Connecting Love

Connecting Love เชื่อมต่อหัวใจ สายใยกุ๊กกิ๊ก            

              คุณเคยตกหลุมรักใครบ้างมั้ย? แล้วคุณเคยไม่กล้าที่จะบอกความในใจกับเธอ หรือ อาย ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ รึเปล่า? งั้นคุณลองอ่านเรื่องราวของความรักในเรื่องนี้ดู ความรักที่น่าประทับใจ จะถูกถ่ายทอดผ่านเรื่องราวนี้ โดยมีเค้าโครงจากเรื่องจริง อยากให้ทุกๆท่านได้อ่านแล้วนึกถึงเรื่องราวในชีวิตคุณ สมัยที่คุณยังเรียนอยู่ สมัยที่คุณมีเพื่อนฝูงเฮฮา สมัยที่คุณ แอบรักใครในมหาวิทยาลัย...... ผมคิดว่าพวกคุณก็เคยจริงมั้ย?
 

 ตอนที่ 1 ...เธอเป็นใครกันเนี๊ยะ?

               ชานนท์ หรือ นมสด หนุ่มเซอร์รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาดี ลักษณะนิสัยใจดี จริงใจ ขี้เล่น กล้าคิดกล้าทำ คนที่ไม่เคยรู้จักเขามาก่อนอาจจะคิดว่าเขาเป็นคนนิ่งๆ ติ๋มๆ แต่หากใครได้มาสัมผัสตัวตนที่แท้จริงแล้วจึงจะรู้ว่าเขาเป็นคนช่างเจรจาและเขามักมีลูกบ้ามาชวนให้เพื่อนได้ลุ้นระทึกอยู่เสมอ เขาเป็นคนติดดิน ใช้ชีวิตแสนจะธรรมดา กิจวัติประจำวันของเขาก็มีเพียง ตื่นตอนเช้ามาเรียน พอเรียนเสร็จก็กลับบ้านไปช่วยกิจการร้านนมของครอบครัว ยามว่างเขามักขี่รถเวสป้าสีฟ้าคู่ใจ ไปหาวิวสวยๆถ่ายรูปเก็บไว้ตามสองข้างถนน กลับบ้านมาก็ให้อาหารเจ้ามะนาว สุนัขพันธุ์ โกลเด้น รีทรีฟเวอร์แสนรัก ที่บ้านและ อ่านตำราก่อนนอน ชีวิตของ ชานนท์ ดำเนินมาอย่างราบรื่นมาตลอด จนกระทั่งวันหนึ่ง ชีวิตที่ราบรื่นและเรียบง่าย ...แสนธรรมดาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปเพราะ...เธอคนนั้น 
บ้านเขากับมหาวิทยาลัย อยู่ไม่ไกลกันนัก สามารถนั่งรถไฟฟ้าไปได้ ชีวิตประจำวันของเขาคือ ตื่นแต่เช้ามารอขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อไปเรียน

     ...ในเช้าวันนี้อากาศเย็นสบาย ท้องฟ้าปรอดโปร่ง...แสงแดดที่ยังไม่จัด...ผู้คนขวักไขว่มากมายตามถนนและฟุตบาท ...วันนี้เป้าหมายในการเดินทางของเขาคือไปสอบให้ทันก่อนเวลา

       ...ชานนท์อารมณ์ดีเป็นพิเศษ สังเกตุได้จากสีหน้าและท่าทางที่ยืนฟังเพลงอย่างมีความสุข แหม่...ช่างอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน

      "ตี้ด...ตี้ด...ตี้ด.... "   เสียงสัญญาณดังขึ้นสามครั้งเพื่อบอกให้เรารู้ว่า รถไฟฟ้าได้มาจอดเทียบสถานีแล้ว
   
    ชานนท์ยืนรออยู่หลังเส้นเหลืองด้วยความพร้อม ...เมื่อประตูเปิด เขาก้าวผ่านเข้าไปด้านในห้องโดยสารทันที สายตามองหาที่นั่งแต่ไม่มีที่ว่างเขาจึงยืนโหนไปแทน

      "ตี้ด...ตี้ด...ตี้ด..."     เสียงสัญญาณดังขึ้นติดกัน ประตูห้องโดยสารถูกปิดล็อค ทุกชีวิตก็เริ่มออกเดินทางกันต่อไปอีกครั้ง

 ในโบกี้รถไฟฟ้า:
          
         ภายในตู้โดยสารแออัดไปด้วยผู้คนเบียดเสียด ในยามเช้าๆแบบนี้คนทำงาน นักเรียน และนักศึกษา ที่ทั้งนั่ง ทั้งโหน ต่างก็มีเป้าหมายที่จะต้องเดินทางอย่างเร่งรีบ บรรยากาศสงบเงียบ เพราะไม่มีใครจะมาทำเสียงดังในนี้กันหรอก ขืนลองเสียงดังดูสิคงโดนรุมสะกรัมแหงๆ ชานนท์ยืนโหนราวจับอยู่ในโบกี้อย่างสบายอารมณ์ ถึงขั้นร้องตามเพลงที่เขาฟังในเครื่องเล่นmp3ออกมา งึมงัม งึมงัม
           
      "จาด่าดาดำ ด่าดำ จ่าดำ จ่าดำจ่าด๊า " เสียงงึมงำๆ ของเขาฮัมออกมาเบาๆ ด้วยความสบายใจ ในขณะที่บรรยากาศ ของผู้โดยสารรอบๆข้าง นั้นก็ยังเงียบเชียบ
      
      ...เมื่อเวลาผ่านไปสักพักคงเพราะด้วยความมันส์ของเพลงทำให้นมสดเริ่มขยับแข้งขยับขา ใส่อารมณ์และลีลาอย่างเมามันส์
         จากเสียงที่ค่อยๆ   เพียงแค่เป็นการฮัมเพลง ในตอนนี้กลายเป็นเสียงดังขึ้นนิดหน่อย  ..และจนสุดท้ายทนไม่ไหวถึงกับหลับหูหลับตาเต้นและร้องเพลงออกมาอย่างเต็มเสียง
      
        "อยากจะร้องง ดังง ดังง พูดให้ใครต่อใครเค้ารู้...ทั่วกัน อยากจะร้องง ดังง ดังง ตอนน ที่เธอบอกกัน ว่าเธออ ร๊ากก ฉัน วู๊วว ยะฮู๊!!! อ่ะอยากจะร้องงดังง ดังง โย่วๆๆ โย่วแม๋นโย่ววว"   
          
       ด้วยความเมามันส์ในอารมณ์ทำให้ลืมตัวไปชั่วขณะ ทุกๆคนในโบกี้ ต่างจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ไม่เอนจอยด้วยเลย บางคนก็อดหัวเราะไม่ได้ แต่...ยัง เขายังไม่รู้สึกตัว และยังคงหลับหูหลับตาร้องเพลงอย่างเมามันส์อยู่
 
       "อ่ะอยากจะร้องดังงง ดังงง จ่าด่าดาดำ จ่าดำ จ่าดำจ่าด้า จ๊าด๊าดาด่า ด่าดาด๊าดำโย่วๆๆๆ"
          
     ...สักพักด้วยซิกเซนต์ที่สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต เขาจึงค่อยๆลืมตามาดูรอบๆข้าง... ปรากฎว่าทุกสายตาจ้องมาที่เขาเป็นตาเดียว ด้วยอารมณ์ประมาณว่าไม่ว่ามึง จะ จ่าด่า รึว่า จ่าดำ มึงก็ควรจะสงบปากสงบคำเพราะมิฉนั้นจะโดนกูด่า ประมาณนั้น
      
       "อุ่ย ! ขอโทดครับ ขอโทดครับ."
    
      เขาสะดุ้งเล็กน้อยแล้วค่อยๆลดเสียงลงด้วยความอาย ด้วยหน้าตาเหลอหลาทำให้ทุกๆคนอดหัวเราะไม่ได้ ...อายสิครับอาย อายแล้วทำไงละทีนี้ ชานนท์จึงเดินหลบเข้ามุม หันหลังให้ทุกคน เห้อ...เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ส่ายหัวแกมยิ้มให้ตัวเองด้วยความเขินอาย
    
 
        ..เวลาผ่านไปสักพักรังสีอำมหิตแผ่ซ่านเข้ามาอีกครั้งแต่คราวนี้เขารู้สึกเหมือนมีคนมองเขาจากด้านหลังอยู่ด้วยสัมผัสที่หกอันแม่นยำ เขาจึงค่อยๆหันไปดู อย่างช้าๆ
             
        ภาพแรกที่ปรากฎคือ   ...สาวน่ารักนักศึกษาคนหนึ่งที่นั่งห่างออกไปไม่ไกล กำลังยิ้มแกมหัวเราะมาทางเขา เธอมีแววตาประกายที่ใสแจ๋ว ตาแป๋วน่ารัก ปากแดงแก้มชมพู โอ้โห...นี่มันจวนจิฮุนเมืองไทยเลยนะเนี่ย
   
              "......."     เขายืนทำหน้า งง อย่างเงียบๆ
            ด้วยความงุนงงและไม่เข้าใจว่าเธอคนนั้นขบขันอะไร เขาหยิบหนังสือในกระเป๋าออกมาอย่างรวดเร็ว แกล้งทำเป็นอ่านแก้เขิน โดยไม่ได้สนใจเลยว่าหยิบหนังสืออะไรออกมา ...และยังมีการเล่นมุขด้วยการ อ่านหนังสือกลับหัว ด้วย
 
          "คิก คิก..." เธอหัวเราะออกมาเบาๆอย่างน่ารักคล้ายเด็กๆไร้เดียงสา
            ทำแบบนี้มันช่วยเพิ่มความขบขันให้เธอคนนั้นขึ้นอีก
         
               ...ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและสนใจในความน่ารักของเธอคนนั้น เขาแกล้งทำทีเป็นหยิบหนังสือมาบังหน้าทำเป็นอ่าน แต่จริงๆแล้วสายตาไม่ได้จดจ่ออยู่กับหนังสือเลยสักนิด เขาแอบมองผ่านหนังสือไปยังที่เธอ เพื่อหวังที่จะแอบมอง...แหม่ช่างเป็นวิธีที่แยบยล 
       
   แต่ทว่า... เธอคนนั้นดันรู้ว่าเขาแอบมอง เธอจึงส่งสายตากลับมาอย่างไม่เขินอายอะไร  สายตาหวานๆทำเอาหัวใจน้อยๆของชานนท์เต้นรัวเป็นกลองชุดเลย
            ด้วยความตะลึงและไม่เชื่อในสายตา   เขารีบหยิบหนังสือมาปิดหน้า ทำทีเป็นอ่านหนังสือต่อ   
 
            "...(เห๊ย! ใครกันเนี๊ยะ? น่ารักชมัด...)"ชานนท์นึกในใจ
            
       สักพักด้วยความอยากรู้ว่าเธอจะมองอยู่รึปล่าว เขาจึงวัดใจด้วยการ แอบมองอีกครั้ง เขาค่อยๆมองลอดผ่านหนังสือเล่นอย่างช้าๆโดยไม่ให้เธอรู้ตัว
        
              แต่ ...ไม่น่าเชื่อ เธอก็ยังคงมองอยู่ ...คราวนี้เธอไม่ได้มองเฉยๆหรือแค่มองผ่านๆไปเท่านั้น   แต่ เธอหันมามองตรงๆ จ้องหน้าจังๆ มองแบบไม่หลบสายตาเลยทีเดียว
 ...แถมยังมีการยักคิ้วให้เขาด้วย ตั้ง2ทีแหน่ะ เธอยักคิ้วให้ชานนท์แบบน่ารักๆพร้อมทั้งชี้นิ้วมาทางเขา  คล้ายจะบอกความในว่า เธอรู้ว่าเขาแอบมอง
      
            ตอนนี้ชานนท์ยืนอึ้ง ทั้ง งง... และทั้งอาย... เขาไม่รู้จะทำหน้ายังไงได้แต่ทำฟอร์มเป็นอ่านหนังสือต่อไป

         "...(อะไรกันเนี่ยะ?)" "...(ลูกสาวใคร โดนใจชะมัด..)" เขายืนทำหน้านิ่ง เหมือนไม่ได้รู้สึกเขินอะไร
             เธอกล้าเล่นกล้าทำมาก ทำเอาเขาเขินไปเลยเคยเห็นมั้ยละเวลาหนุ่มๆเขินจะเป็นยังไงก็ ทำหน้า ทำตาไม่ถูกไงครับ จับนู่นแคะนี่ เกาหัว ลุกลี้ลุกลน สันนิบาตกินเป็นรอบๆ

  ...(เอ...รึว่าเธอจะปิ๊งเรา ?)  (ไม่ม๊างง น่ารักอย่างเธอเหรอจะมาสนคนอย่างเรา)

...(เห้ย!!รึว่าเราลืมรูดซิบ? !!!) เขาค่อยๆก้มมองดูที่ซิบด้วยความที่ว่ากลัวจะมีคนเห็น

 ...(เออ ก็รูดแล้วนี่นา แล้วเธอมองอะไรกัน?)

       สักพักหนึ่งในขณะที่เขายังคงยืนแกล้งทำทีเป็นอ่านหนังสือ ด้วยความข้องใจ อยากรู้ว่าเธอจะยังมองอยู่รึป่าว ชานนท์จึงตัดสินใจมองไปจังๆเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย 1...2...3.. ควับ!       
แต่ทว่า...
 
      ...(อ้าว...ไปไหนแล้ว ...ก็เมื่อกี้ยังนั่งอยู่ตรงนั้นนี่นา?) สาวน้อยน่ารักคนนั้นไม่ได้อยู่ตรงที่เดิมแล้ว เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอย ชานนท์มองหาด้วยความประหลาดใจแต่ก็ไร้วี่แวว
  
      (เห้อช่างเหอะดีเหมือนกันจะได้ไม่มีใครมานั่งจ้องหน้า)

      ชานนท์พยายามกวาดสายตามองดูรอบห้องโดยสารอีกครั้ง เขามองไปตรงที่นั่งเดิมของเธอ แต่ที่เห็นก็มีชายพนักงานบริษัทยืนโหนราวจับอยู่ เขาจึงหันไปมองหาด้านขวาของห้องโดยสาร ก็เจอแต่ผู้โดยสารคนอื่นๆมากหน้าหลายตา และเมื่อเขาหันกลับมามองหาด้านซ้ายของห้องโดยสาร  

      ...(เห้ย!!!... มาได้ไงเนี้ยะ?) เขาสะดุ้ง พร้อมด้วยอาการอึ้งพูดอะไรไม่ออกได้แต่นิ่งไป
            เธอมายืนยิ้มหวาน ทำหน้าแป้นแล้นอยู่ข้างๆเขาแล้ว... เธอมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้   เธอมายืนใกล้ๆเขาและหันหน้าเข้าหาเหมือนจะเข้ามาทักทายยังกับรู้จักกันมาก่อน แต่ทั้งๆที่เขาทั้งสองไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ...เธอขยับเข้ามาใกล้ๆตัวเขา ใกล้มากจนตัวแทบจะติดกันเลยทีเดียว ทีนี้ละได้เห็นหน้าชัดๆเต็มกันไปเลยสมใจยอยาก
 
      ชานนท์สมองที่ตื้อไปสักพัก พอคิดได้ก็หยิบหนังสือมาบังหน้าไว้แก้เขินอย่างรวดเร็ว "ฟึ่บ!"   ออกแนวกลัวว่าเธอจะมาขอยืมตังค์ หรือ จะมาหาเรื่องอะไรประมาณนั้น
          
        แต่เธอคนนั้นกลับยื่นมือมาหยิบหนังสือเล่มนั้นไปไว้ในมือ ตอนนี้ต่างคนต่างยื้อหนังสือเล่มเดียวกันโดยบังเอิญ
        
       จังหวะนั้นช่างโรแมนติก ภาพทุกอย่างช่างโสลว์โมชั่น เธอเห็นหน้าเขา เขาเห็นหน้าเธอ แบบเต็มๆ สายตาประสานกัน หน้าจ้องหน้า ตาจ้องตา ได้แต่ตั้งคำถามในหัวใจว่า
 
        "...( เธอเป็นใครกันเนี๊ยะ) "
          
          โลกตอนนั้นมันเหมือนกับหยุดนิ่งไปสักพักใหญ่ๆเลยทีเดียว เขาถูกสกดนิ่งด้วยสายตาเธอ หัวใจของเต้นแรง สายตาจ้องมองเธอด้วยความอึ้ง ทึ่ง แต่ไม่เสียว เหมือนไม่เคยจ้องหน้าผู้หญิงใกล้ๆแบบนี้มาก่อนเลย
          
               เมื่อช่วงเวลาแห่งความประทับใจผ่านไป ฉากโสลว์โมชั่นจบลงด้วยคำทักทายจากเธอ
        
           " นี่นาย...! " น้ำเสียงน่ารักของเธอเอ่ยทักทาย ก่อนที่เขาจะอ้าปากพูดอะไรด้วยซ้ำ
   
       "...แอบมองเราทำไม ...นายมองแบบนี้คิดจะจีบเราละสิ?"
         
             โอ้โห... เธอนี่ช่างน่ารักไปซะทุกๆอย่างทั้งหน้าตาและคำพูดคำจา ฟังแล้วมันจั๊กกะจี้หัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นโครมครามๆของชานนท์เสียเหลือเกิน

 "...เปล่านี่ครับ ผมก็แค่...มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้แอบมองคุณซะหน่อย"

 "อืม...งั้นก็แล้วไป นายนี่ตลกดีนะ ร้องเองเต้นเองก็ได้ด้วย"
            
        ชานนท์ปฎิเสธด้วยสีหน้านิ่ง กลบเกลื่อนความเขินไว้อย่างมิดชิดเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งๆที่ในใจกลับไปไม่เป็นเลย
 
   "หืมมม? อ่านนิยายด้วยเหรอ โรมิโอแอนด์จูเลียต"
 
  "ค ค ครับ...ก็อ่านบ้างน่ะครับ"
 
   "เราก็ชอบอ่านนิยายนะ แต่ไม่ชอบเรื่องนี้เพราะตอนจบพระเอกนางเอก ต้องจากกันไป"             
     
         เธอบอกลาประโยคสุดท้ายแล้วก็ลงจากโบกี้ไป ซึ่งนมเองก็ต้องลงสถานีนี้เหมือนกัน แต่ด้วยผู้โดยสารที่หนาแน่นมากเธอกับเขาจึงแยกกันตรงนั้น นมเดินตามออกมาทีหลังเธอ เนื่องจากอยากทำความรู้จักเธอให้มากกว่านี้เขาจึงพยายามมองหาเธอเมื่อออกมาจากโบกี้แล้ว แต่ที่สถานีมีผู้คนมากมายขวักไขว่เต็มไปหมดเขา มองหาเธอเท่าไหร่ๆก็ไม่เห็นวี่แวว ....เมื่อยืนมองหาเธอสักพักแต่ก็ไม่เจอ เธอคงไปไหนต่อไหนไกลแล้ว
           "คงไม่เจอกันแล้วหล่ะ" เขาคิดในใจ
                 แต่ในเมื่อเขาทั้งสองเรียนที่เดียวกัน ไม่วันไหนก็ต้องมีสักวันที่ อาจจะมีโอกาศได้มาพบกันอีก ไม่บนรถไฟฟ้า ก็ที่มหาลัย "หวังว่าเราคงได้พบกันอีกนะ" "เห้อ....................ขอให้เป็นอย่างนั้นทีเถอะ"
ตอนนี้เธอคงไม่รู้หรอก ว่าเธอหน่ะ ประทับใจเขาเหลือเกิน
    "(...แล้วเจอกันใหม่นะครับคนน่ารัก)" นมสดคิดออกมาพร้อมถอนหายใจด้วยความวาบหวิว
   "...ฉันเริ่มชอบเธอแล้วหล่ะ ...ยัยบ๊อง"
 
  โปรดติดตามได้ใหม่ในตอนต่อไป                                               นายเปียกปูน