คุณแม่มดไม่ตรงปก

ณ กระท่อมเล็กๆแห่งหนึ่ง มีแม่มดชื่อเบ็กกี้ เธออาศัยอยู่ในกระท่อมไม้หลังเก่ากลางป่า เบ็กกี้มีใบหน้าที่ดูน่ากลัว จมูกแหลมยาว คางยาว และดวงตาสีแดงก่ำเหมือนเลือด รูปลักษณ์ของเธอทำให้ผู้คนในหมู่บ้านต่างกลัวและหลีกเลี่ยงเธอ

วันหนึ่งขณะที่เบ็กกี้กำลังรดน้ำต้นสมุนไพรในสวน ของเธอ เบ็กกี้ได้ยินเสียงร้องไห้มาจากพุ่มไม้หลังสวนของเธอ เมื่อเดินเข้าไปดูก็พบเด็กสาวตัวน้อยนั่งร้องไหอยู่ เบ็กกี้ถามชื่อเธอ 

เด็กสาวตอบ “ หนูชื่อฟาเรลินหนูหลงทางค่ะ ฮือ ”

“ หนูเดินมาคนเดียวหรอมีผู้ใหญ่มาด้วยรึเปล่าจ๊ะ” เบ็กกี้ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ฟาเรลินส่ายหน้าและเล่าให้เบ็กกี้ฟังว่า เธอเดินเล่นในป่าแล้วหลงทาง ไม่รู้จะกลับบ้านยังไง เบ็กกี้เกิดรู้สึกสงสารจึงตัดสินใจจะพาฟาเรลินไปส่งที่บ้านด้วยไม้กวาดวิเศษ

ระหว่างทางที่ทั้งสองอยู่บนฟ้าฟาเรลินสังเกตเห็นว่าเบ็กกี้ใจดีมาก เธอเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟาเรลินฟังเพื่อไม่ให้เธอเบื่อทั้งเรื่องสมุนไพรวิเศษที่เธอปลูก และสัตว์เลี้ยงแปลกๆที่เธอเลี้ยงไว้ในบ้าน ฟาเรลินรู้สึกประทับใจในตัวเบ็กกี้และรับรู้ถึงความใจดีของเธอ

เมื่อถึงบ้านฟาเรลินแม่ของฟาเรลินตกใจมากที่เห็นลูกสาวกลับมาพร้อมกับแม่มที่ทุกคนเกลียด ฟาเรลินรีบอธิบายว่าเบ็กกี้ช่วยพาเธอกลับมา เบ็กกี้ขอโทษที่ทำให้ทุกคนตกใจและกำลังจะขี่ไม้กวาดกลับทันที

ฟาเรลินรีบเข้าไปกอดแม่และเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง ชาวบ้านที่ได้ยินเรื่องราวของเบ็กกี้ต่างรู้สึกประหลาดใจและเปลี่ยนคติที่มีต่อเธอไปในทางที่ดีขึ้น พวกเขาตระหนักได้ว่าเบ็กกี้เป็นคนใจดีและมีน้ำใจ

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเบ็กกี้ก็กลายเป็นที่รักของชาวบ้าน เธอสอนชาวบ้านเรื่องสมุนไพรที่ใช้รักษาโรค และมักจะแบ่งปันอาหารให้กับคนที่ยากจน ชาวบ้านก็จะช่วยเหลือเบ็กกี้เป็นการตอบแทนบ้าง เช่น ช่วยเก็บเกี่ยวพืชผล หรือช่วยซ่อมแซมกระท่อมให้เธอให้แข็งแรงขึ้น

ข้อคิด

เราไม่ควรตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก เพราะบางครั้งคนที่มีรูปลักษณ์น่ากลัว อาจจะมีจิตใจที่งดงามก็ได้

ผู้แต่ง : kochakron thana

ภาพประกอบ : kochakron thana