reverse love รักพลิกล็อก บล็อกหัวใจยัยคู่ซี้

                                                                                       ตอนที่ 1

   เฮ้ในที่สุดก็ได้ขึ้นม.5ซะที และคนที่เก่ง สวย รวย อย่างฉันก็ไม่พลาดสอบได้ที่ 1 ของโรงเรียน ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เก่ง สวย(น้อยกว่าฉันนิดนึง) รวย แถมมีสเน่ห์อีก ฮิๆใครไม่มองยคู่ซี้สุดสวยอย่างฉันก็บ้าแล้ว (แต่งส่วนมากเป็นพวกผู้ชายไม่ใช่หรอ คนเขียน) ก็ใช่น่ะสิยะ
   "เอ้ทำไมยัยรินยังไม่มาอีกนะนัดไว้ตั้งแต่ 7 โมงป่านนี้ยังไม่มาอีก" วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก ฉันก็ต้องหัวเสียแต่เช้าก็เพราะยัยรินคนเดียว ขณะที่ฉันเดินบ่นไปที่หน้าโรงเรียน ฉันก็ได้ชนอะไรบางอย่าง และสิ่งที่ฉันชนก็ยังคงตั้งตระหง่านเป็น 'อนุสาวรีย์ชัย' อยู่ที่เดิม ส่วนฉันน่ะอรอตอนนี้กลิ้งไปคลุกดินคลุกทรายอยู่ที่พื้นแล้ว และพอฉันมองไปที่สิ่งที่ฉันชนนั้นก็บอกได้คำเดียวว่าเค้าหล่อลากดินมากๆ แต่เอ๊ะนายคนนี้หน้าตาคุ้นๆแฮะ "อ๋อ" "อ๋ออะไรยัยซุ่มซ่าม" เค้าพูดกับฉัน "นี่นายชื่อ พงษ์ศพันธ์ รึเปล่า" "ถ้าใช่แล้วจะทำไม ยัยซุ่มซ่าม" "ก็ฉันจะฆ่านายไงล่ะ ข้อหาที่นายมาสอบได้ที่ 1 คู่กับฉัน" "เอ้าสรุปว่าฉันผิดใช่มั๊ยเนี่ย" "ใช่ นายผิดตั้งแต่เดินมาชนฉันแล้ว" " เอ๊า เอาเข้าไปยัยเบ๊อะ" เค้า ไม่ไม่ นายนั่นพูดเสร็จแล้วก็เดินหนี้ฉันไปเฉยเลย หนอยแน่บังอาจมาเล่นกับพลอยคนนี้หรอชาตินี้ฉันขอสาบานว่าไม่ฉันก็นายนั่นจะต้องแหลกกันไปข้างนึงแน่ๆ "นี่พลอยเธอไปนั่งทำอะไรตรงนั้นน่ะ" รินเดินมาพูดกับฉันแล้วก็หันไปคุยกับเพื่อนที่มาทัก เอ๊ะแต่เรามานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย (เอาเข้าไปสมองเลอะเลือนแล้ว คนเขียน) มิน่าล่ะนายพงษ์นั่นถึงดูสูงพิกลขนาดฉันสูงตั้ง 170 แล้วนะเนี่ย " พลอยจะขึ้นห้องได้รึยังล่ะ" รินพูดแล้วลากฉันขึ้นห้องทันที "นี่พลอยฉันถามหน่อยสิ" "ถามอะไรหรอ" "เมื่อเช้าเธอทานอะไรมาเนี่ย" "ถามทำไมล่ะ" "ก็..." "กรี๊ดๆๆๆๆ" รินยังไม่ทันพูดอะไรฉันก็กรี๊ดออกมา "นี่..นายมาทำอะไรในห้องนี้" "แล้วเธอล่ะมาทำอะพไรในห้องนี้" "นี่กล้าดียังไงมาย้อนฉัน" "แล้วทำไมล่ะ" "หือ..." ตอนนี้ฉันกำมือแน่นแล้วหน้าฉันก็แดงแปร๊ดด้วย "นี่เธอเป็นอะไรรึป่าว หน้าแดงแปร๊ดเลย" เสียงหวานนั้นทำให้ฉันหายโกรธไปได้บ้าง แต่ทำไมมีแต่เสียงล่ะ ทันใดนั้นร่างของเค้าก็ปรากฏขึ้น โอ้พระเจ้าจอร์จ เค้าหล่อมาก หล่อปานว่าวินชิซ้าย เวียร์ชิดขวา แม้แต่วีรภาพที่ว่าหล่อ เก่ง แมน แล้วนะต้องตกขอบไปเลย (ป๊าน หล่อขนาดนั้นเลยหลอ คนเขียน)ก็ใช่น่ะสิยะ "เฮ้ยไอ้รินทร์ แกจะไปยุ่งกับยัยเบอะนั่นทำไม" "นี่ว่าใครน่ะ" "ก็ว่าเธอไงล่ะ ไม่รู้ตัวเลยหรอ" "นี่นายพงษ์" ฉันพูดอย่างเหลืออด แล้วก็กระทืบเท้านายนั่นไป 1 ที "โอ๊ย" นายนั่นร้องลั่นห้อง "นี่เธอมากระทืบเท้าฉันทำไมเนี่ย" "แล้วจะทำไมล่ะ" ฉันพูดพร้อมทำหน้าล้อเลียนกวนประสาทใส่นายนั่น "นี่เธอจะเอายังไงกับฉันเนี่ย" "ก็แค่อยากรู้ชื่อนายคนนั้นน่ะ" ฉันพูดพรอ้มชี้ไปทางสุดหล่อ "อ๋อนายคนนั้นน่ะหรอ มันชื่อ" "ชื่ออะไรล่ะ" "ก็จะบอกอยู่นี่ไง" "งั้นก็รีบๆบอกมาสิ" "ก็ได้ๆ มันชื่อรินทร์" "รินทร์" ฉันพูด "นี่นายพงษ์"ฉันเรียกชื่อนายนั่นอย่างอารมณ์เสียสุดๆ "นี่นายกล้าดียังไงมาเอาชื่อเพื่อนซี้ฉันไปเล่น" "ฉันเอาชื่อเพื่อนซี้เธอมาเล่นตอนไหนไม่ทราบ" "ก็เมื่อกี้ไง" "นี่พลอย" ยัยรินเดินมาสกิดฉันเบาๆ "อะไรหรอริน" "ก็นายนั่น ฮิๆ น่ะชื่อรินทร์จริงๆนี่นา" หลังจากที่ยัยรินพูดจบเสียงหัวเราะที่กลั้นไว้ก็ถูกปล่อยออกมายังกับเขื่อนที่เก็บน้ำไว้ซะเยอะแล้วแตกออกมา "นี่รินเมื่อกี้เธอพูดว่ายังไงนะ พูดใหม่อีกทีซิ" "นายนั่นชื่อ รินทร์ เป็นไงได้ยินชัดรึยัง" "จ้าชัดแล้วๆ" ฮือๆ ไม่นะ ฝันของฉานนนที่หวังว่าจะได้เป็นแฟนกับคนหล่อๆ ชื่อแมนๆเนี่ยต้องพังทะลายลงซะแล้ว โอ้มาร์ยก๊อดพระเจ้าจอร์จมันแย่มากเลยอ่า ทำมั๊ยทำไมโลกถึงไม่ยุติธรรมเอาซะเลย อย่างงี้ต้องฟ้องเปาบุ้นจิ้น  ต่อมาเวลาก็ผ่านไป 5 นาที ตอนนี้คนที่มามุงดูฉันกับอีตาบ้าพงษ์นั่นก็สลายโต๋ไปหมดแล้วรวมทั้งฉันด้วย ฉันไปนั่งข้างรินที่โต๊ะหน้าสุด(เด็กเรียนก็ยังเงี่ยแหล่ะ เมื่อได้โอกาสเลือกโต๊ะก็แลอกโต๊ะหน้าสุด) "นี่พลอยเธอเนอะไรไปน่ะ" "เปล่า" ฉันพูดกับรินแล้วถอนหายใจยาวจากยะลาไปถึงเชียงรายเลย เฮ่อตอนนี้ใจของฉันมันลอยไปถึงอวกาศแล้ว "ฮือๆสุดหล่อของฉัน" "ฮะอะไรนะพลอย" "เป็นกระเทยไปซะได้" (ไม่ได้เป็นซะหน่อยเฟ้ย ก็แค่ชื่อเหมือนผู้หญิงเท่านั้นเอง คนเขียน) "ใช่ เป็นกระเทยควายด้วย" รินพูดเมื่อได้ยินฉันพูดประโยคที่ 2 แถมต่อให้ด้วย "นี่ๆยัยบ๊อง" นายพงษ์ทักกับฉันหลังจากที่ทะเลาะกับฉันเสร็จ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจกับนายนั่นหรอก ก็แหมใครจะหันไปพูดกับศัสตรูตอนที่หมดหวังได้ล่ะ "นี่ยัยบ๊อง" "..." ไม่มีคำพูดอะไรออกจากปากของฉัน "นี่ยัยบ๊อง ได้ยินรึป่าวเนี่ย หรือหูตึงไม่สิอย่างงี้มันหนวกเลย" "อะไรเนี่ย ตอนนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์นะ" "อารมณ์อะไรหรอ อารมณ์ผิดหวังที่อกหักหรอ" นายนั่นพูดแทงใจดำฉันจนได้ "นี่นายอย่ามาเสือกหน่อยได้มั๊ย" "เดี๋ยวนะเมื่อกี้น่ะเธอว่าฉันเสือกหรอ" "ถ้าใช่ล่ะ หรือจะให้พูดภาษาสุภาพล่ะ ก็นายน่ะอย่ามาสาระแน่ได้มั๊ย" ฉันพูดออกไปอย่างเหลืออด "ก็ได้ฉันไม่ เสือกหรือสาระแนก็ได้ ก็แค่จะมาบอกให้ลงไปเข้าแถว และถ้าไม่ลง เห็นครูเค้าบอกว่าหัก 10 คะแนน แต่คนที่เป็นถึงรองประธานนักเรียนอย่างเธอครูเค้าน่าจะหักซัก 50 คะแนนมั้ง" นายนั่พูด พูด แล้วก็พูดจากนั่นก็เดินออกไปหน้าตาเฉยปล่อยให้ฉันนั่งอึ้งอยู่คนเดียว แล้วฉันก็ตั้งสติได้จึงรีบลากรินลงไปเข้าแถวทันที