สัตว์หน้าคน ใครก็เป็นได้

บทนำ

ทุกคนมีชีวิตที่ขีดเขียนขึ้นได้ด้วยคนเอง จะด้วยสิ่งรอบข้าง ด้วยกรรมแต่ชาติปางก่อน หรือด้วยการปลูกฝังสั่งสอน ตั้งแต่เกิดการปฏิสนธิจนกระทั่งค่อยๆ เติบโตขึ้นจากการเลี้ยงดูของผู้ปกครอง น่าเสียดายที่มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ค่อนข้างอ่อนแอ ในตอนแรกที่เกิดมาก็ต้องได้รับการประคบประหงมให้รอดปากเหยี่ยวปากกา ปากยมฑูต จนโตขึ้นมารู้จักที่จะเถียงพ่อ แม่ หรือกับใคร ๆ ได้แบบ ผีเจาะปากมาพูด หรือใด ๆ ก็ตาม แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่จะตัดสินตัวตนของคน ๆ หนึ่งได้ คนเรามันมีหลายมิติในชีวิต อยู่ที่การเลือกแสดงออกของตัวคนนั้น ๆ ว่าพวกเขาอยากจะให้เรามองเห็นเขาเป็นอย่างไร บางที ฉันจะพูดเสียงหนึ่งกับพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยายที่เลี้ยงฉันมา แต่ฉันก็ใช้เสียงสองกับเพื่อนฝูง และอาจจะใช้เสียงสามกับเพื่อนที่ไม่สนิท และอาจจะใช้เสียงสี่กับคนที่เกลี่ยด และทั้งหมดทั้งมวลก็ยังไม่ใช่เกณฑ์ในการตัดสินคนๆ นึง ว่าเป็นคนที่ดีหรือไม่ดีอยู่นั่นแหละ แหมมันยากจริงนะ ชีวิต! เฮ้อ!

ในหนังสือเล่มนี้อาจใช้ภาษาที่หยาบคายบ้าง แต่ก็เพื่อให้ได้อรรถรสในการอ่านนะคะ 

ขอขอบคุณที่เสียสละเวลามาอ่านบทนำในหน้านี้ และหวังว่าจะติดตามอ่านต่อ หากมีข้อคิดเห็นใด ๆ ดิฉันยินดีอ่านค่ะ

กอบพร  บัวมาศ