[MHA/BNHA] นิทานปรำปราของแม่มดเซียร่า (สารานุกรมมนตราเซียร่า)

แสงสว่างเริ่มต้นจากที่ใด ความมืดมิดสิ้นสุนลงที่ตรงไหน แสงและเงาอยู่คู่กันฉันใด ก็เป็นสิ่งที่หักล้างกันฉันนั้น มหาสมุทรและฟากฟ้าเองยังอยู่ตรงข้ามกัน 


ทุกสิ่งล้วนถูกกำหนดให้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก ไม่เว้นแม้แต่สังคมที่หล่อหลอมมนุษย์ขึ้นมาให้กลายเป็นในแบบที่หวัง ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่กำหนด เป็นดั่งชะตากรรมที่หักล้างกับโชคชะตา 


มีมนุษย์ก็ต้องมีสัตว์ มีเหยื่อย่อมต้องมีนักล่า ในโลกของปลาใหญ่กินปลาเล็ก ผู้ที่แข็งแกร่งย่อมอยู่เหนือผู้อ่อนแอ จะปกป้องหรือทำลายขึ้นอยู่กับผู้แข็งแกร่งเท่านั้น นี่สินะผลจากต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านไปทั่ว ผลไหนสวยงามย่อมต้องราคาดี แต่ผิดกับผลที่ออกมาขี้เหร่ราคาย่อมไม่เหมือนกัน


มนุษย์เป็นสิ่งที่วิเศษและสวยงาม มีความรู้สึกและห้วงอารมณ์ มีความเถรตรงและความอ้อมค้อม 


มีความรักที่กลายเป็นสิ่งบิดเบี้ยว 


มีความสุขที่กลายเป็นแรงผลักดัน


มีความโกรธที่กลายเป็นไฟแค้น


มีความเศร้าที่กลายเป็นความผิดหวัง


มีความโลภที่กลายเป็นบาป


เพราะเป็นแบบนั้นจึงเป็นสิ่งวิเศษที่สวยงาม มนุษย์สมควรได้รับความรักนี่คือเรื่องจริงเพียงหนึ่งอย่าง ความรักจากคนรอบข้าง ไม่ว่าจะรักในรูปแบบใดนั่นก็เป็นความรักเช่นกัน ผิดแต่จะรักถูกวิธีหรือเปล่าเท่านั้นเอง


ทั้งหมดนี้คือนิยามของหญิงสาวผู้หนึ่งที่มีชีวิตแสนยาวนานได้บอดเล่าให้ฟัง เธอมักพร่ำบอกไว้เสมอ ว่าเธอนั้นรักมนุษย์เสียยิ่งกว่าสิ่งใดบนโลก นั่นจึงกลายเป็นบาปของเธอให้ต้องหยุดเวลาชีวิตและรักมนุษย์ตลอดไป


คือโซ่ตรวจณที่พันธนาการเอาไว้ในกรงทองขนาดใหญ่ ให้ต้องเฝ้ามอบความรักให้กับมนุษย์มาหลายร้อยหลายพันปี แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงรักมนุษย์และไม่เข้าใจความรักที่ตนเอ่ยออกมาอยู่ดี 





“ได้โปรดเถอะครับ มอบความรักให้ผมมากกว่านี้ที ได้โปรดเถอะนะ โฮชิโกะจัง”





“ชิเอโนะซัง… ได้โปรดอย่ามอบความรักให้ใครอีกเลยนะครับ”





“ยัยแม่มด!! เวลาอยู่กับฉันแกอย่ามองไปทางอื่นนักสิฟะ เข้าใจว่าอยากมอบความรักแสนวิเศษนั่นแค่ไหนนะ แต่ตอนนี้แกอยู่กับฉันก็ต้องมอบมันให้ฉันสิวะ!”





“ฉันไม่เกี่ยงหรอกนะที่เขาให้เธอมาฝึกฉันแทนในวันนี้แต่…หลังจะนี้ช่วยฉันฝึกอย่างอื่นด้วยสิ”





“นี่~ ลูกผู้ชายมันก็แบบนี้ล่ะนะให้ผู้หญิงมาปกป้องมันไม่แมนน่ะสิ หลังจากนี้ก็รางวัลปลอบใจหน่อยละกันนะ!”





“ตอนแรกฉันคิดแค่เรื่องที่จะแก้แค้นเท่านั้นล่ะ เธอมันเป็นตัวอะไรกันแน่ นี่ ตอบฉันทีได้มั้ย ว่าไอ้คำว่ารักที่พ่นออกมาจากปากเธอน่ะ มันเป็นความรักแบบไหนกันแน่”





“เข้าใจอยู่หรอกนะที่เธอบอกรักคนอื่นนอกจากฉันด้วย แต่อย่าทำให้หงุดหงิดมากได้ป่ะ เดี๋ยวก็จับย่อยมันให้หมดซะหรอก“






…ความรักที่ได้รับกลับมา กลับกลายเป็นโซ่ที่หนายิ่งกว่าเดิมซะงั้น…