ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ไปก่อนนะครับคุณตัวเล็ก คราวนี้เป็นเจจุนที่พูดก่อนจะเดินแยกออกไปทางตึกของนักเรียนชั้นมัธยมปีที่ 6 พร้อมเสียงหัวเราะของเขาและเซน

โกรธอะไรอ่ะปราก แค่โดนเรียกว่าตัวเล็กเท่านั้นเอง ฉันว่าชื่อนี้ก็เหมาะกับเธอดีออก เพราะเธอก็ตัวเล็กๆ อยู่แล้ว มาอิพูดตามที่เห็นเพราะไม่รู้ถึงความหมายที่แท้จริงของ ตัวเล็ก

ช่างเถอะ เข้าเรียนกันดีกว่า ปรากพยายามไม่สนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ยังอดหวั่นใจไม่ได้ว่านอกจากที่สองคนนั้นจะรู้ชื่อนั้นแล้ว พวกเขายังรู้อะไรอีกบ้าง