สู้สุดใจยัยหนอยแน่

ตอนที่ 1 เช้าวันไหนก็เหมือนๆเดิม
อะแฮ่มๆๆๆๆ!!!!
เสียงกระเอ็มของแม่ดังอยู่ที่ปลายเท้าของฉันทำให้สะดุ้งโหยงลุกจากฟูกแทบไม่ทัน 
5 นาฬิกา ของช่วงต้นปีใหม่ ปีพุทธศักราช 2517 
ไม้ขัดหม้อถูกแม่เหวี่ยงมาสลับกับการกระโดดหลบของฉัน
"อะไรกันแม่"
"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วทำไมเอ็งไม่ลุกหุงข้าว เดี๋ยวพี่เอ็งก็ไปทำงานสายหรอก"
"พี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆถ้ารีบมากนักก็ให้พี่มันมาหุงเองสิ"
"เอ๊!!!!!!! อีนังลูกคนเนี้ย"
เพี๊ยะ! แล้วในที่สุดความพยายามของแม่ก็เป็นผล ขาฉันเป็นรอยไม้สมใจ จะรอยที่เท่าไหร่ไม่ได้นับหรอกค่ะแต่ที่รู้มันเป็นเหมือนลายแทงบนขาของฉันทุกเช้าก่อนไปโรงเรียน
ฉันชื่อหนอยแน่ค่ะ เป็นลูกคนสาวคนที่4 ของครอบครัว มีพี่ชาย2พี่สาว1 น้องสาว1 น้องชาย2 ถูกต้องค่ะ บ้านเรามีพี่น้อง 7 คน 
ไม่มีเช้าวันไหนที่แม่ไม่ดุด่า ต่อให้ไม่ทำอะไรผิดก็ถูกด่า รอยไม้ที่ถูกหวดลงที่ขาจะว่าไปก็เหมือนกับยาที่ทำให้ไวรัสเกินภูมิต้านทานจนดื้อด้านต่อการรักษา ฉันร้องไห้จนหมดน้ำตาแล้วละค่ะ 
เฮ้อ!ช่วงเช้าๆของต้นปีที่เชียงใหม่นี้หนาวชะมัด ฉันอาบน้ำไป ตัวสั่นไป แสบขาไป(เพราะรอยหวดไม้ที่แม่ลงเอาไว้เมื่อสักครู่ก่อนหุงข้าว)พลางคิดถึงเรื่องที่จะเจอเนช้าวันนี้กับวีรกรรมเมื่อวานที่ได้ก่อเอาไว้ช่วงเย็น"
"มาสิหัวแดงมากินข้าวกัน"
หัวแดง อีกนามหนึ่งของฉันค่ะ ครอบครัวนี้มีกสาวสามคนดิฉันคือหนึ่งเดียวที่มีสีผมไม่เหมือนคนอื่นคือเหลืองทองทั้งหัว แต่โชคดีที่เป็นคนเหนือโดยกำเนิดค่ะ เลยผิวขาว 
"กินกันเถอะ เดี๋ยวจะไปห่อข้าวไปโรงเรียนล่ะ"
เห็นข้าวตัวเองแล้วละเหี่ยใจ 
ห่อข้าวที่มองไปพบกับข้าวเหนียวสามปั้น ผัดผักและไข่ต้ม พร้อมเงินอีก 50 สตางค์ ที่พ่อวางเอาไว้ให้
ฉันทำได้แค่เบื่อแต่ก็ชินค่ะ ดีกว่าไม่มีอะไรกิน
เดินเท้าลัดป่าหน้าบ้านประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้วละค่ะ
"โรงเรียนบ้านแม่สูนหลวง"
โรงเรียนที่ห่างจากวัดเพียงแค่เส้นถนนกัน กับสีสันของเสื้อกันหนาวที่เด็กๆต่างใส่มาอวดกัน
แต่ฉันก็ภูมิใจกับเสื้อกันหนาวตัวนี้นะค่ะเพราะเป็นเสื้อที่พ่อซื้อให้ครั้งแรกในงานสลาก(งานบุญของชาวล้านนา)แม้มันจะนานมากว่า 5 ปีแล้วก็ตาม
แม็งๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!
เสียงระฆังดังขึ้น เด็กๆกรูไปที่หน้าลานเสาธง
สิ้นเสียงเพลงชาติและการสวดมนต์ ครูไสว เดินออกไปหน้าแถวของเด็กนักเรียนพร้อมไม้เรียวยาวราวศอกครึ่ง
"ยุพาห้องป.4 ออกมาหน่อยสิ"
เสียงฮือฮาเกรียวกราวต้อนรับฉันออกไปพบครูหน้าเสาธง
"ค่ะ"
"กอดอก ทำไมเธอไม่จำนี่มันครั้งที่ 5 แล้วนะ"
"ค่ะ"
ตุบๆๆๆๆ!!!!!
ไม้เรียวด้ามดังกล่าวกระหน่ำรัวมาที่ก้นของฉันจนฝุ่นที่กระโปรงสีกากีฟุ้งกระจายพร้อมกับจังหวะการลงไม้
เหตุที่ทำให้ฉันถูกทำโทษครั้งที่5 ก็เพราะว่า
ทุกๆเย็น โรงเรียนของฉันจะให้เด็กๆเดินกลับบ้านพร้อมกันโดยมีพี่ชั้นป.6เป็นผู้ดูแล 
คนที่ทำหน้าที่ดูแลจะมีไม้ธงแดงเป็นสัญลักษณ์
เส้นทางอื่นฉันไม่รู้หรอกค่ะว่ามันเป็นยังไง
แต่เส้นทางที่ฉันเดินกลับพี่ที่ดูแลชื่อธนชาติ เรียกย่อๆว่าเจ้าชาติละกัน
เจ้าคนๆนี้เป็นรุ่นพี่ที่ทะนงในอำนาจมาก ทั้งที่เป็นแค่คนคุมแถวดูแลน้องๆกลับบ้าน เด็กแค่แตกแถวนิดหน่อยก็เขกหัวๆ
ฉันคิดในใจถ้ามาเขกหัวกูละมึง....ง......ง 
โป๊ก!
"เดินเหม่ออยู่นั่น อีหัวแดง"
เท่านั้นแหละค่ะ ลืมไปเลยว่าใส่กระโปรงและต่อยกับผู้ชาย เล่ยเอาธนชาติวิ่งเจ้นร้องไห้ไปฟ้องแม่แทบไม่ทัน
พอตอนเช้าฉันก็ถูกไปเรียกหน้าเสาธง หาว่ารังแกรุ่นพี่(ผู้ชาย)ไม่เชื่อฟังคำสั่ง
พอตกตอนเย็นก้นั่นแหละค่ะ ทำกร่างนึกว่ามีครูให้ท้ายฉันก็จัดการอีก พอตอนเช้าไปฟ้อง ตอนเย็นฉันก็จัดการอีก
และเย็นวันนี้..................คงไม่รอด
ฮึๆๆๆๆๆๆๆๆ