หมาป่าตัวนั้นขอเป็นปลาเค็ม

บทนำ

        ณ จักรวาลอันกว้างใหญ่ในโลกอนาคต

        มนุษย์ได้มีการวิวัฒนาการเพื่อทำการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมแบบใหม่อันมีความก้าวหน้าอย่างที่สุด และหนึ่งในนั้นนักวิทยาศาสตร์ได้ทำการนำ DNA ของสัตว์สิ่งมีชีวิตมีทำการทดลองให้สามารถปรับเข้ากับยีนส์ของมนุษย์ และแน้นอนผลคือสำเร็จ

        ทำให้เกิดยื่นสายพันธุ์ขึ้นมาใหม่และผลที่ได้นั้น ก็เกินขาดของพวกเขา คือความแข็งแกร่งทางร้างกาย พละกำลังแต่สิ่งที่คาดไม่ถึงนั้นก็คือ

        พลังแฝง หรือพลังจิตที่มีความแข็งแกร่งยิ่งกว่าอะไรเป็นไหนๆ และสิ่งนี้จึงเป็นตัวชี้วัด ทำให้มีการแบ่งแยกความแข็งแกร่งออกมาอย่างชัดเจนจึงทำให้เกิดความเลี่ยมลำของความเป็นมนุษย์หรือสายพันธุ์ใหม่ขึ้นมาอย่างมิได้

        แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเวลาก็เป็นตัวที่จะพิสูจน์ว่า ความคิดของคนเรานั้นสามารถเปลี่ยนไปตามยุคสมัยได้

        นั้นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวของตัวเอก

        พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ…

        เสียงพลิกหน้ากระดาษหน้าถัดไปเกิดขึ้นเป็นพัก ๆ ในเวลากลางขึ้นที่เงียบสงัดมีเพียงแสงไฟที่เปิดไว้เพียงบางจุดเท่านั้น แต่ตรงนี้กลับเป็ดแสงไฟไว้อย่างไม่เปลืองเสียค่าไฟฟ้าเสียด้วยซ้ำ

        ตรงหลังเคาน์เตอร์ตรงกลางชั้นห้องผู้ป่วยมีหมอประจำวอร์ดอยู่ กำลังนั่งเปิดหนังสืออ่านนิยายอย่างเพลิดเพลิอนและอย่างตั้งใจ จนเวลาล้วงเลยไปไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหรแล้ว

        พรึบ

        เสียงปิดหนังสือหนังสือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบและตามมาด้วยเสียงถอนหายใจยังขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายอย่างคนเซ็ง ๆ อย่างไรอย่างนั้น ก่อนจะทำการยืดเส้นจากการที่นั่งเป็นเวลานานทำให้เห็นรูปร้างของเจ้าของเสียงจากการยืดเส้น เห็นสัดส่วนที่สมบูรณ์ตามแบบของคนที่รักษาสุขภาพดี หากมองตั้งแต่เท้าไปจนถึงหัวจะต้องตกใจกับใจหน้าฟ้าประทานที่ไม่รู้ว่า จะชมว่าหล่อหรือสวยดีเพราะมันอยู่ระหว่างกึ่งกลางของทั้งสอง แต่ก็ถือได้ว่าเป็นการลงตัวที่จะมองดูกี่ทีก็ไม่รู้จักพอ สามารถมองได้เรื่อย ๆ ไม่รู้จักเบื่อเสียมากกว่า

        “เฮ้อ” 

        “อ้าว!! อาจารย์นี้ยังไม่ไปพักผ่อนอีกเหรอครับ นี้ก็… เวลาออกงานของอาจารย์แล้วนะครับ”

        ผู้มาใหม่กล่าวขึ้นพร้อมกับหันไปดูเวลาก่อนที่จะหันมามองหน้าของ  มาเอล หยาง อติวิชญ์ ผู้เป็นอาจารย์ แต่พอเห็นว่าผู้เป็นอาจารย์กำลังถือหนังสือเล่มนั้นอยู่ก็ยกยิมขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

        “นี้อาจารย์หมออ่านนิยายที่ผมแนะนำด้วยเหรอครับ ผมไม่ยักรู้ว่าอาจารย์หมอจะอ่านนิยายด้วย ฮิฮิ”

        มาเอลพยักหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายกับเด็กตรงหน้า

        “นี้คิดว่าฉันจะไม่อ่านอะไรแบบนี้ใช้มัย แต่ขอบอกเลยว่านายคิดผิดแล้ว มาวิน สมัยก่อนฉันก็อ่านแต่พอหลัง ๆ มาเพราะทำงานเยอะเลยไม่มีเวลาอ่านนะ แต่ก็สนุกดีนะเรื่องนี้นะ” มาเอลพูดชมประติเสธไม่ได้เลยมาเนื้อเรื่องดีพอสมควร

        “ใช้มัยละครับ อาจาร์ยหมอเรื่องนี้สนุกมาก ๆ เลยละครับบีสต์หูสัตว์นี้ดีที่สุดแล้วนะครับ แต่ก่อนอื่นผมต้องขอแสดงความยินดีกับอาจาร์มาเอลอีกครั้งนะครับที่ทำวิจัยสำเร็จแล้ว“ มาวินยิ้มให้กับมาเอลอย่างยินดีที่มาเอลประสบความสำเร็จอีกครั้ง

        “ขอบใจนะมาวิน แต่ในวิจัยนี้ก็มีชื่อนายด้วยนะอย่ามาแสดงความยินดีกับฉันเพียงคนเดียวสิ ‘ยินดีด้วยนะมาวินที่ประสบความสำเร็จ’ แล้วนี้ไม่ไปเลี้ยงฉลองกับคนอื่นหรอ?”

        มาเอลเอียงหัวเล็กน้อยอย่างสงสัย ซึ่งเป็นการกระทำที่เคยตัวเมื่อสงสัยอะไรสักอย่าง 

        โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำนี้ ทำให้มาวินที่เป็นคู่สนทนาเห็นแล้วยังคิดเลยว่า น่ารัก การที่เอียงหัวเล็กน้อยอย่างสงสัยนั้นเป็นอะไรที่น่ารักสำหรับมาวินมาก ๆ หากไม่ติดที่ว่ามาเอลเป็นอาจารย์แล้วละก็เขาคงเข้าไปกอดอย่างเสียมิได้ ท่องไว้มาวิน ท่องไว้ นั้นอาจารย์ ท่องไว้ งืมมมมม

        มาเอลยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่กับการกระทำของมาวินทีเดี่ยวก็ยิ้ม ทีเดี่ยวก็ทำหน้านิ่ง ๆ อย่างกับคนผีเข้าผีออกซักอย่างนั้นละ

        “เอาละในเมื่อนายไม่ได้ไปงานเลี้ยงแล้ว งั้นฉันไปพักก่อนนะมาวินตรงนี้ก็ขอฝากด้วยนะ”

        “ครับอาจารย์มาเอล”

        แต่ในขณะที่มาเอลกำลังจะลุกจากเก้าอี้นั้นจู่ ๆ มาเอลก็เกิดอาการหน้ามืดซะอย่างนั้น จนต้องเอาแขนค้ำกับขอบโต๊ะไว้อย่างเร็วทำให้มาวินตกใจอย่างแรงจึงรีบเดินเข้าไปหาอย่างเสียมิได้

        “เป็นอะไรมากไม่ครับอาจารย์มาเอล!!”

       “ฉะ…ฉันไม่เป็นอะไรเธอก็ไม่ต้องคิดมาก แค่อาการหน้ามืดเชิย ๆ นะ” มาเอลกล่าวบอกเพื่อไม่ให้มาวินเป็นห่วง แต่สำหรับมาวินนั้นไม่ใช้เลยจากที่สังเกตคนตรงหน้าแล้วยิ้งทำให้เป็นห่วงเข้าไปใหญ่เสียอีก

        “ไม่เป็นอะไรสักที่ไหนละครับหน้าซีด มือเย็นขนาดนี้จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไงละครับมาเอล”เขาเป็นห่วงคนตรงหน้าจริง ๆ เขาไม่อยากให้คนตรงหน้าเป็นอะไรเลยจริง ๆ มันทำให้เขาเจ็บปวดไปด้วย

        “ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ มาวินเธอนี้เมื่อกี้เธอเรียกชื่อฉันห้วน ๆ สินะเธอกล้าดีนี้”มาเอลทำหน้าจริงจังหลังจากที่มาวินช่วยพยุงมาเอลนั่งเก้าอี้แล้ว

        “ขะ  ขอโทษครับ”หงอย

       นั้นไงเอาละท่าหงอยที่เหมือนกับลูกสุนัขที่โดยเจ้าของดุ หูลู้หางตกพอเขาโดยมาวินทำท่านี้ใส่ทีไรก็ใจอ่อนทุกทีละสิน่า และด้วยที่มาวินชอบตัวติดกับเขาด้วยนั้นอย่างกับสุนัขตามเจ้าของนั้นพอเขาไม่อยู่หรือลาพักเจ้าตัวก็จะนิ่ง ๆ ดูเย็นชา ไม่น่าเข้าหา แต่ก็สามารถพึ่งพาได้บางเรื่องเท่านั้นแต่พอเขากลับมาทำงานทีไรก็ร่าเริงทันที่และตามติดต่อย ๆ  จนทำให้คนในโรงพยาบาลถึงกับตั้งฉายาให้กับเขา ‘เจ้าของ’ สะอย่างนั้นเขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ  มาเอลยิ้มที่มุมปากอย่างคบคัน

       “เอาละฉันจะไม่ดุแล้วเพราะงั้นเลิกทำหน้าหมาหงอยสักที อย่างนี้ไงทุกคนถึงชอบตั้งฉายาให้ฉันกับนายแบบแปลก ๆ นะ” 

        เมเอลไม่พูดอย่างเดียวแล้วยื่นมือออกไปลวบหัวของมาวินเบา ๆ เพื่อปลอบใจคนตรงหน้า ทำให้มาวินดีใจยกใหญ่ที่ได้รับรางวัลปลอบใจจากเขา ทำให้เกิดหูและหางทิพย์ส่ายไปมาอย่างดีใจ นี้สินะหมาน้อยอย่างที่ทุกคนเห็น

        แต่พอมาวินกำลังจะค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้อีกทีก็เกิดวูบอีกครั้งก่อนที่สติจะเริ่มเลินรางก่อนภาพตัดนั้นเขาเห็นได้ว่ามาวินดูร้อนรนใจและตะโกนเรียกชื่อของเขา แต่ถึงอยางนั้นเขาก็ส่งยิ้มให้กับมาวินและพูดอะไรสักอย่างก่อนที่เขาจะไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป

        “ไม่ เป็น อะไร อย่าห่วงเลย มาวิน”