คุณมาเฟียหลงเฟย

เฟิ่งหวง- อัลฟ่ายีนเด่น

หลิวเฟย- โอเมก้ายีนด้อย

“ขอโทษนะครับ รบกวนคุณช่วยขยับออกจากหน้าประตูให้ผมหน่อย” หลิวเฟยพยายามกล่าวออกไปอย่างใจเย็นแม้คำพูดจะฟังดูอู้อี้ไปบ้าง แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ยอม ตัวเลือกของเขาคงได้แต่หันหลังเดินออกไปที่ประตูหน้าแทน

“...” ชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งไม่ขยับตัว มีเพียงใช้ดวงตาฝ่าความมืดมองมาที่เจ้าของกลิ่นฟีโรโมนที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจ

 ....

จู่ ๆ อีกฝ่ายกลับถามคำถามออกมาหนึ่งประโยค แทนที่จะขยับตัวออกห่างจากประตูด้านหลังให้เขา

“คุณคือนักร้องบนเวทีก่อนหน้านี้ใช่ไหม?” นี่คือกลิ่นเดียวกับวันนั้น กลิ่นเหล้ารัมที่ไม่เหมือนกลิ่นเหล้าทั่ว ๆ ไป จนเขารู้สึกลำคอแห้งผาก

“คุณต้องการอะไร?” 

คนคนนี้ต้องการอะไรจากเขากันแน่?

หลิวเฟยพยายามหรี่ดวงตามองคนตรงหน้าอีกครั้ง แต่เพราะจุดที่อีกฝ่ายยืนอยู่นั้นมืดเกินไป เขาจึงได้แต่ยอมแพ้ที่จะสำรวจหน้าตาของชายหนุ่มตรงหน้า

วินาทีต่อมาเขาเกิดความคิดบางอย่าง จึงก้มมองหมวกกันน็อกในมือ หากเกิดอะไรขึ้นเขากลัวว่าตนเองจะพลั้งเผลอใช้มันทุบหัวอีกฝ่าย?

...

“นี่คุณ..ยังหายใจอยู่ไหม?” หลิวเฟยรีบนั่งลงข้างกายชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้ ฝ่ามือเรียวตบซีกหน้าด้านขวาของคนที่หมดสติเบา ๆ เพื่อให้คนรู้สึกตัว เพราะการที่หลับไปทั้งอย่างนี้ อาจทำให้คนไม่ฟื้นหรือตื่นขึ้นขึ้นมาอีกเลย

“หายใจอยู่ใช่ไหม?” ก้มลงแนบใบหูไปบนหน้าอกข้างซ้ายของคนที่นั่งหมดสติ

“...” ดวงตาพร่ามัวลืมขึ้นมองภาพเลือนรางตรงหน้าอย่างหวาดระแวง ก่อนสมองที่จดจำกลิ่นได้ดีของเขาจะจำได้ว่า

คนตรงหน้าคือเจ้าของกลิ่นฟีโรโมนที่เขากลั่นแกล้งที่ร้านเหล้าในวันนั้น