บทเรียนชีวิต Lesson of my life

เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นแนวสยองขวัญเรื่องแรกของผม และอาจจะเป็นเรื่องสุดท้ายถ้าไม่มีใครกดไลค์เลยสักคน ประสบการณ์ความกลัวครั้งแรกในชีวิตของผมเท่าที่ผมพอจะนึกออก ตอนนั้นผมอายุเพียงแค่ห้าขวบ ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวที่ใหญ่ มีสมาชิกที่อยู่ในบ้านถึงเจ็ดคน มีคุณย่า คุณปู่ คุณอาอีกสองคน พี่ชายลูกพี่ลูกผมชื่อว่าพี่ต้นอายุมากกว่าผมห้าปี พ่อ และผม

ในตอนหัวค่ำของวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังอาบน้ำในห้องน้ำ พี่ต้นมายืนอยู่ที่หน้าห้องน้ำแล้วตะโกนว่า

“ผีแลบลิ้นออกมาทางช่องลมแล้ว ผีแลบลิ้นออกมาทางช่องลมแล้ว”

คำพูดนั้นทำให้ผมกลัวจนตัวสั่น เพราะจินตนาการเห็นภาพผีแลบลิ้นขึ้นมาในหัว ผมร้องไห้ออกมาเสียงดังฮือๆ พี่ต้นชอบแกล้งพูดเรื่องผีให้ผมกลัวในลักษณะแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง จนผมไม่กล้ามาเข้าห้องน้ำคนเดียวตอนกลางคืน บ้านที่เราอาศัยอยู่เป็นบ้านสองชั้น หลังจากคุณปู่กับคุณย่าดูข่าวภาคค่ำจบ จึงขึ้นไปนอนที่ชั้นบนของบ้าน ผมเข้านอนห้องเดียวกับพ่อ ในตอนนั้นพ่อปิดไฟในห้อง แล้วเปิดทีวีดูจนดึกจนดื่น ทว่าในตอนนั้นผมเกิดปวดเยี่ยวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ผมบอกกับพ่อว่า

“พ่อๆ พาผมไปเข้าห้องน้ำหน่อยได้มัย?”

พ่อตอบด้วยน้ำเสียงแข็งว่า

“ม่ายยย! ลงไปเอง”

ผมพูดขอร้องพ่ออีกครั้งว่า

“พ่อ พาไปเข้าห้องน้ำหน่อย ผมกลัวผี”

พ่อพูดยืนยันอีกครั้งว่า

“ไปเอง จะไปกลัวอะไร”

คุณย่าแก่แล้วจะเดินเหินไม่ค่อยสะดวก ตอนท่านจะขึ้นมานอนที่ชั้นบน ท่านต้องหยิบถังใบเล็กๆ ขึ้นมาด้วยเพื่อจะได้ฉี่ใส่มันเวลาปวดฉี่ตอนดึกๆ ห้องของคุณย่าอยู่ใกล้ๆ กับห้องผม ผมรู้ว่าคุณย่ามีถังใส่เยี่ยว ผมจึงเดินเข้าไปในห้องคุณย่า ทันทีที่ผมถลกกางเกงลงเพื่อจะเยี่ยว คุณย่าตะโกนมาว่า

“อย่าไปเยี่ยวใส่ในนั้นนะ มันจะเต็มแล้ว ลงไปเยี่ยวที่ห้องน้ำโน้น!”

ผมไม่รู้จะแก้ปัญหานี้อย่างไง ผมเดินไปร้องไห้ไปที่ห้องตัวเอง ผมหยุดยืนอยู่ที่เตียงผม ถลกกางเกงลง ล้วงจู๋ออกมาเยี่ยวรดเตียงตัวเอง พ่อทำหน้ายักษ์ใส่ผม แล้วลุกขึ้นมาจากเตียง ทันใดนั้นพ่อใช้ฝ่ามือฟาดเข้าที่กลางหลังของผมอย่างจังเสียงดังผัวะๆ แล้วดุผมว่า

“ตั้งแต่วันนี้ไปจนถึงวันตาย อย่าทำแบบนี้อีกนะ”

ผมร้องไห้ฟูมฟายสักพัก แล้วใช้หลังมือปาดน้ำตาบนแก้มทั้งสองข้าง หลังจากนั้นจึงเดินลงไปนั่งกอดเข่าร้องไห้ที่หน้าห้องน้ำต่อ