หลงทางมารักเธอ

บทที่ 1: แท็กซี่

แสงแดดอ่อนๆ ของเช้าวันใหม่สาดผ่านหน้าต่างห้อง เจนนี่พลิกตัวตื่นขึ้นจากเตียง หรี่ตามองท้องฟ้าสีฟ้าสดใสที่ทอแสงอบอุ่น เธอลุกขึ้นนั่ง หัวใจเต้นแรงเมื่อนึกถึงวันที่รออยู่ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอกับเบลล์ เพื่อนสนิท จะได้เริ่มฝึกงานที่ร้านอาหารในโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง

“เจนนี่! ตื่นหรือยังลูก? รีบลงมาทานข้าว ป้าทำอาหารเช้าไว้แล้ว!” เสียงของป้าเคทีดังขึ้นจากห้องครัวด้านล่าง

เจนนี่รีบลงจากเตียง อาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ในชุดนักศึกษาฝึกงานเสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงสีดำพลิ้ว เธอวิ่งลงบันไดสองขั้นคราวเดียวมานั่งที่โต๊ะอาหาร ป้าเคทียืนยิ้มอบอุ่นอยู่พร้อมจานขนมปังปิ้งกับไข่ดาวที่ร้อนกรุ่น

“วันนี้วันสำคัญใช่ไหม?” ป้าเคทีถาม น้ำเสียงเธอนุ่มนวลเหมือนทุกครั้ง “วันแรกของการฝึกงาน คงจะตื่นเต้นน่าดู”

“ใช่ค่ะ ตื่นเต้นมากเลย แต่ก็แอบกลัวว่าจะทำอะไรพลาดเหมือนกัน...” เจนนี่ตอบยิ้มเจื่อน

ป้าเคทีหัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องกลัวไปหรอก ทุกอย่างมันต้องมีครั้งแรก ป้าเชื่อว่าเธอทำได้ดีอยู่แล้ว”

เจนนี่พยักหน้ารับ ขอบคุณป้าสำหรับกำลังใจ เธอทานอาหารเช้าเสร็จอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วออกจากบ้านไปเจอเบลล์ที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆ

“เจนนี่! ทางนี้!” เบลล์โบกมือเรียกด้วยรอยยิ้มกว้าง พอได้เจอกัน ความตื่นเต้นยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

“พร้อมไหม?” เจนนี่ถามเสียงเบา

“พร้อมสุดๆ เรามาสนุกกันเถอะ!” เบลล์ตอบกลับอย่างกระตือรือร้น แววตาของเธอฉายความมั่นใจเต็มเปี่ยม

เมื่อถึงโรงแรมสุดหรูที่ทั้งคู่จะฝึกงาน พนักงานต้อนรับพาทั้งสองไปยังร้านอาหารชื่อดังภายในโรงแรม ร้านนี้มีชื่อเสียงเรื่องอาหารฟิวชั่นระดับพรีเมียม เชฟมาร์คัส หัวหน้าเชฟใหญ่ของร้านออกมาต้อนรับด้วยท่าทีอบอุ่น

“ยินดีต้อนรับนะ เด็กๆ วันนี้พวกเธอจะได้เรียนรู้งานพื้นฐานในครัวกันก่อน เริ่มจากงานเบาๆ” เชฟมาร์คัสบอก น้ำเสียงหนักแน่นแต่ใจดี

“ดีค่ะ เราพร้อมทำทุกอย่าง!” เบลล์พูดอย่างมั่นใจ

เจนนี่และเบลล์เริ่มฝึกงานโดยช่วยล้างจาน จัดเตรียมวัตถุดิบพื้นฐาน บรรยากาศในครัวเต็มไปด้วยความคึกคักและเสียงหัวเราะ แม้ทั้งสองจะยังเก้ๆ กังๆ ในบางครั้ง แต่ทุกคนก็ดูสนุกและเต็มไปด้วยพลังบวก

มีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเธอขำจนแทบหยุดไม่ได้ อย่างตอนที่เจนนี่เผลอทำจานหล่นแตก หรือเบลล์ที่ทำแป้งหกใส่เสื้อเชิ้ตของตัวเองจนเลอะไปหมด แต่เชฟมาร์คัสกลับไม่ว่าอะไร กลับหัวเราะขำขันอีกต่างหาก

“จะทำให้ครัวระเบิดไหมเนี่ย?” พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งพูดแซวขณะเดินผ่าน

“ขอโทษค่ะ เรา...ใหม่กับที่นี่น่ะ” เจนนี่พูดอย่างเขินๆ ทั้งคู่หันไปสบตากันแล้วก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง

หลังจากฝึกงานวันแรกจบลง ทั้งสองเดินออกจากโรงแรมด้วยความเหนื่อยล้าผสมกับความประทับใจ

“วันนี้มันสุดยอดไปเลย!” เบลล์พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขณะเดินไปที่ป้ายรถเมล์

“ใช่ ฉันรู้สึกว่าเราได้เรียนรู้อะไรเยอะมาก แถมยังสนุกด้วย” เจนนี่ตอบพร้อมรอยยิ้มบาง

“แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ ขึ้นแท็กซี่กลับบ้านดีๆ ล่ะ” เบลล์โบกมือลา ขณะที่เจนนี่ก้าวขึ้นรถแท็กซี่ที่มาจอดรอ

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระจกหน้ารถแท็กซี่พร่ามัวไปด้วยเม็ดฝน ลุงแท็กซี่สูงวัยที่ดูมีประสบการณ์การขับรถมานานเหลือบมองเจนนี่จากกระจกหลัง

“ฝนตกหนักแบบนี้ เดี๋ยวลุงขับทางลัดให้นะ จะได้ถึงบ้านเร็วขึ้น” ลุงแท็กซี่พูดพลางหักพวงมาลัย

“ตามสบายเลยค่ะลุง หนูไม่รีบ” เจนนี่ตอบไปตามมารยาท ในใจเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเล็กๆ ฝนตกหนักจนแทบมองไม่เห็นถนนข้างหน้า

แท็กซี่เคลื่อนเข้าสู่เส้นทางลัดที่ลุงแท็กซี่พูดถึง แต่เส้นทางกลับแคบและเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ

“ลุงคะ...เรามาถูกทางหรือเปล่าคะ?” เจนนี่ถามเสียงสั่นขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง

ลุงแท็กซี่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยเสียงที่ฟังดูหวั่นไหว “ลุงก็ไม่แน่ใจ ทางนี้มันดูไม่เหมือนเดิมเลย”

จู่ๆ รถก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แล้วทุกอย่างรอบตัวเจนนี่ก็พลันตัดขาด เธอรู้สึกถึงแรงกระแทกก่อนจะหมดสติไป

เสียงฝนที่กระทบหลังคารถทำให้เจนนี่ค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมา เธอลืมตาขึ้นช้าๆ พบว่าตัวเองยังอยู่ในแท็กซี่ แต่ลุงแท็กซี่หายไป

เจนนี่มองออกไปนอกหน้าต่าง เส้นทางที่เธอเห็นไม่ใช่เส้นทางที่เธอคุ้นเคยอีกต่อไป รอบตัวเงียบสงัด ไม่มีสิ่งมีชีวิตหรือแสงไฟใดๆ ให้เห็น

ความกลัวเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น เธอลองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเบลล์ แต่สัญญาณโทรศัพท์กลับขาดหาย เธอรีบลงจากรถแท็กซี่และเริ่มเดินตามทางลูกรังเล็กๆ ที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ฝนที่ตกลงมาทำให้ดินเฉอะแฉะและเต็มไปด้วยโคลน

ขณะที่เธอเดินไปเรื่อยๆ หมู่บ้านลึกลับปรากฏขึ้นทางด้านหน้า หมู่บ้านที่ดูเหมือนจะร้างผู้คน บ้านเรือนเก่าแก่ปิดตาย ความเงียบงันที่ล้อมรอบทำให้บรรยากาศน่าขนลุก

เจนนี่ค่อยๆ ก้าวเข้าไปในหมู่บ้าน หัวใจของเธอเต้นแรง ความรู้สึกถูกจ้องมองจากบางสิ่งที่เธอมองไม่เห็นทำให้ร่างกายของเธอตึงเครียด

“มีใครอยู่ไหม?” เธอตะโกนเรียกด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

ร่างกายของเธอเริ่มรู้สึกหนักอึ้ง หัวของเธอเริ่มหมุนคล้ายจะเป็นลม ทัศนวิสัยของเธอค่อยๆ มืดลง เธอล้มลงกับพื้นและทุกอย่างก็ดับวูบไป…