ปราถนารัก.

“……พี่สะใภ้คงไม่ใช่จำได้แล้วหรอกนะ ผมเห็นเธอไม่ยอมคุยกับพี่มาสามวันแล้ว”

“ไม่น่าจะใช่เพราะไม่งั้นเธอคงไม่มาอยู่บ้านคุณย่าคงไปสักที่ ที่ที่ฉันไม่รู้จัก” เมย์ณิกาที่ได้ยินเสียงสองคนนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงของอัครวินและอัครเนศ

“ก็จริงยิ่งถ้าพี่สะใภ้จำได้คงเอาพี่ตาย เพราะพี่ดันใช้ชื่อพี่ณิกามาเป็นตัวแทนในตอนแรกนี่”

“นี่แกจะพูดเพื่ออะไร ระวังคำพูดหน่อย” เมย์ณิกาตกใจได้แต่เอามือทั้งสองข้างปิดปากไม่ให้เสียงเล็ดออกไปเธอไม่คิดว่าเรื่องที่เธอสังหรใจไม่ดีมันจะแย่กว่าที่คิด น้ำตาของเธอไหลไม่หยุดไหลเธอที่ทนฟังต่อไปไม่ได้ ภายในใจเธอคิดได้แค่ว่าเธออาจจะเป็นตัวแทนของเธอคนนั้นแล้วลูกของเราละ แล้วถ้าฉันไม่ใช่เมย์ณิกาฉันเป็นใครกัน