ระวัง ! รัก

นานละที่ใช้ชีวิตแบบไปวันๆ กับเช้าที่สุดแสนจะขี้เกียจ  แต่ !!!  ขี้เกียจได้ที่ไหนหล่ะ?

"เวรละกู..สายอีกแล้ว"

วันนี้ต้อนรับหัวหน้าแผนกใหม่จะสายแบบนี้ไม่ได้นะ  ไม่น่าเลย ไม่น่าไปก๊งเหล้ากับไอ้เพื่อนแก๊งคเวรนั้นเลย รับปากกูดิบดีจะปลุกจะดูแลไม่ให้พลาด ความชิบหายมาเยือน ไอ้เพื่อนเวร

เสียงในโสตปะสาทรีบแจ้งเตือนรอรัยละครับ รีบลุกอาบน้ำสิวะคุณวี ผมวีหนุ่มหล่อหน้าตาดีพอไปวัดไปวา เรื่องผิวพรรณอย่าให้โม้ ผิวเรียบเนียนขาวผ่องเป็นยองใยไม่แพ้ผู้หญิงละกัน หลังจากที่เรียนจบ ก็รีบหางานทำให้พอได้เงินมาปะทังชีวิตโดยที่ไม่ต้องพึ่งพ่อแม่  ยังดีที่พอมีคะแนนเรียนอันดับต้นๆทำให้การหางานทำ ไม่ถึงขั้นลำบาก

เหี้ย!! เอ้ย! รถก็ติด รู้งี้นั่งรถไฟฟ้ามาดีกว่ายิ่งไม่อยากเป็นประเด็นไม่อยากถูกจับตามอง

ติ๊ง!

"ไอ้วีมึงอยู่ไหนวะเนี๊ย"

"รีบมาทำงาน มีเรื่องให้มึงตื่นเต้น"

รีบเหรอกูก็อยากรีบอยู่หรอก รถมันติดจะให้กูทำงัย ผมได้แต่พึมพรำกับตัวเองโดยไม่ได้ตอบไลน์เลย

ติ๊ง!

ติ๊ง!

กูกำลังรีบอยู่ ปากตอบแต่ไม่ได้กดอ่าน กูก็ไม่ได้สายขนาดนั้นสักกะหน่อยจะเร่งกูทำมัยวะเนี่ย!!

ถึงที่หมายไม่ต้องทำห่ารัยรีบอย่างเดียวอีกไม่ถึง10นาทีผมก็จะสายแล้วเป็นแน่แท้ ปกติกว่าจะลงจากรถได้ผมต้องเนี๊ยบแต่งองค์ทรงเครื่องให้ดูดีไว้ก่อน 

ทันทีที่ไอ้เพื่อนรักเห็นหน้าผม มันก็รีบทักทายด้วยประโยคที่ว่า

"ไอ้เชี่ย มึงไม่อ่านไลน์กูอะ..ชัช !"

"กูก็รีบมาแล้วนี่งัย สายก็ไม่สายมึงจะด่ากู เผื่อ"

"งั้นกูจะบอกมึงตอนนี้ ทำใจให้ดีๆ" ไอ้ชาติตบบ่าผมเบาๆเหมือนเป็นการปลอบใจ

ผมได้แต่ งง มันจะตื่นเต้นรัยนักหนาแค่ ผจก.คนใหม่ 

" ไอ้นุ ไอ้นุ  รักแรกของมึงมันมาเป็น ผจก.คนใหม่"

"เชี่ยแล้วงัย !!! " ชื่อนี้ ทำหัวใจผมหล่นไปอยู่ตาปลาทันที

ชีวิตที่เคยใช้แบบไปวันๆ จะทำงัยที่นี้ ....

ก่อนจบการศึกษา ผมเฝ้าอุส่าหาจังหวะสารภาพรัก

" นุ กูชอบมึง " ผมซึ่งกำลังจะพูดความอึดอัดในใจที่มีตลอดตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมา3ปี ไหนๆก็จะจบจะจากกัน ยังงัยก็ขอพูดหน่อยเถอะ แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากต่อ ใจผมก็เหี่ยวลงทันที แดกห่าคำพูดลงคอให้หมด เมื่อมีผู้หญิงสวยหน้าดีระดับดาวคณะวิ่งมากอดเอวมันดื้อๆซะงั้น

" นุ วันนี้มีนัดกับตาแล้วทำไมผิดนัดหล่ะ"

*-* ...ไอ้คนโดนกอดไม่พูดไม่ตอบสนองใดๆ

"ตาบอกแล้วว่าลองคบกันดูก่อน ถ้านุไม่พอใจตรงไหนเราก็ปรับหากันได้นิ ตารัก นุ นะ"

อ่าว !! ถอยออกมาสิครับยืนอยู่เป็นก้างปลาตะเพียนเหรอ ?.. ผมนี่ท่าจะประสาท ด่าตัวเองได้ด้วย แถมไม่อยู่รอฟังใครเค้าจีบกันหรอก รีบเดินหนีออกมาสิครับ ภาพจำสุดท้ายที่ไปยืนสารภาพรัก แล้วเอ๋อแดก ต้องรีบเดินออกเหมือนหนีตาย

" ไอ้วี ไอ้วี  ไอ้ห่าช็อคตายละมั้ง" 

" เออ ตบกูทีดิ"  ไม่รอช้าเพื่อนรักขอก็ต้องให้

ผลั๊วะ

"โอ้ย ไอ้ชาติ ไอ้เพื่อนเวร ! ไอ้สลัด ! กูเจ็บ "

"อ่าว ไอ้ห่า มึงบอกกูตบ กูก็ตบ กูผิดรัย"

"กวนตีน"

ฮ่าๆ เสียงขำของไอ้ชาติดังแบบสะใจ แถมยังมีคำคมสุภาษิตแถมมาให้

"อันนี้ กูว่า คู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน" ไอ้ชาติเพื่อนรักเพื่อนแท้ที่รู้ความลับผมทุกอย่างแดกดันเข้าให้ ไม่น่าเลย ผมไม่น่า ไปปรึกษาปัญหาหัวใจกับมันเลยให้ตายสิ

"เอางัยหล่ะ.. กูทีนี้ " ผมซึ่งสมองตื้อตันคิดอะไรไม่ออก

"จะเอางัยมันคงลืมไปหมดแล้ว มึงคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นรึงัย"

"ไอ้เชี่ย ไม่ช่วยกูคิด ไม่ปลอบใจกู เสือก ! กะโหลกซ้ำกูอีก " นี่มันเพื่อนกูจริงใช่มั้ย ใช่แหละ เพื่อนรักที่ทั้งคอยซ้ำเติม คอยเหยียบคอยกะทืบ คอยปลอบใจ จนผมเองกลับมาตั้งสติได้กลับมาเป็นคน จนทุกวันนี้ ภาพจำก่อนนั้น เมาทุกวันไม่หลับคาขวดเหล้า ก็เเอ้งแม้งเหมือนหมา กอดแต่ทั้งขยะ แดกแล้วอ้วก หายอ้วกก็แดกต่อ วนเวียนอยู่เป็นเดือนๆ ความรักมันรุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอวะ ทุกวันนี้ ผมยังนั่งถามตัวเองบ่อยๆ แล้วถ้า ถามว่าลืมรักแรกรึยัง ตอบเลยว่า ยังงงง !

"มึงจะเอ๋อ อีกนานมะ ตั้งสติ แล้วไปทำงาน"

ไอ้ชาติเพื่อนรักช่วยดึงสติผมกลับมาอีกครั้ง

"เออ " ไม่ใช่ว่างานที่ผมทำ ต้องเจอกับ ผจก.บ่อยๆที่ไหน จะกลัวอะไร วุ่นวายใจไปทำไม