อัศวินในโลกแห่งเวทมนตร์

ในค่ำคืนที่มืดได้มีระเบิดปะทุขึ้นมาจากที่ห่างไกลจากอาณาจักรเอลดอเรีย

ภายในป่าที่กำลังถูกแผดเผาจากไฟอยู่นั้นก็ได้เห็นว่ามีหมู่บ้านตั้งอยู่ในป่าแห่งนั้นกำลังถูกมังกรแดงทำร้ายบ้านและพ่นไฟอย่างบ้าคลั่ง

         “ลูน่า ไปหลบในป่าก่อนนะ” ชายวัยกลางคนที่กำลังอุ้มเด็กสาวในวัย 10 ขวบมาที่ป่าอยู่นั้นก็บอกกับเด็กคนนั้นที่มีชื่อว่าลูน่าให้เข้าไปหลบในป่า

         “แต่ว่า...”

         “ไปซะ เดี๋ยวมังกรมันจะรู้ตัวทัน...” ยังไม่ทันทีเขาจะได้พูดจบมังกรแดงก็หันมาเห็นเขาก็เลยผลักลูน่าเข้าไปในพุ่มไม้ใกล้ๆ

ลูน่าก็ได้แต่ร้องไห้และซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ด้วยความหวาดกลัวจนกระทั้งมังกรแดงได้บินไปไหนก็ไม่อาจทราบได้

ลูน่าที่ในตอนนั้นก็หลับไปเพราะความเหนื่อยล้าจากการที่ต้องวิ่งหนีตายจากมังกรแดงกับปู่ของเธอ

ในปี ค.ศ 2045 วันที่ 3 กรกฏาคม

ในตอนนี้ก็เห็นว่ามีสาวสวยคนหนึ่งเรือนผมสีขาวยาวนัยน์ตาสีแดงราวกับความกระหายเลือดกำลังเดินไปตามทางของรถม้าอยู่

         “ลูน่าจะเดินไปอีกนานแค่ไหน” เสียงปริศนาได้ถามกับสาวคนนั้นนั่นคือลูน่าในวัย 15 ปีเธอนั่นได้เดินทางออกมาจากหมู่บ้านที่ล้มสลายเพราะมังกรแดงเมื้อ 5 ปีก่อน และเสียงนั่นก็ดังมาจากดาบที่ตัวของลูน่าพกไว้ข้างเอว

         “ไม่รู้สินะ ลิลิธก็ช่วยรอก่อนนะ...” ลูน่าได้ตอบกลับดาบที่พกมาด้วยและดาบเล่มนั่นก็มีชื่อว่าลิลิธแต่ในตอนนั้นลูน่าก็สังเกตเห็นว่ามีโจรกำลังปล้นคนในรถม้าข้างหน้า

         “ดูเหมือนจะมีเรื่องสินะ” ลิลิธที่เห็นก็พูดออกมาอย่างกับเป็นเรื่องปกติ

         “ไปเลยลูน่า”

         “เข้าใจแล้ว” ลูน่าที่ได้ยินที่ลิลิธพูดก็ได้วิ่งเข้าไปด้วยความเร็วที่วิ่งมาไม่กี่วิก็มาถึงจุดเกิดเหตูแล้วทั้งที่ระยะทางมันก็น่าจะประมาณ 10-30 เมตร

พวกโจรมีกันแค่ 5 คน ลูน่าก็ได้ชักดาบออกมาแล้วเข้าไปฟันพวกโจรที่ตังท่าพร้อมสู้แต่ด้วยเพราะความเร็วของลูน่าที่เร็วเกินไปอย่างกับวาร์ปไปมาได้ พวกโจรก็เลยเกาะกันเป็นกลุ่มและระวังให้กันแต่ทันใดนั้นลูน่าก็ได้กระโดดลงมาจากหลังคารถม้าเข้ามาที่กลางวงล้อมของโจร พวกโจรที่รู้ตัวแล้วก็กำลังจะหันมาโจมตีสวนแต่ก็ไม่ทันลูน่าได้ใช้ดาบฟันเป็นแนวนอนผ่าทั้ง 5 ร่างพร้อมกันจนพวกโจรสิ้นใจในที่สุด

         “ไม่เป็นไรนะค่ะ?” ลูน่าได้เข้ามาดูคนในรถม้าก็เห็นว่ามีชายที่ดูแล้วอายุน่าจะย้างไปที่เลข 3 ที่กำลังนั่งตกใจอยู่ที่มุมของรถม้า

         “อ่อ ขอบใจนะที่ช่วยแล้วแม่หนูชื่อว่าอะไรเหรอ?”

         “ลูน่า เรเวนครอฟ์ทค่ะ”

         “ฉันชื่อ วิคเตอร์ แคเวนดิช ยินดีที่ได้รู้จัก” วิคเตอร์ยื่นมือมาหาลูน่า

         “เช่นกันค่ะ คุณวิคเตอร์” ลูน่าก็จับมือกลับเพื่อเป็นการทักทาย

         “แล้วนี้จะไปไหนเหรอหนูลูน่า?”

         “ค่ะ หนูจะไปอาณาจักรเอลดอเรียค่ะ” วิคเตอร์ที่ฟังอยู่ก็นั่งคิดอยู่เพราะตัวเขาเองก็กำลังจะไปที่อาณาจักรเอลดอเรียเหมือนกันแต่ถูกพวกโจรเข้ามาปล้นซะก่อน

         “ถ้างั้นให้ไปส่งดีไหม ฉันกำลังจะไปที่อาณาจักรเอลดอเรียเหมือนกัน”

         “ไม่เป็นไรค่ะ หนูเดินไปดีกว่า”

         “ไม่ได้หรอกมั้ง เพราะหนูลูน่าเป็นคนช่วยชีวิตลุงจากพวกโจรเพราะงั้นให้ลุงไปส่งจะดีกว่านะ” ลูน่าที่ได้ยินว่าวิคเตอร์แทนตัวเองว่าลุงก็ทำเอาลูน่าตกใจจนพูดไม่ออก

         “ลูน่าตั้งสติหน่อย”

         “อ่ะ ขอโทษนะลิลิธ แล้วคุณวิคเตอร์จะไปส่งหนูจริงเหรอค่ะ?”

         “จริงสิ แล้วก็ช่วยเล่าเรื่องของหนูให้ลุงฟังจะได้ไหม?”

         “ได้ค่ะ” ลูน่าก็เลยเดินขึ้นไปบนรถม้าก่อนที่รถม้าจะได้ออกเดินทางต่อ

ระหว่างเดินทางลูน่าก็เล่าเรื่องที่ตัวเองเป็นเด็กที่รอดจากมังกรแดงเมื้อ 5 ปีก่อนให้วิคเตอร์ฟัง ตอนแรกใคเตอร์ก็ไม่เชื่อเพราะนั้นคือมังกรแดงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมังกรที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดา 12 มังกร แต่ว่าลิลิธก็ยืนยันให้กับลูน่าเพราะลิลิธเป็นดาบที่อยู่ในซากโบราณสถานใกล้ๆกับหมู่บ้านของลูน่า

เมื้อ 5 ปีก่อน

ในตอนที่หมู่บ้านของลูน่าได้ล้มสลายจากมังกรแดง ลูน่าก็ได้แต่หาของกินในป่าประทังชีวิตแล้วฝึกร่างกายเพื่อจะเอาตัวรอดจากป่าที่มีแต่สัตว์อสูรดุร้ายและพร้อมจะโจมตีลูน่าได้ทุกเมื่อ

         “มาหาข้าสิ” ได้มีเสียงปริศนาลอยมาหาลูน่าที่กำลังนั่งพิงต้นไม้อยู่ก็ตกใจก่อนเสียงนั้นจะพูดต่อ

         “ข้าอยู่ใกล้กับเจ้า เจ้าต้องการข้า ข้าก็ต้องการเจ้า มาหยิบข้าออกไปสิ” ลูน่าที่ยังไม่รู้ว่านั้นเป็นกับดักหรือมีคนที่เข้ามาในป่าและเห็นลูน่าก็เลยวางแผนจะจับตัวไปหรือเปล่าเลยทำให้ลูน่าลังเล

         “ไม่ต้องกลัว ข้าไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้เพราะงั้นจงมาหาข้าซะเถอะ” เสียงนั้นก็ยังคงเรียกร้องความสนใจจากลูน่าอยู่ ลูน่าก็เลยทำตามที่เสียงนั้นบอกเดินออกจากป่า...วิ่งหนีงูยักษ์ด้วยความเร็วที่มองด้วยตาเปล่าก็เห็นเพียงแสงสีขาวที่แสงแดดส่องมากระทบกับผมมากกว่า ก่อนจะหันไปต่อยต้นไม้ใหญ่เพียงหมัดเดียวก็ทำให้ต้นไม้ใหญ่โค้นล้มลงมาทับงูยักษ์ก่อนจะวิ่งต่อจนเห็นว่ามีซากโบราณสถานอยู่ที่ใจกลางป่าใกล้กับหมู่บ้านของลูน่า

         “มาแล้วสินะผู้ที่ข้าเรียกข้าอะแฮ่มๆ อ่าๆ สวัสดีๆฉันมีชื่อว่าลิลิธเป็นดาบต้องสาป” ลูน่าที่เข้ามาเห็นดาบพูดได้ก็ยืนนิ่งเพระตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอดาบที่พูดได้มาก่อน

         “แล้วเธอล่ะ?”

         “ฉันชื่อ ลูน่า เรเวนครอฟ์ท”

         “งั้นเหรอ ถ้างั้นลูน่าดึงฉันออไปจากที่นี้แล้วออกจากป่ากันเถอะ” ลูน่าก็ได้แต่ยืนงงเพราะก่อนหน้าได้ยินว่าเป็นดาบต้องสาปเลยไม่กล้าดึงออกมาเพื่อมีอะไรเกิดขึ้น

         “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรเธอที่จะเป็นเจ้าของหรอกนะเพราะงั้นเชื่อใจได้เลย”

         “เข้าใจแล้ว” ลูน่าก็ไม่รีรออะไรทั้งนั้นหลังจากที่ฟังจบ เพราะลูน่าต้องการจะออกจากป่าเหมือนกันและต้องการพลังเพื่อเอาตัวรอดจากป่าแห่งนี้ด้วย ก่อนที่ลูน่าจะได้ดึงลิลิธที่เป็นดาบต้องสาปออกมา ชุดที่เคยเป็นชุดขาดๆก็ได้มีออร่าสีดำเข้ามาแทนที่และก่อตัวเป็นชุดเดรสสีดำพร้อมฟักดาบที่คาดไว้ตรงเอว

         “พร้อมแล้วนะ?”

         “พร้อม” ลูน่าก็ได้วิ่งตรงออกไปจากป่าด้วยความเร็วที่ดูแล้วจะช้ากว่าตอนที่วิ่งหนีงูยักษ์

         “เอ่อ ลิลิธทำไมฉันถึงวิ่งช้ากว่าเดิมกันนเหรอ?”

         “อ่อ เรื่องนั้นฉันเพิ่มน้ำหนักของตัวเองเพื่อไม่ให้ลูน่าเป็นอันตรายจากการที่มีพื้นฐานร่างกายเยอะกว่าปกติ”

         “อ่อ ถ้างั้นก็ทำต่อไปนะ” ลูน่าก็ตั้งใจวิ่งต่อไประหว่างวิ่งก็เจอสัตว์อสูรบ้างก็เลยลองใช้ลิลิธฟันดูก็เห็นว่าเพียงฟันแค่ครั้งเดียวสัตว์อสูรก็ตายแล้ว ก่อนจะวิ่งออกมานอกป่าได้ก็เลยออกเดินทางมาจนถึงวันนี้

วิคเตอร์ที่ฟังจบก็เข้าใจลูน่าในเรื่องที่โดนมังกรแดงโจมตี เพราะวิคเตอร์ก็ออกไปทำภารกิจนอกอาณาจักรก็เลยได้ยินข่าวคราวของมังกรแดงที่ออกอาละวาดอยู่บ้าง แต่ตัวเขาไม่คิดว่าจะได้มาฟังจากปากของคนที่เหลือรอดออกมาได้

         “เพราะงั้นหนูก็เลยคิดจะไปสมัครเป็นนักเรียนในโรงเรียนเวทมนต์ค่ะ” วิคเตอร์ที่รู้แล้วก็คิดจะเป็นไปได้เหรอแต่ยังไงก็ต้องถามเป้าหมายของอีกฝ่ายก่อน

         “แล้วหนูลูน่าอยากจะเนอะไรเหรอ?”

         “หนูอยากจะเป็นอัศวินที่ต่างจากอัศวินคนอื่นค่ะ” ลูน่ารู้อยู่แล้วว่าอัศวินนั่นเป็นเพียงแค่คนทั่วไปที่รับหน้าที่ปกป้องคนในอาณาจักรจากการทำสงครามของผู้ใช้เวทมนตร์ เพราะในช่วงที่ลูน่าเดินตามทางก่อนจะมาเจอวิคเตอร์ลิลิธก็เล่าเรื่องของโลกนี้ให้ฟัง นั้นเลยทำให้ลูน่าอยากจะเป็นอัศวินที่ต่างจากอัศวินด้วยกันเองถึงแม้จะไม่มีพลังเวทย์ก็ตาม

         “แต่ว่าโรงเรียนเวทมนต์มีแต่คนที่มีเวทมนต์ที่จะเข้ากันนะ”

         “หนูรู้ค่ะ เพราะงั้นก็เลยจะทำให้คนที่มีพลังเวทย์ยอมรับค่ะ” ลูน่าตอบกลับด้วยความมุ้งมั่นวิคเตอร์ที่เห็นก็ชอบใจในตัวลูน่าและยังรวมไปถึงลิลิธที่เป็นดาบคู่กายของลูน่า

         “เข้าใจแล้ว ถ้างั้นหนูลูน่าจะไปเรียนในโรงเรียนที่รับทุกคนดีไหม เพราะลุงเป็นผ.อโรงเรียน” ลูน่าที่นั่งมองไปข้างนอกก็หันมาพร้อมสีหน้าที่ตกตะลึงก่อนจะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว วิคเตอร์ก็หัวเราะในความตื่นตกใจของลูน่า

         “แล้วหนูจะเข้าเรียนได้สินะค่ะ?”

         “ได้สิ เดี๋ยวลุงทำเรื่องการเข้าเรียนให้เป็นพิเศษเพราะหนูลูน่าช่วยลุงไว้นี่น่า”

         “ขอบคุณมากเลยค่ะคุณลุง” ก่อนรถม้าจะได้จอดที่หน้าทางเข้าของอาณาจักร

         “มาถึงแล้วล่ะอาณาจักรเอลดอเรีย” วิคเตอร์พูดก่อนจะเดินลงจากรถม้า ลูน่าก็เลยเดินลงตามมาก็พบกับประตูทางเข้าที่ทำจากวงเวทย์หลายชั้นที่เรียงซ้อนทับกันอย่างสวยงามจนไม่น่าเชื่อ