ขอเพียงตั้งใจรัก By ไข่มุกสีชมพู

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย Feelgood ค่ะ เป็นเรื่องราวระหว่างรักต่างวัยของนักแสดงเด็กคนหนึ่ง ที่เติบโตมาท่ามกลางความรักของบิดาและเหล่าผองเพื่อนนักดนตรี ซึ่งหนึ่งในนั้นมีพระเอกของเราอยู่ด้วย หนุ่มหล่อดีกรีปริญญาโท อายุห่างกับน้อง 10 ปี แต่ด้วยความที่เห็นน้องและถูกใจมาตั้งแต่น้องยังเด็ก จึงรอน้องโตและอยู่ในวัยที่ควรมีความรักในสถานะพี่ชายและเพื่อนรุ่นน้องของบิดามาหลายปี เขารอจนวันที่เธอสมควรแก่วัยจึงเลือกที่จะขอเธอเลื่อนสถานะ และด้วยอายุที่ห่างกันมาก ภาระและหน้าที่ที่ต่างกัน จะทำให้พวกเขาประคองความสัมพันธ์ไปได้ตลอดรอดฝั่งจนถึงวันแต่งงานหรือไม่ เรามาลุ้นไปกับพวกเขากันค่ะ

“ว่าไงเฟิร์น”

“พี่คิว ป๊าเมาเหรอ”

“ก็เอาเรื่องอยู่นะ ทำไมอะ”

“เฟิร์นเลิกกองแล้วอะ จะให้ป๊ามารับ”

“อยู่ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปรับเอง”

เด็กสาวชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะบอกเขาไปแล้วก็เดินข้าไปรวมตัวกับคนอื่นที่ยังไม่กลับเพื่อรอให้ชายหนุ่มมารับ

ทางด้านวชิรวิษ หลังจากได้คำตอบว่าเด็กสาวทำงานอยู่ที่ไหนเขาก็กลับเข้าไปในเอากุญแจรถในบ้านแล้วก็ออกจากบ้านไป

ไม่นานก็ขับรถมาถึงสถานที่ตามที่หทัยชนกบอกไว้ เขาโทรหาเด็กสาวว่าเขามาถึงแล้ว และเพียงไม่นานเธอก็เดินออกมาขึ้นรถเขาจึงขับออกไป

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะ ให้พี่ไปส่งที่บ้านไหม พี่ว่าคืนนี้พี่นุน่าจะค้างที่บ้านพี่”

“ได้ค่ะ เอาที่พี่คิวสะดวกเลย”

“หรือจะไปที่บ้านพี่ มีห้องว่างอยู่นะ”

“ยังไงก็ได้ค่ะ เฟิร์นขอนอนสักพักนะ เหนื่อยมากกกก”

“แล้วพรุ่งนี้เช้าไปโรงเรียนไหม”

“เฟิร์นปิดเทอมแล้วค่ะ เพิ่งยื่นเอกสารเรียนต่อมัธยมปลายที่โรงเรียนเดิม”

“ปีนี้เฟิร์นอายุเท่าไหร่แล้ว”

“15 ค่ะ”

“โตเร็วจัง”

“เจอกันตั้งแต่พี่เรียนมหาวิทยาลัยนี่คะ จนตอนนี้พี่จบโทแล้ว เฟิร์นจะไม่โตได้ยังไง”

“เออเนอะ”

ร่างสูงเงียบเสียงไปสักพักในช่วงที่เขาต้องใช้สมาธิในการขับรถ เมื่อหันมาอีกที สาวน้อยหน้าหวานก็หลับไปแล้ว มืออบอุ่นกดเบาเครื่องปรับอากาศภายในรถ ก่อนจะหันมาตั้งใจขับรถกลับบ้าน

ชายหนุ่มใช้เวลาเพียงไม่นานก็ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของตัวเอง อันที่จริงเขาไปส่งเธอที่บ้านก็ได้ แต่เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กสาวที่ต้องอยู่คนเดียว

“เฟิร์น ตื่นได้แล้ว”

“ที่ไหนคะ”

“บ้านพี่ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่ห้อง วันนี้ใส่เสื้อผ้าพี่ไปก่อน”

“ค่ะ”

หทัยชนกลงจากรถด้วยสีหน้างัวเงียแต่ก็เดินตามร่างสูงเข้าไปในบ้าน เธอแวะทักทายกลุ่มเพื่อนๆ ของบิดาเธอที่อยู่ในงานเพียงชั่วครู่ก็เดินขึ้นชั้นสองไปพร้อมกับวชิรวิษที่ยืนรออยู่

“เฟิร์นนอนห้องนี้แล้วกันเพราะห้องนี้มันมีห้องน้ำข้างใน จะได้เป็นส่วนตัวหน่อย เดี๋ยวให้คนอื่นที่จะค้างนอนห้องฝั่งนู้น เดี๋ยวพี่ไปเอาเสื้อผ้ามาให้”

“ค่ะ”

เด็กสาววางกระเป๋าลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะหย่อนตัวนั่งลง ไม่กี่นาทีหลังจากที่วชิรวิษเดินออกไปก็กลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อผ้าของเขากับผ้าขนหนูผืนใหม่

“อาบน้ำพักผ่อนได้แล้ว”

“ค่ะ”

“พี่ไปนะ ข้างล่างยังมีแขกอยู่ ถ้าหิวก็โทรบอกพี่”

“เฟิร์นกินที่กองมาแล้วค่ะ”

“จ้ะ”

ร่างสูงเดินออกจากห้องไปอีกครั้งโดยไม่ลืมกดล็อกประตูให้เด็กสาวเพราะเขาไม่มีเหตุให้ต้องกลับเข้ามาอีก หทัยชนกมองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยสายตาครุ่นคิดก่อนจะลุกจากเตียงเดินหายเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับเสื้อผ้าและผ้าขนหนูในมือ