ด้ายแห่งชะตา

เราคือกลุ่มคนที่เกิดอยู่บนเกาะแห่งนึงซึ่งไม่มีผู้คนภายนอกรู้จักที่นี่ทุกคนเป็นพ่อมดแม่มดเรียนรู้เวทย์ทุกคนมีเวทย์เป็นของตัวเองแต่มีอยู่หนึ่งคนที่หนีออกจากเกาะเนื่องจากมีปัญหาภายในบ้านจึงหนีออกจากเกาะ

  "ฉันไม่ทนหรอกกับครอบครัวแบบนี้กับคนแบบนี้ฉันจะออกผจญภัยพวกคุณไม่มีทางตามฉันไปได้หรอกเพราะพวกคุณเชื่อในคำสอนงี่เง่านั้น"

  "นี่เธอมันมากเกินไปแล้วนะผู้คนข้างนอกมันโหดร้ายร้ายกาจมากแค่ไหนทำไมถึงได้ไม่เข้าใจนั้นเป็นคำสอนของบรรพบุรุษตั้งแต่เนิ่นนานมา"

  "ท่านพี่ท่านอย่าทำในสิ่งที่ไม่ควรเลยนะครับ"

  "หยุดเถอะถ้ามันจะไปก็ให้มันไป เอ้าไปสิ"

  "แล้วข้าจะไม่กลับมาอีกไม่กลับมาให้พวกท่านบังคับได้อีก"

  "พูดอยู่ทำไม อยากไปก็จงไปซะ"

  "ท่านแม่ น้องข้า ข้าขอให้ทั้งสองโชคดีลาก่อน"

หลังจากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็เดินทางออกจากเกาะด้วยไม้กวาดของเธอและแมวคู่ใจหนึ่งตัวเธอเดินทางไปที่ญี่ปุ่นจากนั้นเธอก็ใช้เวทย์สร้างบ้านบนภูเขาแล้วเข้าไปหางานในเมืองจนได้งานร้านสะดวกซื้อแห่งนึงจนได้พบรักกับชายคนนึงและมีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคนเธอย้ายจากภูเขาลงมาอยู่ในเมืองกับชายคนนั้นแล้วเธอนั้นได้บอกเรื่องของเธอทั้งหมดที่เธอเป็นแม่มดรวมถึงเรื่องที่เธอหนีมาด้วยเธอกลัวมากว่าเขาจะยอมรับไม่ได้แต่ชายผู้นั้นก็ยอมรับเธอได้

  "ดูสิลูกของเราน่ารักมาก"

  "ไหนฉันขอดูหน้าลูกหน่อยค่ะคุณ"

  "นี่ครับ"ชายคนนึงอุ้มเด็กทารกที่พึ่งเกิดยื่นให้กับหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง

  "น่ารักมากจริงๆแม่ขอตั้งชื่อว่านานะ"

ไม่นานเด็กสาวที่ชื่อว่านานะก็โตขึ้นได้อายุเจ็ดขวบและได้เรียนอยู่โรงเรียนแห่งนึง นานะเธอตัดผมหน้าม้าและสีผมสีน้ำตาลเธอมีดวงตาสีน้ำตาลปากและแก้มอมชมพูไว้ผมยาวเป็นเด็กสาวที่สวยและน่ารักเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้อะไรอ่อนแอ

  "นานะลูกตื่นได้แล้วจ้ะเดี๋ยวสายนะลูก"ผู้หญิงคนนึงตะโกนแล้วทำอาหารไปด้วย

  "มาแล้วค่ะคุณแม่ " 

  "ให้ตายสิตื่นสายจริงๆเด็กคนนี้"

  "น่าๆคุณลูกยังเด็ก"

  "คุณนี้น่ะ อ้ะนี่ข้าวรีบกินแล้วไปแต่งตัวได้แล้ว"

พ่อของฉันทำงานบริษัทแห่งนึงคุณพ่อต้องดื่มกาแฟทุกเช้าส่วนคุณแม่นี่สิชอบบ่นและขี้จุกจิกคุณแม่ของฉันมีแมวอยู่หนึ่งตัวเป็นแมวสีดำตาสีทองฉันไม่เคยเห็นแมวที่ไหนตาสีทองมาก่อนเลยบางทีแม่ก็ชอบคุยกับแมวฉันกลัวแม่จริงๆ

  "หนูไปแล้วนะคะ"

  "จ้า"คุณพ่อนั่งจิบกาแฟเงียบ

ในระหว่างที่ฉันเดินไปโรงเรียนก็มีเพื่อนเดินไปด้วยแต่จะมีเด็กผู้ชายคนนึงที่ฉันมักจะเดินตามหลังเขาเป็นประจำเขาเป็นคนที่สูงผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาลเป็นคนที่หน้าตาหล่อมากชอบมีสาวๆผู้ใหญ่มองเขาเป็นประจำเขาค่อนข้างที่จะนิ่งเงียบและดูเย็นชาจนไม่ค่อยมีใครเข้าหาเพื่อนของฉันมีชื่อว่า มามิโกะ ยาสาโนะเธอมีผมสีบลอนด์ตรงดวงตาสีฟ้าและอีกคนที่เป็นผู้ชายชื่อว่าอาสากะ ฟุยุมีผมสีดำดวงตาสีดำ

  "นานะ"

  "อ้าว ยาสาโนะ"

  "นี่ๆเลิกเรียนแล้วเราไปสนามเด็กเล่นกันมั้ย"

  "แต่ฉันไปไม่ได้นะแม่ฉันให้ไปเรียนพิเศษ"

  "เรียนพิเศษอีกแล้วเหรอเนี่ยน่าเบื่อจะตาย"

  "ฉันเองก็อยากไปเล่นน่ะ"

  "ฉันเข้าใจนายนะ ฟุยุ"

  '"อื้ม"

  "อ้ะ!!!เด็กผู้ชายคนนั้น"ฉันพูดขึ้นในใจ

  "หืมเด็กคนนั้นย้ายมาใหม่เหรอไม่คุ้นเลย"

  "ไม่น่ะฉันเห็นหลายวันแหละ"

   "เห้อชั่งเขาเถอะเดะก็สายหรอก"

พวกฉันสามคนเดินเข้าห้องเรียนฉันมักจะเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องมักจะสู้อาสากะไม่ได้เลยสักนิดเขาเป็นคนที่เรียนเก่งเอามากๆเพราะพ่อแม่เขาค่อนข้างมีเงินเลยให้เรียนพิเศษอยู่ตลอดแต่ไม่มีเวลาเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆจนเลิกเรียนฉันกับมามิโกะก็ไปเล่นที่สนามเด็กเล่น

  "นี่ๆไปสนามเด็กเล่นกันเถอะ"

  "อ่าไปสิ"ฉันกับยาสาโนะเดินไปที่สนามเด็กเล่นเพื่อหาอะไรเล่นกันก่อนจะกลับบ้านแต่มีกลุ่มเด็กชายกลุ่มนึงที่อยู่ที่สนามเด็กเล่นด้วย

  "อ้าว มีคนอื่นอยู่ด้วยจะดีเหรอถ้าเราจะเข้าไปเล่นพวกเขาดูน่ากลัวนะเหมือนพวกเด็กอันธพาลเลย"

  "หือเป็นอันธพาลตั้งแต่เจ็ดขวบเนี่ยน่ะ เอาน่าเธอเราไม่ยุ่งกับเขาเขาคงไม่ยุ่งกับเราหรอก"

  "เราไปนั่งชิงช้าตรงนั้นกันเถอะ"

  "เอาสิ"พวกฉันก็เดินไปนั่งเล่นที่ชิงช้าแต่ก็มีเด็กชายคนนึงเดินออกมาเขาเดินไปข้างหลังยาสาโนะแล้วแกล้งผลักชิงช้าแรงๆจนยาสาโนะตกชิงช้าล้มลงไปที่พื้น

  "น่าเสียดายเนอะที่ฟุยุมาไม่ได้"

  "นั้นสิ ห๊ะ ยาสาโนะ ระวัง"

  "อ้ะ โคร้ม"

  "ยาสาโนะเจ็บตรงไหนมั้ยแย่แล้วมีแผลที่หัวเข่านี่นายทำแบบนี้เกินไปแล้วน่ะ"

  "อะไรก็ฉันอยากเล่นชิงช้านิ"

  "ถ้าอยากเล่นก็บอกกันดีๆสิ"ในขณะที่ฉันยืนเถียงกับเด็กคนนี้กลุ่มเด็กทางนั้นก็เดินมา

  "อะไรกันลูกพี่ของฉันบอกว่าแค่อยากเล่นเธอเอ๊ะอ่ะอะไรกันนักหนา"

  "ก็เพื่อนของนายทำเพื่อนของฉันเจ็บ"

  "นานะเราไปกันเถอะอย่าไปมีเรื่องเลย"

  "อื้อ"ฉันพยุงยาสาโนะขึ้นแต่เด็กพวกนั้นกลับเดินมาผลักยาสาโนะแล้วจับตัวฉันไว้จากนั้นก็ดึงผมหน้าม้าของฉันอย่างแรง

  "อ่ะ ยาสาโนะ"

  "จะไปไหนเธอต้องขอโทษฉันกอน"

  "ขอโทษอะไรฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนิ"

  "ผิดตรงที่เธอเถียงกับฉันเมื่อกี้นี่"

  "อึกกกก ปล่อยน่ะฉันเจ็บ"

  "เรื่องของเธอสิแค่คำว่าขอโทษมันยากตรงไหนห๊ะ!!!"

ในขณะนั้นเด็กชายที่ฉันเคยเดินอยู่ข้างหลังเขาตอนไปโรงเรียนก็เดินผ่านมาแล้วหันมองมา เขายอมไม่ได้ที่เห็นคนถูกทำร้ายเขาเลยเข้ามาช่วย  เขารีบทิ้งกระเป๋าแล้วรีบวิ่งมาผลักคนทั้งสองที่จับฉันอยู่ล้มลงกับพื้อจากนั้นก็ใช้กำหมัดของเขาชกที่หน้าของคนที่ดึงผมฉันอยู่

  "อ่ะ"

  "นายเป็นใครกัน"

  "ทำร้ายผู้หญิงนะมันไม่ดีน่ะ"

  "โคโตะ นายเองเหรอ"

   "ลูกพี่"

  "เห้ยกลับบ้านกันเว้ยหมดอารมณ์เล่นแล้ว"

อยู่ๆพวกนั้นเมื่อเห็นหน้าของเด็กชายก็พากันกลับบ้าน"นี่เธอเจ็บมากหรือเปล่า"

  "อึกกกกก หือๆๆๆๆๆๆ"ฉันร้องไห้ออกมา ฉันรู้สึกกลัวมากจริงๆฉันจับชายกระโปรงไว้แน่นจู่ๆเด็กชายก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

  "เช็ดน้ำตาซะสิ"

  "อ่ะ"ฉันมองหน้าเด็กชายตรงหน้าเขายิ้มเหมือนกำลังให้กำลังใจฉันเลย

  "เธอน่ะต้องเข้มแข็งน่ะ"

  "ขอบคุณน่ะนายชื่ออะไรเหรอ"

  "ผมชื่อโคโตะ สาคูยะครับเรียกผมว่าสาคูยะก็ได้"เขายิ้ม

  "อ่า"

  "นี่ๆลืมไปหรือเปล่าว่าฉันเจ็บอยู่"

  "อ่ะ ยาสาโนะโทษทีๆฉันไปก่อนน่ะผ้าเช็ดหน้านี่เดะฉันเอามาคืนน่ะขอตัวก่อน"ฉันพยุงยาสาโนะขึ้นแล้วพาไปส่งที่บ้านของเธอ

   "น่าเสียดายน่ะเธอเป็นคนที่น่ารักดีน่ะแต่คงไม่ได้เจอกันแล้วแหละ"

  "กิ๊งก๊องๆๆๆ"เสียงกริ่งหน้าบ้านของยาสาโนะ

  "ใครมากดกริ่งกันอ้าวนานะ ยาสาโนะลูกไปโดนอะไรมา"

  "อ่ะคุณแม่ค่ะพอดีพวกเราไปเล่นที่สนามเด็กเล่นค่ะแล้วถูกกลุ่มเด็กผู้ชายทำร้ายค่ะ"

  "แหมเด็กสมัยนี้นี่น่ะหนูกลับบ้านไปก่อนเถอะเดี๋ยวแม่ดูแลยาสาโนะเอง"

  "ค่ะต้องขอโทษด้วยนะคะ"

  "จ้ะไม่เป็นไรจ้ะ"

ฉันเดินกลับบ้านพอถึงบ้านคุณแม่บ่นฉันใหญ่เลยแต่จู่ๆคุณแม่ก็เจ็บที่หน้าอกคุณพ่อเลยรีบพาคุณแม่ไปหาหมอที่จริงพ่อของฉันทำโอทีแต่เพราะฉันโทรไปคุณพ่อจึงรีบกลับมาหลังจากหาหมอเสร็จปรากฎว่าคุณแม่เป็นโรคหัวใจต้องอย่าทำให้เธอเครียดหรือทำงานหนักไม่งั้นเธออาจจะหัวใจวายได้

"คุณแม่ต้องไม่เป็นอะไรน่ะหนูโทรบอกคุณพ่อแล้วค่ะ"

  "ขอบใจมากน่ะนานะ"

"คุณแม่ต้องไม่เป็นอะไรนะคะ"

"มาโมริ ฉันมาแล้ว"คุณพ่อพาคุณแม่ไปหาหมอในตอนนี้ถึงมือหมอแล้วฉันกับพ่อรอผลตรวจของแม่ส่วนคุณแม่ต้องนอนพักก่อน

"อ่ะคุณหมอมาแล้ว"

"คุณหมอภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ"

"เธอเป็นโรคหัวใจน่ะครับช่วงนี่อย่าให้เขาทำงานหนักหรือเครียดมากนะครับหมอเกรงว่าคนไข้จะหัวใจวายได้"

"หัวใจวายเหรอครับผมเข้าใจแล้วครับ"

"โรคหัวใจเหรอ"ฉันพูดในใจ

"ยังไงก็ให้ภรรยาคุณกินยาตามที่ให้ไปก่อนนะครับ"

"ครับ"

"ถ้าไม่มีอะไรมากเดะก็กลับบ้านได้แล้วครับ"

เนื่องจากคุณพ่อของฉันไม่มีเงินมากพอจึงไม่สามารถนอนที่โรงพยาบาลได้ทำได้แค่ทานยาที่หมอให้ก็หวังว่าคุณแม่จะดีขึ้นพอกลับมาที่บ้านแม่ก็ขอขึ้นไปพักที่ห้องส่วนคุณพ่อยังรักคุณพ่ออยู่มั้ยทำไมคุณแม่ป่วยเป็นโรคหัวใจยังไปดื่มเหล้ากับเพื่อนอีกได้ส่วนคุณแม่หลังจากเดินขึ้นไปบนห้องฉันก็ได้ยินเสียงแม่คุยกับใครในห้องเลยเดินไปฟังหน้าห้อง

"นานะแม่ขอพักน่ะอาหารเย็นฝากลูกทำต่อที"

"ค่ะ"

"นานะ คุณฉันออกไปข้างนอกกับเพื่อนน่ะ"

"คุณพ่อคุณแม่ไม่สบายอยู่นะคะ"

"กินยาแล้วพักผ่อนเดะก็หาย"

"ชั่งเถอะทำเสร็จแล้วยกไปให้แม่ที่ห้องทีน่ะลูก"

"ค่ะ"ฉันตั้งใจทำอาหารเย็นให้คุณแม่อย่างสุดฝีมือ

"หือ"เธอเข้าไปในห้องแล้วแมวก็โผล่มาที่หน้าต่าง"ขอโทษน่ะเมโมะฉันคงต้องฝากเด็กคนนั้นไว้กับนายแล้วแหละ"

"คุณแม่คุยกับใครกัน"ฉันคิดในใจก่อนที่จะเดินไปฟังฉันได้ยินหลังจากทำอาหารเสร็จกำลังยกไปให้คุณแม่พอได้ยินเสียงคุณแม่พูดขึ้นคนเดียวเลยนึกสงสัยเลยเดินไปเบาๆแอบฟังอยู่หน้าห้องของคุณแม่สักพัก

"ผลของการออกจากเกาะงั้นเหรอถ้าเป็นเรื่องพลังตลอดที่ผ่านมาเธอไม่ได้ใช้มันเลยนิ"

"คงเพราะคำสาปของพ่อน่ะ"

"พ่อของเจ้าสาปเจ้าไว้เมื่อออกจากเกาะเช่นนั้นหรือ"

"เขาบังคับข้าแต่งงานและเมื่อข้าหนีมาเขาจึงสาปให้ข้าตายเมื่อข้าแต่งงานคลอดลูดได้เจ็ดขวบ"

"พ่อของเจ้าคงใช้เวทย์ส่องอนาคตผ่านลูกแก้วก่อนสาปเจ้าสิท่าเอาเถอะเดะข้าดูแลนางเองเจ้าอย่าห่วงเลยเสียดายนางอุตส่าห์เอาข้าวมาให้เจ้ากินข้าขอตัวก่อนแหละ"

"ข้าจะฝืนเพื่อชิมรสชาติอาหารของนาง"

"อ่ะ ก็อกๆ"เสียงเคาะประตู

"เข้ามาได้เลยจ้ะ"

"คุณแม่หนูเอาข้าวเย็นมาให้ค่ะ"

"ขอบคุณมากๆเลยนะนานะลูกรักของแม่ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอให้ลูกเข้มแข็งอย่ายอมแพ้น่ะ"

"ทำไมคุณแม่ถึงพูดแบบนี้ล่ะคะ"

"ไม่มีอะไรจ้ะ หืมลูกทำอาหารอร่อยเหมือนกันนะเนี่ย"

"จริงเหรอค่ะ"

"จริงจ้ะ แม่อิ่มแล้วลูกไปทานอาหารแล้วพักผ่อนเถอะ"

"ค่ะ"

หลังจากนั้นฉันก็ไปพักพอคุณพ่อกลับมาปรากฎว่าแม่ของฉันไม่หายใจแล้วเธอได้สิ้นใจหลังจากที่ฉันนำอาหารให้เธอทานคุณพ่อเสียใจมากแต่พอเวลาผ่านไปได้สองปีพ่อของฉันก็มีเมียใหม่ส่วนเด็กชายที่เคยให้ผ้าเช็ดหน้ากับฉันกลับหายไปไม่มาเรียนอีกจนฉันรู้จากเพื่อนว่าเขาย้ายไปแล้ว