JJK :: ไนติงเกลของซาโตรุ

“แม่คะ ชื่อของหนูแปลว่าอะไรเหรอ? ทำไมทุกคนถึงบอกว่ามันไม่มีความหมาย แม่ตั้งมั่ว ๆ เหรอคะ?”

เรไรชะงักเมื่อได้ยินคำถามของลูกสาว ก่อนที่เธอจะยิ้ม แล้วลูบหัวเด็กน้อย

“ตอนที่หนูเกิด ทันทีที่เห็นหน้าหนู คำว่า ‘เรริน’ มันก็ผุดขึ้นมาในหัวแม่ และใช่จ้ะ ตามหลักแล้วมันไม่ความหมายหรอก ไปค้นหาคำนี้ที่ไหนก็ไม่มีด้วย”

เด็กน้อยทำหน้าหม่นลง ชื่อเธอไม่มีความหมายเหมือนที่คนอื่นพูดเหรอ

“แต่ว่า แม่ชอบชื่อนี้มาก ไม่ว่าจะหาชื่ออื่นมาแทนยังไง ก็ไม่สามารถลืมเรรินได้เลย ดังนั้น แม่จึงหาความหมายให้มันเอง”

“ยังไงเหรอคะ?”

“เร(Ray) แปลว่าแสงแห่งความหวัง และริน เป็นคำภาษาบ้านเกิดแม่ แปลว่าเรื่อย ๆ น้อย ๆ  ค่อย ๆ เทออกมา เรรินจึงแปลว่าแสงแห่งความหวังที่ค่อย ๆ เปล่งประกายทีละน้อย ๆ เป็นแสงเล็ก ๆ ที่ส่องประกายเท่าที่ตัวหนูสามารถทำได้ ไม่จำเป็นต้องทำอะไรยิ่งใหญ่ แบกรับภาระหนักหนาอะไร เป็นแค่แสงเล็ก ๆ ที่ส่องประกายในที่ไหนสักที่ เพื่ออะไรบางสิ่ง หรือเพื่อใครบางคนที่หนูต้องการก็พอ”

ดวงตาของ ‘เรริน’ เป็นประกายขึ้นมา

“เติบโตอย่างนั้นนะลูก”

“เป็นในสิ่งที่อยากเป็น”

“ทำในสิ่งที่อยากทำ”

เรรินเติบโตเช่นนั้น

ไสยเวทย์ที่แปลกประหลาด สามารถชำระล้างความรู้สึกด้านลบที่มากเกินไปของคนอื่นได้ เสียงเพลงที่เธอร้อง สามารถทำให้คนอื่นมีความสุข เป็นตัวตนที่สมกับคำว่าแสงในชื่อ เป็นที่รักและที่ต้องการของหลาย ๆ คน และเธอก็ชอบ ที่จะช่วยเหลือคนอื่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่าที่ตัวเองไม่ลำบาก

เป็นแบบนั้นมานาน จนกระทั่งวันหนึ่ง

“เขาดูยุ่งจังเลยเนอะ”

“ก็ระดับพิเศษนี่นา เจ๋งสุดในยุคนี้แล้วมั้ง”

“แบบนี้ก็ดีนะ อุ่นใจขึ้นเยอะเลย ภารกิจยาก ๆ ก็มีคนจัดการให้”

บทสนทนาในช่วงเย็นวันหนึ่ง ของเพื่อนร่วมชั้น ทำให้เรรินมองตามสายตาของพวกเธอ คนที่เป็นหัวข้อสนทนา น่าจะเพิ่งกลับจากภารกิจ เขาเดินกลับหอแบบสบาย ๆ ไร้รอยขีดข่วน ทำให้คนอื่น ๆ ชื่นชมในความแข็งแกร่ง

โกะโจ ซาโตรุ

รุ่นพี่ปีสาม ทายาทตระกูลดัง และเจ้าของดวงตาริคุกัน ครอบครองฉายาอัจฉริยะ นักคุณไสยผู้ไร้เทียมทาน หรืออะไรก็ตามแต่ที่คนอื่นจะสรรหามาเรียก

เขาที่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ  ถูกมองว่าเป็นความหวังของโลกไสยเวทย์

เรรินเองก็คิดแบบนั้น ต่อไปเขาคงเป็นเหมือนต้นไม้ใหญ่ คอยบังลม บังฝนให้ผู้ใช้คุณไสยคนอื่น

แต่เธอก็มีข้อสงสัยอยู่

แล้วเขาล่ะ?

ต้นไม้ใหญ่ที่รับภาระหนักคนนี้ มีใครดูแลเขาบ้างรึเปล่า นอกจากฝากความหวังไว้ มีใครคิดบ้างรึเปล่าว่าเขาก็ยังเป็นมนุษย์ ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหน ดูไร้เทียมทานยังไง แต่เขาจะเหนื่อยไม่เป็นเลยหรือ?

ต้นไม้ใหญ่ ถูกปล่อยให้ยืนหยัดด้วยตัวเองอยู่รึเปล่า

แล้วหากวันหนึ่ง วันที่เธอเองก็ไม่อยากให้มาถึง แต่ถ้ามันมาถึง…ถ้าต้นไม้ใหญ่นั่นล้ม  พวกที่เอาแต่คาดหวังให้เขาบังลมบังฝนให้จะคิดยังไง จะเห็นใจที่ต้นไม้ยืนหยัดไม่ไหว…หรือโทษเขาว่าไม่ยอมยืนหยัดต่อ

ตอนนี้เขาเพิ่งอายุแค่สิบกว่าปีเอง

ยังเป็นวัยรุ่นที่ควรจะสนุกสนานกับชีวิตด้วยซ้ำ

“รุ่นพี่…”

“อ้าว~ เรริน”

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เผลอเดินตามเขามา และทันทีที่เอ่ยเรียก รุ่นพี่คนเก่งก็หันกลับมามอง พร้อมกับยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ดูสดใส แต่ก็ฝืนในสายตาเรริน

เด็กสาวเม้มปาก มีคำพูดมากมายที่อยากพูด แต่สุดท้ายเธอก็เพียงยิ้ม และถามเขา “วันนี้เหนื่อยไหมคะ”

ซาโตรุชะงัก ก่อนที่เขาจะหัวเราะ “เหนื่อยอะไรกันล่า คนเทพ ๆ เขาไม่เหนื่อยกันหรอก”

“…..”

“แต่ว่า ถ้าเรรินมาร้องเพลงให้ฟังก็คงดีนะ”

คราวนี้รอยยิ้มเขาอ่อนลง เรรินเองก็ยิ้มกว้าง

เธอตัดสินใจแล้ว จากนี้ เสียงเพลงเยียวยาของเธอ มีเพื่อโกะโจ ซาโตรุ

#ไนติงเกลของซาโตรุ