The lost princess (องค์หญิงหลงยุค)

เกอิชา(โรงน้ำชา)

      “ไอริ เสร็จหรือยังตอนนี้ท่านโชกุนใกล้จะถึงแล้ว รีบๆหน่อยนะ”

      “เสร็จแล้วค่ะนายหญิง”

   ไอริเป็นเด็กสาวญี่ปุ่น เธอได้มายังโลกอีกมิติหนึ่งเหมือนญี่ปุ่นย้อนยุคสมัยยุเอโดะ เธอได้ไปพบกับนายหญิง ไอริเป็นเด็กสาวที่สวยผมดำยาวหน้าม้าตรงสวย ดวงตาที่โตสีดำสนิท ผิวที่ขาวผ่อง นายหญิงได้สะดุดตากับความสวยของไอริ จึงได้ให้ความช่วยเหลือแกไอริ

      “ไอริเธอเหมือนองค์หญิงเลย ไม่เสียเปล่าที่ฉันชุบเลี้ยงเธอมาอย่างดี” นายหญิงพูดแล้วค่อยๆไล่สายตาดูไอริตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยความภาคภูมิใจ

     “นี้ก็ผ่านมาได้จะ1ปีแล้วที่นายหญิงรับฉันเข้ามา ต้องขอบคุณนายหญิงที่ดูแลฉันมาอย่างดี”

     “งั้นก็ทำคืนนี้ให้ดีที่สุดอย่าให้ผิดพลาด ฉันอุสาฝึกซ้อมให้หมดวิชาฉันแล้เถอะได้แล้วถึงเวลาเแล้ว“

    นายหญิงได้เดินนำหน้าไปก่อนเพื่อไปต้อนรับแขก ไอริค่อยๆเดินออกจากห้องแต่งตัวด้วยชุดที่เป็นกิโมโนและรองเท้าไม้ทำให้เดินลำบาก

  ผู้คนมากกมายที่กำลังทยอยกันมายังศาลาใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางบ่อน้ำขนาดใหญ่ ส่วนใหญ่ดูเหมือนจะมีแต่พวกคนใหญ่คนโตข้าราชการและทหาร

    “ขอตอนรับท่านโชกุนค่ะ ถือเป็นเกียรติมากที่ท่านเลือกโรงน้ำชาของเราในการจัดงานครั้งนี้”นายหญิงพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มยินดี

    “ข้าก็หวังว่าท่านหญิงจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังนะ” พูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มอ่อนๆ

นายหญิงได้พาท่านโชกุนไปนั่งที่จัดเตรียมไว้ตรงกลางหัวโต๊ะ ก่อนที่การแสดงจะเริ่ม

    “เธอทำได้ไอริ ไม่ต้องตื่นเต้น” ไอริมีความประหม่ากับการแสดงระบำครั้งแรกต่อหน้าผู้คนมากขนาดนี้แถมยังเป็นท่านเจ้าเมืองนี้อีก

(เสียงบรรเลงเครื่องดนตรีกำลังเริ่มเล่น) 

 เริ่มการแสดง ไอริค่อยๆเดินเข้าไปท่ามกลางผู้คนที่นั่งรายล้อม เธอค่อยๆเปิดหน้าออกด้วยใบพัดที่ปิดหน้าอยู่และค่อยระบำตามจังหวะเสียงดนตรีเพลง

 ผู้คนต่างมองและตกตะลึงในความงามของไอริ ไม่เคยมีใครพบเห็นหญิงสาวที่สวยงามขนาดนี้ เหมือนภาพวาดที่กำลังเคลื่อนไหว สายตาที่จับจ้องอย่างไม่ละสายตาแม้แต่ท่านโชกุนที่มีอาการแสดงใบหน้าออกมาอย่างตกใจ 

   “คาซุโกะ“ พูดพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกลับจ้องมองที่ไอริอย่างไม่ละสายตาด้วยใบหน้าที่ตื่นตกใจ (อย่างกับเห็นผี)

 ล่วงเวลาไปได้สักพักการแสดงระบำของไอริก็จบลง ทุกคนต่างตบมือชอบใจกันและต่างจับจ้องไอริด้วยความกระหาย  โลภมากที่จะครอบครองความงามของเธอ

    “ไอริ ไปนั่งข้างๆท่านโชกุนหน่อย” นายหญิงเดินเข้ามากระชิบเบาข้างหูไอริ

    “อะไรนะคะ! เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอคะนายหญิง ว่าฉันจะไม่ไปร่วมปรนนิบัติพวกนี้”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบา ด้วยความโมโห ก่อนที่จะมองไปที่โชกุนที่นั่งจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา

    “ช่วยฉันก่อนเถอะนะ เธอก็เห็นสายตาที่ท่านโชกุนมองเธอหนิ ท่านเหมือนจะถูกใจเธอข้อร้องล่ะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวฉันสัญญา” นายหญิงพูดพร้อมกับกุมมือของไอริไว้

   ”เฮ้อ~~ครั้งเดียวนะคะ“ ไอริถอนหายใจ ก่อนที่เธอจะค่อยๆเดินเข้าไปนั่งข้างๆท่านโชกุน ด้วยความจำยอม

  ทำไมเขายังไม่หยุดจ้องอีกเนี่ย อึดอัดจะตายอยู่แล้ว นายหญิงนะนายหญิง

        “เมื่อไหร่เจ้าจะรินเหล้าให้ข้า” น้ำเสียงที่ทุ้มพูดเบาๆ พร้อมกับยื่นแก้วมา

        ”ขออภัยค่ะ นายท่านจะรินให้เดี่ยวนี่ค่ะ“ ไอริพูดด้วยความตื่นตกใจ (เลิ่กลั่กมากแม่)

    ไอริค่อยๆรินเหล้าใส่แก้วอย่างระมัดระวัง  ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับท่านโชกุนทำให้ไอริตกใจเพราะเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอมาก ทำให้ไอริถอยไปชนผู้ชายที่อยู่ข้างโต๊ะ

       “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า” ใน ขณะเดียวกันแขนของท่านโชกุนกำลังโอบเอวของเธอไว้อยู่เพื่อรั้งไม่ให้ไปชนผู้ชายที่นั่งยุข้างๆ

      “เอ่อ…ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณเจ้าค่ะ” ไอริพูดด้วยความเขินอาย ก่อนที่เธอจะค่อยๆดันแขนของโชกุนออกไปช้าๆอย่างระมัดระวัง

     ไอริไม่สามารถนั่งอยู่จนถึงจบงานสังสรรค์นี้ได้ เลยปลีกตัวออกมาจากงานในระหว่างที่กำลังชุลมุนอยู่

       “เห้อ~หนีออกมาได้สักที่ แบบนี้ไงฉันถึงได้ไม่ชอบทำแบบนี้ อิตาโชกุนนั้นจ้องฉันจนจะทะลุอยู่แล้วถึงจะหล่อก็เหอะ อึดอัดจะบ้า“ ไอริบ่นพึมพำไประหว่างทางเดินกลับห้องพักของเธอ

      “รองเท้านี้ก็เดินลำบากจังเลย ถอดทิ้งซะดีไหมเนี่ย” ไอริหยุดเดินแล้วก้มลงไปจะถอดรองเท้าออก แต่ด้วยชุดกิโมโนที่เธอใส่อยู่ทำให้เธอก้มลำบาก

   ใน ขณะที่ไอริกำลังพยายามก้มดึงรองเท้าที่ใส่อยู่ เธอเริ่มทรงตัวไม่ได้ทำให้เธอล้มหงายหลังก้นกระแทกกับพื้นอย่างแรง

      “โอ๊ย!! เจ็บ ๆ” ไอริร้องด้วยความเจ็บ พร้อมกับมือลูบก้นไปมาก่อนที่จะลุกขึ้น

  รองเท้าของเธอได้ลอยปลิวไปในหลังพุ่มไม้ข้างทางเดิน เธอต้องเดินลงไปทำให้ถุงเท้าสีขาวเปื้อนดินและยังใส่รองเท้าข้างเดียวอีก

     “อยู่ไหนน๊า รองเท้าจ้า“

  แซ่ก แซ่ก (เสียงพุ่มไม้ไหว) ไอริค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆพุ่มไม้นั้น

      “เฮ้ย!!“ ไอริตกใจพร้อมกับถอยออกจากพุ่มไม้ เพราะเธอเห็นผู้ชายอยู่ตรงพุ่มไม้นั้น

      ” ฮึ่ม เจ้าหาสิ่งนี้อยู่หรอ“เขาพูดพร้อมกับยกรองเท้าขึ้น

       ”ใช่ๆเจ้าค่ะนั้นของข้าเองค่ะ“ ไอริพูดด้วยความเขินอาย พร้อมกับมือที่กุมไว้ทั้งสองข้าง

  ไอริมองไปที่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยความสูงของเขาทำให้เธอถึงกับต้องเงยหน้ามอง ชุดสไตล์ทหารที่มียศสูง ผมที่มัดครึ่งหัวยาวรากไทรถึงชวงบ่า ดูสุดขุม (ล่ำบึก) เธอมองไปที่ใบหน้าของเขาตรงที่หน้าผากมีรอยแดงเหมือนโดนของกระแทกใส่

      “โอะ โอ้!! รอยแดงตรงหน้าผากของท่าน หรือว่า…ต้องขอโทษเจ้าค่ะ” เธอพูดพร้อมกับโค้งตัวขอโทษด้วยความรู้สึกรู้สึกผิดและตื่นตระหนก

      ชายหนุ่มที่เห็นความตื่นกลัวของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าทำตัวไม่ถูก ทำให้เขานึกอยากทำเรื่องสนุกๆขึ้นมา เขาค่อยๆเดินเขาไปใกล้ๆของหญิงสาว

     ”แล้วเจ้าจะรับผิดชอบยังไงกับสิ่งที่เจ้าทำ“ ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าที่มีเจ้าเล่ ก่อนที่จะใช้นิ้มชี้แตะที่ปล่ายคางของไอริให้เงยหน้าขึ้นมา

     ไอริได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ และหน้าแดงเพราะตัวของชายหนุ่มอยู่ใกล้เธอมากจนตัวแทบจะแนบชิดกันทำให้ได้กลิ่นเหล้าออกมาจากตัวเขา ในขณะนั้นเขาก็ค่อยๆก้มหน้าลงมาใกล้เธอ สัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา

    “ท่านจะทำอะไรเจ้าคะ” ไอริพูดด้วยเสียงที่สั่นพร้อมกับสบตากับชายหนุ่มตรงหน้า

    “แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรล่ะ”

     เปาะ!!

นิ้วที่ใหญ่ของชายหนุ่มยกขึ้นมาดีดเข้าที่หน้าผากไอริจนขึ้นเป็นรอยแดง ไอริรีบยกมือทั้งสองข้างมากุมไว้ที่หน้าผากด้วยความเจ็บและตกใจ

   “โอ๊ย!! เจ็บนะเจ้าคะ”

  ชายหนุ่มไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มให้ไอริด้วยความเอ็นดูความน่ารักของเธอ ในขณะนั้นก็มีชายทหารเดินเข้ามาระหว่างที่ไอริกกำลังยืนอยู่กับชายหนุ่ม

    ” ท่านแม่ทัพ ท่านโชกุนจะกลับแล้วขอรับ“

     ”เดี่ยวข้าตามไป เจ้าไปก่อน“

     ”เมื่อกี้ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม แม่ทัพหรอ“ไอริได้แต่ยืนหลบหลังของเขา ทำตัวไม่ถูกไม่รู้ละตกใจตรงไหนก่อนทตรงที่มารู้เขาคือแม่ทัพ หรือที่รองเท้าของเธอปลิ้วมาโดนหัวแม่ทัพ

      “ข้าคงต้องไปแล้ว แล้วเจอกันใหม่นะ”

ชายหนุ่มก้มลงไปที่เท้าของไอริแล้วจับไปที่เท้าของเธอพร้อมปัดดินออกให้ก่อนที่จะสวมรองเท้าให้เธอแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ไอริยืนทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ที่พึ่งเจอ

                        ___________________________

หนึ่งในสองใครพระเอกคนดีของเรากันนะ เจอครั้งแรกควบสองเลย (หล่อบึกมากแม่)

ฝากเอ็นดูหนูน้อยไอริหลงยุคด้วยนะคะ ออกแนวสไตล์ย้อนยุคญี่ปุ่น

 มีกระซิบมา อีกไม่นานจะมีเรท??”? นักเขียนชอบความถึงเนื้อถึงตัวรวบรัด…^-^