JUJUTSU​ KAISEN​ ¦¦ มาเต้นรำกันเถอะ!​

ตั้งแต่ที่เขาเกิดมา​ ผู้คนทั่วโลกไสยเวทก็ต่างเรียกเขาว่าคนผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

เพราะดวงตาทั้งสองข้างของเขา

" ริคุกัน " 

นั่นเป็นสิ่งทำให้เขาแข็งแกร่งที่สุด

===

โกโจ​ ซาโตรุในวัย​ 9​ ขวบหนีออกจากบ้านมาเที่ยวเล่นในเมืองใหญ่ตัวคนเดียว

เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับสิ่งรอบข้าง

เขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนั้นแต่ว่าทุกครั้งที่เขามองไปรอบตัว​ของเขาก็จะมีสิ่งที่น่ารังเกียจไปหมด

" คำสาป​ ​" 

สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากอารมณ์ด้านลบของมนุษย์ เขาเห็นมันตั้งแต่เกิดและตลอดเวลา เขาเกลียดมาเพราะมันเป็นสิ่งที่น่ากลัวและน่ารังเกียจ

เขาไม่ชอบพวกมันเลยที่บินร่อนไปร่อนมาทั่วเมืองโดยที่ไม่มีใครเห็นมันเลยสักคน มันน่าหงุดหงิดสำหรับเขา

"ให้ตายสิ​ ทำไมอะไรๆก็น่ารำคาญไปหมด" เด็กชายพึมพำ​กับตัวเองด้วยรำคาญใจ​กับสิ่งรอบตัว

ผมสีขาวและดวงตาที่เป็นเอกลักษณ์​ ทำให้ทุกสายตาเหลือบมามองเขารึจ้องเขาบ้าง โดยเฉพาะเหล่าคำสาป

ความเข้มข้นของพลังทำให้เหล่าคำสาปหวาดกลัวและต้องการตัวเด็กน้อยเป็นอย่างมาก

ซาโตรุเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมายผ่านผู้คนที่สัญจรไปมาบนท้องถนน​ เสียงกระซิบมากมายของเหล่าคำสาปทำให้เขารำคาญ​

' ฉันคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่หนีออกมาจากบ้านเนี่ย'​ เด็กชายคิดในใจกับตัวเองอย่างเหม่อลอย​ ก่อนที่จะชนกับคนคนนึง

*ตึก! *

"โอ๊ย! เฮ้ยดูทางด้วยสิ!" เด็กน้อยกล่าวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่กล้าชนเขา

ดวงตาสีแดงเหลืองจ้องมองมาที่เขาอย่างน่าขนลุก​ รูม่านตาสีเหลืองขยับเข้าหากันจนเป็นขีดคล้ายแมว​ รอยยิ้มหน้าขนลุกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

"แหม~ ดูซิว่าฉันเจอใครกันนะ" เธอก้มหน้าลงมามองเขาระยะประชิด​

" เจ้าของดวงตาริคุกันนี่เอง​ :)​" 

นั่นมันเป็นจุดเริ่มต้นที่เขาได้พบกับเธอคนนี้

ชิมูเก็นโนะ อิตามิ

===

"เฮ้​ เฮ้! เจ้าหนู ลองกินไดฟูกุไหม? มันอร่อยนะจะบอกให้!" เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มที่สนุกสนาน​ และดันไดฟูกุมาตรงหน้าเขา

"ไม่​ อย่าบังคับฉันนะ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็น-"

" ใ​ ค​ ร​ ใช่ไหม? แน่นอนขนาดนายยังไม่รู้ฉันจะรู้ได้ไง" เธอกล่าวย้อนเด็กชาย​ ทำให้เขาโกรธ​และโวยวายออกมา

ตอนนี้ทั้งสองอยู่ที่ร้านขนมหวานร้านนึงในโตเกียว​ จานขนมหวานถูกเสิร์ฟครั้งแล้วครั้งเล่าบนโต๊ะของพวกเขา

" แล้วเธอจะสั่งอะไรนักหนาเนี่ย​ กินหมดหรือไง!" ซาโตุบบ่นทันทีเมื่อเห็นว่า มีขนมมาเสิร์ฟที่โต๊ะอีกแล้ว เขานั่งอยู่ที่ร้านนี่มา 1 ชั่วโมงกว่าๆแล้ว โดยมองผู้หญิงคนนี้นั่งกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย

"ห่ะ​ โอ้​ แน่นอนสิ​ ฉันชอบขนมหวานไง!" 

" ไม่ได้ถามว่าชอบหรือไม่ชอบเว้ย! ฉันแค่ถามว่าทำไมสั่งมาเยอะขนาดนี้จะกินหมดหรือไง! "เขาโวยวาย​แล้วกอดอกนิ่ง

" ถ้าอยากกินแบบนี้ต่อไปเธออ้วนแน่" 

" ฮ่าฮ่า! รุนแรงจังแต่ไม่ต้องห่วง ฉันไม่อ้วนหรอก เพราะฉันเป็นชูก้าแมนไง! " เธอกล่าวแล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มภูมิใจ

" อะไรของเธอเนี่ย บ้าไปหรือเปล่าพูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย! "ซาโตรุว่าแล้วตบโต๊ะเสียงดังจนคนในร้านหันมามอง

" แล้วที่พาฉันมาที่นี่​หมายว่ายังไง" เด็กน้อยถามเสียงเข้มแล้วจ้องมองเธออย่างกดดัน แต่นั่นก็ทำให้หญิงสาวหัวเราะออกมา

"ฮะฮ่าฮะฮ่า เด็กน้อย เหตุผลที่ฉันพาเธอมาให้นี่เพราะว่าอยากให้เธอมาลองกินขนมหวานที่ร้านนี้ต่างหาก" 

" โกหก​ ฉันไม่เชื่อหรอก​ คนบ้าที่ไหนจะชวนคนที่ไม่รู้จักมากินอาหารด้วยกันฟะ!" 

" ก็ฉันไง" เธอยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อนใจ

"... เฮ้อ​ ทำไมฉันต้องมาเจอคนแบบเธอเนี่ย" ซาโตรุไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมเด็กอย่างเขาต้องมาเจอคนแปลกๆแบบนี้ ไม่สิต้องบอกว่าทำไมเขาถึงยอมตามเธอมาด้วยกันนะ? 

" นาน่า~ ไม่เอาน่า เธอเจอคนแบบฉันมันก็สนุกจะตายไป คิดซะว่าเป็นสีสันของชีวิตไปแล้วกันนะ" 

"ไม่เว้ย! ยัยเพื้อน! "

" ฮ่าฮ่า"

วันนั้นทั้งวันมันทำให้เขารู้ว่าผู้หญิงแปลกๆคนนี้ เพี้ยนจนเกินจะบรรยายจริงๆ

แต่นั่นก็ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อย

ตกเย็น

เด็กหนุ่มผมขาวกับหญิงสาวยิ้มอารมณ์​ดีเดินพากันมาที่ร้านไอติมร้านนึง​ ร่างบางเดินไปซื้อไอติมมาสองโคนแล้วมอบให้กับเด็กชายอันนึง

"นี่! ไอติมจ้ะ" เธอกล่าวด้วยนํ้าเสียงสดใส

ซาโตรุเหลือบมองไอติมที่หญิงสาวยื่นมาให้อย่างพิจารณา​ ก่อนจะยอมรับมาอย่างไม่เต็มใจนัก

" ฉันไม่ได้ขอให้ซื้อให้สักหน่อยจะซื้อมาทำไม" 

"หึหึ ก็ฉันคิดว่าเธอคงต้องการมัน" หญิงสาวกล่าวแล้วพาเขาเดินไปต่อ​ โกโจตามเธอไปอย่างเงียบๆในขณะที่กินไอติมไปด้วย

" อนาคตข้างหน้าเมื่อเธอโตขึ้นเธอจะต้องการของหวานมากๆเลยล่ะ ฉันก็เลยอยากให้เธอกินของหวานตอนนี้ไปก่อน เมื่อโตขึ้นเธอจะได้ มีกำลังไปสู้กับตัวร้ายไง"เธอว่าแล้วทำท่าต่อยตัวร้ายที่เธอพูดถึง

"หึ ปัญญาอ่อนชะมัด การกินของหวานไม่เห็นจะดีต่อสุขภาพเลยสักนิด แล้วจะเอาไปสู้กับตัวร้ายที่เธอพูดถึงได้ยังไง แล้วตัวร้ายคือใคร? " เด็กน้อยถามกับเธอ

หญิงสาวเพียงแต่ส่งรอยยิ้มมาให้เขาเฉยๆ

เธอหันมาหาเขาแล้วก้มลงมาลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน​

" เดี๋ยวเธอก็รู้เมื่อมันถึงเวลา"

ร่างเล็กขมวดคิ้ว​แล้วมองไปที่เธออย่างไม่เข้าใจ​ ดวงตาสีแดงเหลืองจ้องมองมาที่ดวงตาสีฟ้าใสของเขา

นิ้วมือเรียวยาวของเธอแตะที่หน้าผากของเขา

" เชื่อสิอนาคตของเธอไม่สวยหรูอย่างที่เธอคิดหรอกนะ" เธอกล่าว​ ก่อนที่ภาพตรงหน้าของเด็กน้อยจะดับไป

===

โกโจที่กำลังเดินเที่ยวเล่นกับหญิงสาวอีกครั้งในรอบหลายเดือนที่ไม่ได้พบกัน​ เขา​มองไปที่หญิงสาวตรงหน้าที่ยืนยิ้มให้กับซากตึกถล่มอย่างแจ่มใสโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร

เขาไม่เข้าใจด้วยซํ้าว่าทำไมเธอถึงยืนยิ้มให้กับเหตุการณ์สะเทือนขวัญนี้ได้โดยไม่รู้สึกหวาดกลัวหรืออะไรเลย​ เขาตัดสินใจ​เงยหน้าขึ้นไปหาเธอ

" นี่​ ยัยเพื้อน​ ทำไมเธอถึงยิ้มแบบนั้นล่ะ?" เขาถามด้วยความสงสัย

เจ้าของดวงตาสีแดงเหลืองเหลือบมองมาที่เขาแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ

"หึหึ​ นั้นสินะฉันเผลอยิ้มแปลกๆแล้วสิ​ หึๆ" 

"ฉันแค่เฝ้าพวกเขาเต้นระบำกันเฉยๆ​ แถมสนุกกันใหญ่เลย...จำไว้นะเด็กน้อยว่าเมื่อเห็นใครตายให้ทำหน้ายิ้มเข้าไว้"

"อะไรล่ะ?"

":)"

ซาโตรุทำได้แต่ต้องทำใจกับรอยยิ้มของเธอ​ แล้วดึงเธอออกไปจากสถานที่ตรงนั้น​ ซาโตรุบอกเลยว่าไม่ชอบเวลาเธอมองภาพเหล่านั้น​ มันทำให้เขากลัว​ รอยยิ้มเวลาเธอมองสิ่งเหล่านั้นมักมีความอึดอัดที่เขาไม่เข้าใจอยู่

มันน่าขนลุกและชวนมึนให้เขาเมาไปกับรอยยิ้มแปลกๆของเธอโดยเฉพาะเวลาเขามองไปที่ดวงตาของเธอ​ 

มันดำสนิท​ราวกับเหวลึก

"ซาโตจัง​ เธอว่าระหว่างโมจิกับไดฟูกุถั่วแระอันไหนที่เราจะกินกันวันนี้" หญิงสาวถามขึ้นขณะที่เดินจูงมือซาโตรุไปที่ร้านขนมข้างทางตามปกติ

"หืม? ก็ต้องเป็นโมจิสิ!" เขากล่าวขึ้นแล้วยิ้มอย่างแจ่มใสขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อกล่าวขึ้นขนมโปรด

"โอ้​ ดีเลย​ งั้นเราไปซื้อไดฟูกุถั่วแระกันเถอะ! "

" อ้าว! ไหงเป็นงั้นน่ะ!? ฉันจะกินโมจิต่างหาก!" 

"ไม่เอา​ ฉันอยากกินไดฟูกุมากกว่า​ เพราะงั้นไปกันต่อ!" เธอว่าอย่างร่าเริงแล้วพาโกโจไปที่ร้านประจำของเธอและเขา

"ไม่ยุติธรรม​เลย! ถ้าจะกินมันอยู่แล้วจะถามฉันทำไมเล่า! "เด็กชายโวยวายเสียงดังขณะเดินตามเธอไปอย่างงอแง​ 

" ฮ่าฮ่า​ ก็เค้าอยากกินมากกว่าอะ" 

" แล้วจะถามทำไมแต่ตั้งแรกล่ะ! "

" ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ!!!" เสียงหัวเราะของเธอทำเอาซาโตรุเบะปาก​อย่างโกรธเคือง​แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น

" หึหึ​ เอาล่ะ​ ซาโตจังเราไปซื้อไดฟูกุถั่วแระกันเถอะ!" 

"เธอ!?.....เฮ้อ" เด็กชายได้แต่ถอนหายใจ​อย่างท้อแท้​ แล้วค่อยๆยอมรับกับความเอาแต่ใจของผู้หญิงแปลกประหลาดคนนี้อย่างเงียบๆ

"นี่​ แล้วเธอชื่ออะไรอ่ะยัยเพื้อน​" จู่ๆซาโตรุก็ถามขึ้นมาระหว่างที่เดินทางไปที่ร้านขนมร้านโปรด

" ชื่อของฉัน? หึ​ ไม่บอกหรอก"

" อ้าว​ ทำไมอ่ะ"

"ก็เพราะฉันคือสไปเดอร์แมนไงล่ะ" 

"...." 

บางครั้งซาโตรุก็คิดว่าทำไมชีวิตเขาต้องมาเจอคนเพื้อนๆแบบนี้ด้วย​

" แต่ๆๆ! ฉันจะใบ้ให้"

"?" 

"ชื่อของฉันขึ้นต้นด้วย​ อ." 

"....."

"เป็นไง​ ทายง่ายขึ้นไหม? "

" ยากกว่าเดิมอีก ยัยบ้า! "

เขาควรที่จะทำใจกับความแปลกของผู้หญิงคนนี้ได้แล้วนะเนี่ย

===

59%