ไพยธาเนีย

   ตอนที่1  เสียงเพรียกจากไพธาเนีย

    เสียงพูดคุยต่อรองราคาสินค้า ดังไปทั่วตลาดนัดประจำเมืองมอนร์ทาเนีย วันนี้เป็นวันจันทร์ ผู้คนจากต่างเมืองต่างเข้ามาหา จับจ่ายซื้อสินค้าราคาถูก รวมทั้งเหล่านักเดินทางที่นำของแปลกๆ ที่หาได้จากการเดินทางมาขายเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทางต่อไป แต่นักเดินทางบางคนที่ไม่มีสินค้ามาขาย ก็จะร้องเพลงเล่นดนตรี เล่าเรื่องราวการเดินทางและการผจญภัย เด็กที่ชอบฟังก็จะไปนั่งล้อมวงฟังกัน อย่างสนุกสนาน พอจบก็จะให้สินน้ำใจกันคนละ หนึ่งหรือสองชิล(สกุลเงินที่ใช้กัน)

ร่างบางในชุดสีส้มสดใส ชายกระโปรงสะบัดเวลาก้าวเดินแสดงความอ่อนนุ่มของเนื้อผ้าชั้นดี นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลสอดส่ายสายตา หาของที่ดูน่าสนใจ ผมที่เป็นลอนสลวยกระเพื่อมตามการก้าวเดิน แต่เมื่อได้ยินเสียงเล่านิทานจากนักเดินทางคนหนึ่ง"คาเมรอน"ก็หยุดเดินแล้วก้าวเข้าไปร่วมฟังอย่างสนใจ

               "แสงเรืองๆ สาดส่อง ทั่วผื้นน้ำ        สีแดงคล้ำ ดังเลือด จับขอบฟ้า
      เสียงขับกล่อม ดนตรี ตรึงจิตรา                ลวงหลอกล่า ให้หลง ตรงเข้าไป
               โอกาสรอด หาได้ ยากยิ่งนัก           ห้ามหยุดพัก ปิดหู อย่าหลงใหล
      เสียงร้องเพลง มีอำนาจ จับหัวใจ              ไม่ว่าใคร ไม่เคยรอด จากมนตรา"

         นักเดินทางหยุดเล่าแล้วมองหน้าคาเมรอน เขายิ้มให้เธอก่อนจะเก็บเครื่องดนตรีใส่ย่าม 
         "สถานที่ ที่ท่านเล่ามีจริงหรือไม่" คาเมรอนถามด้วยความสงสัย
         "เจ้าอยากรู้ไปทำไม สาวน้อย"
         "ท่านจะเล่าให้ข้าฟังได้ไหม  ห้าสิบชิล สำหรับค่าเสียเวลา" คาเมรอนเสนอ
         "ข้าว่าเจ้ากลับไปถาม พ่อมดคิออซดูดีกว่านะ เจ้าหญิงคาเมรอน"นักเดินทางกล่าวยิ้มๆ
         "ท่าน...ท่านรู้จักข้า แล้วท่านรู้จักพ่อมดคิออซได้อย่างไร" คาเมรอนถามด้วยสีหน้าตกใจ
         "ไปถามเขาดู เจ้าจะได้รับคำตอบเอง"
         "อ้อ...ฝากบอกพ่อมดคิออซด้วยว่า  ข้า...คาเมน มาถึงแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ" นักเดินทางหัวเราะแล้วเดินจากไป อย่างไม่สนใจเสียงเรียกของคาเมรอนเลย

         คาเมรอนไม่สนใจที่จะหาซื้อของแล้ว  นางรีบกลับไปที่ปราสาททันที  แล้วตรงไปยังห้องของพอมดคิออซโดยไม่คิดที่จะแวะเวียนที่ไหนเลย
         "มาแล้วหรือ เจ้าหญิง"เสียงแหบเคลือ ดังขึ้นทันทีที่คาเมรอนผลักประตูแล้วก้าวเข้าไปในห้อง
         "ท่านรู้ว่าข้าจะมา...ใช่ไหม"คาเมรอนถามพ่อมดคิออซ จ้องหน้าของพ่อมดคิออซ 
    
          เธอคิดเสมอว่าทำไมพ่อมดที่อายุเป็นร้อยปีถึงมีหน้าตาขัดกับน้ำเสียงยิ่งนัก ผมสีฟ้าอ่อนยาวเกือบถึงพื้นดูอ่อนนุ่ม หน้าตาที่งดงามดั่งอิสตรี การเดินเหินที่รวดเร็ว จนบางครั้งเธอยังตามไม่ทันเสียด้วยซ้ำไป  เสียแต่ว่าใบหน้านี้ไม่เคยแสดงอารมณ์ใดๆเป็นใบหน้าที่เรียบเฉยจนหน้าเสียดายความงาม
        
        "ใช่ข้ารู้...และรู้ว่าเจ้าจะถามอะไรข้า"
        "งั้นข้าก็ไม่ต้องถาม  แล้วข้าต้องบอกข้อความที่ข้าได้มาหรือไม"
        "ไม่ต้อง ข้ารู้แล้ว"
        "งั้นท่านก็เล่าให้ข้าฟังเร็วสิ"คาเมรอนเร่ง
        "พรุ่งนี้ เจ้าหญิง   พรุ่งนี้...ข้าจะเล่าทุกอย่างให้เจ้าฟัง"พ่อมดคิออซกล่าวก่อนจะเดินหายเข้าไปในกระจกบานใหญ่

        คาเมรอนรู้สึกหงุดหงิด *ทำไมต้องพรุ่งนี้*นางคิดก่อนจะวิ่งกลับไปยังห้องของนาง

                                 *---------------------------------------------------------------------*
                                    (ติดตามตอนต่อไปนะคะ )