พรมลิขิตหรือลิขิตเอง

มีคนกล่าวไว้ว่า:สิ่งใดที่เป็นของเราก็จะเป็นของเราเสมอไม่ว่าสิ่งนั้นจะหลงทางไปชั่วขณะแต่สุดท้ายก็จะกลับมาเราเสมอ

(จ๋าพูดพลางมองหน้าปาล์มแบบกรุ่มกริ่ม)

“แต่ว่านะ เกี่ยวกับการที่แกครองโสดตรงไหนหวะ ”(ปาล์มพูดพลางทำหน้างงงวย)

“ก็.. หมายความว่าฉันรอเขาไง เนื้อคู่ของฉัน พรมลิขิต และรักกันพร้อมมอบครั้งแรกของฉันให้เขาไง” (จ๋าพูดพลางทำท่าทางประกอบ)

“ฉันว่านะ เนื้อคู่แกคงเสียซิงไปหลายครั้งแล้วมั้ง จริงๆถ้าแกอยากมีแฟนก็มีไปเหอะดีกว่าต้องมารออะไรที่ไม่รู้จะมีจริงไหม สมัยนี้ไม่มีใครมาสนใจเรื่องครั้งแรก ครั้งสองหรือผ่านผู้ชายมากี่คนหรอกนะ ถ้าชอบก็จบ”(ปาล์มพูดพร้อมทำหน้าอารมณ์เสีย)

“ฉันรู้ แต่ว่าฉันก็ตั้งใจที่จะมอบสิ่งที่สำคัญที่สุดให้กับเขา คู่ชีวิตของฉัน”จ๋าพูด

“แล้วแต่แกเถอะ ฉันเบื่อที่จะพูดเรื่องนี้ละแต่อย่ามาบ่นเหงาก็แล้วกัน” ปาล์มพูด

“เรื่องเหงาฉันก็แค่พูดเล่น ฉันรอได้เพราะฉันเลือกรอเองจ้ะ ”

ทั้งสองสาวก็พูดกันอย่างสนุกสนานจนถึงคาบเรียนจึงได้แยกย้ายกันไปเรียน

 ถึงจ๋าจะพูดอย่างงั้นแต่จริงแล้วเธอก็เหงามากเหมือนกัน ถึงจะทำตัวให้ยุ่งแค่ไหน แต่ก็เหงายิ่งเห็นคนที่มีแฟนยิ่งแล้วใหญ่บางทีฉันยังคิดว่าจะยอมมีแฟนสักคนดีไหม หรือว่าจะหาคนคุยแต่ว่าก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจของใครและไม่อยากคบใครแบบจริงจังด้วยเพราะไม่อยากพบความเสียใจในภายหลังจึงเลือกที่จะทนเหงาอยู่คนเดียว แต่หากมีวิธีที่จะทำให้เจอเนื้อคู่เร็วๆก็ดีหรือว่าบอกลักษณะเนื้อคู่ก็ดีนะสิจะได้หาง่ายๆ พอคิดหาวิธีไปเรื่อยๆ อยู่ๆจ่๋าก็คิดขึ้นมาได้

“ เฮือก ฉันรู้ละ”จ๋าอุทานอย่างมีความสุข

กริ๊ง กริ๊ง จ๋าได้โทรหาปาล์มอย่างรีบร้อน

“ปาล์ม แกอยากไปขึ้นเขากับฉันไหมวันเสาร์นี้”จ๋าพูดด้วยเสียงตื่นเต้น

“ที่ไหนอะ”ปาล์มพูด

“ก็ที่มีแม่หมอดังๆไง ที่เขาลือกันว่าหากเข้าไปแล้วออกมาจะไม่เห็นเต็นท์แม่หมออีก”จ๋ารีบพูดด้วยความตื่นเต้น

“ไม่อะ ฉันมีนัดไปเที่ยวกับแฟน” ปาล์มพูด

“ก็ไปกับฉันไง ไปกัน3 คนแล้วฉันจะเป็นคนคนตามหาสุ่มแม่หมอนั่นเอง”

“แกนี่หมกหมุ่นเนอะ แต่ว่าแกโอเคแน่นะก็ชอบบอกไม่อยากเจอทีเพราะเหมือนแกไม่สำคัญกับฉันไม่ใช่”ปาล์มพูด

“โอเคหมด เพราะต่อไปฉันจะมีแฟนแล้ว ฮุฮุ”จ๋าอุทานด้วยความดีใจ